#36 Een avond met nog meer vreemde dingen.

Het was Dennis. "Die vrouw kijkt naar ons alsof ze met ons praten wil." zei hij. Hij tikte mij aan en wees naar de vrouw aan de tafel naast ons. Ik draaide mijn gezicht in haar richting. "Mag ik u wat vragen?" vroeg ze. "Natuurlijk mag dat." "U komt mij bekend voor. Wat is uw achternaam?" "Sluyter, maar waarom vraagt u dat?" was mijn reactie. "Jack………" zei vrouw tegen de man. Wat ze verder tegen de man zei kon ik niet horen, want ze fluisterden. Dennis tikte mij weer aan. Ik draaide me naar hem toe. "Dat zeg je toch niet zomaar tegen haar?" siste hij. "Ze vroeg ernaar. Dat is toch niet zo erg?" siste ik terug. "Je weet niet wie dat zijn. Wie weet kennen zij de moordenaar wel of misschien is hij de moordenaar." "Dat lijkt mij sterk, bro. Als dat zo was dan had hij ons wel anders aangekeken lijkt mij. Ik vind hem ook niet lijken op de persoon die ik gezien heb op die bewuste avond en nacht." "Hmmmm. Misschien heb je gelijk, maar toch vertrouw ik het niet helemaal." Dennis hield zich verder stil. Hij nam een hap van het laatste beetje van het voorgerecht op zijn bord. Ik wilde ook verder gaan met het voorgerecht, maar de vrouw sprak me weer aan. "Bent u misschien Margreet Sluyter?" Ik schrok van haar vraag en dat zag ze. Ik kreeg een brok in mijn keel, want hoe wist ze mijn moeders naam? De man keek ook in mijn richting. "Sorry, ik wilde u niet laten schrikken. Het klopt toch? U lijkt zoveel op haar dat het volgens mij niet anders kan." ging ze verder. Ik boog mijn hoofd een beetje naar beneden, omdat ik een verdrietig gevoel voelde opkomen en daardoor eigenlijk dichtklapte. "Ik weet zeker dat zij het is Jack." zei ze zacht, maar nog wel hoorbaar voor mij. Daarbij keek ze naar hem. Dennis pakte mijn bovenarm vast van nieuwsgierigheid. "Hoe weet zij mama’s naam?" fluisterde hij verrast en lichtelijk in paniek. Ik haalde mijn schouders op. Ondertussen zag ik de man knikken naar de vrouw. De vrouw draaide zich weer naar ons toe. "Bent u Margreet?" vroeg ze nog een keer, maar nu wat voorzichtiger. Ze keek van mij naar Dennis die inmiddels wat naar voren leunde om de dame beter te kunnen zien. "En bent u dan Freek?" Dennis kneep zacht in mijn bovenarm. Hij was net als ik geschrokken na het horen van onze vaders voornaam. "Nee, ik ben Freek niet en zij heet ook geen Margreet." vertelde Dennis die het aandurfde om te reageren. Wat ik niet kon, omdat ik te geschokt was. "Schat, ik zei het toch al dat zij geen Freek en Margreet kunnen. Kijk naar ze!...." begon de man te praten. "Ze zien er nogal jong uit. Ik schat dat ze niet veel ouder zijn dan twintig. Freek en Margreet zouden nu al boven de vijftig moeten zijn. Net als wij." Weer schrok ik, maar deze keer omdat ik die twee veel jonger had ingeschat. Nooit boven de vijftig. Ze zagen er beide best goed uit voor hun leeftijd. "Tja, je kon wel eens gelijk hebben Jack, maar ze lijken zoveel op Freek en Margreet." Vertwijfeld keek ze naar Jack. Hij pakte haar hand alsof hij haar gerust wilde stellen. Gewillig liet ze dat toe. Hij tilde haar hand op en kuste haar hand. Het was een liefdevolle aanblik. Verlegen draaide zij haar blik weg om vervolgens weer naar ons te kijken. "Sorry dat zij jullie hiermee lastig heeft gevallen. Jullie hebben eerder