Snap
  • Nieuws
  • liefde
  • afscheid
  • verdriet
  • emoties
  • nemen

#43 Het echte afscheid.

Ik moest hem mijn beslissing vertellen. Het was de laatste kans. Ondanks mijn twijfels en gevoelens voor hem.

Mijn beslissing was nog steeds dat ik geen relatie met Nick wou en daar stond ik volledig achter. Ook al had Charlotte twijfels bij mij naar boven gehaald en had Nick mijn verliefdheidsgevoelens voor hem weer aangewakkerd. Ik bleef achter mijn beslissing staan. Onderweg in de taxi dacht ik er weer over na, maar dat veranderde niks aan mijn beslissing. Tijdens de heenrit had ik Nick een sms gestuurd met de vraag waar ik hem kon vinden. Hij reageerde gelijk terug met de vraag of ik hem wou bellen. Ik belde hem gelijk op. "Ik wil het wel kort houden, omdat ik nog maar weinig beltegoed heb. Ik wil eigenlijk alleen maar weten waar ik je kan vinden." "Ik ben blij dat ik je stem weer hoor en dat je toch nog naar mij toe wil komen." Ik kreeg weer een brok in mijn keel. Ik hoorde zijn stem, maar die was anders dan wat ik van hem gewend was. Hij vertelde met horten en stoten waar hij op mij stond te wachten. Daarna hing hij op. Niet veel later arriveerde de taxi vlak voor de hoofdingang van het vliegveld. De taxichauffeur had duidelijk sneller gereden dan de toegestane snelheid. Normaal had een rit een naar het vliegveld zeker een uur geduurd, maar deze keer duurde het drie kwartier. Ik stapte uit en betaalde deze keer de taxirit zelf. Die kon ik op dat moment wel betalen. Zelfs ook nog wel een terugrit. Ik had inmiddels flink wat geld kunnen sparen. De huur van mijn kamer in het studentenhuis was al afbetaald met het geld dat op die ene gezamenlijke bankrekening van Dennis en van mij stond. De huur van de kamer waar Dennis in verbleef was ook gelijk afbetaald met hetzelfde geld. Dit was voor de gehele periode dat wij daar verbleven tot twee maanden na de eindexamens, als alles goed ging tenminste. Anders moesten wij nog een goede oplossing bedenken. Zowel Dennis als ik konden door die afbetaling een beetje ruimer leven, maar Dennis en ik hielden het wel geheim tegenover de anderen. Tegen Anita had ik alleen maar verteld dat zij het deze keer niet hoefde te betalen, omdat ik het van mijn gespaarde geld wou betalen en haar er niet mee wou opzadelen. Ze had al zoveel voor mij gedaan. 

