Snap
  • Nieuws
  • actie
  • vriendin
  • verrassing
  • ondernemen
  • zorgen
  • Maken
  • Bespreken

#47 Anita vertelt (1)

Ineens hoor ik een geluid in mijn huis die niet veroorzaakt wordt door mij of door mijn kat. Het geluid van voetstappen op de trap. Van schrik klap ik mijn dagboek dicht waardoor Boeltje wakker schrikt.

‘Wie kan dat nou zijn?’ vraag ik mij in gedachten af. Mijn lieve schat kan het niet zijn, want die is nog bij Dennis om daar te helpen en komt vanavond pas weer thuis. Ik kijk op in de richting van het muurtje waar de trap zich achter bevindt en waar het geluid vandaan komt. Ook Boeltje kijkt in dezelfde richting. Ik heb het dus wel goed gehoord. De voetstappen komen dichterbij en ineens zie ik een bekend gezicht vanachter het muurtje heen komen. "Hey, ik kom even kijken hoe het met je gaat." Het is mijn beste vriendin Anita. Ze is natuurlijk via de achterdeur naar binnen gekomen, want die zit niet op slot. "Het gaat wel goed. Ik moet het rustig aan doen, maar dat wist je al." Anita knikte. "Wat ben je aan het doen hier op zolder?" vraagt ze. "Ik ehmmm……ik ben de laatste dozen van de verhuizing aan het uitpakken." vertel ik. "Mag ik je daarbij helpen?" "Dat zou wel kunnen, maar het zal lastig zijn. Er moet heel wat uit gezocht worden." "Oké, maar je weet toch dat je altijd op mij kan rekenen als je hulp nodig bent?" "Ja dat weet ik, ware het niet dat ik het eigenlijk zelf moet doen." "Waarom zit je dan in die schommelstoel?" "Oh ehmmm, ik zit in één van mijn dagboeken te lezen tijdens een korte pauze." lieg ik half. Ik heb eigenlijk nauwelijks iets uitgepakt. Ja, alleen mijn dagboeken en die ben ik gaan lezen. Anita komt nieuwsgierig naar mij toe gelopen wanneer ik mijn dagboek weer open. Ik open het op de plek waarvan ik denk dat ik daar gebleven ben, maar ik merk algauw dat ik iets verderop in het dagboek terechtgekomen ben. Boeltje springt van mijn schoot af en loopt een stukje in de richting van trap. Ze gaat op de vloer zitten en begint zichzelf te wassen. Anita kijkt haar na. Dan draait ze weer naar mij om. "Mag ik het ook lezen?" vraagt ze. "Uhhh, ja, dat mag je wel. Het is niets bijzonders eigenlijk." zeg ik, maar eigenlijk is het wel bijzonder. Ik geef haar mijn dagboek en ze begint een stukje te lezen. "Ohhh, dit kan ik mij nog wel goed herinneren. Weet je nog dat wij dit voor jou geregeld hadden?" vroeg Anita met een glimlach. Ik knikte. "Ja, dat weet ik nog en daar ben ik jullie drieën heel dankbaar voor." antwoord ik. "Zullen we anders naar beneden gaan? Dan kunnen we daar samen verder lezen en herinneringen ophalen." Stelt Anita voor. "Ik kan alleen niet zo lang blijven, omdat ik over ongeveer een uur mijn schatje weer moet ophalen." "Dat is waar ook. Tot die tijd kunnen we wel beneden zitten. Dat lijkt mij wel een goed idee. Daarna ga ik weer verder met uitpakken en als ik je hulp gebruiken kan stuur ik je wel een Whatsapp bericht." "Afgesproken. Kom, dan gaan we naar beneden." spoorde Anita mij aan. "Ga je mee Boeltje?" vroeg ik aan mijn lieve kat. Samen lopen wij naar beneden. Anita krijgt in de keuken, nadat ik daar het lege kommetje weg gezet heb, een halfvolle mok thee van mij. Meer dan halfvol wil ze niet. Daar heeft ze genoeg aan. Enkele minuten later zitten we op de bank in de woonkamer. Ik zet mijn mok met