de leeftijd van de kinderen van Freek en Margreet. Ik geloof alleen niet dat jullie dat ook zijn. Sorry nogmaals. We zullen jullie verder met rust laten." verontschuldigde Jack zich. "Maar dat zijn wel onze ouders……" "Carmen! Houd je mond! We zouden toch doen alsof we………" onderbrak Dennis mij. Ik wist precies waar hij op doelde. "Maar bro, dat zijn we niet. Ik wil niet de hele tijd doen alsof." wierp ik ertegen in. "Ik wist het wel dat ze me bekend voorkwamen Jack!" hoorde ik de vrouw zeggen. Jack keek haar met grote ogen aan. Het was alsof hij zich ineens iets realiseerde. Die blik in zijn ogen maakte mij ongerust. Wat ging er nu gebeuren? Had ik teveel gezegd? Had ik het dan toch mis? Een angstig gevoel bekroop mij. Dennis kneep nog iets harder in mijn bovenarm. Ik verstijfde. Niet wetende wat ik kon verwachten. "Hoe gaat het met ze?" vroeg de vrouw. "Zzzzzze zzzijn……" Dennis hield mij tegen om te antwoorden door een hand op mijn mond te leggen en door hard "Ssssshht." te zeggen. "Hoe kennen jullie Freek en Margreet?" vroeg Dennis achterdochtig. "Wij zijn vrienden geweest, maar dat is al meer dan twintig jaar geleden. Ze hadden in die tijd nog geen kinderen. Daar wilden ze nog even mee wachten. Wij zijn het contact met ze verloren nadat wij verhuisd zijn naar een plaats die twee uur rijden is van onze vorige woonplaats. Kort na onze verhuizing is er nog wel even contact geweest, maar dat was van korte duur. Na wat navragen zijn we erachter gekomen dat ook zij verhuisd zijn, maar niemand kon ons vertellen waarheen of waarom ze verhuisd zijn. Wel hebben we na vele jaren een brief van ze ontvangen dat zij inmiddels kinderen hebben gekregen en dat zij hier vandaag zouden zijn." vertelde de dame. Ik was in shock. Zij waren vrienden van onze ouders en ze waren nog steeds in leven? Hoe kon dat? Bijna alle vrienden van onze ouders zouden al niet meer in leven zijn, zoals dat verteld werd in de eerste brief van onze ouders. Dus hoe was het mogelijk dat zij nog wel in leven waren? Ik begreep het niet. Dennis leek ook in shock te zijn, want hij was wel heel erg stil. Zijn grip in mijn bovenarm verslapte. Jack stond ineens op en keek naar de vrouw. "Ik zal dat ene even ophalen." gaf hij aan. "Kan dat niet wachten tot na het eten?" "Nee, het is beter dat ik dat nu doe." "Neem je die brief dan ook mee? Dan wordt het misschien allemaal wat duidelijker." Jack knikte. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar op haar voorhoofd. Zij sloot haar ogen en glimlachte. De liefde tussen die twee spatte ervan af. Alsof ze nog een jong stel waren. "Excuseer mij. Ik ben zo terug." Jack was snel uit het zicht verdwenen. Dennis liet mij los en prikte even later met zijn vork in een champignon. Er viel een lange en een beetje ongemakkelijke stilte. Voorzichtig begon ik ook te eten, net als de vrouw. Ik probeerde mij te concentreren op het voorgerecht dat voor mij stond. Ik wilde ervan genieten. Nadat ik een aantal happen had genomen sprak de vrouw weer. "Die brief was de reden dat wij hier vandaag ook zijn. We hoopten, nee eigenlijk hoopte ik vooral dat wij ze vandaag konden zien om wat bij te kunnen praten, maar nu zitten jullie hier. Zijn zij hier wel?" Zowel Dennis als ik schudden ons hoofd. Ik keek daarbij naar beneden en zuchtte. Ik