Snel ging ik naar binnen om de plek op te zoeken waar Nick mij op zou wachten. Die plek had ik snel gevonden, maar ik zag geen Nick. Er daar liepen veel mensen. Zeker tien minuten was ik aan het rondzoeken, maar hij was onvindbaar. Ik keek zelfs een tijdje naar buiten, maar ook daar zag ik hem niet. Ik raakte lichtelijk in paniek. ‘Hij kan toch niet al weg zijn?’ schoot er door mijn hoofd. Ik had weer een brok in mijn keel en die werd alleen maar groter. Er kwamen tranen in mijn ogen. Ik wou ergens op een bankje gaan zitten in de hoop dat hij daar heen kwam. Ik draaide me om en liep naar een bankje vlakbij het raam, maar voordat ik kon zitten zakte ik wanhopig door mij knieën op de grond. Met mijn hoofd in mijn handen keek ik droevig en wanhopig naar beneden. Ik begon te snikken en meerdere vragen kwamen naar boven. ‘Waar is hij nou? Ben ik nou helemaal voor niks hierheen gekomen? Waarom ben ik nou te laat? Nu kan ik hem mijn beslissing niet meer vertellen. Nick ik……’ Mijn gevoelens voor Nick werden ineens wel heel sterk. Sterker dan ik al meegemaakt had in de afgelopen periode. Ik wou hem toch nog wel heel graag zien voordat hij vertrok en nog even vasthouden, maar het leek erop dat dat niet meer ging lukken. Ik hoorde voorbijgangers vragen of het wel goed ging met mij. Ze wouden zelfs hulp bieden, maar ik wimpelde ze af. Ik besloot om terug te gaan naar het studentenhuis en stond op. Ineens zag ik door een waas van tranen een bekend figuur op enkele meters afstand. Ik veegde vlug mijn tranen weg. "Carmen, lieffie, daar ben je!" Het was Nick. Hij haalde zijn grote rugzak voor het backpacken van zijn rug af en hield die vervolgens in zijn hand vast. Ik versnelde mijn pas terwijl ik snikkend op hem afliep. Ik legde mijn handen om zijn middel en keek hem met betraande ogen aan. "Ik kon je niet vinden. Ik was bang dat je al weg was, omdat ik je helemaal niet zag. Ik heb zo’n tien minuten naar je gezocht." snifte ik verontrust. Nick liet zijn grote rugzak en een kleine handbagagetas zakken en zette beiden op de grond. Hij pakte mij steviger beet dan ooit. Ik deed mijn armen strakker om zijn middel heen. Wat was ik blij dat ik dit nog kon doen. "Maar dit is ook niet de plek waar ik op jou stond te wachten. Ik stond juist daar te wachten. Dat is de plek wat ik had aangegeven." zei hij zacht. Nick wees naar een plek iets verderop dan waar ik aan het zoeken was. Net achter een aantal rijen met aan elkaar gekoppelde banken. "Oh, wat een blunder van mij. Ik heb het blijkbaar verkeerd begrepen. Oh, wat stom." "Geeft niet Carmen. Ik ben misschien niet helemaal duidelijk geweest doordat ik misschien een beetje onverstaanbaar was. Ik ben allang blij dat je er bent en dat ik je gevonden heb, lieffie." Zonder verder nog iets te zeggen gaf hij mij een hartstochtelijke zoen die ik niet kon weerstaan. Ik zoende hem net zo hartstochtelijk terug, mede omdat hij dat ene woordje weer zei. Dat ene koosnaampje. Die zoen duurde vrij lang en was heel intens. Na die zoen keken wij elkaar weer aan. In Nick zijn ogen waren tranen gekomen. Er rolde eentje over zijn wang die ik voorzichtig met mijn vingertoppen wegveegde. "Ik ga je heel erg missen. Ik wou dat ik je mee kon nemen." zei Nick zacht. "Waarom ga je dan weg?" vroeg ik. "Ik moet het van mezelf doen" Er rolden nog meer tranen over zijn wangen die ik weer voorzichtig wegveegde. "Maar waarom nu?" "Mijn vlucht is al geboekt. Ik moet het nu wel doen, omdat mijn baan pas over twee jaar beschikbaar is. Als ik die eenmaal heb kan ik niet meer op wereldreis zoals ik dat nu ga doen en zeker niet voor zo’n lange tijd." vertelde Nick terwijl hij bij mij ook de tranen wegveegde met zijn vingertoppen. Dat deed hij heel teder. "Maar als jij nu weggaat is misschien te laat als ik je vertel wat mijn beslissing is. Ik moet je mijn beslissing nog wel vertellen en vanmiddag zei jij dat ik dat nog moest bewaren, maar als je eenmaal weg bent is het te laat." "Het klopt dat ik dat gezegd heb, maar waarom zou het laat zijn? Je kunt het me nu toch vertellen en dan is het niet te laat. Ik ben nog niet weg lieffie. Wat is je beslissing?" vroeg Nick zacht met een glimlach tussen zijn tranen door. "Ik heb mijn beslissing in een zeer korte tijd weer veranderd, maar nu weet ik het zeker. Ik wil verder met jou, maar als je weg bent dan…..dan…..dan wordt dat wel heel moeilijk voor mij." 

