#44 Nick is weg: een terugblik

Ik keer weer terug naar het heden als ik opkijk van mijn dagboek. Ik blader vluchtig door mijn dagboek om te zien hoeveel ik kan lezen en of ik het nog wil lezen, want ik heb eigenlijk zin in een korte pauze. Ik besluit om wat drinken op te halen. Boeltje ligt nog steeds te doezelen op mijn schoot. Voorzichtig pak ik met mijn linkerhand het dagboek op wat nog op het kleine tafeltje naast mij ligt en leg het op de zoldervloer. Mijn ander dagboek die ik in mijn rechterhand vasthoud leg ik open en op de kop op het tafeltje naast de schommelstoel. Daarna til ik Boeltje voorzichtig op. Ze wordt een beetje wakker en kijkt mij slaperig aan. Ik kijk rond waar ik Boeltje kan neerleggen zodat ze verder kan doezelen. Boven op één van de nog uit te pakken verhuisdozen zie ik een hoofdkussen liggen. Het is oud en enigszins versleten. Het kussen is per ongeluk meegekomen tijdens de verhuizing terwijl het allang weggegooid had moeten worden. Maar ja, nu kan Boeltje erop liggen zolang ik beneden ben. Ik pak het kussen om haar erop te leggen. Ik loop terug naar de schommelstoel om het mijn dagboek van de vloer weer op te pakken en loop naar de doos waar ik het eerder uit gehaald heb. Een minuut of vijf later ga ik weer in de schommelstoel zitten met een bijna volle mok thee en een klein kommetje met gemengd fruit in mijn handen. Het kommetje zet ik op het nog vrije plekje op het kleine tafeltje. Mijn dagboek verschuift iets, maar het blijft wel liggen. Ik prik het fruit aan het vorkje wat ik ook meegenomen heb. Het smaakt heerlijk, want het is nog vers. Tussendoor probeer ik een slok van mijn thee te nemen, maar die is nog te heet. Ik eet al het fruit op waarna ik mijn dagboek weer wil pakken, maar voordat ik dat doe zet ik het kommetje op de vloer. Iets te hard zet ik het op de vloer waardoor Boeltje wakker wordt. Haar kopje komt omhoog en ze kijkt naar mij terwijl ik mijn dagboek weer pak. Ze staat op, rekt zich van haar kopje tot aan het puntje van haar staart helemaal uit en niet veel later ligt ze weer bij mij op schoot. Ik houd mijn dagboek een beetje omhoog totdat ze goed ligt. In mijn dagboek zoek ik het stukje op waar ik gebleven ben. Ik lees een klein stukje terug en de herinneringen aan die ene dag dat Nick vertrok komen weer terug. Het afscheid viel mij zwaar. Het voelde zo definitief. Alsof hij nooit meer terug zou komen en voorgoed uit mijn leven verdween. Sinds die dag is er zoveel gebeurd. Niet alles was positief en nu is het allemaal zo anders. Totaal niet zoals ik het me voorgesteld had ruim twintig jaar geleden op die ene dag, maar wat kan ik mij die dag goed herinneren. En wat ben ik blij dat ik die dag op meerdere pagina’s in mijn dagboek heb geschreven. Vooral wat er op die dag gebeurde na het vertrek van Nick. Na zijn vertrek maakte ik vele onverwachte gebeurtenissen mee. Zo ook die avond nog. Gelukkig niks ernstigs, maar wel onverwacht. Een onverwacht gesprek. Ik lees weer verder vanaf het moment dat ik op zoek ging naar de taxi.

