#37 Een kleine bekentenis.

"Wat is er Carmen? Is het ernstig? Je kijkt zo geschrokken." Die woorden van Dennis brachten mij weer terug naar de realiteit. "Hij wil me zien." Kon ik alleen maar uitbrengen. Die laatste zinnen in Nick zijn sms hakten er behoorlijk in. 'Carmen, ik mis je. Ik wil je zien. Kunnen we afspreken?' stond er aan het eind van de sms die Nick gestuurd had. Kwam dit echt van hem? Miste hij mij echt of had Bram dit misschien voor hem ingetikt en verstuurd? Die gedachte ging er door mijn hoofd, omdat hij wel een beetje van onze situatie afwist, maar hij kon eigenlijk niet meer weten dan dat wij alleen maar verliefd op elkaar waren. Tenminste dat dacht ik. Ik snapte het niet. Dit was ook voor het eerst dat Nick zoiets stuurde. Dit was ik echt niet van hem gewend. "Nou dan spreek je toch wat met hem af." zei Dennis. Ik negeerde wat hij zei en stopte mijn telefoon weer terug in mijn broekzak. "Ik zou gelijk terug reageren als ik je was." Dennis was lichtelijk verbijsterd. "Waarom doe je dat niet?" "Ik moet er even over nadenken wat ik hem terug stuur. Het lukt me nu niet om daar over na te denken. Ik wil er rustig voor gaan zitten. Als we straks weer terug zijn op de hotelkamer zijn doe ik dat wel. Hij weet dat ik het druk kan hebben door mijn studie en daarom niet altijd gelijk reageer." Dat laatste klopte voor het grootste deel ook wel, maar soms had ik er gewoon geen zin in en gebruikte ik de drukte vanwege mijn studie als excuus. Dat deed ik nu ook weer. Dennis leek niet tevreden met mijn antwoord. "Gaat het niet zo goed tussen jullie?" Ik schrok een beetje van zijn vraag. Hij kreeg blijkbaar door dat er iets aan de hand was tussen mij en Nick. Toch beantwoordde ik zijn vraag niet, maar nog steeds leek Dennis niet tevreden te zijn. Hij ging er verder op in. "Een korte tijd geleden sprak ik met Bram. Hij vroeg aan mij of er iets voorgevallen is tussen jou en Nick, maar daar kon ik Bram geen antwoord op geven, omdat ik er niks van af wist op dat moment. Daarom vroeg ik jou net of het wel goed gaat tussen jullie. Volgens Bram is Nick flink wat humeuriger geworden sinds jullie op date zijn geweest. Tenminste, ik hoorde van Bram dat jullie een date hebben gehad. Nick zou zich veel vaker terug trekken op zijn kamer dan wat Bram van hem gewend is en hij zou zich veel meer op zijn studie storten. Normaal gesproken zou Nick nog weleens tijd vrij maken om met Bram iets leuks en gezelligs te gaan doen, maar dat gebeurt volgens Bram bijna niet meer. En als Nick wel tijd heeft dan praat hij over jou, maar dat is vaak van korte duur vertelde Bram. Als Nick dan over jou praat heeft hij veel verdriet volgens Bram. Is er iets tussen jullie gebeurd?" Ik keek vertwijfeld naar het hoofdgerecht voor mij op tafel. Er kwam een schaamte gevoel bij mij naar boven. Ik werd er ongemakkelijk en onzeker van, want wat moest ik hem vertellen? Mijn lieve broer en beste vriend had ik niks verteld over onze date en al helemaal niks over wat er gebeurd was op die date. Blijkbaar had hij van bram over die date gehoord, maar waarschijnlijk niet meer dan dat wij op date waren geweest. Dat hoopte ik tenminste. "Eeuuhhmmm….er is niks bijzonders gebeurd." loog ik. Snel nam ik hap van de Thaise viscurry. "Ooohhh….kom op Carmen. Weet je dat wel heel zeker? Ik geloof er namelijk helemaal niks van. Ik ken Nick nu al een tijdje en hij is een vriend van mij geworden. Zoals hij zich gedraagt is niks voor hem. Zo ken ik hem echt niet. Jammer genoeg heb ik Nick de laatste tijd niet meer gesproken en heb ik het ook niet aan hem kunnen vragen." Ik zuchtte en liet mijn schouders zakken en legde mijn vork in het bord. Enigszins verloren gaf ik