De diagnose leukemie

17 januari 2020 - 18:30 het staat in mijn geheugen gegrift. Het moment dat de dokter tegen je zegt "ga maar even zitten". Geloof mij het is erger dan de diagnose zelf. 

Mijn voorgevoel dat er iets niet klopte was er al enkele dagen eerder. Ons zoontje van 4 jaar was het weekend daarvoor begonnen met zelfstandige zwemlessen. Hij begon die maandag opeens te manken. Ik dacht eerst aan spierpijn maar toen ik hem s'avonds in bad wilde steken gingen mijn alarmbellen meteen af. Zijn benen stonden vol blauwe plekken (oké het is een jongen) maar er waren ook puntbloedingen aanwezig. Op zijn poep en schouder had hij ook enkele helpaarse plekken staan. Ik typte dit meteen in op het internet en dr. Google gaf mij meteen het resultaat "leukemie". Mijn hart klopte in mijn keel en liet dit aan mijn man zien. Hij geloofde dit niet meteen (wie nu wel) en we besloten nog enkele dagen te wachten. 

Nadat hij meer en meer begon te manken en zelfs geen tikkertje meer met ons wou spelen, heb ik een afspraak gemaakt bij de dokter. Toen ik hem meteen vroeg of dit leukemie was, dacht hij eerder aan een auto immuunziekte maar verwees ons toch door naar een pediater in het ziekenhuis. Zij had aan één blik en onderzoek al voldoende waarop ze zei "het ziet er niet goed uit, we gaan bloed nemen". Ik ben meteen naar buiten gegaan met een paniekaanval tot gevolg. Na slechts 1 uur werd het vermoeden bevestigd en werden we doorverwezen naar UZ Leuven. 15 tubes bloed, echo's, PET scans, ... onwaarschijnlijk wat ze die avond nog allemaal hebben uitgevoerd. Om 23:30 hadden we een kamer gekregen op de oncologische afdeling van de kindjes. Ik heb nooit geloofd in de hel maar helaas bestaat het dus wel op die afdeling. Kindjes die roepen van de pijn, kale hoofdjes, ...

Slapen zat er voor mij niet in. Ik heb heel de nacht door de gangen blijven lopen vol ongeloof. Uiteindelijk heb ik toch één uurtje kunnen slapen. Toen ik mijn ogen weer opende hoopte ik dat het enkel een nachtmerrie zou zijn maar helaas was het realiteit...