#40 Het telefoongesprek.

Eenmaal terug in de hotelkamer legden wij alle stapeltjes op het kleine bureau. "Moeten we nog kijken wat het allemaal is sis?" "Ik denk dat het beter is om het zo te laten totdat Jack bij ons is geweest en volgens pap en mam, tenminste volgens hetgeen wat zij in die brief hebben geschreven, hoeven die facturen niet nu al betaald te worden. Ik zou gewoon wachten tot Jack is geweest." Ga jij dan nu nog een sms naar Nick sturen? Je hebt er nu de tijd voor om te bedenken wat je wil sturen." "Ehm, ja. Dat ga ik doen. Ik heb onderweg al bedacht wat ik wil sturen, maar nu moet ik dat nog goed verwoorden in de sms." Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak. "Zal ik die facturen dan maar in jouw koffer doen?" "Eh, ja doe maar. Hier is het sleuteltje." antwoordde ik terwijl ik op de rand van het bed ging zitten. Dennis pakte het sleuteltje van mij aan en opende mijn koffer om het er allemaal in te doen. Ondertussen ontgrendelde ik mijn telefoon en begon met het opstellen van mijn sms aan Nick. Ik schreef over hoe het was gegaan met mijn studie in de afgelopen dagen. Ik hield het erg kort, omdat ik er eigenlijk weinig zin in had. Omdat ik toch wel wilde weten waarom hij mij wilde zien en waarom hij met mij wilde afspreken vroeg ik hem dat in mijn sms. Ik wist al dat hij mij mistte. Dat had hij in zijn sms gezet. Ik kreeg direct een sms terug. ‘Kan ik je bellen? Dan kan ik het je beter uitleggen. Het is teveel voor in een sms.' stond er in. Ik schrok hiervan. Wat had hij mij dan uit te leggen? Dit zorgde voor verwarring. "Dennis, Nick wil me nu bellen! Wat moet ik doen?" Mijn hartslag voelde ik omhoog gaan. Hier zat ik eigenlijk niet op te wachten, maar ik wist me totaal geen raad. "Om kwart voor tien?" vroeg Dennis verbaasd kijkend op zijn horloge. "Ja, het is teveel voor in een sms zegt hij." Ik liet hem het sms bericht lezen. "Oké, euhm. Misschien moet je hem gewoon een kans geven sis." "Maar………" "Geef hem gewoon een kans. Stuur maar een sms dat hij kan bellen. Ik ga zolang de badkamer wel in om mij klaar te maken voor de nacht. Ook al is het nog geen nacht." Met tegenzin stelde ik een nieuwe sms op. Naast dat ik aangaf dat hij mocht mij bellen gaf ik ook aan dat ik quality time had met Dennis. Ik hoopte dat hij daar rekening mee ging houden. Nog geen minuut later belde Nick al. Dennis zat net op de luxe stoel voor het kleine bureau om zijn schoenveters los te maken. "Hoi, met Carmen." zuchtte ik zo zacht mogelijk. In de hoop dat Nick het niet hoorde. "Hoi, met Nick. Is er iets? Je klinkt een beetje bedroefd." Nick had het blijkbaar wel gehoord helaas, maar toch probeerde ik niks aan hem te laten merken hoe ik mij voelde. "Uhm, er is niks. Het is alleen…………zo laat. Ik ben al een beetje moe." Dennis keek enigszins verbaasd op. "Komt dat door Dennis?" vroeg Nick door de telefoon. "Ik begreep uit jouw sms dat je nu quality time hebt met je broer." "Dat klopt." "Heeft hij jou afgemat of zo?" Wat was Nick nieuwsgierig! Ik vroeg me af waarom, maar aan de andere kant wilde ik dat eigenlijk juist niet weten. "Dat valt mee. Het is meer dat ik moe ben van wat we vandaag samen hebben gedaan." "Mag ik Dennis even spreken?" "Waarom? Geloof je me niet?" vroeg ik een beetje argwanend. "Ik geloof je wel, maar het is voor de zekerheid en ik wil hem nog iets vragen." "Je gelooft mij dus niet, maar goed. Hier is Dennis." Ik overhandigde mijn telefoon aan Dennis die verbaasd zat te kijken. "Hallo, met Dennis. Je wou mij spreken?" Dennis hield zich even stil om naar Nick te kunnen luisteren terwijl hij zijn schoenen uit deed. "Maak je maar geen zorgen. We zijn moe van een leuke dag als broer en zus die samen quality time hebben." Nadat Dennis dit vertelde stond hij op en begon hij rond te lopen. Af toe hoorde ik hem praten, maar ik kreeg weinig mee van het gesprek. Ik zat ook amper te luisteren, omdat ik in mijn gedachten al zat te bedenken wat ik tegen Nick kon en wilde zeggen. 

