#39 Nog een brief.

Tot onze verbazing zaten er alleen maar enveloppen in. Maar ja, wat konden we anders verwachten? We bekeken de enveloppen aandachtig. Er was één envelop die opviel, omdat die anders was dan de rest. Die envelop was als enige met een pen beschreven en aan ons gericht was terwijl de rest van de enveloppen aan onze ouders gericht waren. Op die enveloppen stond wel ons oude adres, maar dat was duidelijk getypt door de afzender. De meeste enveloppen waren afkomstig van bedrijven. Bij sommige was er geen afzender zichtbaar. Dennis pakte de envelop die aan ons gericht was en maakte het open. Hij haalde er een brief uit en tikte mij aan. Hij wees ernaar. Ook deze was met een pen beschreven. Het handschrift herkende ik meteen. Die was van onze moeder net als in de eerdere brieven. "Zullen wij deze samen lezen, zonder het hardop te doen?" fluisterde Dennis. Ik knikte instemmend. Dennis vouwde de brief helemaal open en schoof dichter naar mij toe zodat ik het goed kon lezen. Zelf ging ik ook iets verzitten. Nadat wij allebei goed zaten begon ik de brief te lezen.

Lieve Dennis en Carmen,

Wanneer jullie deze brief lezen hebben jullie het pakje ontvangen van Jack en Ashley. Uiteraard hebben jullie het pakje ook al opgemaakt. In het pakje zitten allemaal enveloppen met onbetaalde facturen die uit ons huis komen. Maak je daar niet te druk om. Wij hebben ervoor gezorgd, of beter gezegd, geregeld dat het betalen van deze facturen een tijd bevroren zou worden. Pas tegen de zomer van het jaar, waarin jullie in het hotel zitten en deze brief lezen, moet alles betaald zijn. Maak je over de financiën geen zorgen. Dit zal helemaal goed komen. Jack kan jullie hiermee helpen. In de tijd dat wij vrienden met hem en Ashley waren was Jack een financieel adviseur. Tot vlak voordat deze brief geschreven is hebben wij via een betrouwbare bron vernomen dat hij nog steeds een financieel adviseur is. Maar wanneer jullie deze brief lezen zijn er alweer ruim tweeënhalf jaar, bijna drie jaar, voorbij gegaan. Het is aan jullie om uit te vinden of dit nog steeds zo is. Mocht dit niet meer zo zijn dan kan hij jullie nog wel helpen en eventueel bemiddelen met iemand of een bedrijf die jullie verder kan helpen. Wij hebben Jack altijd kunnen vertrouwen op zijn vaardigheden en ervaringen. Hij heeft ons altijd geholpen met onze financiën in de tijd dat wij bevriend waren. Eigenlijk tot vlak voordat wij noodgedwongen moesten verhuizen vanwege onze situatie op ons werk, bij jullie wel bekend. Wij wilden Jack en Ashley niet betrekken in wat wij meemaakten op ons werk. Zij weten dan ook niet wat er allemaal gespeeld heeft in die tijd. Zij zijn twee van de weinige nog overgebleven vrienden uit onze vriendenkring. Waarschijnlijk hebben jullie ze al verteld waarom wij er niet bij kunnen zijn op de dag dat jullie in het hotel zitten. Zo niet, dan kunnen jullie dat best doen, maar dan wel beperkt. Vraag aan Jack om zijn hulp bij het betalen van die facturen. Hij is betrouwbaar. Wij hebben hem al die tijd vertrouwd en nog steeds tot op de dag van het schrijven van deze brief. Ook al is er geen contact meer geweest sinds onze gedwongen verhuizing.

Dan is er nog iets anders. Het gaat over ons huis. Het huis waar wij met zijn vieren hebben gewoond. Het is nu jullie huis. Dat is jullie waarschijnlijk al snel duidelijk geworden nadat wij onze keuze hebben gemaakt en jullie er ineens alleen voor stonden. Nou ja, alleen, niet helemaal. Een aantal mensen uit het dorp waar wij met z'n vieren gewoond hebben stonden klaar voor jullie mocht ons iets overkomen. Met name Anita haar ouders. Wij hebben haar ouders gevraagd om jullie in huis op te vangen als ons iets zou overkomen. Zij waren bereid om jullie op te vangen en jullie mochten zolang als het nodig was bij ze blijven wonen. Wij hebben veel contact met ze gehad. Meer dan dat jullie ervan gemerkt zullen hebben.

