#45 Nick is weg; een terugblik.

"Hij komt vast terug. Volgens mij wil hij heel graag met jou verder. De keren dat ik hem naar jou heb zien kijken, terwijl jij niks door had, zeggen mij genoeg. Daar komt nog bij dat hij dat ook gezegd heeft tegen jou. Hij is duidelijk stapelgek op je." vertelde Anita. "Ik heb dat dan niet gezien, omdat ik natuurlijk heel veel aandacht aan Dennis gaf en aan hem dacht. Maar zoals ik het nu begrijp is Nick dol op je en jij op hem. Dat is volgens mij reden genoeg om terug te keren voor jou." vertelde Nadia. "Denken jullie dat echt?" "Ja." zeiden mijn beide vriendinnen tegelijk. "Maar ik heb jullie nog niet alles verteld. Vooral van afgelopen studiejaar. In de herfstvakantie heeft hij samen met Bram zijn housewarming party gegeven. Daar is ook weer wat gebeurd waar jij niks van af weet Nadia." Nadia keek mij verbaasd aan en zei: "Oké, vertel. Ik ben reuze nieuwsgierig. Ik weet alleen nog dat jij en Anita naar het toilet moesten en dat duurde wel wat lang vond ik, maar Nick was de hele tijd bij ons volgens mij." "Nou, niet de hele tijd. Anita en ik hebben nog een tijdje op zijn slaapkamer met elkaar gepraat over Nick en mij en wat er op dat basketbalveld gebeurd was." "Dat weet ik nog wel. Jij bent zelfs nog iets langer gebleven." zei Anita. "Ja, ik wou mij me daarna nog even snel opfrissen. Nadat ik dat gedaan had hoorde ik Bram en Nick de slaapkamer binnenkomen. Ik verstopte me en hoorde het gesprek wat zij voerden. Dat gesprek ging over mij! In dat gesprek kwam naar voren dat Nick nog altijd verliefd op mij was en dat hij een relatie met mij wou. Ik was de enige voor wie hij wou gaan, zo vertelde hij aan Bram. Alleen wist hij niet hoe hij dat het beste kon aanpakken, omdat ik geen relatie met hem wou. Ik heb niet het hele gesprek gehoord, want ze gingen de badkamer in om zich voor te bereiden op het laatste deel van die avond." “Nadat jij terug kwam wou ik nog regelen dat jij met Nick alleen kon praten, maar dat lukte niet meer." zei Anita. Ik onderbrak haar. "Klopt, weet je nog van dat spelletje met die blinddoek?" vroeg ik terwijl ik Nadia aankeek. Nadia knikte. "Bram en Nick zouden iedereen in het rond draaien voordat iedereen mocht gaan zoeken naar de anderen. Ik bekeek eerst het geheel totdat Bram op mij afgelopen kwam. Hij deed bij mij een blinddoek voor mijn ogen en leidde mij naar binnen in plaats van mij rond te draaien." "Waarom?" Nadia had grote ogen gekregen. "Dat ga ik je nu vertellen. Hij bracht mij naar de slaapkamer van Nick en hij gaf aan dat ik moest gaan zitten. Daarna liep hij weg. Ik luisterde aandachtig of hij weer terug kwam, maar dat duurde even. Ondertussen keek ik stiekem waar ik was. Zo kwam ik erachter dat ik op het bed van Nick zat. Ik hoorde ineens een onverstaanbaar gefluister bij de deur en even later hoorde ik voetstappen die naar mij toe kwamen. Kort daarop werd de blinddoek weggehaald, maar ik durfde nog niet te kijken. Dus hield ik mijn ogen nog dicht. Ik was ervan overtuigd dat het Bram was die dat deed. Ik hoorde hem fluisteren dat ik mijn ogen open mocht doen. Dat deed ik en ik zag dat niet Bram voor mij stond, maar Nick. Toch klinkt zijn stem net zo als die van Bram als hij fluistert. Ik was er door verrast." Nadia haar ogen werden nog groter. Ze had haar handen