Dennis kwam na een tijdje weer naar mij toe gelopen. Hij was aan het luisteren wat Nick hem vertelde. Helaas kon ik niet horen wat Nick vertelde, maar Dennis moest ineens lachen. "Dat moeten we zeker doen. Stuur maar een sms wanneer jij kan. Dan kan ik kijken of ik ook kan. Hey, ik zal je Carmen weer geven. Dan kunnen jullie eens goed met elkaar praten. Hier komt ze. Laters Nick." Dennis gaf mijn telefoon weer terug, glimlachte even naar mij en liep vervolgens naar de badkamer. Op die manier gaf hij mij wat privacy. "Hey Nick. Daar ben ik weer. Waarom wilde jij mij bellen?" "Hey Carmen. Wat ben ik blij om weer met jou te kunnen praten en jouw stem weer te horen. Ik wilde jou bellen, omdat ik gemist heb en ik mis jou nog steeds. Ik ben erachter gekomen dat ik………………dat ik eigenlijk niet meer zonder jou kan. Ik wil heel graag dat jij deel uitmaakt van mijn leven en ik wil heel graag deel uitmaken van jouw leven. Daarom wil ik graag weer iets met je afspreken. Kan ik morgen bij je komen of dat jij bij mij komt?" "Maar Nick, ik heb toch aangegeven dat ik het beter vond om een tijdje afstand van elkaar te houden?" "Weet ik, maar ik heb gemerkt dat ik er moeite mee heb om dat nog vol te houden. Ik wil gewoon bij je zijn. Het liefst de hele tijd." "Nick, ik kan dat niet………" "Wil je het dan geen kans geven door met mij af te spreken?" onderbrak Nick mij. Hij klonk nogal bedroefd. "Dat kan ik niet, omdat ik………" "Waarom kan je niet? Heb je al wel een keuze gemaakt of je een relatie met mij wil?" "Nee, nog niet. Ik kan jou gewoon niet dat bieden wat jij graag wil, omdat ik…….." "Waarom denk je dat? Je hebt toch gevoelens voor mij of zijn die weg?" Hij onderbrak mij alweer terwijl ik hem wilde uitleggen waarom ik het niet kon. Ik merkte aan zijn toon dat hij gespannen was. Hij klonk zelfs wat wanhopig. "Zou je mij niet meer willen onderbreken? Dan ik het je uitleggen." vroeg ik hem vriendelijk doch dringend. "Sorry. Zal ik niet meer doen. Sorry." verontschuldigde hij zich. "Die gevoelens zijn niet weg. Ik heb nog steeds gevoelens voor jou en ik weet dat jij ook gevoelens voor mij hebt, maar ik kan niet toegeven aan jouw gevoelens, omdat ik………. Er zijn wat ontwikkelingen waardoor ik het niet kan. Ik………" Nick onderbrak mij toch weer. "Je hebt iemand anders ontmoet waar je nu een relatie mee hebt!" riep hij uit. Hij klonk verdrietig, boos en teleurgesteld tegelijk door de telefoon. "Nick! Serieus? Je onderbreekt mij alweer!" riep ik enigszins gefrustreerd uit. "Hoe kun je dat nou van mij denken?!" Ik werd er zelfs een beetje boos om. Toch probeerde ik rustig te blijven. "Sorry, ik zal luisteren naar wat je mij uit wil leggen." "Dank je. Zoals ik al zei zijn er ontwikkelingen waarom ik niet kan toegeven aan jouw gevoelens. Dennis en ik moeten dingen van ons verleden afronden en afsluiten, zoals het verkopen van het huis waar wij hebben gewoond. Er zijn nog wel meer dingen, maar voor nu is dat niet belangrijk. Daar gaat nogal veel tijd inzitten om dat allemaal rond te krijgen. We zullen sowieso nog één of meerdere keren naar dat huis terug moeten gaan om wat voor reden dan ook. Daarnaast heb ik ook nog mijn studie waar veel tijd in gaat zitten. Dus heel erg veel tijd zal ik niet over gaan houden om met jou af te kunnen spreken. Het gaat mij de komende