Terugkomend op jullie huis. Jullie mogen ermee doen wat jullie willen. Wij vinden het heel begrijpelijk als jullie daar niet meer willen wonen. Van ons mogen jullie het verkopen. Ook daar kan Jack jullie mee helpen. Hij kan jullie eventueel in contact brengen met een goede makelaar. Er zit een brief van onze huidige makelaar in het pakje. Dit vinden wij een betrouwbare makelaar, maar overleg met Jack wat hij ervan vindt. Het kan zijn dat hij een betere weet. Het bedrag wat het huis jullie zal gaan opleveren is van jullie en is wat ons betreft het begin van jullie toekomst. Besteed het wijs en wees er vooral zuinig op.

In het pakje, dat jullie in de kluis beneden in het hotel hebben gevonden, zit ook nog een deel van jullie toekomst. Maak dat pakje pas open wanneer jullie alleen met z’n tweeën zijn. Hier mogen Jack en Ashley of iemand anders niks van af weten. Praat er alsjeblieft dan ook zo min mogelijk over. Het liefst helemaal niet, alleen jullie tweeën. Het is alleen van jullie en van niemand anders.

Verder raden wij jullie aan om Jack echt in vertrouwen te nemen zodat hij jullie kan helpen met de financiën en met het huis.

Wij weten dat jullie het kunnen, omdat jullie sterk en moedig zijn. Wij zullen daarom ook altijd van jullie blijven houden.

Liefs, papa en mama.

Ik was verbijsterd na het lezen van de brief, maar tegelijk ook een beetje verdrietig. Ik wist even niet wat ik hier mee moest. Ik keek opzij naar Dennis. Hij keek op en draaide zijn hoofd naar mij. Hij was net iets later klaar met lezen dan ik. Aan zijn gezicht te zien voelde hij dezelfde gevoelens. "Welke betrouwbare bron?" vroeg ik hardop af. Dennis haalde zijn schouders op. "Ik heb geen idee, maar dat zij veel contact hadden met Anita haar ouders had ik ook niet verwacht." "Moeten we Anita de brief laten lezen?" vroeg ik. Die vraag kwam in mij op, omdat ik Anita die eerste brief van mijn ouders had laten lezen. In deze brief werd haar naam en haar ouders werden genoemd. Dus dacht ik dat het misschien wel belangrijk voor haar kon zijn. "Niet de gehele brief, maar dat stukje over haar ouders zou ze wel moeten weten vind ik." antwoordde Dennis. Daar had hij wel gelijk in. Het merendeel van de brief ging over financiële zaken die totaal niet voor haar bedoeld waren. De brief stopte gevouwen terug in de envelop. De envelop gaf ik aan Dennis die hij vervolgens bovenop het pakje legde. Ik keek op. Bij de ingang van de lounge zag ik dat Ashley weer terug was en dat Jack haar opving. Hij stak haar een elleboog toe waar zij haar hand in legde. Samen liepen ze op een snel tempo naar ons toe. Ineens viel het mij op dat Jack geen drankjes bij zich had. Zijn andere hand was leeg. Snel wende ik mijn blik weer naar Dennis, omdat ik nog wat tegen hem wilde zeggen. "Het lijkt mij het beste dat wij het dan samen maar aan haar moeten vertellen." "Wat moeten jullie samen vertellen?" vroeg Jack. Hij en Ashley waren sneller terug dan ik had verwacht. "Oh, we moeten onze gezamenlijke vriendin iets belangrijks vertellen. Niet aan jullie." verklaarde ik met een vriendelijke glimlach. "Oké, ik dacht dat jullie ons bedoelden, maar dat is dus niet zo." "Je zou toch te drinken halen?" vroeg ik tussendoor. "Dat klopt. Het wordt zo gebracht. Hebben jullie de inhoud van het pakje al voldoende kunnen bekijken?" Jack keek ons vragend aan terwijl hij Ashley hielp bij het plaatsnemen op de bank. Nadat zij zat schoof zij naar mij toe. "Ja, we hebben alles kunnen bekijken. De inhoud is niet echt waardevol voor ons. Toch is het wel belangrijk en misschien kunnen jullie er bij helpen. Vooral jij Jack." legde ik uit. Jack keek verbaasd. "Oh, is dat zo?" Verbaasd nam Jack plaats. "Ja," ging ik verder. "Er zitten allemaal enveloppen in het pakje. In eentje zit een brief die aan ons gericht is en geschreven is door onze ouders." Vertwijfeld draaide ik me naar Dennis en keek hem vragend aan. "Moeten we hem de brief laten lezen?" Maar voordat Dennis kon reageren reageerde Jack al. "Nee, dat is niet nodig. Die brief is aan jullie gericht. Die hoeven wij niet te lezen. Ik vraag me alleen af hoe wij, of eigenlijk ik, zoals jullie dat zeggen, kan helpen." Ineens schoot mij te binnen van het stukje dat Jack en Ashley niks mochten van het pakje uit het kluisje. Dus het was maar beter zo. "Oké. Voordat jij verder gaat Carmen, wil ik Jack eerst iets vragen. Wat voor werk doe jij momenteel?" haakte Dennis daarop in. "Ik ben een financieel adviseur. Waarom vraag je dat?" "Nou, Carmen had het net over een brief van onze ouders. In die brief staat dat jij ons zou kunnen helpen met de onbetaalde facturen die in al die andere enveloppen zitten, omdat jij een financieel adviseur bent. In de brief vertellen onze ouders dat jij ze hebt geholpen met al hun financiën in de tijd dat jullie vrienden met elkaar waren." De mond van Jack was opengegaan van verbazing van hetgeen wat Dennis vertelde. Het duurde even voordat Jack erop reageerde. "Het klopt dat ik jullie ouders hebben geholpen met de financiën in die periode. Dus zij geven in de brief aan dat ik jullie ook kan helpen?" "Ja." knikte ik. "Mag ik die facturen dan zien?" 