Zijn lip begon te trillen. Snikkend legde hij zijn hoofd op mijn schouder. Ik legde mijn kin op zijn schouder. "Dit is het mooiste geschenk wat je me nu kunt geven." snikte Nick in mijn oor. Hij huilde zachtjes. Zijn hele lichaam schokte ervan. Ik wreef zachtjes over zijn rug en huilde zachtjes met hem mee. Ik wou ineens ook echt niet meer dat hij wegging. "Blijf dan alsjeblieft." fluisterde ik tussen mijn gesnik door. "Dat kan ik niet. Echt niet lieffie." fluisterde Nick terug. Kort daarna kwam hij met zijn hoofd weer omhoog. Zijn gezicht was helemaal rood en betraand. Ondertussen liepen er mensen langs die ons aankeken en enkele bleven zelfs even staan kijken voordat ze weer verder liepen. Nick drukte voorzichtig zijn voorhoofd tegen de mijne aan. Hij pakte mijn gezicht beet met zijn beide handen. Ik pakte met mijn handen zijn nek beet. Vluchtig gaven we elkaar een heerlijke zoen. "Zullen we gaan zitten?" vroeg ik zacht. Nick knikte. Hij pakte zijn rugzak en de zijn andere tas op en samen liepen wij naar een lange rij met banken waar nog niemand zat. Nick zette zijn rugzak en tas naast zich op de bank. We kropen tegen elkaar aan. Ik legde mijn hand op zijn heerlijk gespierde borstkas en wreef er teder overheen. Mijn andere arm lag over zijn schouders. Nick legde zijn arm om mijn middel heen. Zijn andere hand legde hij op mijn bovenbeen. Zijn voorhoofd kwam weer tegen mijn voorhoofd aan. Een lange tijd bleven wij zo zitten zonder tegen elkaar te praten. Af en toe keken we elkaar aan en ik wreef tranen bij hem weg. Op dat moment voelde het voor mij alsof dit afscheid het allerlaatste afscheid was. Alsof het hierna over was, helemaal voorbij. Alsof ik hem nooit meer terug zou zien. Ik kreeg ook sterk het vermoeden dat het zo zou gaan gebeuren. 

