Snap
  • Nieuws
  • gesprek
  • verdriet
  • Broer
  • belangrijk

#38 Het begin van een belangrijk gesprek.

Als een schaapje liep hij achter de man aan. Ik kreeg het gevoel dat hij door zijn actie flink in de problemen zat.

Maar ja, dat was dan wel zijn eigen schuld. Als hij dit niet had gedaan dan was er waarschijnlijk niks aan de hand. Dennis pakte mij beet en knuffelde mij zoals alleen een beste vriend en broer kon doen. MIJN beste vriend en broer! "Wat ben ik blij dat je mij uit die benarde positie bevrijd hebt." zei ik opgelucht. "Ik kwam net op tijd hè?" "Jazeker en daar ben ik maar wat blij om. Ik ben je daar ook nog heel erg dankbaar voor." " Wat is er net gebeurd tussen jou en Chiel? Wat wou hij van je?" "Dat weet ik niet precies. Hij beweert dat ik iets voor hem voel en dat ik hem wil. Daarnaast beweert hij dat hij mij ook wil, maar hij gaf geen duidelijke reden waarom, maar ik heb wel een vermoeden." "Zullen we naar Jack en zijn partner gaan terwijl je me alles verteld over wat er net gebeurd is?" stelde Dennis voor. "Dat is goed." stemde ik in. "Hoe heet zijn partner eigenlijk? Heeft zij of Jack haar naam wel genoemd?" vroeg Dennis. Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb geen van beide haar naam horen zeggen. Dus ik heb werkelijk geen idee hoe zij heet. Daar komen wij zo wel achter denk ik." "Dat denk ik ook wel." Dennis liet mij los en samen liepen we in de richting van de hotellounge. Onderweg vertelde ik Dennis alles over wat er precies gebeurd was. "Hij was er echt van overtuigd dat ik vrijgezel ben. Natuurlijk klopt dat, maar dat hoeft hij niet te weten. Ik wil toch niks met hem. Na wat er net gebeurd is al helemaal niet meer." eindigde ik mijn verhaal. "Logisch, dat snap ik wel. Wat een eikel is hij, zeg! Het leek mij eerst nog wel grappig om hem een beetje uit de tent te lokken door ons netjes aan te kleden, maar hij is wel te ver gegaan vind ik." "Inderdaad, maar dat acteerwerk van ons heeft wel geholpen. Zeker toen jij over Nick begon." "Hij schrok er duidelijk van. Hij geloofde echt dat Nick onze zoon is." We lachten er allebei hartelijk om, omdat wij wisten hoe het werkelijk zat en Chiel juist niet. Ik was erg tevreden over het acteerwerk wat wij gedaan hadden. Die enkele acteerlessen op de campus waren erg nuttig geweest voor deze situatie. Ook al was dit zelfs nog geïmproviseerd door ons. Toch bleef ik het een enge gedachte vinden dat een jongeman zoals Chiel hiertoe in staat was. Überhaupt dat een man ertoe in staat kan zijn vond ik eng. Ik had er weleens wat over gelezen in de krant, op de radio gehoord en op de televisie gezien, maar dat dit mij kon overkomen had ik nooit verwacht. Ik hoopte dan ook dat het mij niet nog een keer zou overkomen.