tijd gewoon niet lukken om ook maar een relatie met jou beginnen. Het spijt me Nick. Ik hoop dat het duidelijk voor je is." Aan de andere kant van de telefoon hoorde ik gesnik. Het duurde even voordat ik een hakkelend antwoord van hem kreeg. "Het is mij duidelijk nu…………, maar als jij je bedenkt hoor ik dat heel graag. Ik sta dan voor je klaar." snikte hij. "Als je wil, kan ik je helpen met het verkopen van het huis." "Nick, dat is lief van je aangeboden, maar wij hebben al iemand gevonden die ons daarmee gaat helpen. Hij heeft veel kennis en ervaring in de financiële wereld. Ik kan en ik ga je nu niet uitleggen hoe wij die persoon ontmoet hebben en waarom hij ons kan helpen. Misschien komt dat nog wel, maar nu niet." "Oké, ik begrijp je. Ik dacht eerst nog dat het met jouw belofte te maken zou hebben, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik ga mij wel houden aan mijn belofte aan jou." "Dat wat ik je net uitlegde heeft niet echt met mijn belofte aan mijn ouders te maken. Toch heeft het wel met mijn ouders te maken, maar het is dan anders. Dat kan ik nu niet uitleggen. Daarnaast wil en kan ik niet leven met het feit dat mijn liefje, tenminste als jij dat al zou zijn wat dus niet zo is, ver bij mij vandaan rondtrekt over de wereld. Ik kan jou dan niet zien, spreken of vasthouden. Van mij mag je aan jouw belofte houden. Alleen dan niet vol met liefde, maar dan puur vriendschappelijk. Dat lijkt mij het beste door de situatie zoals die nu is. Ondanks onze gevoelens voor elkaar." Het viel mij zwaar om dat tegen hem te moeten zeggen. Ik vond echt dat dit de beste oplossing was. Of dit nou wel of niet zo was. Aan de andere kant van de telefoon bleef het tijdje stil op af en toe een snik na. Het leek erop dat het bij Nick ook zwaar viel. Alsof hij in stilte huilde met af en toe dat gesnik. "Gaat het Nick?" "Het gaat wel." Aan zijn stem hoorde ik dat hij loog. Het ging helemaal niet. Ik had het met hem te doen. Ik kreeg een brok in mijn keel. "Het is alleen zo………. Dit had ik niet verwacht. Ik hoopte dat er nog iets tussen ons mogelijk zou zijn. Dat het weer tussen ons kon gaan opbloeien, maar dat was dus een illusie blijkbaar." "Sorry Nick, maar het kost mij gewoon teveel moeite om aan jouw gevoelens toe te geven. Ik hoop dat je niet al te verdrietig bent. Ik hoor het aan je stem dat je verdrietig bent. Ik heb van Dennis gehoord dat je de afgelopen tijd met veel verdriet over mij gepraat hebt met Bram. Waarom eigenlijk?" "Omdat ik je al die tijd gemist heb. Dat werd met de dag erger. Het is dat mijn studie veel tijd van mij geëist heeft. Ik heb daardoor wel genoeg afleiding gehad, maar onderweg naar huis dacht ik vaak aan jou en zodra ik thuiskwam werd ik bijna elke keer ontzettend verdrietig door het gemis. Op die momenten trok ik mij dan terug op mijn kamer waardoor Bram mij weinig zag. Die keren dat hij mij wel zag ging ik een kort gesprek met hem aan en praatte ik eigenlijk alleen maar over jou. Dat was inderdaad elke keer met veel verdriet. Ik vertelde hem dat ik jou enorm mistte. Dat doe ik nog steeds. Ik heb Bram nooit verteld wat er aan het eind van onze date is gebeurd. Dat wou ik niet. Nog steeds wil ik dat niet." "Oké. Dat vind ik fijn en lief van je dat je dat niet verteld hebt." "Zie jij echt geen kans om morgen af te