De taxichauffeur die mij weg zou brengen was niet bepaald vriendelijk. Hij keek heel chagrijnig naar mij. Hij wees met zijn hand naar de autodeur achterin zonder ook maar iets te zeggen. In de taxi gaf ik hem het adres op van het studentenhuis. Grommend reed hij weg van het vliegveld. De hele rit werd er niet gepraat. Om die reden staarde ik uit het raam. Op een gegeven moment zag ik dat de taxichauffeur de straat inreed waar het studentenhuis stond. Ik bedacht me ineens dat ik er eerder uit wou zodat niemand kon zien dat ik met de taxi terug kwam. Ik wou helemaal niet dat iemand mij zag, behalve Anita. Onderweg had ik haar een sms gestuurd dat ik er aan kwam. Vlak voor de één na laatste bocht liet ik de taxichauffeur stoppen. "Wilt u hier alstublieft stoppen?" vroeg ik. De taxichauffeur stopte. Ik betaalde de rit, bedankte de chauffeur en stapte gelijk uit. De taxi draaide om en reed weg. Ik liep het laatste stukje terug naar het studentenhuis. Net voorbij de laatste bocht ging ik achter een boom staan en observeerde het studentenhuis. Er was niemand buiten. Ook zag ik geen bewegingen door de ramen. Na een tijdje wachten zag ik Anita naar buiten komen. Ze was alleen. Ik liep vanachter de boom naar haar toe. "Hoe is het gegaan?" vroeg ze mij toen ze mij omarmde en mij meenam naar het studentenhuis. Ze legde een arm over mijn schouders. Het duurde even voordat ik een antwoord kon geven. Pas vlak voordat wij naar binnenliepen. "Hij is weg." Was het enige wat ik kon zeggen. De tranen kwamen weer naar boven, maar ik probeerde me in te houden zodat niemand het kon zien zodra we binnen waren. Gelukkig kwamen we niemand tegen. Gelijk gingen we naar mijn kamer. Ik ging in het midden van mijn bed zitten met mijn voeten op de vloer. Anita ging rechts naast mij zitten waardoor ik de deur niet meer zag. "Ik zag in een flits dat je terug was en kwam even vragen of het je gelukt is met……." Ik boog mij ondertussen naar voren om te zien wie dat zei. Nadia stond ineens in de deuropening en zag mijn droevige gezicht. Ze realiseerde dat er iets met mij was. "Is het niet gelukt?" vroeg ze bezorgd. "Oh nee, ik ben vergeten om de deur dicht te doen." fluisterde Anita tegen mij. "Maakt niet uit. Het wordt tijd dat zij het ook mag weten. Laat haar binnenkomen." fluisterde ik terug. "Oké, weet je het zeker?" "Ja, zij is nu ook een hele goede vriendin van ons geworden. Dat weet je toch?" Anita knikte. Ze wenkte naar Nadia dat ze binnen mocht komen. "Wil je wel even de deur dicht doen?" vroeg Anita. Nadia knikte en deed de deur dicht. "Vertel, wat is er gebeurd? Waarom ben je zo verdrietig?" vroeg Nadia terwijl ze naar ons toe liep. "Hij is weg!" "Wie is weg?" vroeg Nadia terwijl ze aan de andere kant naast mij ging zitten. "Nick." "Ja, dat weet ik. Hij is nu op wereldreis. Ik begrijp je niet zo goed. Wat bedoel je daarmee?" "Ik zal hem voorlopig niet meer zien en…….en…....en…….en niet meer in mijn armen vast kunnen houden, knuffelen en zoenen." "Hè wáááát?! Knuffelen?! ZOENEN?!?!" Nadia keek mij stomverbaasd aan. "Ja, we zijn stapelverliefd op elkaar, maar wij hebben nog steeds geen echte relatie met elkaar. Tenminste zo kun je het niet noemen vind ik. Ook al zegt hij van wel, maar nu is hij weg." snikte ik. Nadia legde een arm op mijn schouder. "Dan hebben jullie dat wel heel goed weten te verbergen. Hoe lang speelt dit al?" "Al vanaf het begin. Ik zal proberen jou een verkorte versie te gaan vertellen van hoe het tussen ons gegaan de afgelopen twee jaar." Nadia knikte begripvol. "Nick was al verliefd op mij toen hij mij voor het eerst zag tijdens die eerste meeting. Alleen had ik nog niks door. Later tijdens het uitgaan als groep in de stad liet hij mij een al beetje merken dat hij mij wel erg leuk vond. We hebben samen gedanst. Al was dat nog vriendschappelijk en op gepaste afstand, maar toch op dat moment liet hij het merken dat hij mij leuk vond en ik vond hem toen best aantrekkelijk. Eerder op diezelfde avond hebben Jochem en Hugo nog geprobeerd om mij over te halen om te kiezen voor een van die twee om een relatie mee te beginnen. Van Jochem heb ik geen last meer. Hij is nu met Anita. Hugo wil het volgens mij nog steeds, maar ik wil absoluut geen relatie met hem beginnen. Hij zal ook geen vriend van mij worden door zijn walgelijke gedrag." "Zoals Hugo vandaag tegen jou reageerde vond ik ook walgelijk." gaf Nadia toe. Anita knikte instemmend. "Vertel verder." drong Nadia aan. "Na het uitgaan als groep hebben Nick en ik het best vaak heel goed met elkaar kunnen vinden tijdens de momenten