tegen elkaar aan gedaan en hield die voor haar mond. Ik vertelde verder: "Nick ging naast mij op zijn bed zitten en probeerde mij te overtuigen van zijn liefdesgevoelens voor mij en dat is gelukt." "Hoe heeft hij dat gedaan dan?" vroeg Nadia vol verwondering. "Hij heeft mij gezoend en ik heb hem terug gezoend. Het heeft wel kort geduurd, want ik realiseerde me dat jullie allemaal nog buiten bezig waren met dat spelletje. Ik wou niet dat het zou gaan opvallen en dat wou Nick ook niet. Dus zijn wij weer naar buiten gegaan. Nick heeft mij naar Anita gebracht waardoor het ook niet op kon vallen. Kort daarna was het spelletje afgelopen en was het tijd om te gaan. Ik heb bij het afscheid Bram nog bedankt voor de verassing." "Wauw! Dat had ik niet verwacht. Het is mij totaal niet opgevallen dat jullie weg waren." Nadia was geraakt door mijn verhaal. "Mij dus ook niet." viel Anita bij. "Maar hoe is het verder gegaan?" vroeg Nadia. "We hebben een eerste echte date gehad en die was net als de sms'jes in het geheim. Vanaf die housewarming party hadden wij alleen via sms nog contact. We hebben elkaar telkens gevraagd wanneer hij en ik tijd hadden om met elkaar op date te gaan. Pas op de dag van kerstavond konden wij allebei. Hij nodigde mij uit voor onze eerste echte date. Zijn uitnodigingskaartje zat in de envelop waar zijn kerstkaart ook in zat. Zo viel het niet op en kon het geheim blijven. Alleen Anita heeft het uitnodigingskaartje gezien en gelezen. Er stond alleen op waar en wanneer ik verwacht werd. Er kwam een taxi voor het studentenhuis op het tijdstip wat ik via een sms door kreeg. Anita raadde me aan om heen te gaan, want ik twijfelde weer eens of ik het wel moest doem. Zij vond het een supergoed idee. Tegen jou vertelde ik als smoes dat ik nog wat kerstinkopen ging doen. Dat klopte natuurlijk niet. De taxi bracht mij naar een hele mooie fontein op een plein midden in de stad. Daar kwam ik Nick tegen. Hij nam mij mee naar het restaurant aan de overkant van de straat. Daar werden we door een vrouwelijke bediende naar het binnen terras geleid. Die was helemaal leeg. Het licht was zelfs uit. Er zat niemand en dat vond ik apart. Nick vertelde mij dat hij dat geregeld had. Hij hoefde alleen maar naar de bediende te kijken en zij begeleide ons vrijwel direct naar een tafel in een hoekje van het binnen terras. Ze bracht ons naar een hoekje die niet gelijk zichtbaar was vanaf de deur waar we doorheen kwamen. Het bleek dat Nick dat hoekje voor ons gereserveerd had." "Oohh, wat romantisch!" zei Nadia met haar handen op haar wangen. "Wat gebeurde er daarna?" vroeg ze nieuwsgierig. "Ik ging zitten op de bank die daar stond en Nick kwam vlak naast mij zitten. Samen bestelden wij koffie en thee met een gebakje erbij. We raakten vervolgens aan de praat. Ik vroeg hem hoe het verder moest gaan tussen ons, want ik wist het niet zo goed. Nick verzekerde mij dat het wel goed zou komen. Vervolgens zoende hij mij. Daarna praatten wij weer verder. Ik vertelde hem dat ik geen relatie met hem kon beginnen vanwege de belofte die ik aan mijn ouders heb gemaakt." Nadia keek mij verbaasd aan. "Welke belofte dan, als ik vragen mag." vroeg ze. "De belofte dat ik voor mijzelf een betere toekomst ga creëren dan wat mijn ouders hadden." "Hadden? Hebben bedoel je