Opeens werd er omgeroepen dat er een vlucht een flinke vertraging had. Ik verstond niet zo goed welke vlucht het was. "Dat is mijn vlucht." zei Nick zacht terwijl hij zijn hoofd weer omhoog deed. Ik keek hem met betraande ogen aan. "Dus we hebben nog iets meer tijd om bij elkaar te blijven." vertelde Nick zacht voordat hij mij een kus gaf. Daarop pakte hij mijn benen en legde die over zijn benen heen. Ik besloot om op zijn schoot te gaan zitten en hem te knuffelen. Per ongeluk schopte ik met mijn voeten zijn rugtas om. "Sorry, dat was niet mijn bedoeling." Ik schaamde me een beetje en dat zag hij. "Geeft niet lieffie. Jij bent nu belangrijker dan die rugzak." Hij tuitte zijn lippen en boog zich naar mij toe. Met zijn linkerhand pakte hij mijn achterhoofd vast, trok hij mij naar zich toe en zoende mij weer hartstochtelijk. Met zijn rechterhand streelde hij zacht over mijn rug. Ik had mijn rechterarm over zijn linkerschouder liggen en streelde met mijn vingers in zijn nek en haren. Met mijn linkerhand wreef ik over zijn borstkas. Ik ging er helemaal in op, maar het bleef alleen maar bij het zoen en strelen. Het leek wel uren te duren, maar dat was natuurlijk niet zo. Op den duur ging het zoenen en strelen over in alleen maar knuffelen. Ik legde mijn hoofd op zijn linkerschouder. "Waar is Bram?" vroeg ik na een poosje. "Kijkt hij misschien toe of zijn er misschien nog andere bekenden die toekijken?" Nick streelde met zijn linkerhand streelde met zijn vingertoppen over mijn voorhoofd langs een haarlok die hij vervolgens achter mijn oor deed. "Er zijn geen bekenden die toekijken. Dat weet ik zeker. Bram is alweer terug naar huis. Hij ging gelijk met mij hierheen mee om nog uitgebreid afscheid te nemen van mij. Charlotte is wel thuis gebleven. Bram heeft nog gewacht om te zien of je nog wel zou komen, maar vlak voordat jij mij een sms stuurde besloot hij toch om terug te gaan." "Oh, jammer. Ik had hem nog wel even willen spreken. Dat moet dan maar een andere keer." Er viel een korte stilte waarin Nick mij een kusje op mijn voorhoofd gaf. "Ik ga jou elke keer een kaart sturen als ik aankom in het land van mijn bestemming. Ook krijg je een kaart als ik in een mooie stad of plaats ben aangekomen. Op die kaarten schrijf ik wat mijn volgende bestemming wordt. Dan blijf jij in elk geval op de hoogte. Wil jij mij dan een sms sturen zodra jij er eentje ontvangen hebt? Dan weet ik hoe lang het kaartje onderweg is geweest." "Dat wil ik wel doen Nick. Kun jij mij dan wel een sms sturen?" "Dat weet ik nog niet. Ik hoop van wel en als het wel kan stuur ik je een sms terug en misschien kan ik je wel bellen als het tijdverschil niet te groot is." Nick legde zijn link zijn linkerhand op mijn wang terwijl hij me aankeek. "Je zei daarstraks dat jij jouw beslissing nog veranderd had in een korte tijd." "Klopt." "Wat was eerst jouw beslissing?" Ik fronste met mijn wenkbrauwen. "Maakt dat nog wat uit Nick? Ik heb toch definitief besloten om met jou verder te willen?" "Weet ik, maar ik ben gewoon nieuwsgierig." antwoordde hij zacht en rustig. Hij streelde daarbij over mijn wang. "Oké," zuchtte ik. "Ik snap je wel, maar ik vind het niet meer zo belangrijk." Nick keek mij vragend, bijna smekend aan waardoor ik bezweek. "Goed, ik vertel het je wel. Ik had besloten dat ik niet verder met jou wou. Dat kwam vooral door de belofte aan mijn ouders, de tijd die ik kwijt was aan mijn studie, het verkopen van dat huis en al die andere zaken die ik met Dennis moest afhandelen om verder te kunnen gaan met mijn toekomst." "Maar je beslissing is nu anders. Hoe is dat zo gekomen?" "Weet je, ik begon gelijk al te twijfelen nadat ik je afgewezen had op onze date. Ik twijfelde of ik er wel goed aan deed om jou zo teleur te stellen en af te wijzen. Dennis vertelde mij later dat ik jou zelfs gekwetst heb. Nou ja, hij zei het niet met die woorden, maar het kwam wel zo op mij over met wat hij mij vertelde over jou. Tenminste wat hij over jou gehoord had van Bram. Heb ik je op date ook gekwetst?" "Nee, niet dat ik me zo kan herinneren. Ik voelde me vooral afgewezen. Hmmmmm……….misschien toch wel een beetje. Die afwijzing heeft mij wel veel pijn gedaan. De hele tijd tot aan vandaag. Ik heb vanaf de eerste keer dat ik je zag al gevoelens voor jou. Bij die meeting dus al. Mijn gevoelens zijn nooit weggegaan en eigenlijk zijn ze alleen maar sterker geworden. Toch heb ik jou zoveel mogelijk met rust gelaten zodat jij………nou je weet wel wat ik bedoel denk ik." Ik knikte. "Ik snap je. In het begin na onze date twijfelde ik heel veel en kon ik geen beslissing nemen. Ik heb je veel gemist en om je gehuild. In het begin viel ik best vaak huilend in slaap. Niemand kon mij troosten. Dennis en Anita kon ik niet vragen, omdat zij het niet zouden begrijpen. Nadia en Marijn kon ik ook niet vragen. Die weten tot nu toe helemaal niks over onze situatie. Die hebben niet eens in de gaten dat wij iets voor elkaar voelen. Op de momenten dat ik je miste wou ik dat jij mij kon troosten Nick, want jij zou het wel begrijpen. Maar ik kon jou niet vragen, omdat ik jou juist had afgewezen en dat deed mij pijn. Naarmate de tijd vorderde werd het dragelijker. Vooral omdat ik veel afleiding kreeg door al die dingen die ik moest doen in de afgelopen maanden. Daardoor merkte ik op den duur dat ik het prima zonder jou kon doen. Tenminste dat dacht ik totdat ik jouw uitnodiging kreeg voor vandaag. Op het moment dat ik jouw uitnodiging in mijn handen had mistte ik jou toch wel weer, maar niet op dezelfde manier als kort na onze date. Ik mistte je als een vriend en niet als iemand waar ik verliefd op ben, was……ben geweest of……….aargh. Je snapt me wel hoop ik." 