dat wij beiden vrij waren van onze studies. Eigenlijk elke keer wel. Op een avond belde ik met Dennis om met hem af te spreken, omdat we elkaar niet meer gezien hadden nadat hij naar de campus verhuisde. We spraken af en Anita ging met mij mee naar het studentenhuis waar Dennis woont. Daar hebben we Bram ontmoet. Hij bleek dus de broer te zijn van Nick. Anita en ik hadden toen samen met zijn Bram en Dennis bedacht dat Bram en Dennis bij ons op bezoek konden komen, maar Bram wou dat wij het geheim hielden tegenover Nick zodat Bram dan als verrassing langskwam. Dat verhaal kennen jullie beide en het verhaal van jou en Dennis kun je verder zelf invullen Nadia," Ik keek Nadia aan. Zij lachte als een verlegen en verliefd meisje die wist wat ik bedoelde. "maar wat jullie niet weten is dat Nick mij speciaal voor die verassing wilde bedanken. Hij dacht namelijk dat het een idee was alleen van mij terwijl dat niet zo is. Hij heeft jou daar toch ook voor bedankt?" Ik draaide mijn hoofd naar Anita en keek haar aan. "Ja dat heeft hij gedaan door middel van een vriendschappelijke knuffel, maar wat bedoel je met speciaal bedanken?" antwoordde Anita. "Weet je nog van die geheimzinnige uitnodiging?" Anita knikte. "Geheimzinnige uitnodiging?" hoorde ik Nadia naast mij vragen. "Wacht. Ik pak die uitnodiging wel even." 

Ik stond op en liep naar het bureau. Ik ging er zo voor staan dat beide meiden niet konden zien in welke lade ik mijn dagboek precies bewaarde. Ik haalde de uitnodiging uit mijn dagboek en deed de lade weer dicht. De uitnodiging gaf ik even later aan Nadia. Ik ging weer tussen mijn beide vriendinnen zitten. Nadia las de uitnodiging. "Maar er staat geen afzender bij. Van wie heb je die gekregen?" "Deze heb ik van Nick gekregen." "En die lag ineens in één van je studieboeken." wist Anita zich nog te herinneren. "Ja, klopt. Ik liet jou de uitnodiging lezen en jij zei dat ik gewoon heen moest gaan om te zien wie mij had uitgenodigd. Ik dacht eerst dat die van Jochem of Hugo kwam, maar ik ben, op aanraden van jou Anita," Ik keek Anita betekenisvol aan en zij knikte. "heen gegaan en kwam Nick tegen in een Italiaans restaurant." "En ik ben door de drukte van mijn studie helemaal vergeten om jou te vragen hoe dat was gegaan," vertelde Anita enigszins ontsteld over zichzelf dat ze dat had vergeten. "maar je kunt nu misschien wel vertellen hoe het gegaan is." "Dat kan, maar toch wil ik het kort houden zodat Nadia ook weet wat er verder gaande was of is. Ik weet even niet wat het beste woordje is. Ik had dat kaartje wat inderdaad in mijn postvakje zat, zoals dat op de uitnodiging staat, aan de gastheer gegeven en hij leidde mij naar een lege tafel. Nadat de ober mijn bestelling voor het drinken opgenomen had stond Nick ineens naast de tafel. Nadat hij ging zitten en wij allebei waren begonnen met het eten van onze pizza's begon hij mij uit te leggen waarom hij mij had uitgenodigd. Hij wilde mij bedanken, want volgens hem had ik ervoor gezorgd dat Bram hierheen kwam om Nick te verrassen. Ik probeerde eerst uit te leggen dat ik hem totaal niet verwacht had, maar juist Jochem of Hugo. Ik vond het meer een actie van één van die twee. Daarna probeerde ik hem uit te leggen dat niet alleen ik het bedacht had, maar eigenlijk Anita, Dennis, Bram en ik. Met z’n vieren dus. Toch bleef hij bij zijn mening dat ik het bedacht had en dat hij mij daarvoor speciaal wilde bedanken. Ik snapte maar niet waarom hij mij daarvoor speciaal wilde bedanken, dus vroeg ik hem of hij misschien belangstelling voor mij had of zelfs verliefd op mij was. Voordat hij een antwoord kon geven heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik geen relatie met hem wou. Achteraf misschien heel dom van mij geweest, maar ik wou echt niet." "Dat kun je wel stellen ja. Ik denk dat het zeker dom is geweest. Ga alsjeblieft verder met vertellen." vond Anita. "Ik vroeg hem even later wat dan wel de echte reden was waarom hij mij had uitgenodigd. Hij legde uit dat hij mij wel wat afleiding wou bezorgen door mij uit te nodigen om te gaan eten in dat Italiaanse restaurant. Daarnaast vertelde hij bijna stotterend dat ik een speciaal plekje in zijn hart heb gekregen." ging ik verder. Door dit vertellen werd ik rustiger. De tranen prikten niet langer meer in mijn ogen. "De hele tijd bloosde hij naar mij en naarmate ons gesprek vorderde werd hij steeds roder, zelfs zo rood als een biet!" "Hij was dus echt duidelijk verliefd op jou!" onderbrak Nadia mij. "Dat hij verliefd op jou zou zijn had ik niet van hem verwacht. Totaal niet." 