zeker?" Nadia wist helemaal nog niet dat mijn ouders niet meer leefden. Dus ik vertelde haar voorzichtig wat er gebeurd was met ze. "Nee, hadden. Mijn ouders leven niet meer. Ze zijn……………. vermoord." "Dat wist ik niet. Jij wel Anita?" Nadia was in shock. Anita knikte. "Ik ehmm……" "Anita weet het wel. Zij kwam bij ons, net nadat Dennis en ik onze ouders gevonden hadden in ons ouderlijk huis." Nadia’s mond viel open. "Echt waar?" "Ja, maar ik heb ze verder niet gezien. Ook al ben ik in het huis geweest om de politie te bellen. Ik had de moed niet om te kijken." vertelde Anita. "Dennis heeft mij daar nooit iets over vertelt. Alleen dat hij ze nooit meer terug zou zien. Ik heb hem gevraagd waarom, maar hij wou me dat niet vertellen. Ik ben er niet meer op ingegaan." "Hij durfde je dat ook niet te vertellen en eigenlijk durft hij dat nog steeds niet. Het is wel een heel gevoelig onderwerp waar ik zelf ook niet zo snel over praat. Voor Dennis zal dat niet anders zijn." gaf ik toe. "Dat zou ik ook niet doen. Ik begrijp jullie wel, denk ik." zei Nadia. "Nick weet het inmiddels wel. Ik heb het hem eigenlijk al eerder vertelt dan de bedoeling was. Mede daarom was ik zo enorm gefocust om mij te houden aan de belofte aan mijn ouders. Ik dacht dat Nick alleen maar voor afleiding zou zorgen als ik een relatie met hem zou hebben en zijn afleiding kon ik er niet bij gebruiken vond ik. Daarom heb ik er telkens weer van alles aan gedaan om te voorkomen dat ik een relatie met hem kreeg. Ik heb hem zelfs afgewezen. Op onze eerste echte date nog wel. Die date was echt supergezellig en een tikkeltje romantisch, maar op het eind ging het mis." Ik ging iets verzitten om het mij iets comfortabeler te maken voordat ik verder vertelde. "We zijn na het koffie en thee drinken naar ‘Het Lichtpunt’ gegaan. Daar hebben wij een film gezien, een romantische comedy en die vonden wij heel leuk. Na de film nam Nick mij mee naar een gang waar zich allemaal kleine kamertjes bevonden. Hij zocht naar eentje die niet bezet was. In dat kamertje wou hij wat praten zei hij, maar ik had het gevoel hij wat meer wou dan alleen praten en het werd ook iets meer dan alleen praten. Toch bleef het bij praten en zoenen, want ik begon mij te realiseren dat het mij weer teveel werd. Ik kreeg het benauwd van het idee dat hij er alles aan probeerde te doen om een relatie met mij te krijgen. Wat ik absoluut niet wou en dat heb ik hem heel duidelijk geprobeerd te maken. Tijdens het gesprek kreeg ik het gevoel dat ik hem niet datgene kon bieden wat hij graag wou, maar hij zei dat ik dat wel deed. Ik vroeg hem of hij het goed vond dat ik terug ging om hier wat te eten. Hij stelde nog voor om daar wat te gaan eten, maar dat weigerde ik. Ik wo gewoon terug naar hier. Hij regelde nog een taxi voor mij. Ik heb hem dus afgewezen, omdat hij mij zo overweldigde met zijn gevoelens voor mij. Op dat moment vond ik het beste dat hij mij beter voorlopig met rust kon laten en dat heb ik hem ook gevraagd. Hij was er absoluut niet blij mee, maar accepteerde het wel. Hij liep behoorlijk teleurgesteld naar de uitgang en naar buiten liep. Ik probeerde hem nog in te halen, omdat ik hem nog een knuffel wou geven. Die kon ik hem buiten voor de uitgang geven. Hij accepteerde mijn kuffel met moeite, want hij knuffelde mij