Snap
  • Nieuws
  • zwanger
  • #HG
  • #hyperemesisgravidarum
  • #zwangerschapnr2
  • #zwangerschapsziekte.

Als het verlangen naar een 2e kindje groter is dan de angst voor HG

In mijn vorige 2 blogs nam ik jullie mee terug naar 2016. Een jaar waarin ik een zeer heftige zwangerschap heb mee moeten maken en daarbij ernstig ziek was. 

Na mijn zwangerschap zei ik: nooit meer. Ik doet dit nooit meer. Geen enkele vrouw kan 2 keer zo ernstig ziek zijn. Mijn besluit stond vast. Mijn wens om een groot gezin (in ieder geval 3 kindjes) te mogen hebben, viel hiermee in duigen. Ergens hield ik een kleine wens naar een 2e kindje, maar no way dat ik weer zo ziek moet zijn. Toen mijn relatie beëindigde toen Liz 1,5 jaar was, leerde ik vrij snel mijn huidige partner kennen. Ook al was ik totaal niet toe aan een nieuwe relatie, zeker niet met kinderen in het spel, werd het toch wel erg leuk en serieus. Voor de liefde verhuisde ik naar Friesland. 

Al gauw bespraken wij onze wensen. Mijn partner wilde nooit kinderen, maar heeft een prachtige dochter en hij vertelde graag nog een kindje met mij te willen. Nou, daar kwam ik even uit de hoek. Wat dacht hij wel niet.... Ik kan dit toch niet nog eens doen en dan te bedenken dat mijn dochter haar moeder zo ziek moet zien, dat ik amper tot niet voor haar kan zorgen en volledig afhankelijk ben van de zorg van anderen. Ik probeerde hem uit te leggen wat HG inhoudt, hoe ziek ik moet zijn en dat het maar zo kan zijn dat ik de zwangerschap niet kan voldragen. Toch is bij vastberaden en durft hij het aan. We praten er veel over en ik probeer hem zo goed mogelijk voor te bereiden, voordat we echt een beslissing kunnen maken.

Zwangerschap 2 met hyperemesis gravidarum.

Als wij besluiten om voor nog een kindje te gaan, stel ik voor eerst naar het ziekenhuis te gaan voor een behandelplan en probeer ik mijn partner voor te bereiden op de kans voor nog een HG zwangerschap. We spreken af dat ten aller tijden Liz voorop staat en dat als ik er vreselijk aan toe ben, warrig ben en aan teveel slangetjes zal liggen Liz dat nooit te zien zal krijgen. Het gesprek in het ziekenhuis verloopt goed. De gynaecoloog waar we mee spreken zegt nog nooit een vrouw voor de 2e keer terug te zien met zo'n heftige vorm als ik bij Liz had. De kans op een 2e HG zwangerschap is volgens haar 15-25%. We bespreken de behandelende opties en maken keuzes wat ik wil. De opties voor een thuis infuus wordt besproken en ook de optie om voedingsstoffen via het bloed te krijgen ipv via een sonde. Ook geeft ze aan dat ik zelf de ervaringsdeskundige ben en mag aangeven wanneer het thuis niet meer lukt. Ze zegt nog: "Wat mij betreft hebben jullie groen licht." Teruglopend naar de auto vertel ik Gerrit dat ze echt geen gelijk heeft. Naar mijn weten is de kans op een volgende HG zwangerschap 95%. Ik heb een voorgevoel dat ik dit nog een keer moet doen. Mijn partner zegt nog: "Deze arts heeft er voor geleerd, geloof haar nou maar..." Ergens heb ik door het bespreken van mijn behandelplan een beetje vertrouwen in de situatie. Kort daarna hebben we een positieve test. Terwijl mijn partner even buiten is staan er al heel snel 2 streepjes op de test. Het enige wat ik heel hard roep is zijn naam. Hij weet direct al hoe laat het is. Het is spannend, wat gaat er gebeuren? Ik besluit nu alles te willen eten wat ik bij Liz heb gemist. Zodat wanneer het misgaat, ik nog even kon genieten. Wel 2 weken ging het goed. Even was er stille hoop dat de gynaecoloog gelijk had!