thee, die al half leeg is, op de salontafel. Anita wil net een slok nemen als ze merkt dat haar thee toch net iets te heet is. Ze zet haar mok ook op tafel wanneer ik mijn dagboek erbij pak en open doe op de bladzijden waar Anita eerder gelezen heeft. "Zal ik het hardop voorlezen, of……?" vraag ik. "Nou, voordat je gaat voorlezen wil ik je nog wat vertellen over de situatie die je hier geschreven hebt." Ze legt haar wijsvinger op één van de bladzijden in mijn dagboek waar zij gelezen heeft. Ik lees een klein stukje en zie dat het een is stuk over een heel onverwachte gebeurtenis aan het begin van de kerstvakantie in hetzelfde jaar dat Nick op zijn wereldreis ging en mij op het vliegveld verdrietig achterliet. "Wat wil je er dan over vertellen? Ik weet nog dat jullie met z’n drieën dit voor mij geregeld hebben en dat is toch alles wat je mij hebt vertelt?" "Dat klopt. Dat is alles wat ik je vertelt heb, maar ik heb je niet verteld hoe dat tot stand is gekomen en hoe wij dat geregeld hadden." "Oké." zeg ik verbaasd. "Begin maar te vertellen. Ik dacht dat er niks meer over te vertellen was." Anita haalt haar schouders op. "Toch wel en ik vind dat je dat toch wel moet weten. Zeker na wat er gebeurd is op die ene dag en dat ik je zo ellendig aantrof in je appartement toen…………. Nou, je weet wel, op die dag dat dat vreselijke nieuwsbericht kwam. Ik vond het daarvoor ook al belangrijk, maar ik kreeg er de kans niet voor om het je te vertellen. Nadat dat bericht kwam vond ik het nog belangrijker dat je het moest weten, maar ik durfde het je helemaal niet meer te vertellen. Een nogal lange tijd heeft dat geduurd en daarna is het er niet meer van gekomen tot aan vandaag. Toch wil ik het je nu wel vertellen, ook al heeft dat nu geen invloed meer op je liefdesleven." Ik weet precies welke dag Anita bedoelt. Ik besluit om ook die dag op te gaan zoeken in mijn één van mijn dagboeken zodra Anita weer vertrokken is en ik weer naar de zolder ga om ‘dozen uit te pakken‘. "Je maakt me wel nieuwsgierig." Anita lacht en begint te vertellen. Hoe graag ik het ook wil, maar dat wat zij vertelt staat helaas niet in mijn dagboek. Toch ben ik blij dat zij het verteld.

Anita: 

De weken en maanden die volgden na het vertrek van Nick werden gevuld met vakantie vieren, het voorbereiden van het nieuwe studiejaar en het weer oppakken van de studie aan het begin van het nieuwe en inmiddels het derde studiejaar. Tenminste zo was het voor Carmen. Zij stortte zich volledig op haar studie. Elke dag weer. Het derde jaar was zwaarder door alle extra opdrachten die wij erbij kregen. Dat derde jaar nam ook gewoon meer tijd in beslag dan dat er vrije tijd over bleef. Dat kwam vooral doordat we veel meer met onze neus in de boeken zaten. We konden minder vaak leuke dingen samen doen. Na een aantal weken in het nieuwe schooljaar begon ik mij wel zorgen te maken om mijn beste vriendin. Zij besteedde veel meer tijd en aandacht aan haar studie dan ik. Carmen zei dan wel dat het wel goed met haar ging, maar ik had vrij vaak het idee van niet. Tijdens onze gezamenlijke vakantie merkte ik nauwelijks iets aan haar. Haar gedrag veranderde wel wat, maar toch was zij erg vrolijk waardoor er ook geen vuiltje aan de lucht leek te zijn bij haar. Het was werkelijk weer een fantastische vakantie die met z’n allen