niet terug. Hij stond als verstijfd en deed verder niks. Hij vertelde dat hij zich afgewezen voelde en dat hij zich aan zijn belofte ging houden. Daarna liep hij zonder achterom te kijken bijna stampvoetend weg. Zijn belofte aan mij is dat hij terug komt en mij op gaat zoeken, waar ik ook maar ben. Alleen geloof ik daar helemaal niks van." Ik zuchtte en liet mijn hoofd zakken. "Waarom geloof je hem niet?" vroeg Anita terwijl ze een hand op mijn schouder legde. "Hij had op het moment dat hij wegliep, nadat hij ingecheckt had, een blik in zijn ogen die mij het gevoel gaf dat hij het niet van plan is. Ook al vroeg hij mij of ik zijn vriendinnetje wil zijn." "Heeft hij dat echt gevraagd? Wat heb je geantwoord?" vroeg Nadia vol ongeloof. Ik knikte. "Ik heb ja geantwoord en nu hebben wij een relatie op afstand. Tenminste, zo noemt Nick dat." "Maar dat is toch fantastisch?! Ik wist wel dat jullie bij elkaar passen en bij elkaar horen!" riep Anita enthousiast. "Tja, zo ziet Nick het ook. Ikzelf weet het nog niet. Ik heb tot aan vandaag weten vol te houden om geen relatie met hem te krijgen. Toch heb ik aan het begin van dit jaar nog contact gehad met hem via de telefoon. Hij kon het namelijk niet meer volhouden om zonder mij verder te moeten gaan en ik heb hem weer duidelijk gemaakt dat ik geen relatie met hem wou om meerdere redenen. Hij heeft mij na dat telefoon gesprek alsnog wel met rust gelaten tot aan vandaag. We hadden nog wel contact via sms, maar dat werd steeds minder totdat het zelfs helemaal stopte, net als mijn gevoelens voor hem. Vandaag sprak ik Charlotte. Zij vroeg zich af wat er tussen Nick en mij gaande is. Tijdens dat gesprekje zei ze iets wat mij later weer in twijfel bracht of ik wel een goede beslissing had genomen door geen relatie te willen met Nick. Na dat gesprek sprak ik nog even met Nick. Wat nogal ongemakkelijk was voor ons beiden door onze situatie. Daarna heb ik met jullie gepraat en lol gehad totdat wij vertrokken. Dat het bij mij zolang duurde voordat ik in de taxi stapte heeft te maken gehad met dat Nick nog een laatste poging deed, een wanhopige poging, om mij voor zich te winnen. Dat lukte niet, omdat ik het nog steeds niet wou. Ik had mijn beslissing al genomen om zonder hem verder te gaan, waar ik nog steeds achter stond en dat liet ik hem ook blijken. Toch liep ik met een brok in mijn keel en prikkende tranen in mijn ogen naar de taxi. Ik had namelijk gezien dat hij heel veel verdriet had om mij." Ik keek weer naar Anita. "Ik heb jou nog vertelt dat Nick wou dat ik naar het vliegveld kwam vandaag." "Ja, dat klopt en ik heb je daar heen gestuurd. Eigenlijk heb ik je gedwongen om erheen te gaan." "Oh, was dat hetgeen wat jij zogenaamd "moest ophalen in de stad"?" vroeg Nadia terwijl ik mij naar haar draaide. Ze maakte met haar vingers het gebaar van aanhalingstekens. Ik knikte. "Ja, dat klopt. Ik heb daar ter plekke mijn beslissing nog veranderd. Ik wil eigenlijk niet meer zonder hem zijn, maar nu is hij weg." Nadia krabbelde op haar achterhoofd en legde een hand op mijn schouder. "Tijdens het bowlen op die avond van ons gezamenlijk uitje had ik wel door dat er iets tussen jou en Nick speelde, maar ik had nooit verwacht dat hij toen al verliefd op jou was. Echt niet! Misschien heb ik dat ook nooit door