het toe. "Oké, oké, vooruit dan maar, er is wel iets gebeurd. We hebben inderdaad een date gehad." "Wanneer was die date dan?" "Op de vierentwintigste." "Van vorige maand, december dus?" Ik knikte. "Wat is er gebeurd dan?" "Wij hebben een hele leuke date gehad. Het was een verrassingsdate die zeker geslaagd was, maar op het eind ging het toch een beetje euhm…..mis. Eigenlijk ging het flink mis. Het was niet eens mijn bedoeling om hem zo erg euhm….. Ik heb hem zwaar teleurgesteld volgens mij." Ik dacht even terug aan dat moment in die kleine rode ruimte. "Waarmee dan?" "Hij overweldigde mij zo flink met zijn gevoelens voor mij dat ik niet meer wist wat ik daarmee moest doen. Hij had het zelfs over samenwonen nadat ik afgestudeerd ben, maar dat vond ik echt te vroeg. Ik heb aangegeven dat ik nog niet weet wat ik wil en of ik iets met hem wil, ondanks mijn gevoelens voor hem. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik het beter vond als wij een tijdje wat afstand van elkaar houden totdat ik wel weet wat ik wil. Ik heb hem gewoon afgewezen bro! En nu ik dit van jou zo hoor lijkt het erop dat ik hem ook flink gekwetst heb en dat was niet mijn bedoeling." Ik begon te snikken. Dennis nam mij in zijn armen. "Oohh……sis, nou snap ik het allemaal. Dat verklaart zijn humeur dus en jouw reactie op zijn sms. Hij is heel serieus met jou. Dat klopt toch? Of heeft hij jou ook lastig gevallen net zoals Jochem en die Hugo dat deden?" "Nee, juist niet. Hij was ontzettend lief tegen mij, maar zijn gevoelens voor mij overweldigden mij te veel aan het einde van die date, omdat hij zo vol voor mij wilde gaan op dat moment. Ik kon het gewoon niet aan. Vertel het alsjeblieft niet aan Anita of aan Nadia." "Waarom niet? Ze zijn toch jouw vriendinnen? Anita is zelfs je beste vriendin." Dennis keek mij vertwijfeld aan. "Anita zou het niet begrijpen. Zij vindt dat Nick en ik bij elkaar horen. Als de tijd er rijp voor is leg ik het haar wel uit. Nadia weet helemaal nog van niks. Dus haar vertel ik het later wel." "Als de tijd er rijp voor is zeker?" vroeg Dennis. Ik knikte. "Oké, begrepen. Ik beloof je dat ik het er met niemand over heb. Ook niet met Bram." "Dank je wel." Ik gaf Dennis een klein kusje op zijn wang. Stiekem hoopte ik dat die bediende Chiel het zag, maar hij was nergens te bekennen in het restaurant. "Zullen we dan maar verder gaan met het diner?" "Lijkt me een goed plan. Oké……………." Ineens zag ik Chiel achter de halfopen wand lopen. Hij zag nog net dat Dennis en ik elkaar loslieten. Terwijl Chiel mij aankeek zag ik een blik van jaloezie in zijn ogen. Met een ontstemde blik draaide hij zijn gezicht in de richting waar hij heen liep. Duidelijk niet blij met wat hij gezien had. Zijn collega pakte vlak nadat we klaar waren met eten de borden van onze tafel en bracht ons kort daarna het nagerecht. Een Italiaanse trifle met amaretto gelei zoals ik het eerder op de menukaart las. Het zat in halfhoog drinkglas, waardoor je de verschillende lagen van ingrediënten kon zien. Ook dit gerecht was werkelijk heerlijk van smaak. Een hele verrukkelijke afsluiter van het diner. Zowel Dennis als ik hadden het erg snel op. Voor mijn gevoel te snel. Ik lustte er nog wel meer van, maar ik zat toch wel behoorlijk vol. "Dit was werkelijk overheerlijk. Dit is echt voor herhaling vatbaar als ik het geld ervoor zou hebben." verzuchtte Dennis. Hij zakte een beetje onderuit zodat hij kon uitbuiken. Ik bleef gewoon zitten en schoof het bord met het lege glas naar voren. Ik draaide mijn gezicht naar Dennis. "Nou, inderdaad. Ik zou echt wel hier weer terug willen komen. Dan wel pas over een aantal jaren denk ik. Ik ga er gewoon voor sparen." zei