Nick lachte een beetje. Verbaast keek ik hem aan. Zijn blik veranderde en algauw volgde er een kusje op mijn wang. "Ben je nu wel weer verliefd op mij?" vroeg hij fluisterend in mijn oor. Hij ging weer recht zitten en wachtte op mijn antwoord met een verliefde blik in zijn ogen. "Dat ben ik zeker en mijn gevoelens voor jou zijn nu ook veel sterker dan ze ooit zijn geweest. Toen ik vanmiddag met Charlotte gesproken had begon ik weer te twijfelen en pas nadat ik jullie huis verlaten had drong het tot mij door dat ik misschien toch een verkeerde beslissing had genomen. Na terugkomst in het studentenhuis heb ik met Anita gesproken over wat er zoal gebeurd was vandaag vlak voordat ik jullie huis verlaten had. Zij verklaarde mij voor gek om jou zomaar zo te laten gaan. Zonder dat ik kon tegenspreken stuurde ze mij hierheen. Pas toen ik hier was en jou niet kon vinden realiseerde ik mij dat ik niet meer zonder jou wil zijn en heb ik mijn beslissing veranderd naar dat ik met jou verder wil. Jij mag deel uitmaken van mijn toekomst. Hoe moeilijk het ook gaat worden als jij straks weg bent." Ik boog mijn hoofd naar beneden en friemelde met mijn linkerhand wat aan zijn blauwe shirt. Met zijn vingers tilde hij mijn hoofd weer omhoog zodat hij mij recht in mijn ogen kon kijken. "Ik houd me aan de belofte die ik aan jou gemaakt heb en dat meen ik. Houd jij je dan aan de belofte aan je ouders?" Zijn prachtige bruine ogen drongen diep door tot in mijn ziel. De vlinders in mijn buik begonnen weer door elkaar heen te fladderen. "Dat doe ik sowieso. Ik ben al hard op weg. Ik hoop echt dat je terug komt en mij op komt zoeken." "Dat heb ik je beloofd en dat zal ik zeker doen, want ik hou zielsveel van jou." Ik wou hem nog wat zeggen, maar dat lukte niet. Hij gaf mij de meest intense zoen die ik tot dan toe van hem gekregen had. Na die zoen keek hij mij weer eens verliefd aan. "Ik……….ik hou………..ik hou ook van jou. Al vind ik het moeilijk om het te zeggen. We hebben eigenlijk nog steeds geen echte relatie in mijn beleving, maar nu pas voel ik dat ik van je hou. Ik wil je niet meer kwijt." vertelde ik hem verliefd. "Maar we hebben wel een relatie!" bracht hij er tegen in. "Maar jij bent straks weg. Dat wat wij hebben kun je toch geen relatie noemen?" zei ik vertwijfeld "Al zijn wij ver van elkaar weg door mijn wereldreis. Wat mij betreft hebben wij vanaf nu een relatie op afstand." "Meen je dat nou?" verbaasd keek ik hem aan. "Ja. De afstand mag dan misschien wel heel groot zijn en al kunnen we door die afstand niet bij elkaar zijn, wij horen bij elkaar. We zijn voor elkaar bestemd. Zo zie ik het tenminste." Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Mijn linkerhand legde ik op zijn rechterschouderblad. De tranen rolden weer over mijn gezicht. "Ik wil niet dat je gaat, maar ik kan je niet tegenhouden." snifte ik. Nick kuste mij op mijn haren. Kort daarop wreef hij zachtjes met zijn vingertoppen mijn tranen weg. "Ik begrijp je, want ik wil je eigenlijk wel heel graag meenemen. Helaas kan dat gewoon niet, omdat jij eerst je studie af moet hebben. Ik…………" 