Zowel Nadia als Anita keken tijdens mijn verhaal met open mond en grote ogen naar mij. "En ik had niet verwacht dat hij zo verlegen kan zijn, maar ik dacht juist dat hij een stoere jongeman zou zijn." vertelde Anita. Nadia en ik knikten instemmend. "Ik ook niet." zei ik en ging weer verder met mijn verhaal: "Ik werd er ook een beetje verlegen van. Nadat wij onze pizza's op hadden gegeten, rekenende Nick af. Ik wou mijn eigen pizza betalen, maar hij stond erop dat hij alles betaalde, omdat hij mij uitgenodigd had. Daarna zijn we naar buiten gegaan. We zijn stilletjes naar de bushalte gelopen. Onderweg was het ook nog eens rustig. Er waren bijna geen mensen. Op den duur zagen we helemaal geen mensen meer. Nick stopte dan ook ineens met lopen en vroeg aan mij of hij mij een knuffel mocht geven om mij nog een keer te willen bedanken." "Wat heb je toen gedaan?" vroeg Nadia grijnzend. Blijkbaar smulde ze van mijn verhaal. "Ik heb eerst getwijfeld, omdat ik het eigenlijk niet wou. Toch heb ik hem een knuffel gegeven. Hij had mij diep in mijn ogen aangekeken met een smekende glimlach. Daardoor gaf ik er toch maar aan toe. Toch werd het maar een korte knuffel. Ik liet hem snel weer los, omdat het me teveel werd. Vervolgens heb ik hem gezegd dat hij me beter een tijd met rust kon laten en dat heeft hij gedaan. Pas een aantal maanden later heb ik hem weer gesproken. Het was alweer lente geworden. Het was op de dag dat hij ons vertelde dat hij en Bram een huis wilden gaan zoeken om samen in te gaan wonen. Hij heeft het eerst aan mij verteld. Van Dennis hoorde ik al dat Nick en Bram iets van plan waren, maar Dennis wou daar verder niks over aan mij vertellen. Ik was wel nieuwsgierig, maar ik durfde er niet naar te vragen bij Nick. Op die ene avond wou ik een boek gaan lezen in de woonkamer, maar in plaats daarvan raakte ik in gesprek met Nick die ook in de woonkamer was. Eerst kletsten we gezellig over hoe het gegaan was op college. Daarna vertelde hij wat hij en Bram van plan waren. Op de een of andere manier werd ik somber van zijn nieuwtje. Ik kreeg het gevoel dat ik hem zou gaan missen. Gelukkig viel het reuze mee. Nu mis ik hem wel. Heel erg zelfs." De tranen kwamen weer naar boven. Anita zag dat en legde een arm om mij heen. "Wil je verder vertellen?" vroeg Nadia. Ik knikte. "Vlak voor de vakantie van vorig jaar is er iets intiems tussen ons gebeurd. Ik wou gaan basketballen en dan alleen, maar dat lukte niet. Nick wou meespelen en dat liet ik toe. We vonden het beiden heel leuk. Alleen Nick ging een stapje verder. Na het basketballen hebben we nog gezellig gekletst. Hij vond het zo gezellig dat hij naar mij toe boog en zijn lippen tuitte." "Ohhhh en wat gebeurde er toen." vroeg Nadia. Ze keek mij met grote ogen aan. "Ik tuitte ook mijn lippen en wachtte af wat er ging gebeuren, maar er kwam geen kus. Hugo kwam de boel verstoren. Hij was niet bepaald blij met wat hij gezien had. Toch was hij blij dat hij had voorkomen dat Nick en ik zouden zoenen. Hugo gaf aan dat hij een betere keuze voor mij zou zijn. Ik gaf aan dat ik helemaal niet gekozen had voor Nick. Hij dacht dat ik dat wel had gedaan en met die die keuze was hij niet blij. Ook al zei hij dat niet met die woorden." "Wat een verschrikkelijke arrogante kwal. Echt, wat is hij vervelend irritant." gromde Nadia. "Dat vind ik ook van hem. Oké, dan nu een ander stukje. De laatste dag voor de vakantie van vorig jaar nam Nick afscheid van ons allemaal en terwijl jullie twee boven bezig waren met het inpakken van de laatste dingetjes voor de vakantie sprak ik nog even met Nick. Hij gaf aan dat hij graag iets samen met mij wou doen in de vakantie, maar ik ging al wat anders doen. Jullie waren er zelf bij." 