spreken?" vroeg Nick zacht. Ik boog mijn bovenlichaam voorover waardoor ik naar de vloer keek. Vervolgens sloot ik mijn ogen en pakte met mijn vingers aan mijn vrije hand mijn neus zachtjes vast. Zuchtend gaf ik antwoord: "Nee Nick, echt niet en ik wil aan mijn standpunt van wat ik net over onze vriendschap zei gaan houden." "Dan kunnen wij nu beter ons gesprek beëindigen. Ik zou graag contact met je willen houden. Als jij dat ook wil tenminste. Het ga je goed lieffie." Dat laatste woordje overrompelde mij even, maar ik liet mij er niet door beïnvloeden. "We houden contact. Het ga je goed Nick." Ik opende mijn ogen. Ik liet mijn hand waarmee ik mijn telefoon vasthield zakken en wou op het rode knopje drukken, maar Nick was mij al voor. Mijn andere hand liet ik ook zakken. Met beide handen pakte ik mijn telefoon vast. Ineens hoorde ik geschuifel links van mij. Enigszins geschrokken kwam ik omhoog. Gelijk zag ik Dennis bij de badkamerdeur staan. "Hoe lang sta jij daar al?" vroeg ik hem, want ik had het idee dat hij daar al enige tijd stond. "Nog geen minuut. Ik heb jouw laatste zinnen gehoord. Wat heb je gedaan? Heb je hem wel de kans gegeven om het uit te leggen?" Dennis liep naar het bed toe en ging naast mij op de rand zitten. "Ja," ik legde mijn telefoon achter mij op het bed. "Ik heb hem de kans gegeven om het uit te leggen. Die heeft hij gretig aangepakt. Toch heb ik hem weer afgewezen, maar nu door de telefoon. Dat wil ik nooit meer doen. Hoe kan ik toch zo verschrikkelijk tegen hem zijn. Hij is zo aardig en lief tegen mij. Ik vind het vreselijk." Dennis legde een arm om mijn schouders heen. Ergens had ik toch spijt, maar ik wou daar niet aan toegeven. "Maar waarom heb je dat gedaan sis?" "Omdat ik het gewoon niet kan opbrengen om hem dat te bieden wat hij wil door de gehele situatie. Vooral nu door wat er op jou en mij gaat afkomen met het verkopen van het huis en met wat daar misschien nog meer achter weg zal komen." "Niet door de belofte aan pap en mam?" "Ja ook, maar dan een klein beetje. Daarnaast ook door mijn studie die veel tijd van mij vraagt." "Maar denk je dat er nog wel een kans inzit dat je een relatie met hem krijgt?" "Alleen vriendschappelijk denk ik. Ik schat de kans erg klein dat ik een liefdesrelatie met hem zal krijgen. Hij gaat erg ver bij mij vandaan als hij op wereldreis gaat en dat zie ik niet zitten. Nadat hij terug is zie ik het misschien wel zitten om een relatie met hem te hebben, maar dat is afhankelijk van de situatie op dat moment." Na een korte stilte vertelde ik Dennis over het gesprek. Niet alles, maar net genoeg dat hij begreep waarom ik dit zo besloten had. Nadat ik het verteld had gaf hij aan te willen gaan slapen. Dat vond ik goed. Ik liep naar de badkamer en maakte mij daar klaar om ook te gaan slapen. Nadat ik mijn knalrode pyjama in de badkamer had aangedaan poetste ik mijn tanden en waste ik mijn gezicht. Even later liet ik mij achterover in bed vallen. Dennis was al in slaap gevallen. Onder mijn benen voelde ik ineens mijn telefoon liggen. Die lag nog op dezelfde plek als waar ik het neer had gelegd. Ik pakte mijn telefoon op om die op het nachtkastje naast mij neer te kunnen leggen. Tot mijn verbazing zag ik dat er een sms op mijn telefoon was binnengekomen. Die was van Nick. Hij schreef:

Ik zie je nog wel graag op mijn afscheidsfeest, al is het vriendschappelijk. Het zij dan zo. Ik stuur je een uitnodiging. Tegelijk met de uitnodigingen naar mijn vrienden die ik heb leren kennen tijdens mijn studententijd.

Ik reageerde gelijk terug met:

Alleen als je mij zoveel mogelijk met rust laat kom ik, misschien. Groetjes Carmen.

Waarop hij weer antwoordde met:

Komt goed. Dat beloof ik je. Al zal het moeilijk worden voor mij. Groetjes en welterusten, Nick.

Daar reageerde ik niet meer op. Ik sloot mijn ogen en zag Nick voor mij. Liggend op bed na ons telefoongesprek, in elkaar gekropen als een klein verdrietig kind die een flinke huilbui had gekregen. Het beeld wat ik van hem zag deed mij ongewild pijn. Hoe kon ik toch zo verschrikkelijk onaardig tegen hem zijn? Ik voelde me afschuwelijk. Hoe kon ik toch zo hard zijn? Toch voelde dit beter. Voor mij voelde het alsof ik officieel met Nick had gebroken. Ook al hadden we helemaal geen eens een liefdesrelatie. Toch vond ik dit wel de beste keuze. Ik stond er dan ook volledig achter. Ondanks dat kwamen er tranen in mijn ogen en enigszins verdrietig viel ik in slaap denkend aan het beeld van een huilende Nick in zijn bed.

De volgende ochtend werd ik onrustig wakker. Het telefoongesprek van de vorige avond spookte nog door mijn hoofd. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en stapte alsnog wel zelfverzekerd uit het hotelbed. Dennis was al in de badkamer bezig zich op te frissen. Het duurde niet lang voordat hij klaar was. Dus kon ik vrij vlot in de badkamer mezelf opfrissen en wat make-up op doen voordat we naar beneden gingen voor het ontbijt. Voordat ik de badkamer inging keek ik snel op het kleine klokje die op het bureau stond. Het was nog geen half negen. Dat was fijn, want het ontbijt was vanaf acht uur tot half elf en het uitchecken kon tot twaalf uur gebeuren. Er was dus tijd zat over. Net nadat ik klaar was stelde ik aan Dennis voor om het laatste pakje open te maken. Dennis vond het een goed idee. Hij was degene die het pakje openmaakte nadat wij beiden op het bed waren gaan zitten. Beide bedden hadden we alweer tegen elkaar aan geschoven, maar nog niet opgemaakt. Dat kon de schoonmaakster wel doen vonden we. In het pakje zaten twee kleinere pakjes, maar die waren anders ingepakt. Er was bruin verpakkingspapier gebruikt in plaats van karton. Dat verraste ons. Op beide pakjes zat een envelop met onze naam erop geschreven. Op de ene de naam van Dennis en op de andere mijn naam. Ik haalde een briefje uit de envelop. Er stond een kort berichtje in:

Lieve Carmen,

In dit pakje zit jouw bankpas van jullie gezamenlijke bankrekening. Verder zit er een deel van jouw toekomst in het pakje. Gebruik dit pas nadat jij jouw studie hebt afgerond. Gebruik het wel verstandig.

Liefs papa en mama.

Ik begreep niet zo goed wat ik kon verwachten en keek daarom naar Dennis. Hij hief zijn hoofd en draaide zijn gezicht naar mij toe. "Wat staat er in jouw briefje?" vroeg ik. "Hier lees maar." antwoordde Dennis. We ruilden de briefjes. In zijn briefje stond precies hetzelfde geschreven op onze voornamen na. Dennis keek weer naar mij. In zijn ogen zag ik dat hij het ook niet begreep. "Zullen we maar kijken wat er in zit?" stelde ik voor. Dennis knikte. Voorzichtig pakten wij elk ons eigen pakje uit. Ik had een zijkant opengemaakt en zag dat er verschillende kleuren papier tevoorschijn kwamen. Het deed me denken aan papiergeld, maar ik ging ervan uit dat het geen papiergeld kon zijn. Toch was ik wel nieuwsgierig wat het dan wel was en pakte het pakje helemaal uit alsof het een kadootje was.