Nick werd onderbroken doordat er iets omgeroepen werd. Ik kreeg er niks van mee. "Ik moet gaan inchecken. Ik kan niet langer bij je blijven." Hij pakte mijn kin met zijn vingertoppen en tilde mijn hoofd omhoog. In Nick zijn gezicht zag ik dat het menens was. Het was zover. Het was tijd voor hem om te gaan. Ik gleed van zijn schoot af. Vervolgens ging ik voor de bank staan. Nick stond ook op. Wij knuffelden elkaar heel kort. "Loop je mee naar de incheckbalie?" vroeg Nick terwijl hij zijn rugzak op zijn rug deed. Ik knikte. "Voordat wij daar heen lopen wil ik je nog wat vragen, lieffie." "Uhm, oké." Ik was een beetje verbaasd. Met gestrekte armen pakte mijn beide handen vast waarbij hij mij doordringend en liefdevol aankeek. Ik vroeg me af wat er op me af ging komen. "We kennen elkaar al een tijdje. Tijdens de meeting in het studentenhuis zagen wij elkaar voor het eerst. Ik viel gelijk als een blok voor jou, omdat ik jou zo prachtig vond met je liefdevolle uitstalling en dat vind ik nog steeds, maar toch ging ik niet gelijk achter jou aan." Ik voelde mij gevleid. Mijn hart smolt bij horen van zijn lieve woorden. Ik bracht er niets tegenin. Ik kon het niet, omdat hij het zo liefdevol bracht. Hij trok mij iets naar zich toe en sprak verder. "Dat vind ik respectloos tegenover een mooie prachtige dame zoals jij. Ik heb dan ook voorzichtig toenadering gezocht, omdat ik je niet wou afschrikken. We hebben onze gevoelens voor het eerst aan elkaar getoond op de dag dat wij op dat basketbalveldje waren. Al was dat zonder woorden. Die dag sprong de vonk duidelijk over." Dat moment kon ik mij nog goed herinneren. "Ook al had jij er moeite mee, vooral om die gevoelens van mij te accepteren. Je hield je vast aan die ene belofte en dat moet je blijven doen. Die is heel belangrijk voor jou. Toch ben ik blij dat je mijn gevoelens hebt geaccepteerd. Ik ben ook blij dat jij jouw gevoelens voor mij hebt getoond. Dat was voor mij een teken dat ik het in elk geval kon proberen om jouw hart te veroveren en dat is volgens mij nu eindelijk wel gelukt. Dus is er voor mij nog één stap die ik wil doen. Ik wil jou iets te vragen om onze liefde te bezegelen." Nick keek mij nog dieper in mijn ogen aan. Zo diep dat hij mijn ziel alweer raakte. Ik kreeg het gevoel dat hij mij een aanzoek wou doen. Ik keek hem op mijn beurt ook diep in zijn ogen. Er sprongen zoveel vonken over dat ik mij voornam om ja te zeggen op wat hij ook maar vroeg. Hij was de liefde van mijn leven realiseerde ik mij ineens. "Wil jij mijn vriendinnetje zijn?" vroeg hij na een korte stilte. "Ja, absoluut. Ik wil heel graag jouw vriendinnetje zijn. Kom hier." Om het extra duidelijk te maken liet ik zijn handen los, pakte ik met twee handen zijn gezicht beet en gaf ik hem een hele hartstochtelijke zoen. Die zoen was kort, maar zeker krachtig die Nick gretig accepteerde. 