ik. "Dat ga ik ook doen en dan neem ik Nadia mee en dat wil ze vast wel. Daar ben ik van overtuigd. Misschien kunnen wij dan samen gaan. Ik bedoel dan met jou erbij en eventueel jouw vriend er ook bij. Of dat nou wel of geen Nick is maakt mij niet zoveel uit, maar ik hoop wel dat hij jouw vriend is tegen die tijd. Wat vind je daarvan?" Terwijl Dennis dat vroeg dacht ik erover na, maar ik kon hem nog geen antwoord geven. Ik hoorde naast mij dat er een stoel naar achteren geschoven werd. Ik draaide me om en zag dat Jack was opgestaan om de vrouw, waarvan wij nog steeds niet de naam wisten, te helpen bij het opstaan. Hij was weer zeer galant. Nadat zij was opgestaan pakte Jack haar hand vast op een hele elegante manier en begeleidde haar terwijl ze van de tafel wegliepen. Jack sprak ons nog even aan. "Wij gaan alvast naar de lounge. Wij zien jullie daar zo wel." "Oké, tot zo." was mijn reactie. Dennis stak een hand naar ze op. "Tot straks." Nadat ze uit het zicht waren verdwenen stelde Dennis mij opnieuw dezelfde vraag: "Wat vind je ervan?" "Waarvan?" "Van het samen hier weer heen gaan." "Oh ja, dat bedoel je. Dat vind ik wel een goed idee. Mij maakt het niet uit of ik dan wel of geen vriend heb tegen die tijd. Ik zou het heel fijn vinden om hier weer eens heen te gaan met jou en Nadia." "Fijn om te horen, sis. Zullen we nu dan naar de hotellounge gaan of wil je eerst dat pakje openmaken?" "Dat pakje wil ik later op de hotelkamer uitpakken. Het lijkt mij nu niet belangrijk genoeg om het uit te pakken. Dus laten we maar naar de hotellounge gaan. Ik moet eerst nog wel even naar het toilet. Ga jij alvast maar." Ik stond op. Dennis stond vrijwel tegelijk op. "Goed. Dan neem ik dat pakje wel mee, maar als het te lang duurt kom ik je ophalen hoor." grapte Dennis. Samen verlieten we het restaurant. Bij de uitgang gingen we elk een andere kant op. Dennis liep in de richting van waar de lounge zich bevond terwijl ik de toiletten op ging zoeken. De toiletten had ik gelukkig al snel gevonden. Ik probeerde zo snel mogelijk weer klaar te zijn. Dan hoefde Dennis niet zo lang op mij te wachten of mij op te zoeken en dat lukte mij. Ik liep weer terug nadat ik klaar was en ging op weg naar de lounge. Onderweg kwam ik Chiel in een gang tegen. Hij kwam helemaal alleen de hoek om gelopen. Hij zag mij gelijk. Vlug keek hij om zich heen. Er was verder helemaal niemand te bekennen in de gehele gang. Hij keek mij met vreemde blik aan. Zo had ik hem nog niet eerder gezien die dag. Ik kon niet goed zien wat voor emoties hij eigenlijk toonde. Het zag er in elk geval niet positief uit. Langs de muur probeerde ik aan hem voorbij te lopen, maar hij liep zo snel en dreigend op mij af dat ik achteruit deinsde en met mijn rug tegen de muur aan kwam. Chiel plaatste een hand vlak naast mijn bovenlichaam op de muur. Doordat hij zijn hand daar plaatste kon ik niet wegkomen in de richting waar ik heen wilde gaan. Chiel kwam vlak voor mij staan waardoor de kans om weg te komen nog kleiner werd. Hij begon te praten. Zijn stem klonk zwaarder dan wat ik eerder die dag van hem hoorde. Alsof hij kwaad was, maar hij klonk ook opgewonden. "Ik heb wel gezien hoe je naar mij keek." Hij hijgde nogal. Een walm van zijn parfum overviel mij. Wat een walgelijke lucht was dat! Hij stonk gewoon vreselijk vond ik. Een absolute afknapper voor mij. "Jij voelt iets voor mij! Volgens mij ben je verliefd op mij! Ook al beweer jij dat jullie getrouwd zijn. Daar geloof ik namelijk helemaal niks van. Jij draagt geen ring en die zogenaamde man van je ook niet. Volgens mij ben je gewoon vrijgezel! Geef het maar toe!" Zijn beleefdheid die hij had als bediende was volledig