vierden. Mijn ouders hadden de vakantie weer voor ons allemaal geregeld. Dat vond ik erg fijn van mijn ouders, vooral voor Carmen en Dennis die het nog altijd niet breed hadden. Nadia ging deze keer ook weer mee. Helaas ging Jochem ook deze keer weer niet mee, omdat hij al andere plannen had. Net als het jaar ervoor. Ik vond het niet leuk, maar toen vond ik het niet zo erg. Deze keer vond ik het iets minder leuk, omdat onze relatie steeds sterker werd. Ook al was het tussen ons een soort van knipperlichtrelatie. Dat was vooral van zijn kant uit terwijl ik het liefste voor altijd wel bij hem wou blijven. Ik hoopte elke keer weer dat onze relatie eindelijk een vaste relatie werd en dat we voor altijd bij elkaar konden blijven. Ondanks dat Jochem niet mee ging met onze gezamenlijke vakantie kon ik mij toch goed vermaken met mijn ouders, met Dennis, met Nadia en met mijn beste vriendin Carmen. Ook Carmen vermaakte zich prima net als de anderen. Carmen had voldoende afleiding waardoor zij minder aan Nick dacht. Helaas had zij in die periode niks van hem gehoord, maar daar maakte zij zich geen zorgen over. Zij hoopte dat het kwam doordat hij geen bereik had in IJsland en dat hij later wel verbinding kreeg zodat hij haar kon bellen. Ze kreeg nog wel een kaart van Nick vanuit IJsland, maar die kaart kon ze pas lezen nadat onze vakantie voorbij was. Gelijk nadat Carmen zijn kaart gelezen had stuurde ze hem een sms, maar daar reageerde hij niet op. Sinds die tijd hoorde ze ook niks meer van hem en na een tijdje begon ik mij zorgen om haar te maken. Ik had Carmen sinds onze gezamenlijke vakantie niet echt meer vrolijk gezien had. Ik vond dat ik dit moest bespreken met Nadia. We hadden namelijk met elkaar afgesproken dat zij en ik wat beter op Carmen moesten letten door er wat meer voor haar te zijn. Daar was Carmen ook mee akkoord gegaan, maar wanneer wij het idee hadden dat Carmen onze hulp en steun kon gebruiken wimpelde zij het op een subtiele manier af. Ze gooide het er vaak op dat zij weer met haar studie verder moest gaan. Veel konden wij daar niet aan veranderen, helaas. Ik vond dat het tijd werd om er toch wat aan te doen. De herfstvakantie kwam er inmiddels ook alweer aan. 

Op een dag, aan het eind van de middag, vlak voor de herfstvakantie zat ik op mijn kamer op de rand van mijn bed met een lesboek in mijn handen. Ik probeerde de lesstof wat erin stond uit mijn hoofd te leren, maar ik kon mij slecht concentreren. De situatie van Carmen ging de hele tijd door mijn hoofd. Ik legde het lesboek naast mij neer en besloot om Nadia op te zoeken om te vragen wat zij van de situatie vond. Ik stond op, pakte het lesboek op en liep naar mijn bureau om mijn andere studieboeken te pakken. Ik stopte alles wat ik nodig had in mijn tas zodat ik die de volgende dag zo mee kon nemen. Nadat ik mijn tas dicht deed verliet ik mijn kamer en liep ik langs de kamer van Carmen. Ze had het bordje op haar deur omgedraaid zodat het symbool van 'Niet storen' duidelijk zichtbaar was. De laatste tijd deed zij dat wel vaker. Ik respecteerde dat van haar, maar ik vroeg me weleens af of het echt nodig was. Zij vond dat ik dan best naar binnen mocht komen, omdat ik haar beste vriendin was. Toch deed ik het alleen wanneer ik het echt nodig vond. Deze keer liep ik verder naar de andere kant van de