Dennis pakte de brief van onze ouders van het pakje af en gaf die aan mij. Daarna pakte hij het pakje. Hij haalde alle enveloppen eruit. Terwijl Dennis dat deed legde ik de brief van onze ouders tussen hem en mij in. Ik hielp Dennis mee met het losmaken van de enveloppen en het eruit halen van de facturen. Ik bekeek ze allemaal vluchtig, maar ik had er te weinig verstand van om te weten wat het allemaal was of waarvoor. Daarom gaf ik de facturen al snel door aan Jack. Ook degene die Dennis aan mij gaf. Jack bekeek alles wat aandachtiger en legde ze op meerdere stapeltjes. Af en toe mompelde hij iets onverstaanbaars. Op den duur lette ik niet meer op hem en ging ik verder. "Hey, hier heb ik een brief van de hypotheekverstrekker. Wie betaald er momenteel de hypotheek van het huis?" vroeg Jack ineens. Dennis en ik haalden onze schouders op. "Geen idee. Wij niet in elk geval." antwoordde Dennis. "Oh, wacht ik zie hier net staan dat de hypotheek bevroren is tot vlak voor de komende zomer." Jack keek op van de brief. "Wonen jullie daar nog?" "Nee, wij wonen momenteel beide in een ander studentenhuis vanwege onze studie." vertelde Dennis. "Wat doen jullie met het huis dan? Of wat zijn jullie van plan met het huis ta gaan doen?" "Momenteel doen we niks met het huis, omdat we het te druk hebben met studeren. We willen het huis graag gaan verkopen, omdat wij er niet meer willen wonen." legde ik uit. "Jack! Dat adres. Die komt mij bekend voor. Volgens mij zijn wij daar kortgeleden in de buurt geweest en misschien zelfs wel bij langs gereden. Dit is toch het adres waar jullie gewoond hebben?" wees Ashley naar een van de enveloppen waar ons oude adres op stond. Dennis en ik knikten. "Het zou kunnen dat we daar in de buurt zijn geweest." Jack keek naar de envelop die Ashley aanwees. "Sterker nog, wij hebben bij dat huis nog staan kijken in onze auto op die ene avond in de schemering. We vroegen ons toen af waarom het zo rustig was in en rondom het huis. We zagen namelijk helemaal geen beweging in het huis terwijl er in de andere huizen, die we in hetzelfde dorp voorbij reden, volop activiteit te zien was. Totdat er een lamp aanging in dat huis." Aan zijn stem te horen was Jack nog steeds verbaasd. "Dat zal wel door een tijdschakelaar gebeurd zijn. Onze ouders gebruikten die altijd." vertelde Dennis. "Maar waarom reden jullie daarlangs, als ik dat vragen mag?" Ashley gaf antwoord op Dennis zijn vraag. "We zijn op bezoek geweest bij vrienden die ook in dat dorp wonen en die wij al een lange tijd niet meer gezien of gesproken hebben. Misschien kennen jullie ze wel. Het is tenslotte een klein dorp. Mark en Hilda ten Kate heten ze. Ze hebben ook een dochter van ongeveer jullie leeftijd, maar die was er die avond niet." "Nou ja zeg! Dat zijn de ouders van onze vriendin!" riep Dennis uit. "Wat is de wereld dan klein hè?" lachte Ashley. "Inderdaad. Dus jullie willen het huis graag gaan verkopen?" Dennis en ik knikten tegelijk. "Ashley en ik hebben er op die ene avond over gesproken op wat voor een mooie plek dat huis van jullie staat. Ashley vond het huis zelfs wel erg knus uitzien dat er wilde wonen. Zij vroeg zich daarom af of het huis ook te koop zou zijn, maar wij hebben nergens een makelaarsbord zien staan. We gingen ervan uit dat het niet te koop zou zijn. Ik gaf nog aan dat áls het wel te koop zou zijn dat het beter is om het af te breken en er dan een nieuw huis, die in onze stijl past, te laten bouwen." 