Na die hartstochtelijke zoen pakte hij zijn kleine tas en één van mijn handen vast. Hand in hand liepen wij naar de balie waar hij moest inchecken. Bij het inchecken werd hij geholpen door een blanke dame met hoogblonde haren die ze in een knotje opgestoken had. Ze had een mantelpak aan van de vluchtmaatschappij waar Nick mee ging vliegen. Op haar blonde kapsel had ze een hoedje in dezelfde kleuren als haar mantelpak. Na het inchecken draaide Nick zich om, pakte mij hartstochtelijk beet om mij vervolgens voor de allerlaatste keer te zoenen. Zowel Nick als ik lieten onze tranen de vrije loop. Er was geen weg meer terug en ineens was het zoenen voorbij. De medewerkster achter de balie werd een beetje emotioneel van het zien van onze situatie. Dat was overduidelijk te zien aan haar gezichtsuitdrukking. Nick duwde zacht zijn voorhoofd tegen mijn voorhoofd aan. "Ik ga jou enorm veel missen. Ik wou dat je bij mij kon blijven." zei ik. "Ik ga jou ook heel erg missen. Kon je maar met mij mee reizen over de wereld." zei Nick. "Ik hou van jou, lieffie." "Ik hou ook van jou." Hij gaf nog vlug een kusje op mijn mond voordat hij mij losliet. Daarna liep hij door het poortje naast de incheckbalie. Tijdens het lopen draaide hij zich voor de allerlaatste keer om en liep achteruit. Met een verdrietig gezicht maakte hij een luchtkusje met zijn hand en zwaaide hij nog totdat hij uit het zicht verdween. Ik liep bij de incheckbalie weg en ging zitten op de rand van een plantenbak tegenover de incheckbalie. Ik boog me voorover en deed mijn gezicht tussen mijn handen. Geluidloos huilde ik. De tranen veegde ik telkens driftig weg. Na een tijdje werd er op mijn schouder getikt. "Gaat het wel mevrouw?" klonk het vriendelijk naast mij. ‘Mevrouw? Zo oud ben ik toch ook weer niet? Ik ben nog maar eenentwintig!’ ging er door mijn hoofd. Toch keek ik omhoog. Het was de dame van de incheckbalie. "U lijkt zo verdrietig." "Het gaat al weer wat beter. Ik heb zojuist afscheid moeten nemen van mijn gro……….." Ik barstte in tranen uit. "Uw grote liefde?" Ik knikte verdrietig. Ik kon even niks meer zeggen. "Zal ik een taxi voor u regelen zodat u naar huis kunt?" "Ehmmm….ja bedankt, dat is erg vriendelijk van u." "Graag gedaan. Ik heb ongeveer drie jaar geleden zelf ook zoiets meegemaakt. Gelukkig kwam de persoon in kwestie ook weer terug. Ik hoop voor u dat hij ook terugkomt." "Hij komt niet terug. Hij zegt van wel en hij heeft het zelfs beloofd, maar ik geloof er niks van." gaf ik verdrietig aan. "Waarom niet?" "De manier waarop hij afscheid nam overtuigd mij ervan dat hij zijn belofte niet zal nakomen." "Houd moed. Ik geloof wel dat hij zijn belofte houd en terugkomt. Ook al ken ik jullie verder niet. Hoe lang blijft hij weg? Als ik vragen mag?" "Zeker een jaar, maar zeer waarschijnlijk twee jaar of zelfs nog langer." "Oei, dat is best lang. Ik ben wel erg benieuwd hoe het met jullie afloopt. Mochten wij elkaar ooit weer eens tegenkomen, wat waarschijnlijk niet gebeurt, vertelt u het mij dan?" Ik knikte. "Ja, maar ik kan u niks beloven." "Dat snap ik. Ik ga nu de taxi voor u regelen. Ik ben zo terug." zei de baliemedewerkster. Zonder een reactie af te wachten rende ze terug naar de incheckbalie. In de tussentijd zat ik weer voorover gebogen met mijn hoofd tussen mijn handen. Leunend met mijn armen op mijn knieën staarde ik naar de vloer. Even later kwam de dame terug. "De taxi staat al klaar voor u. Op dit briefje staat waar u de taxi kunt vinden." zei ze terwijl ze mij het met de hand geschreven briefje gaf. Dat had zij natuurlijk gedaan. Ik keek erop, stond op en keek haar recht aan. De dame legde een hand op mijn schouder. "Heel veel sterkte komende tijd. Ik moet weer terug." "Dank u wel." bedankte ik haar. 

De dame liep terug en zwaaide nog even. Ik zwaaide terug en ging even later buiten op zoek naar de plek waar de taxi moest staan. Die plek had ik al snel gevonden.

4 jaar geleden

Jammer dat je niks kunt lezen. Heb je al geprobeerd om het in een andere browser te lezen en heb je ook geprobeerd om de pagina te verversen? Kan nog weleens helpen.

4 jaar geleden

Jammer dat je niks kunt lezen. Heb je al geprobeerd om het in een andere browser te lezen en heb je ook geprobeerd om de pagina te verversen? Kan nog weleens helpen.

4 jaar geleden

Dank je wel Babsje. Een vervolg zal snel komen. Ik heb momenteel genoeg geschreven om binnenkort weer een vervolg te plaatsen.

4 jaar geleden

Ik zie het verhaal niet alleen de tekst boven de foto:(