De dag dat mijn wereld stil stond.

Ik had al een flinke tijd last van mijn linkerborst. Je kent het vast wel, je voelt iets maar niet echt specifiek een knobbel en denkt ach het zal wel niets zijn. Zo gaat dat dan een hele lange tijd door en op een gegeven moment begin je er toch steeds vaker aan te denken en te twijfelen.

Tot dat ik uiteindelijk besloot om toch maar even een afspraak bij de huisarts te maken. Gewoon om zeker te weten dat er niets aan de hand is. Eenmaal bij de huisarts zegt ze dat ze het zelf ook niet helemaal vertrouwd. Ze voelt wel iets maar inderdaad ook geen specifieke knobbel dus ze denkt zelf aan een kleine ontsteking maar gezien mijn eigen zorgen wil ze me toch door sturen naar het ziekenhuis om een mammografie te laten maken. Hmm oke denk ik, dit was niet hoe ik deze afspraak in gedachte had maar goed het is wel fijn om een foto te kunnen laten maken, zodat ik in ieder geval zeker weet dat er niets aan de hand is. Ik heb tenslotte twee kleine kindjes en je moet er niet aan denken dat er iets mis is. 

Een week later kan ik terecht in het ziekenhuis voor de mammografie. In eerste instantie wilde ik er gewoon even alleen naartoe gaan, want ja wat kan er nu eigenlijk mis gaan dacht ik toen nog.

Gelukkig was er iets in mij wat toch zei het is beter als vriendlief even mee gaat.

Donderdag 22 augustus om half 2 liepen we het ziekenhuis in en mochten we plaats nemen in de wachtkamer. Al snel werd ik geroepen en kwam er een aardige mevrouw me helpen om de mammografie te maken. Ik grapte nog wat met haar en ik mocht zelfs even een kijkje nemen achter de computer en dus de foto’s van mijn borst bekijken. Tja ik zag er niets geks aan dus ik dacht hop ik kleed me weer aan en ga lekker genieten van mijn vrije middag.

Niets was minder waar want ze vertelde me dat ik nog even naar het kamertje ernaast moest gaan. Toen ik vroeg waarom zei ze dat ik nog een aanvullende echo ging krijgen, omdat ik zelf iets gevoeld had en dan deden ze dat altijd. Zelfs nu maakte ik me nog niet ongerust, totdat ze mijn vriend ook even mee naar binnen riep. Toen begon het bij mij een beetje te kriebelen.

Ik lag daar op het bed, met ontblote borsten te wachten op de dokter die nog even gauw een echo ging maken zodat we zeker wisten dat alles goed was. Dat dacht ik tenminste.

De dokter was eerst heel rustig, maakte een echo van mijn linker borst en ik maakte nog een grapje met haar en zei ja sorry hoor dat deze aansteller hier u tijd verdoet.

Toen ging ze ook mijn rechter borst controleren en werd ze ineens heel stil en veranderde haar gezichtsuitdrukking.

Helaas zien wij iets in uw rechter borst mevrouw. We zagen het op de mammografie al en nu met de echo zien we het ook duidelijk. Het ziet er niet goed uit, ik ga even overleggen wanneer u terug kunt komen voor een vervolg afspraak.Ik ben zo terug.

Oke dachten wij, geen idee wat we nu moesten denken. Na een paar minuutjes die wel uren leken kwam ze terug. Ik mocht me maandag ochtend om 9.00 uur weer melden op dezelfde afdeling. Maandag ochtend, jeetje het is nu donderdagmiddag, moeten we drie en een halve dag nog wachten tot er verder actie ondernomen word. We wilden nu meer duidelijkheid. Als er meer aan de hand is dan moeten ze toch snel handelen en dan moet je het toch binnen een bepaald aantal uren weten?!

Dus toen vroeg ik aan haar: u zegt alleen het ziet er niet goed uit , maar wat bedoeld u hier precies mee. En toen kwam het: Ze zei tegen ons; maandag gaan ze een punctie doen uit je borst en als ze me dan vertellen dat de uitslag positief is dan zeg ik prik maar opnieuw.

Bam daar was het, de wereld stond stil. Daar lig je dan, in een enge echo kamer op een bedje met ontbloot bovenlijf. Zo kwetsbaar als maar zijn kan. Mijn vriend en ik kijken elkaar aan en weten niet wat we moeten doen of moeten zeggen. De dokter en de verpleegkundige geven me nog een aai over mijn rug en ik mag me aan gaan kleden en naar huis.

Onderweg naar huis in de auto zijn we beide muisstil. We hebben geen idee wat we moeten zeggen en we beseffen het beide nog niet. Eenmaal thuis moeten we het er toch over hebben. Jeetje wat is ons net overkomen. Van onbezorgd eventjes een foto laten maken van je linkerborst, naar een toevalsbevinding van hoogstwaarschijnlijk een tumor in mijn rechterborst. 

Wordt vervolgd......