Dennis en ik keken elkaar verwonderd aan. Dit was een ideale mogelijkheid om van dat huis af te komen! Tenminste als zij daadwerkelijk te vertrouwen waren. Ashley zag onze blikken niet, omdat ze een bediende bij de tafel zag staan. Ze pakte de meegenomen glazen van hem aan en zette die op tafel neer. Jack was weer verder gegaan met het sorteren van de facturen en had het daarmee net te druk om op te letten wat er om zich heen gebeurde. Gelukkig keek de bediende niet naar al die opgestapelde facturen en was hij weer even snel vertrokken als hij gekomen was. Het leek erop dat hij dat wel gewend was. "Hé, maar dit is geen factuur!" verbrak Jack de lange stilte. "Dit is een afschrift van een bankrekening. Weten jullie iets van die bankrekening?" Jack pakte een envelop met een banknaam erop tussen de nog niet los gemaakte enveloppen en hield die omhoog. Wij schudden allebei ons hoofd. Wij herkenden geen van beiden de banknaam op de envelop niet. Geen van ons tweeën wist dan ook iets van die bankrekening af. "Nee, geen idee." zeiden Dennis en ik tegelijk. "Oké, dan geef ik jullie de envelop met inhoud wel terug aan jullie. Misschien wordt het dan wat duidelijker als jullie die zelf openmaken." Ik pakte de envelop waar het afschrift inzat van Jack aan. De envelop maakte ik open. Er zat naast een afschrift nog een kleiner envelopje in die ik eruit haalde. Dennis pakte de kleine envelop terwijl ik het afschrift openvouwde. Onbewust hield ik het afschrift dusdanig omhoog dat ik zowel Jack als Ashley niet kon zien. Dennis had ondertussen een briefje uit het kleinere envelopje gehaald en begon dat te lezen. Ik bekeek het afschrift aandachtig en schrok van het bedrag wat erop stond. Ik trok mijn gezicht zo goed mogelijk weer in de plooi nadat ik het afschrift bekeken had. Zo kon niemand zien hoe erg ik geschrokken was van het bedrag. Dennis tikte mij aan. Nadat ik naar hem toe draaide gaf hij mij het briefje. "Hier, lees dit." Ik boog naar hem toe om iets in zijn oor te fluisteren: "Schrik niet van het bedrag. Of laat het in elk geval niet blijken aan Jack en Ashley." "Zoiets staat ook in dit briefje. Lees maar." fluisterde hij terug. Hij had gelijk. Zoiets stond er inderdaad in.

"Lieve Dennis en Carmen,

Schrik niet van het bedrag wat er op het afschrift staat. Het genoemde bankrekeningnummer staat op jullie naam. Wij hebben die bankrekening geopend om de nog openstaande facturen te kunnen betalen. Uit zelfbescherming hebben wij het op jullie naam gezet. Zo kon niemand erbij komen om er iets af te halen. Ook al was het in ons beheer. Nu is het van jullie, maar gebruik het alsjeblieft voor het betalen van al die facturen. Ook voor het betalen van jullie collegegeld en de rest van jullie studie. Dit is namelijk nog niet betaald. Jack kan jullie helpen om het op de juiste manier te besteden. Het bedrag wat er op de bankrekening staat moet voldoende zijn. Er zal als het goed is zelfs nog wat overblijven. Verdeel dit en gebruik het als een deel van het begin van jullie toekomst.