overloop waar de kamer van Nadia zich bevond. Zij had haar bordje niet omgedraaid. Toch klopte ik op haar deur, voor het geval dat Dennis er ook was. Hij was de enige jongen die op de meidenafdeling mocht komen, omdat hij een relatie had met Nadia en de broer van Carmen is. Vrij snel deed Nadia haar deur open. "Kom binnen." begroette ze mij. "Waar heb ik je bezoekje aan te danken?" vroeg ze met een glimlach terwijl ik naar binnenliep. "Nou, ik maak me zorgen om Carmen en dat wordt met de dag maar erger. Misschien maak jij je ook zorgen om haar." Nadia sloot haar deur. "Ja, ik maak me ook zorgen om onze beste vriendin. Al een langere tijd eigenlijk. Kom zitten, joh. Dan kunnen wij het over haar situatie hebben. Ik wou er al eerder met jou over hebben, maar het lukte steeds niet." Nadia gebaarde naar haar bed. Ik nam plaats op haar bed en zij ging links naast mij zitten. "Ik maak mij ook al langere tijd zorgen om haar. Ik vind dat wij, als haar vriendinnen, er wat aan moeten doen. Ze zegt wel dat ze Nick niet zo heel erg mist, maar…………" "Ze mist hem veel meer dan dat ze wil toegeven aan ons." maakte Nadia mijn zin af. "Dat is precies wat ik denk." gaf ik aan. "Je hebt gelijk. Wij moeten er iets aan doen. Had je al iets in gedachten?" Vragend keek Nadia mij aan. "Niet echt nee, maar er moet wel iets gebeuren. Ze is zichzelf niet meer sinds Nick vertrokken is." "Ze is inderdaad veranderd sinds zijn vertrek, maar jij kent haar veel beter en langer dan ik." "Dat klopt, maar Dennis kent haar nog iets beter, omdat hij haar broer is. Zij zagen elkaar al elke dag totdat hij ging studeren. Daarnaast zijn ze elkaars beste vrienden." "Hey, misschien kunnen we hem vragen of hij een idee heeft wat wij eraan kunnen doen." stelde Nadia voor en ze sprong op. Ze werd een beetje enthousiast bij het noemen van zijn naam. Het was duidelijk te zien dat zij nog steeds stapelgek op hem was en daar was ik wel blij om. Hij had eerder een oogje op mij, maar ik wou nooit verkering met hem, omdat hij mijn type gewoon niet was. Ondanks dat hij een ontzettend lieve zorgzame jongeman was. Hij was meer een goede vriend en een maatje voor mij. Ik had juist wat meer uitdaging nodig dan wat hij mij kon bieden. Daarom wou ik het liefst iemand die niet in hetzelfde dorp woonde als waar ik woonde. 

"Is hij hier dan?" "Ja hij zit beneden." "Waarom zit hij beneden dan?" "Oh, volgens mij wil hij gewoon wat praten met Jochem voordat hij naar boven wil komen. Ik kan hem wel even ophalen of hem een sms berichtje sturen dat ik graag wil dat hij naar boven komt." lachte ze. Ik haalde mijn schouders op. "Ehmmm, dat laat ik aan jou over. Alleen kost het wel geld als je hem een sms'je stuurt en ik kan hier best even wachten als je hem ophaalt." "Het maakt mij niet zoveel uit dat het wat kost, maar je hebt wel gelijk. Ik haal hem wel op. Blijf jij hier dan?" Ik keek omhoog naar haar en zag haar vragende blik. Nadat ik knikte liep zij haar kamer uit om Dennis op te halen. In de tussentijd keek ik haar kamer rond. Die was niet veel anders dan de mijne op wat persoonlijke spullen na. Zo had zij op haar bureau, naast haar computer, een foto van haar en haar directe familieleden staan. Ik was al vaker in haar kamer geweest, maar het viel mij nu pas op dat die foto daar stond. Ik stond op en bekeek de foto wat