miste ze. Het duurde even voordat ze reageerde. "Oh….." bracht de dame uit. Ik wist haar naam niet eens. Had ze die wel gegeven? Ik vermoedde van niet. Ineens stond Jack bij de tafel naast ons. "Zullen we het daar na het eten verder over hebben. We moeten ze even een tijdje met rust laten om het te verwerken dat ze herkend werden terwijl zij ons helemaal niet eens kennen." onderbrak Jack de vrouw met een vriendelijke stem. "Oké, sorry. Ik zal ze met rust laten. Sorry." Dat laatste woord richtte ze aan ons. In haar ogen zag ik dat ze het oprecht meende. Jack nam weer plaats op de bank waar hij eerder zat. Hij zette een middelgrote zwarte leren tas naast zich neer. Hij deed zijn hand erin nadat hij de tas geopend had en haalde er een pakje uit. "Deze kregen wij toegestuurd, enige tijd geleden. Het is voor jullie bedoeld. We hebben het niet open gemaakt en we weten niet wat er in zit. In de brief………..Wacht, het lijkt me beter als we straks, na het eten, er samen over praten. Als jullie dat goed vinden tenminste, maar ik geef jullie wel deze alvast. Dan kunnen jullie er straks nog inkijken voordat wij gezamenlijk met elkaar praten." Jack overhandigde mij het pakje. Het pakje leek heel erg veel op het andere pakje die we van de receptioniste hadden ontvangen en ook op het pakje die we in het kluisje hadden gevonden. Ik was er van overtuigd dat ook dit pakje met onze ouders te maken had, maar ik vroeg me af hoe en wat. Wat gebeurde er toch allemaal? Wat had dit te betekenen? Ik bedankte Jack en liet het aan Dennis zien. Zijn ogen werden groot bij het zien van het pakje. Hij zag ook dat het pakje heel erg op de andere twee pakjes leek. Hij knipperde met mijn ogen en keek mij vervolgens vragend aan. Ik haalde mijn schouders op, want ik kon hem geen antwoord geven. Dennis bewoog zijn ogen opzij en keek langs mij heen naar Jack. Ik draaide in dezelfde richting en zag dat Jack aan het eten was. Dennis stootte mij aan. "Zullen wij ook maar gaan eten? Anders is het straks helemaal koud." "Ja, laten we dat maar doen." Gelukkig was het voorgerecht nog warm en mede daardoor nog goed eetbaar. Het voorgerecht had een heerlijke zachte romige smaak. Dennis had het eerder op dan ik. Nadat hij zijn mes en vork had neergelegd pakte hij een servet om zijn mond ermee af te vegen. Ik wilde hetzelfde doen, maar net op het moment dat ik mijn servet gepakt had kwam de bediende Chiel aangelopen. Deze keer had hij een blocnote en een pen bij zich. Hij kwam voor onze tafel staan. "Heeft u al een keuze kunnen maken voor de soep?" vroeg hij gelijk. "Soep?" vroeg ik vertwijfeld. "Ja, dat is het gerecht voor de volgende gang in het menu." legde Chiel uit. Door het hele gebeuren had ik er helemaal niet aan gedacht dat er soep op het menu stond. Chiel zag mij vertwijfeld kijken. “Sorry, ik had dat eerder moeten vragen. Eigenlijk al voordat ik het voorgerecht bij u bracht. Zo hoort dat tenminste. Ik had eigenlijk ook gelijk de menukaarten mee terug moeten nemen. Een domme fout van mij. Nogmaals sorry. Ik loop anders wel even naar de tafel hiernaast. Dan heeft u nog even de tijd om te kiezen tussen paprikasoep of de Mexicaanse tortillasoep." "Dan neem ik de Mexicaanse tortillasoep." zei Dennis vlug voordat Chiel weg kon lopen. "Die wil ik ook wel proberen." gaf ik