Liefs papa en mama.

PS. In het pakje (uit het kluisje) dat jullie al hebben zitten twee bankpassen van deze rekening.

Zonder iets te zeggen vouwde ik het briefje dicht en stopte het terug in het kleine envelopje. Dennis pakte het kleine envelopje van mij aan en stopte die samen met het afschrift terug in dezelfde envelop als waar het uitkwam. Verward keek hij mij aan en slikte even. Ik begreep hem. Er stond een enorm bedrag op die bankrekening. Zoveel had ik nog nooit gezien en daar kon ik alleen maar van dromen. Wederom verbrak Jack de stilte. "Ik heb alles gezien en ik heb een redelijk inzicht van wat er allemaal openstaat. Daarbij heb ik al wel ideeën wat er zoal gebeuren moet. Echter vraag ik mij af of er voldoende saldo is om het allemaal te kunnen betalen." Jack keek ons vragend aan nadat hij de laatste factuur op één van de stapels had gelegd. "Dat is er. Er is voldoende." vertelde ik aarzelend. Ik was nog lichtelijk onder de indruk van dat bedrag. "Oké, dan lijkt het mij verstandig om een aparte afspraak te maken om door te nemen wat voor stappen er gemaakt moeten worden. Tenminste, als jullie willen dat ik jullie ga helpen hiermee. De beslissing is aan jullie." gaf Jack aan. Dennis en ik keken elkaar heel kort aan zonder een woord te zeggen. We wisten eigenlijk al wat we wouden. We knikten naar elkaar en Dennis nam het woord. "In goed vertrouwen willen wij dat jij ons gaat helpen hiermee." "Oké goed. Tijdens die afspraak kunnen wij het ook hebben over de verkoop van de woning." Ashley pakte ineens Jack zijn kin vast en draaide op die manier zijn gezicht naar zich toe. "Kunnen wij dat huis kopen? Zij willen het verkopen en ik wil daar graag gaan wonen." Ashley keek hem bijna smekend aan. Hij zuchtte. "Daar gaan we het nog wel over hebben schat. Ik weet hoe graag jij dat wil. Als we tot een mooie deal kunnen komen sluit ik het niet uit dat wij het huis gaan kopen, maar we maken eerst een afspraak." Jack gaf Ashley een kus op haar mond. "Het lijkt mij het beste dat we die afspraak bij jullie laten plaatsvinden. Dan nemen jullie alles weer mee en tijdens die afspraak gaan wij er goed voor zitten. Willen jullie alsjeblieft de stapels dan wel zoveel mogelijk apart van elkaar houden? Dan blijft het overzichtelijk. Wanneer schikt het jullie en bij wie van jullie twee is dat dan het beste?" Jack klonk wat zakelijker dan eerst, maar nog wel vriendelijk. 

Om een afspraak te plannen stelde Dennis voor om onze agenda’s die nog in de hotelkamer lagen op te halen. Ik stelde voor om wat elastiekjes te vragen bij de bar. Dan konden de stapels apart blijven. De envelop met het afschrift stopte ik samen met de envelop met de brief terug in het pakje. Ik wilde niet zij het bedrag te zien kregen. Nog niet tenminste. Pas als het nodig was, want ik verwachtte dat het wel een keer nodig zou zijn aangezien die facturen nog wel betaald moesten gaan worden. Dennis nam het pakje alvast mee naar de hotelkamer waardoor ze ook geen kans kregen. Bij de bar hadden ze gelukkig voldoende elastieken. Van die postbode elastieken hadden ze waarmee alle stapels makkelijk gebundeld konden worden. Terwijl ik terugliep naar Jack en Ashley kwam Dennis mij alweer tegemoet. Hij had onze agenda's sneller gehaald dan ik had verwacht. We gingen weer zitten en al snel hadden we een datum afgesproken waarop iedereen kon behalve Ashley. Zij had op die dag een uitje met vriendinnen gepland. Na het maken van de afspraak namen we afscheid van elkaar. Jack en Ashley vertrokken als eerste. Even galant als hij was begeleidde Jack Ashley naar de hotelkamer waar zij verbleven. Dennis en ik namen elk een deel van de gebundelde stapeltjes facturen mee terug naar de hotelkamer die voor ons geboekt was.