gehad doordat ik het nogal druk had met mijn studie en met Dennis. Wat een geweldige jongeman is jouw broer! Oh, sorry. Ik dwaal af." Zowel Anita als ik gniffelden om wat ze zei. "Ik wist het al wat langer, maar achteraf gezien heb ik als vriendin te weinig aandacht besteed aan jou en je liefdesleven. Ik heb ook erg veel tijd besteed aan mijn studie en aan Jochem. Ik heb nu het gevoel dat ik gefaald heb tegenover jou." Nou was het mijn beurt om een hand op een schouder te leggen. De schouder van Anita. "Dat heb je niet Anita. Echt niet! Het is gewoon zo gelopen en dat vind ik helemaal niet erg." "Gelukkig maar. Toch voel ik mij schuldig dat ik er niet voor je was." "Jij hoeft je helemaal niet schuldig te voelen. Jij bent er wel op de momenten geweest dat ik het wel nodig had en dat is precies genoeg geweest." Zacht wreef ik over haar schouder. Ze keek mij recht, maar onzeker aan. "Heb je nog wel goed afscheid kunnen nemen van hem?" vroeg ze dan ook voorzichtig. "Dat heb ik zeker. Dankzij jou." Anita glimlachte. "Onderweg naar het vliegveld stuurde ik hem een sms dat ik eraan kwam en dat ik wou weten waar ik hem kon vinden. Hij reageerde gelijk terug met de vraag of ik hem wou bellen. Hij was dolgelukkig dat ik hem belde en dat ik naar hem toekwam. Hij gaf mij door waar ik hem kon vinden, maar ik kon hem op die plek niet vinden. Op die plek heb ik mijn beslissing plotseling veranderd. Dat ik juist wel een relatie met hem wil. Het bleek later dat ik Nick verkeerd begrepen had, maar hij gaf zelf ook toe dat hij misschien niet helemaal duidelijk was over de exacte plek. Toch hebben we elkaar gevonden." "En ben je in zijn armen gesprongen?" vroeg Nadia verwachtingsvol met een glimlach. Het was duidelijk dat zij genoot van mijn verhaal. "Bijna, ik liep snel op hem af en pakte hem beet. We hebben geknuffeld, gepraat en gezoend. De details laat ik verder achterwege, maar ik heb echt goed afscheid kunnen nemen van hem." "Gelukkig maar. Ik hoef ook geen details te horen. Het belangrijkste is dat jij goed afscheid hebt kunnen nemen van hem. Ik er zal vanaf nu vaker voor jou zijn als dat nodig is en wij gaan wat vaker leuke dingen doen om de tijd goed door te komen zolang Nick weg is." gaf Anita aan. Nadia haakte daarop in. "Dat geldt ook voor mij. Ik zal en ik wil er ook vaker voor jou zijn en leuke dingen gaan ondernemen met jou. Wat mij betreft doen we dat met ons drieën. Jij, Anita en ik." "Goed idee Nadia. Ik ben helemaal voor. Ik waardeer jullie allebei enorm." was mijn reactie. Ik legde mijn armen om de schouders van beide meiden, mijn vriendinnen, heen. "Wil je dat Marijn het ook komt te weten?" vroeg Nadia voorzichtig. "Nee, voorlopig niet. Met haar heb ik niet zo’n band zoals ik dat met jullie heb. Zij is wel een vriendin, maar niet zoals jullie dat zijn. Anita, jou ken ik al bijna mijn hele leven. Vanaf de basisschool zijn wij eigenlijk al vriendinnen." Anita knikte instemmend. Ik draaide me weer naar Nadia. "Met jou, Nadia, heb ik een leuke en een super goede band opgebouwd in die paar jaren dat ik hier woon. Ook mede doordat jij nu een relatie hebt met mijn broer Dennis. Met Marijn heb ik dat nog niet. Misschien dat het ooit komt. Voordat je het gaat vragen, wil ik je alvast zeggen dat de jongens het voorlopig ook nog niet mogen