Ik werd weer naar de realiteit getrokken, want inmiddels waren we aangekomen bij de lounge van het hotel. We bleven even staan om in het rond te kijken waar Jack en zijn partner waren. "Ik dacht trouwens dat jij ze al gevonden had?" vroeg ik verbaasd. "Ik was ook van plan om ze op te gaan zoeken, maar ik bedacht me dat het beter was om op jou te wachten. Uiteindelijk duurde het mij toch iets te lang. Daarom ben ik jou gaan zoeken en dat was maar goed ook." antwoordde Dennis verontschuldigend. "Jij en je ongeduld toch ook," lachte ik. "Maar inderdaad, jij was er op het goede moment en daar ben ik je echt dankbaar voor. Hé, ik zie ze! Daar in de hoek." wees ik in de richting van waar ik Jack en zijn partner zag. Ze zaten in het uiterste hoekje rechts van de lounge op een grote hoekbank schuin tegenover de ingang. Er stond een ruime tafel voor de hoekbank. Links van de ingang was een bar. Op de krukken voor de bar zaten enkele mensen een drankje te nuttigen. Jack kreeg ons in het vizier en wenkte naar ons. We liepen erheen. Jack ging staan en stak zijn hand heel elegant naar zijn partner uit. Nogal deftig pakte zij de hand van Jack vast en hij hielp haar op een hele elegante wijze bij het opstaan. Jack gaf Dennis even later een hand. "Mijn naam is Jack, maar dat wist je waarschijnlijk al." "Dat klopt. Ik wist al dat u Jack heet." zei Dennis. "En mijn naam is Dennis." "Zeg maar jij." Jack glimlachte naar Dennis. Daarna gaf hij mij een hand. "Jack Smychok." stelde hij zich officieel voor. "Carmen Sluyter." "Oh ja, bij jou was ik mijn achternaam vergeten te zeggen." verontschuldigde Jack zich aan Dennis terwijl hij zich naar hem terugdraaide en lachte. Dennis lachte terug. "Geen probleem." Jack’s partner had zich ondertussen al aan Dennis voorgesteld. Daarna stelde zij zich aan mij voor. "Mijn naam is Ashley Smychok-Nolan. Ik kom oorspronkelijk uit Wales in het Verenigd Koninkrijk. Jack wil meestal niet zeggen waar hij oorspronkelijk vandaan komt, want eigenlijk weet hij het niet eens." "Dat komt omdat ik geadopteerd ben en mijn adoptieouders weten niet precies waar ik vandaan kom. Ik woonde als baby een lange tijd in een tehuis in Peru, omdat ik daar te vondeling ben gelegd. Nu weten jullie al meer dan wat ik wilde vertellen, maar goed. Kom laten we gaan zitten. Dat praat wat makkelijker." Na zijn korte verhaal bekeek ik Jack wat beter. Het viel me nu pas op dat hij geen blanke huid had zoals Ashley, Dennis en ik, maar dat hij een licht getinte huid had. Zijn uiterlijk had veel weg van iemand die uit een Zuid-Amerikaans land kwam, maar tegelijkertijd zag hij eruit als iemand uit een Afrikaans land. Ik vermoedde dat één van zijn biologische ouders uit Afrika kwam en zijn andere ouder uit Zuid-Amerika. Jack begeleidde Ashley op dezelfde elegante wijze terug naar de hoekbank en liet haar weer in het hoekje van de bank zitten. Jack ging daarna weer naast haar zitten. Ik ging aan de andere kant van Ashley zitten met de hoek van de hoekbank tussen ons in. Dennis ging naast mij zitten. Jack keek met verbazing naar Dennis. Waarschijnlijk omdat Dennis mij niet begeleidde zoals Jack dat bij Ashley deed. Hij zei er verder niks van. Zelf maakte het mij niet uit, omdat Dennis mijn broer is. Als ik een vriend of man als partner zou hebben en hij zou dat wel hebben gedaan, dan zou ik dat wel enorm waarderen. Ook al hoefde dat niet per se van mij. De liefde voor mijn partner zou dan wel meer gaan groeien. Op dat moment dacht ik even weer aan Nick. Hij zou zoiets wel doen. Dat paste wel bij hem. Ook al deed Nick het een beetje anders op onze date.