aan. Chiel noteerde onze keuze op zijn blocnote. Zonder verder nog iets te zeggen pakte hij de borden met het bijhorende bestek en de menukaarten waarna hij naar de andere tafel liep. Ook daar nam hij de bestelling op. Kort daarna liep hij een andere kant op en verdween hij uit het zicht. "Ik ben wel benieuwd hoe die soep smaakt. Wat jij?" vroeg ik aan mijn broer. "Ik ook wel. Ik heb wel eens een tortilla gehad, maar nog nooit soep van tortilla’s." Het duurde niet lang voordat Chiel alweer terug kwam. Hij had kleine gevulde glazen in zijn handen. Achter hem liep nog een bediende die kommen soep bij zich had. Zowel Dennis als ik kregen elk een kom en een klein glas. De andere bediende zette de kommen op tafel. De soep die in de kommen zat was net zo rood als tomatensoep. Er dreven dunne lichtbruine reepjes in wat waarschijnlijk de tortilla moest zijn. Dat vermoedde ik tenminste. Er lagen ook nog plakjes radijs, groenige reepjes die op avocado leken, enkele blaadjes peterselie en nog iets wits wat op slagroom leek. Chiel legde uit wat er in zat en het meeste klopte. Dat wat op slagroom leek bleek gewone room te zijn. De groene reepjes waren inderdaad reepjes avocado net als dat die lichtbruine reepjes tortilla reepjes waren. "Eet smakelijk." eindigde Chiel zijn verhaal. "Wat zit er in die glazen?" vroeg Dennis. "Oh, dat is tequila. Dat krijgt u bij de soep." "Dan mag je die weer meenemen, want die drinken wij toch niet." maakte Dennis hem al snel duidelijk. "Maar dat hoort bij de soep!" wierp Chiel ertegenin. "Maar Chiel, er stond al een notitie dat er aan deze tafel geen tequila geserveerd zou worden." gaf de andere bediende aan. De naam op zijn naamkaartje kon ik helaas niet lezen. Ik had dus geen idee hoe hij heette en hoe hij eruit zag kon ik me later ook niet meer herinneren. Chiel begon te blozen. "Oeps….." zei hij zacht. "Dat heb ik dus niet gelezen." Hij werd steeds roder in zijn gezicht en durfde niemand meer aan te kijken. "Van mij mag je het wel aan onze buren geven. Misschien lusten die het wel." opperde ik. Dennis knikte toestemmend. Chiel wist zich duidelijk geen houding te geven. De andere bediende zag dat ook. Hij gaf Chiel een por, maar die reageerde niet. De andere bediende pakte de glazen tequila op en liep ermee naar de tafel naast ons. Ondertussen lette ik niet meer op Chiel en pakte de lepel naast de kom om aan de soep te beginnen. Dennis deed hetzelfde. Even later zag ik dat de andere bediende terugkwam. "Ze willen de tequila wel van u overnemen. Eet smakelijk." zei hij waarna hij Chiel, die er nog steeds als verstijfd bij stond, bij de arm pakte en meenam naar waar ze vandaan kwamen. Ik wilde weer verder gaan met de soep, maar naast mij hoorde ik Jack zeggen: "Bedankt voor de tequila." Hij hief zijn glas en keek ons met een matige glimlach aan. "Het verbaast ons niet dat jullie het aan ons geven. Jullie ouders hebben het ook nooit gelust, maar laten we straks verder praten. Zullen we dat in de hotellounge doen?" ging hij verder. Ik twijfelde en keek opzij naar Dennis. Ik wist niet of dat wel zo'n goed idee was en wat hij ervan vond. Dennis haalde zijn schouders op. "Dat is prima. Gelijk na het diner?" was zijn reactie. Jack knikte goedkeurend. We gingen allemaal verder met eten. De tortillasoep was zo op. Zo