Zaterdag avond gaan we nog met mijn ouders uit eten, die het inmiddels ook weten omdat de kans dat hun nogmaals een doodzieke dochter krijgen aanwezig is. Ze geven aan er voor Liz te zijn als het mis gaat. Die avond in de wok eet ik alles wat ik lekker vind (niet de dingen die je als zwangere vrouw niet mag hebben natuurlijk). We hebben het er nog over dat het deze keer goed lijkt te gaan. We genieten... niet wetend dat dit het laatste avondmaal was. Die nacht geef ik meerdere keren over en ook die zondag gaat het door. Ik geeft bij mijn partner aan dat dit foute boel is. We starten met medicatie nr 1 deze zorgt dat ik nog vaker de wc pot omarm en al snel stappen we over op nr 2 deze geeft enig sinds iets van verlichting ik geef misschien 5 keer minder over van de ruim 20 keer per dag. Ik probeer dingen te bedenken dat ik wil eten. Gek genoeg gaat eten beter... drinken gaat niet meer... elke slokje komt er uit. Een aantal dagen later volgt mijn eerste ziekenhuisopname. Het personeel herkent mij nog van de zwangerschap van Liz... Ik krijg een infuus maar val weer eens moeilijk te prikken. Na een dikke nacht mag ik naar huis. Ik ben zwak, we hebben een bed in de woonkamer, mijn partner regelt een rolstoel voor thuis en ik slaap veel. Probeer overdag beneden te liggen zodat ik nog iets mee krijg... al gauw is dat teveel. Prikkels van licht en geluid maken het erger. Liz komt geregeld bij mij ‘mama slokje drinken’. ‘Lieverd mama kan niet drinken’. Weer droog ik uit. Kerstavond word ik weer opgenomen. Verdrietig lig ik in het ziekenhuis. Alle leuke fb berichtjes van gourmetten met kerst doen mij overgeven... 1e kerstdag mag ik uiteindelijk weer naar huis. We besluiten naar mijn ouders hun huis te gaan. Eten blijft lukken en ik drink die dag enorm veel ik moet volhouden...

Kort hierna gaat het helemaal mis. Thuis vindt mijn partner mij out onder de douche.... zelf douchen lukt niet meer. Na een paar keer roepen ben ik gelukkig weer bij. Hij helpt mij en legt mij op bed, blijft bij mij en praat tegen mij een aantal keer vallen mijn ogen weer dicht. Ik ben slap en zwak. Die dag erna geef ik de hele dag over wel 30 keer. Ik probeer te slapen. Ik slaap 22 van de 24 uur. Lig op bed met de deur dicht, het licht uit en zo prikkel arm mogelijk. Ik hoor beneden de kinderen en mijn partner. Wat ben ik verdrietig dat ik daar niet kan zijn. Kort hierna lig ik weer uitgedroogd in het ziekenhuis, Liz weer bij opa en oma maar die komt vaak langs.