"Hebben jullie het pakje al open gemaakt?" begon Jack het gesprek. "Nee, nog niet. We wilden gelijk hierheen komen en pas op de hotelkamer het pakje uitpakken." gaf ik aan. "Misschien kun je het nu openmaken." opperde Ashley. "Dat lijkt mij geen goed idee. Er kunnen persoonlijke dingen inzitten. Dat is dan echt privé. Aan de andere kant, moesten wij het pakje vandaag wel meenemen. Het zou belangrijk zijn. Ook voor ons. Zo stond dat in de brief die jullie ouders geschreven hebben aan ons. Zij zouden hier vandaag zijn. Ze hebben ons voor vandaag uitgenodigd, maar waar zijn jullie ouders?" Dennis en ik liet onze hoofden zakken. Ik zuchtte. We draaiden onze hoofden naar elkaar toe. "Moeten we het vertellen?" vroeg ik zacht. "Ik weet het niet." antwoordde hij zacht. Korte tijd keken we elkaar vertwijfeld aan. Dat bleef niet onopgemerkt. "Wat is er? Toch niks ernstigs hoop ik?" vroeg Jack. "Misschien moeten we het ze wel vertellen." opperde ik fluisterend. "We kennen ze niet eens. Zijn ze wel te vertrouwen?" Dennis klonk wantrouwend. "Weet ik niet, maar het lijkt erop dat zij het niet weten dat pap en mam………." fluisterde ik. "Misschien, maar ik denk dat we eerst moeten vragen wat ze weten van onze ouders en hoe goed zij onze ouders kennen voordat wij het aan ze vertellen." De laatste paar woorden van Dennis werden opgevangen door Jack. "Vertellen? Wat moeten jullie ons vertellen?" vroeg hij een beetje ongerust. "Hoe goed kennen jullie onze ouders?" haakte Dennis daarop in. Dennis kwam met zijn hoofd weer omhoog en keek naar Jack. Ik draaide mijn hoofd zo dat ik het gesprek kon volgen. "Tja, wat is kennen? We hebben jullie ouders al vele jaren niet meer gezien en gesproken. Dat is zeker meer dan twintig jaar geleden. Waarschijnlijk al wel vijfentwintig jaar. Het laatste bericht van jullie ouders is de brief die wij bijna drie jaar geleden hebben ontvangen. Wacht ik zal jullie de datum op de brief laten zien zodat jullie het kunnen zien dat het niet gelogen is." Jack haalde een envelop uit de tas die hij bij zich had. Hij maakte de envelop open en haalde er een gevouwen brief uit, die hij vervolgens naar ons uitreikte. Dennis pakte de brief aan die hij niet verder openvouwde, maar hij keek gelijk naar de datum op de brief. "Carmen, kijk naar die datum!" riep hij uit. Mijn ogen werden groot bij het zien van de datum. Het was dezelfde datum waarop Dennis en ik samen met Anita naar het handbaltoernooi van Barbara waren geweest. Dezelfde dag als waarop de hotelkamer voor ons gereserveerd werd door onze ouders en welke ook nog door de receptioniste bevestigd werd. Ik wist even niks uit te brengen. Dennis legde de brief op het midden van de tafel. "Is dat een belangrijke datum voor jullie?" vroeg Jack. Ik draaide mijn hoofd en twee lichtelijk angstige gezichten keken ons vragend aan. "Op die dag hebben onze ouders dit hotel geboekt." antwoordde Dennis. "Voor vandaag?" vroeg Ashley. "Ja en het was bedoeld voor ons viertjes, omdat het hun……..Het had een speciale dag moeten zijn." Dennis liet zijn hoofd weer zakken. "Ik begrijp het niet helemaal. Dan zouden ze toch hier moeten zijn? Dat zeggen ze in die brief tenminste." gaf Jack aan terwijl hij zijn hand op de brief legde. "Dat is helaas niet mogelijk. Mogen wij de brief lezen?" vroeg Dennis wijzend naar de brief. "Nou…… Er staan wat persoonlijke onderwerpen in, waaronder onderwerpen die we met jullie ouders willen bespreken. Misschien kunnen die onderwerpen wel van belang voor jullie zijn. Ik wil jullie dat best wel vertellen of voorlezen als dat zo uitkomt, maar het liefste willen wij dat eerst met jullie ouders bespreken. Zoals ik al zei staat er in de brief dat jullie ouders vandaag hier in het hotel zouden zijn, maar we hebben ze nog niet gezien en dat begrijp ik niet. Waar zijn ze? Komen ze nog?" Dennis zuchtte, maar zei verder niks. Zowel Jack als Ashley hadden een verontrustende blik op het gezicht. Ze waren naar voren gaan zitten en hadden de onderarmen op de tafel gelegd. Voor