heerlijk smaakte de soep. Ik had er eigenlijk nog wel meer van gelust ondanks de pittigheid. De soep was naast de pittigheid ook lekker romig en vol van smaak. Na de soep volgde al snel het hoofdgerecht. Die werd deze keer door een andere bediende gebracht dan Chiel, wat ik een beetje vreemd vond. Toch vond ik het niet erg. Het hoofdgerecht was een Thaise viscurry met noedels. Tenminste, dat stond er op de menukaart. Ik had dat gelezen op de menukaart kort nadat ik een keuze moest maken voor de soep, maar nog voordat Chiel de menukaarten weer meenam. Ook had ik al gelezen wat voor dessert we zouden krijgen na het hoofdgerecht, maar wat het precies was wist ik op dat moment even niet meer. Het hoofdgerecht zag er heerlijk uit. Het rook ook nog eens heerlijk. Nou hield ik zelf niet zo van vis, maar dit hoofdgerecht smaakte toch wel verrukkelijk. Tijdens het eten keek ik naar Dennis en die genoot zichtbaar van het lekkere hoofdgerecht. Ik dacht weer aan hoe het kon zijn als ik hier met mijn vriend had gezeten en niet met Dennis. In mijn gedachten zag ik het gezicht van Nick weer voor me. ‘Hoe gaat het met hem?’ ging er door mijn gedachten. Ineens verlangde ik naar hem. Ik vroeg me af hoe dit kon. Was ik dan toch nog verliefd op hem, ook al wou ik nog steeds geen relatie met hem? Moest ik dan toch maar aan die gevoelens toegeven? Maar dat vond ik nog steeds geen goed idee. Ik wou me aan die belofte aan mijn ouders houden, maar door die gevoelens werd ik wel weer heen en weer geslingerd. Ik miste hem en toch wou ik Nick voorlopig nog niet zien of spreken. Ineens voelde ik een hand op onderarm. Ik schrok op uit mijn gedachten. Gelukkig was het de hand van Dennis. "Waar zit jij met je gedachten sis?" vroeg hij bezorgd. "Oh, ehmmm…..euhm. Nergens. Ik, ehmmm….." Op dat moment hoorde ik een bekend bliepend geluidje. Het was een ringtone van een sms op mijn telefoon. Ik negeerde het, omdat ik aan het eten was en liever niet op mijn telefoon wilde kijken wie het was. Ik vond het ongepast. Het kon later nog wel in de hotelkamer. Ik ging daarom weer verder met eten. "Wil je niet weten wie het is?" vroeg Dennis. Hij haalde zijn hand van mijn onderarm. "Misschien is het Nick wel." "Euhm….misschien. Ik kijk er straks wel naar." "Waarom nu niet?" Dennis keek mij doordringend en nieuwsgierig aan. "Omdat ik het nogal ongepast vind om nu hier tijdens het eten te gaan kijken." legde ik hem uit. "Maar Jack kijkt nu ook op zijn telefoon en die vrouw of vriendin van hem ook. Dus zij letten nu niet op jou. Bovendien zitten er tegenover ons geen mensen te eten. Ja, pas achter die halfopen wand, maar die zitten met de rug naar ons toe. Dus wat maakt het uit? Kijk gewoon." "Oké dan. Je hebt een punt, maar wat ben jij nieuwsgierig zeg!" "Wat! Ik nieuwsgierig? Echt niet! Waarom zou ik?" loog Dennis. Dat was overduidelijk aan zijn gezicht te zien en aan zijn stem te horen. Eigenlijk wilde ik mijn telefoon niet pakken, maar ik deed het toch. Ik graaide in mijn broekzak en haalde mijn telefoon eruit die ik vervolgens van de vergrendeling haalde. Zijn vermoeden klopte. Het was een sms van Nick. Een kort verhaaltje van wat hij gedaan had die dag.

Mijn ogen werden groot bij het lezen van de laatste zinnen. Die raakten mij flink en had ik niet zien aankomen.