weten van mij en Nick. Ook andere mensen die wij kennen niet. Wat Bram er van mee zal krijgen weet ik niet, maar voor zolang het gaat wil ik het graag onder ons drieën houden. Dennis vertel ik het binnenkort zelf wel en ook hem vraag ik om het voorlopig geheim te houden." Zowel Anita als Nadia knikten. Beiden legden bij elkaar en bij mij een arm om de schouders. Uiteindelijk monde dit uit in een kleine groepsknuffel die kort duurde. Ineens klonk er een bekend deuntje op mijn mobiel. We lieten elkaar los. "Je hebt vast een sms van Nick." merkte Anita op. "Waarom zou hij mij nu een sms sturen? Daar heeft hij het helemaal niet over gehad." "Waarom kijk je niet gewoon?" vroeg Nadia. Ze had gelijk. Dus pakte ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Al snel zag ik dat ik inderdaad een sms van Nick had ontvangen. "Jullie hebben gelijk. Ik lees wel even voor wat hij gestuurd heeft:

‘Hey lieffie,

Ik zit nu in het vliegtuig naar IJsland. Het tijdverschil daar is twee uur eerder. Ik weet niet of ik je daar een sms kan sturen of dat ik je kan bellen, maar ik probeer het wel zodra ik geland ben. Ik mis je nu alweer. I ♡ YOU. Nick.'

Hier ben ik wel blij mee." Er verscheen een verliefde glimlach op mijn gezicht en er prikte een traantje in mijn oog. "Aaawww, wat lieffff….." riepen Anita en Nadia tegelijk. "Dit had ik niet achter hem gezocht. Jullie passen echt bij elkaar." gaf Nadia toe voordat ze op haar horloge keek. "Hey meiden, als jullie het goed vinden ga ik naar mijn kamer. Dennis zit daar waarschijnlijk al op mij te wachten. Ik heb met hem om zeven uur afgesproken en het is inmiddels al bijna half acht. Dus zou ik graag naar hem toe willen." "Dat lijkt mij een goed plan. Dennis kun je beter niet laten wachten. Nu hebben jullie toch nog een langere versie van mijn verhaal te horen gekregen dan wat mijn bedoeling was." zei ik verontschuldigend. "Geeft niks. Wij vermaken ons de komende tijd wel met z’n drieën. Daar zorgen Nadia en ik wel voor." Anita legde weer een arm op mijn schouder en knipoogde naar Nadia. "Hè Nad?" Nadia knikte terug met een grote glimlach. "Zeker weten. Daar zorgen wij wel voor. Zeg, heb jij dan wel gegeten?" Ze keek mij recht aan en ik schudde mijn hoofd. "Na het afscheid van Nick had ik ook totaal geen trek meer. Nog steeds niet eigenlijk." "Oké, maar toch ga jij met Anita mee naar de eetzaal en haal je wat uit de keukenkasten terwijl ik naar mijn kamer ga en Dennis in mijn armen sluit. Nog belangrijker, stuur maar snel een sms naar jouw vriendje." lachte Nadia. Zo gezegd, zo gedaan. Nadia ging naar Dennis en Anita en ik gingen naar beneden, maar pas nadat ik Nick een sms terugstuurde met de tekst:

‘Hey Nick,

Wat zal ik jou gaan missen, mijn liefste vriendje. Ik hoop dat jij heel veel plezier gaat hebben daar en dat jij veel aan mij gaat denken. Ik ontvang heel graag een sms of een kaart van jou in mijn postvakje. Ik zal die kaart waarschijnlijk pas aan het begin van het nieuwe schooljaar kunnen lezen. Nadia weet nu ook van onze relatie, net als Anita, omdat zij beiden mijn beste vriendinnen zijn. Verder weet het nog niemand. Dat blijft ook zo voorlopig. Behalve dan dat ik het nog aan Dennis ga vertellen.

I ♡ YOU Carmen.’

Mijn beide beste vriendinnen lazen de tekst nog voordat ik het sms’je verstuurde.