mij was dat redelijk overtuigend genoeg dat zij echt van niks wisten. "Onze ouders hadden hier graag willen zijn, maar dat gaat niet. Ze zijn…….." Dennis onderbrak mij door mijn arm beet te pakken. Hij begon te praten. "Is het wel verstandig om het te vertellen? Zijn ze wel te vertrouwen?" Dennis keek mij onzeker aan. "Waarom vertrouwen jullie ons niet?" was de vraag van Ashley. Dennis draaide zijn hoofd naar Ashley. "We kennen jullie totaal niet. En we weten niet zeker of jullie iets te maken hebben met…………met wat er gebeurt is kort nadat die brief geschreven is." Twee gezichten keken ons verward aan. Ze begrepen er duidelijk niks van. Dennis leek niet overtuigd. "Ik heb werkelijk geen idee op welke gebeurtenis jij doelt Dennis en Jack weet dat ook niet verwacht ik." Wat Ashley daar zei overtuigde mij er nog meer van dat ze echt van niks wisten. Jack haalde zijn schouders op. "Dat heb ik ook niet. We hebben ze nog een brief gestuurd als reactie op deze brief, maar we hebben nooit meer iets van ze terug ontvangen of gehoord." Jack had inmiddels de brief gepakt en hield die omhoog. "Ze hebben ook nooit een brief terug kunnen sturen. Dennis, ik denk dat we het ze maar moeten vertellen. Het lijkt erop dat zij echt niet weten wat er gebeurd is. Ik denk wel dat ze te vertrouwen zijn." probeerde ik mijn broer te overtuigen. "Ik weet het niet Carmen. Ik twijfel nogal. Het is wel een hele heftige gebeurtenis geweest." "Weet ik, maar het kan belangrijk zijn voor Jack en Ashley." Dennis keek naar de twee verwarde gezichten. Het duurde even voordat hij reageerde. "Oké, vertel jij het dan maar." "Wat valt er te vertellen?" Jack kon zijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen. "Onze ouders kunnen hier niet komen, omdat ze……….niet meer in leven zijn." Zo, dat was eruit. "Zijn ze verongelukt?" vroeg Ashley voorzichtig. "Nee, vermoord." antwoordde Dennis zacht. "Wat?!?!" riep Jack hard uit. Ashley gilde het uit van de schrik. Vele in de lounge aanwezige hotelgasten keken onze kant uit. Enkele keken nors of boos. Sommige schudden met het hoofd. Jack verontschuldigde zich aan de andere hotelgasten en ging achterover zitten. Al snel draaiden de hotelgasten zich weer om. "Daar hebben wij nooit iets over gehoord. Nu pas voor het eerst." vertelde Jack zacht. De blik in zijn ogen vertelde mij dat hij in shock was net als Ashley. Zij liet zich achterover zakken en kroop tegen Jack aan. Hij legde liefdevol een arm om haar schouders. Zijn nieuwsgierigheid bleef. "Wat is de toedracht geweest?" "De details laten we maar beter achterwege, want het onderzoek loopt nog. Wel is met zekerheid vastgesteld dat zij met messteken om het leven zijn gebracht." antwoordde ik. "Ja, dat is nogal logisch. Wij hebben de messen zien liggen." mopperde Dennis een beetje. "Ah neehee, je gaat me toch niet vertellen dat jullie je ouders ook gevonden hebben!" Ashley sloeg haar handen voor haar mond nadat ze dit had uitgesproken. Jack keek angstig uit zijn ogen. "Wij waren als eerste ter plaatse en wij hebben inderdaad onze ouders helaas wel levenloos aangetroffen." vertelde ik zacht. "De locatie waar wij ze hebben aangetroffen laat ik voor nu ook maar achterwege. Misschien komt dat nog nadat het onderzoek volledig is afgerond." vertelde ik verder. "Wanneer is het gebeurd?" vroeg Jack zacht. Wij allen praatten tijdens het hele gesprek zacht tegen elkaar. Het was natuurlijk ook geen onderwerp wat iedereen mocht horen. "Heel kort nadat die brief is geschreven." Dennis wees naar de brief die Jack nog in zijn handen had. "Maar waarom loopt het onderzoek dan nog?" de verbazing was van Jack zijn gezicht af te lezen. "Hebben ze bij de politie de dader of daders nog niet te pakken?" "Nee, dat hebben ze nog niet." antwoordde ik. Ashley legde een hand op mijn onderarm. "Oh, wat vreselijk." zei ze. "Het gemis van jullie ouders en dan ook nog weten dat de dader of daders nog ergens rondlopen. Weten ze wel wie het is?" "Ze hebben wel een aantal verdachten gevonden, maar