aandachtiger. Ik zag duidelijk haar ouders achter haar staan en daarachter haar beide opa's en oma's. Allemaal lachten ze in de camera en hielden ze elkaar vast. Wat mij ook opviel was dat er nog een jongen op de foto stond. Hij had dezelfde donkere huidskleur als Nadia en de rest van haar familie. Hij leek ook wel op Nadia en ook op haar ouders. Hij stond naast haar met een arm over haar schouders heen. Ik vroeg me af of die jongen haar broer kon zijn. Het leek mij wel vrij logisch, maar ze had het er nog nooit over gehad. Ik besloot om Nadia ernaar te vragen wanneer het zo uitkwam. Ineens hoorde ik de deur open gaan en even later kwam Nadia met Dennis naar binnen. "Hey, waar kijk jij naar?" vroeg Nadia lichtelijk onzeker. Ik schrok een beetje van hun binnenkomst, omdat ik zo aandachtig naar de foto had gekeken. "Oh ehmmm, naar deze familiefoto. Wie is de jongen die naast jou staat?" Nadia kwam dichterbij en Dennis ging naast haar staan. "Oh, dat is mijn oudere broer Karim." "Spreek je hem nog weleens?" "Nauwelijks. Hij zit al enkele jaren in Ghana om daar mee te helpen bij ontwikkelingsprojecten. Het is daar zo primitief dat, wanneer hij contact met ons wil, hij best lang onderweg is om op een plek te komen waar een telefoon aanwezig is. Ik mis hem best wel, maar het duurt nog een flinke tijd voordat hij terug komt. Ik heb geen idee wanneer dat precies zal zijn." zuchtte Nadia. "Maar wij zouden het ergens anders over hebben en daarom is Dennis nu ook hier." herpakte Nadia zich en ze draaide zich om. Ik draaide me ook om en liep terug naar het bed. Nadia volgde mij al snel. "Oké meiden, waar willen het over hebben? En waarom is Carmen er niet bij?" Dennis leunde tegen de kledingkast aan die naast het bureau van Nadia stond. "Daar gaat het juist om. Wij maken ons zorgen om haar. Ze is zichzelf niet meer sinds het vertrek van Nick en wij vinden dat wij er wat aan moeten doen. Er moet iets gebeuren." legde ik uit nadat ik ging zitten. "Wat bedoel je met "Ze is zichzelf niet meer"?" vroeg Dennis met verbazing in zijn ogen. "Ze stort zich volledig op haar studie. Ze zit veel op haar kamer en wil dan niet gestoord worden. Ze zit veel in haar studieboeken wanneer ze in de eetzaal zit en ze besteed veel tijd aan de opdrachten die ze moet doen. Kortom, ze is meer bezig met haar studie dan met andere dingen. Bijna de hele dag besteed zij er wel tijd aan en dat ben ik niet van haar gewend en Nadia vind ook dat Carmen veranderd is sinds het vertrek van Nick. Wij denken dat ze Nick meer mist dan ze wil toegeven aan ons." "Dat klopt." knikte Nadia. "Dat ben ik ook niet van haar gewend. Zo zit ze niet in elkaar." gaf Dennis toe. "Ze heeft zich op de middelbare school ook nooit zoveel tijd in haar schoolwerk gestoken zoals ze het de laatste tijd doet. Ze liet haar huiswerk zelfs liever liggen dan dat ze er wat mee deed totdat ze uiteindelijk er wel iets aan moest doen, omdat het dan bijna te laat was. Dit is gewoon om zichzelf af te leiden van haar echte probleem. Volgens mij mist zij Nick inderdaad meer dan ze wil toegeven aan ons." Dennis wreef zich nadenkend over zijn kin en keek daarbij naar de vloer. Hij hield zich enkele minuten stil. Duidelijk zoekende naar een oplossing.

Nadia en ik waren ook stil in afwachting van Dennis. Zelf konden wij ook geen oplossing bedenken.