De diëtiste komt langs en ik ben op dat moment alleen. Ik ben inmiddels 10 kg afgevallen en ondanks ze de baby heel goed in de gaten houden voelt het voor mij als falen. Ze bespreekt dat ze willen starten met sondevoeding, ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Mijn hoofd schreeuwt zo hard nee en mijn hart huilt zo ontzettend hard. De periode dat ik sondevoeding had bij Liz heb ik als traumatisch ervaren. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Ik ben boos op mijn partner en mijn ouders waarom ben ik nu alleen. Ik ben bang weer dat vreselijke slangetje plaatsen. Ik vertel de diëtiste dat ik echt geen sonde wil. Ze verteld mij dat mijn lichaam alle reserves aanbreekt maar ik te korten heb... Ik stel haar voor of ik please een thuisinfuus mag. Zolang mijn vocht op pijl is kan ik namelijk wel wat eten. Ze zegt dat ze dit eigenlijk niet willen doen maar overlegd met de gynaecoloog. Die komt terug en zegt dat ze het goed vindt. Ik ben zo blij. Zal dit mijn redding zijn? De dag erna mag ik naar huis en thuis krijgen we thuiszorg en 2 liter infuus per dag. Ik blijf zwak, blijf overgeven, de prikkels van de thuiszorg zijn mij teveel. Het aan/uit kleden en douchen met infuus is voor mij alleen te zwaar. Mijn partner helpt mij elke dag met douchen, afdrogen, haren wassen, aankleden. Mijn infuus sneuvelt regelmatig en dit maakt mij zo verdrietig. Ik heb een fobie voor naalden en ben moeilijk te prikken. Keer op keer staat mijn partner mij bij.

Na 12 week infuus sneuvelt hij weer. Ik denk dat ik wel 30 keer geprikt ben voor een infuus inmiddels, mijn aderen zijn ontstoken en er zijn nog maar moeilijk plekken te vinden om een infuus te prikken. Ik besluit om het even zonder te proberen. 2 dagen gaat dit goed maar dag 3 red ik het niet meer. Weer een nieuw infuus. Deze sneuvelt binnen een week en weer zeg ik het zonder te willen proberen. Ik moet zelf echt 2 liter drinken anders red ik het niet. Dit lijkt te lukken. Ik drink alleen maar yogi drink perzik. Liters... helemaal niet lekker maar dat blijft binnen. Ik combinatie met mijn zware medicijnen red ik het best goed. Langzaam ben ik vaker beneden, slaap ik minder. Inmiddels zijn we zo’n 22 weken zwanger en ik kan zeggen dat het best lukt zonder infuus. 

De weken blijven wat kwakkelen, bekken instabiliteit maakt mij minder mobiel maar ik probeer steeds meer de zorg voor mijn dochter op te pakken. De weken gaan best redelijk snel nu ik vaker van bed kom. 

Nu 35 weken zwanger. Het einde is inzicht. Wij mogen over een week of 4/5 een dochter in onze armen sluiten. Nog steeds ben ik elke dag misselijk, geef ik af en toe over, kan ik heel weinig, slaap ik elke middag nog, kan ik geen tot weinig inspanning aan maar ben ik dankbaar dat ik zoveel meer kan. Ik eet voornamelijk licht verteerbare dingen en avond eten blijft het moeilijkste. Naast yogi doet ice tea perzik het ook nog goed, lig ik met deze warme dagen voornamelijk in het zwembad en probeer ik alle prikkels die mijn overgeven doen prikkelen te vermijden. Al met al ben ik klaar voor een nieuw wonder, klaar om niet meer misselijk te zijn en vooral klaar om te herstellen van 9 maanden ziek zijn! 

Wil je op de hoogte blijven van mijn zwangerschap en mijn gezin? Volg mij dan op Instagram @mama_van_lizevi 

4 jaar geleden

Hier ben ik er na de 2e ook echt wel klaar mee? eindelijk de laatste weekjes! Ik hoop dat ze zichzelf meld met 37 weken?

4 jaar geleden

Herkenbaar helaas! Hier 3 HG zwangerschappen gehad, nooit meer.

4 jaar geleden

Wat fijn dat het elke zwangerschap beter werd. Hier merk ik ook verschil en dus vooruitgang. Alleen denk dat dat voornamelijk door de betere medische hulp komt.

4 jaar geleden

Zo herkenbaar! Mijn eerste zwangerschap was het zwaarst. Ook vaak opgenomen infussen en sondevoeding. Gelukkig ging mijn 2 de zwangerschap iets beter op een paar opnames na het kunnen redden met medicatie.. 3de zwangerschap heb ik volledig kunnen redden met medicatie. Het werd iedere zwangerschap iets beter leek het... maar dat zieke gevoel ging nooit weg...