die hebben ze nog niet te pakken weten te krijgen." Even bleef het stil. We waren allemaal in onze eigen gedachten totdat Jack voorstelde om wat te gaan drinken. We hadden alle vier wel behoefte aan wat drinken. Nadat we door hadden gegeven wat we graag wouden drinken haalde Jack alles op. Terug gekomen gaf hij aan dat het op zijn kosten was en hoefden Dennis en ik daar verder geen zorgen over te maken. Dat vond ik bijzonder aardig van hem. Zoiets hadden Dennis en ik nog niet meegemaakt. Nadat Jack weer plaats had genomen op de hoekbank ging het gesprek verder. "Ik zal eens in de brief kijken welke onderwerpen voor jullie belangrijk kunnen zijn en welke wij met jullie moeten bespreken." Jack nam even de tijd om de brief open te vouwen en te lezen. Niemand zei iets en wachtte af. Er was alleen wat geroezemoes van een klein aantal andere hotelgasten die vertrokken uit de lounge. "Oh, hier staat iets over de datum van vandaag. Ze vragen in de brief of wij tweeën hier vandaag aanwezig kunnen zijn. Het is een hele belangrijke datum voor ze. Zo staat hier. Er staat niks in dit stukje dat zij er zelf ook zouden zijn en ik was ervan overtuigd dat zij er wel zouden zijn." Ashley onderbrak Jack door haar linkerhand op zijn rechterhand te leggen. "Maar dat heb ik je duidelijk gemaakt, omdat het mij toen heel erg logisch leek. Als het een belangrijke datum is dan ben je er in mijn ogen gewoon bij. Helaas blijkt nu dat ze er niet kunnen zijn." "Helaas niet nee. Ik snap dat je dat erg logisch vond. Dat is het ook wel. Maar goed, toch vraag ik mij af waarom het vandaag zo’n belangrijke dag voor ze is. Kunnen jullie dat misschien vertellen?" Dennis en ik keken elkaar aan. Hij knikte zo met zijn hoofd dat ik het mocht vertellen. "Het zou de trouwdag van onze ouders zijn geweest. Ze zouden vandaag dertig jaar lang met elkaar getrouwd zijn en nog eens vijfendertig jaar bij elkaar zijn geweest. Daarom wilden zij dat met ons vieren in dit hotel. Helaas lukt dat dus niet, maar zij hebben ons tweetjes laten genieten van wat zij niet meer kunnen." "Och jeetje. Dat is zeker een belangrijke datum." was Ashley’s reactie.

Jack was verder gegaan met de brief lezen. Hij had weer iets gevonden. "Hier lees ik dat wij een pakje zullen ontvangen. Dat is dus het pakje wat ik jullie heb gegeven. Die ontvingen wij kort na deze brief. In de brief staat dat het pakje belangrijk is en dat wij dat aan jullie moesten geven. Er staat niet waarom het belangrijk is. Daar snapte ik dus niks van. Nu nog steeds niet. Kunnen jullie het misschien uitleggen?" "Oké……….Ik zou zo gauw niet weten waarom het belangrijk is." gaf Dennis aan met een verbaasde blik. "Misschien moeten we dan maar wel dat pakje openmaken om erachter te komen waarom het belangrijk is Dennis." opperde ik. Dennis haalde zijn schouders op. Ashley fluisterde iets in Jack zijn oor en gaf even later aan dat ze naar het toilet moest. Ze voelde zich duidelijk ongemakkelijk na het horen van mijn voorstel. "Oké, dan haal ik ondertussen wel een nieuwe ronde drankjes voor ons op zodat jullie in alle rust het pakje kunnen openmaken." stelde Jack voor. "Maar wij hebben ons glas nog niet eens leeg." zei Dennis verbaasd. "Dat geeft niet. Dan hebben wij het alvast voor straks." Ook Jack voelde zich duidelijk ongemakkelijk. "Van mij mogen jullie gewoon blijven zitten als wij de inhoud van dit pakje bekijken." gaf ik aan. "Toch vind ik dat geen goed idee. Er kunnen persoonlijke dingen inzitten die ons niks aangaan. Daarom wil ik jullie de kans geven om zelf de inhoud te bekijken en dan daarna te bepalen of jullie het aan ons willen vertellen waarom het belangrijk is." Zonder te wachten op een reactie van ons stonden zowel Jack als Ashley op. Jack begeleidde Ashley wederom weer op een zeer elegante manier. Deze keer tot aan de ingang van de lounge. Daar liet Jack Ashley los zodat zij naar het toilet kon gaan en hij de drankjes voor de tweede ronde op kon halen. Na het zien van die gebeurtenis maakte ik het pakje open.