verdwenen. Hij sprak mij niet eens meer aan met u. "Nee, ik….ik heb mijn ring afgedaan en in de hotelkamer laten liggen. Mijn man ook, omdat we naar de wellness gingen." Ik raakte een beetje in paniek, maar ik probeerde mijn verstand er nog wel bij te houden. "Dat lieg je! Toen ik je vanmiddag voor het eerst zag droeg je ook al geen ring! Je man al evenmin!" riep hij uit. "Maar die hebben wij al voor de lunch afgedaan! Uit voorzorg zodat wij die niet kwijt konden raken in de wellness." wierp ik er als leugen tegen in. Hij hoefde niet te weten hoe het werkelijk zat. Maar wat was dit voor een omslag van hem? Zo verlegen als hij eerder die dag was zo fel was hij nu. Mijn nekharen gingen recht overeind staan. Ik begreep het niet zo goed. Op dat moment merkte ik wel dat hij meer wilde dan alleen praten. Hij ademde zwaarder dan in het begin. Ik kreeg sterk het gevoel dat hij echt opgewonden was. Hij kwam dichter naar mij toe en plaatste ook zijn andere hand naast mijn bovenlichaam op de muur. "Toch geloof ik je niet. Dat jij daarstraks in de armen van je zogenaamde man viel en hem een kusje op zijn wang gaf is ook niet echt! Ik zag het wel!" riep hij nogal kwaad en opgewonden uit. "Dat was wel echt!" riep ik uit. Nou was ik kwaad. Die knuffel en dat kusje was echt oprecht gemeend. Ook al was het bij mijn broer. "Jij wil mij, net als ik jou ook wil." zei hij wat zachter, bijna sissend. Chiel was duidelijk minder kwaad, maar nog wel opgewonden. Ik moest toegeven dat het mij ook opwond, maar op een verkeerde manier. Zijn gedrag deed mij denken aan Hugo, maar dan veel extremer. Zijn gedrag vond ik ronduit walgelijk. Het stootte mij af. Dit wou ik niet. Nu wist ik zeker dat ik niks van hem wou en zeker niet verliefd op hem wou zijn. Ik probeerde te bukken om uit deze benarde situatie te komen, maar Chiel zag dat en hield mij tegen door nog dichter naar mij toe te buigen en zijn hand op mijn schouder te leggen. Hij duwde mijn schouder naar achteren en tuitte zijn lippen. "Wat is hier aan de hand?!? Carmen, denk aan Nick!!" Wat was ik blij dat Dennis mij uit deze benarde situatie redde! Hij kwam precies op het juiste moment. Chiel stapte van schrik achteruit. "Wie is Nick?" vroeg Chiel argwanend. "Onze zoon!" loog ik hardop. Dennis zag ik een eindje verderop staan. Hij knipoogde met een glimlach. Hij begreep waar ik naartoe wou met wat ik zei. Chiel zag hem gelukkig niet. Hij keek mij alleen maar vol ongeloof aan. Ik glipte snel onder zijn arm door en liep snel naar mijn broer. Hij ving mij in zijn armen op terwijl Chiel zich naar ons toe draaide. Voorzichtig liep hij op ons af. "Maar waar is jullie zoon nu dan?!?" Zijn blik veranderde in een mix van argwaan en verbazing. "Bij de oppas!" riep ik uit. "Waarom hebben jullie hem dan niet meegenomen hierheen!" "Omdat het onze verwendag is die wij gekregen hebben van…… Het gaat het jou eigenlijk helemaal niks aan! We zijn jou geen verantwoording schuldig!" Het laatste riep ik nog harder uit. Ik werd een beetje boos. "Het spijt me. Ik heb mij iets teveel ingebeeld." verontschuldigde hij zich. Weer een omslag. Nou kwam hij ineens heel onzeker over. Was hij wel onzeker? Of was hij eerder overdondert? Ineens hoorde ik iemand hard roepen. "Chiel! Ik wil dat je naar mijn kantoor gaat en wel nu!" Achter Chiel stond ineens een man in een heel sjiek pak. Nog sjieker dan wat Chiel aan had. Dat was misschien wel zijn chef of werkleider. Hij zag er in elk geval uit als een persoon die een zeer belangrijke functie had in het hotel. Chiel zuchtte duidelijk hoorbaar en draaide zich om.

Als een schaapje liep hij achter de man aan. Ik kreeg het gevoel dat hij door zijn actie flink in de problemen zat.