Anita en Nadia knikten. "Ik stelde voor om contact te houden tijdens de vakantie. Hij vroeg zich af hoe we dan contact konden houden als hij alleen maar mijn e-mailadres had. Ik had nog steeds geen mobieltje, net als jou Anita en net als Dennis. Ik gaf aan dat ik een mobieltje zou kopen en dan samen met Anita en Dennis. Daarna viel er een ongemakkelijke stilte tussen Nick en mij. Uiteindelijk ben ik naar boven gegaan en heb mijn laatste spullen in mijn koffer gepakt zonder dat ik jullie gestoord heb tijdens het inpakken. Daarna ben ik weer de woonkamer in gegaan en Nick was er nog. Hij merkte niet dat ik binnen kwam. Het leek erop dat hij zich ergens zorgen over maakte, want hij wreef in zijn ogen alsof hij huilde. Toen ik hem aansprak vertelde hij dat hij zich afvroeg hoe hij de vakantie door moest komen, omdat hij ons niet meer zou zien en waarschijnlijk vooral mij. Dat vermoedde ik tenminste. Daarna kwamen jullie binnen en namen we afscheid van elkaar. Tijdens de vakantie heb ik stiekem contact met hem gehad via sms." "Waarom stiekem?" vroeg Anita. "Ik wou het nog geheim houden dat ik iets voor hem voelde totdat ik de tijd er rijp voor vond om het te vertellen en dat is nu. De eerste sms stuurde ik gelijk op de dag dat ik mijn mobieltje had aangeschaft. Niemand heeft er iets van gemerkt. Ik heb mijn beltegoed ook elke keer weer stiekem opgewaardeerd zodat het niet opviel als ik ineens geen beltegoed meer had. Nick reageerde snel terug op die eerste sms. In zijn sms en de sms'jes die daarna volgden vertelde hij mij wat zijn plannen waren in de vakantie. Hij nodigde me ook een keer uit om samen iets te gaan doen, maar ik kon niet, omdat wij allemaal op dat moment op dat luxe resort zaten. Terwijl we daar zaten stuurden Nick en ik zo vaak als het kon een sms naar elkaar. Op den duur vroeg hij mij of ik relatie met hem wou. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik alleen een vriendschappelijke relatie met hem wou. Ik gaf wel aan dat ik misschien pas na mijn afstuderen een serieuze relatie met hem wou, maar dat wou ik pas bepalen als het zover was. Daarna werd het contact tussen ons minder en aan het eind van de vakantie was er nauwelijks nog contact met hem. Dat kwam natuurlijk ook doordat ik veel leuke dingen met jullie heb gedaan en hij was druk met zijn nieuwe huis." "We hebben zeker leuke dingen gedaan tijdens de vakantie. Het was super gezellig!" zei Anita. Nadia was het er mee eens. "Daarom hebben wij er natuurlijk niks van gemerkt dat jij stiekem contact had met Nick. Maar waarom wou je pas bepalen of je een relatie met Nick wil als je afgestudeerd bent?" vroeg ze. "Omdat ik mijn ouders een belofte heb gedaan en daar wou ik mij aan vasthouden. Nu nog steeds, maar inmiddels wil ik dus wel een relatie met Nick." Ik zuchtte. "Maar nu is hij weg voor minimaal twee jaar of zelfs meer. Hoe kan ik dan een relatie met hem beginnen als hij zover weg is? Hij heeft wel gezegd dat hij terug wou keren als ik mijn examens afgerond heb, maar wie weet komt hij ergens een andere leuke meid tegen waar hij mee verder wil. Dat kan een reden zijn om niet terug te keren voor mij." Zowel Anita als Nadia probeerden mij gerust te stellen.