#20 Een bijzondere dag vlak voor de vakantie.

Die dag zo vlak voor de zomervakantie besloot ik om te gaan basketballen op het veldje naast het studentenhuis. Alles wat ik voor het einde van het schooljaar klaar moest hebben had ik al klaar. Ik hoefde niets meer te doen eigenlijk. Alleen nog college volgen en een beetje huiswerk maken. Ik was in mijn kamer om mijn sportkleding aan te trekken. Nadat ik dat gedaan had liep ik mijn kamer uit en zag Marijn op de bank op de overloop zitten. "Ben je nog steeds bezig met huiswerk?" vroeg ik haar. "Ja, ik moet wel, anders red ik het niet. Ik moet nog een toets voor techniek inhalen. Daarna moet ik nog een aantal opdrachten maken en dan hoop ik klaar te zijn." antwoordde ze een beetje bedroefd. "Dan zal ik je verder met rust laten." zei ik. Daarna liep ik de trap af. Beneden in het halletje kwam ik Nick tegen. "Hoi. Ga je sporten?" begroette hij mij. "Ja, ik ga potje basketballen. Alleen!" Dat laatste woord kwam er een beetje bot uit. Nick keek mij verbaasd aan. "Leuk. Alleen? " vroeg Nick glimlachend alsof hij zich niks van mijn botheid aantrok. "Nee, niet alleen, want ik doe met je mee. Als je dat goed vind tenminste." Nick keek mij met een bijna smekende blik aan waardoor ik het niet kon weigeren. "Oké." zei ik alleen maar. "Dan spelen we met z'n tweeën. Ik heb toch een paar uur vrijaf. Ga maar alvast naar het basketbalveldje. Ik kleed me snel om en dan kom ik naar je naar toe." Zijn glimlach werd nog breder. Ik liep naar het basketbalveldje en pakte een bal uit het kleine schuurtje wat ernaast stond. Eerst dribbelde ik wat met de bal voordat ik een poging waagde om te scoren. Al mijn pogingen mislukten keer op keer. "Waarom wil het toch niet lukken? Ik gooi de bal toch iedere keer naar dat vierkant toe?" vroeg ik mezelf hardop af. Na een poosje zo door stuntelen moedigde ik mezelf aan en keek ik geconcentreerd naar het net van de basket. "Nou moet het lukken." fluisterde ik tegen mezelf. Ondertussen hoorde ik voetstappen dichterbij komen. Dat moest Nick zijn. "Hè, bah, weer niet gelukt." mopperde ik hardop. "Wat wil er niet lukken?" vroeg Nick achter mij. Om die bal door dat net heen te krijgen." antwoordde ik lichtelijk gefrustreerd. "Laat maar eens zien hoe je de bal naar de basket gooit. Dan vertel ik je eventueel wel wat je anders moet doen." zei Nick. Ik pakte de bal weer en probeerde me te  concentreren, maar het bekende angstige gevoel dook ook weer op, waardoor ik werd afgeleid. Even later gooide ik de bal naar de basket en weer ging de bal ernaast. "Het lukt me gewoon niet." "Je techniek is goed, maar je vergeet je voet naar voren te plaatsen." gaf Nick aan. "Maar dat maakt toch niet uit? Dat heeft toch geen effect?" vroeg ik verbaasd. "Het kan zeker effect aan de bal geven. Wacht, ik laat het je zien." Nick zette zijn rechtervoet iets naar voren en richtte. Hij gooide de bal met een mooie boog naar de basket. Het leek goed te gaan, maar de bal kwam tegen de rand van de basket aan en stuiterde terug. "Ooooh neee." "Ik zei toch al dat het geen effect zou hebben." reageerde ik. "Normaal gesproken moet het wel effect hebben. Ik heb de bal gewoon niet hoog genoeg gegooid." antwoordde Nick. "Zo erg is het toch niet?" "Nou, probeer jij het maar eens met de aanwijzing die ik je net gaf." zei Nick zacht. "Dat met die voet bedoel je?" vroeg ik twijfelend. "Ja, dan zal het je vast lukken. Kom op, je kan het." moedigde Nick mij aan. Ik volgde zijn aanwijzing op en zette m'n rechtervoet naar voren. Daarna gooide ik de bal met een hoge boog naar de basket en tot m'n stomme verbazing ging de bal deze keer door het net heen. Ik kon het bijna niet geloven. "Jaaaaaa..." juichte ik en sprong omhoog. "Het is me gelukt. Eindelijk. Geweldig." Ik was helemaal door het dolle heen. Het bekende angstige gevoel verdween bijna. "Ik zei toch dat het wel degelijk effect zou hebben?" reageerde Nick vrolijk. "Ja, je hebt helemaal gelijk." Daarna liepen we naar de andere kant van het veld om het vanuit daar te proberen. "Mag ik het eerst proberen?" vroeg Nick. "Dat is goed. Dan zal ik het daarna proberen." antwoordde ik. Nick richtte de bal naar de basket en concentreerde zich. Het duurde nogal een poosje voordat hij de bal naar de basket gooide. Ik keek met het bekende angstige gevoel naar hem. 'Zou het goed gaan?' ging er door m'n gedachten heen. Nog altijd wist ik niet waardoor ik dat angstige gevoel had. Nu leek het door het basketballen te komen, maar toch twijfelde ik. Eindelijk gooide Nick de bal. Het leek erop dat de bal er weer naast zou gaan. Nick gooide namelijk net zo als de eerste keer. Ik keek dan ook angstig naar waar de bal heen ging. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat we zagen waar de bal precies heen ging. Ik was er nog steeds niet gerust op dat de bal door het net zou gaan. Het leek erop dat Nick wel zeker wist waar de bal heen zou gaan en dat gebeurde ook. De bal ging door het net. Ik was gerustgesteld dat het ook bij Nick lukte. Ook nu kon ik het bijna niet geloven. "Yes." juichte ik zacht. "Jaaaaaaaa." juichte Nick veel harder. "Zo moet het dus." vertelde hij. Daarna probeerden we het op nog meer verschillende plekken te scoren. We wisten bijna elke keer te scoren. Uiteindelijk werden Nick en ik allebei moe van het basketballen. Moe, maar voldaan van een heel leuk en gezellig potje basketbal. We liepen gezellig kletsend een klein stukje terug naar het studentenhuis. "Wacht even." zei Nick terwijl hij stopte. Hij draaide zich om naar mij. Daarbij hief hij zijn handen iets op en wou hij mij bedanken. "Carmen. Het was een leuk en gezellig potje basketbal. Dank je wel daarvoor." zei Nick met een zachte zwoele stem die ik nog niet eerder van hem gehoord had. "Ik vond het ook een leuk en gezellig potje basketbal." gaf ik toe. "Eigenlijk zouden we het vaker kunnen doen, maar jij bent na de vakantie verhuisd." vertelde ik somber. "We zouden een goed team kunnen vormen zo met z'n tweetjes." antwoordde hij met zijn zwoele stem. "Dat denk ik ook wel, maar...." zei ik voorzichtig en keek hem recht in zijn ogen. Mijn buik begon weer te kriebelen. "Ik weet niet wanneer dat weer zou kunnen, omdat jij dan ergens anders woont." maakte ik mijn zin af.  "Maak je geen zorgen. Er komt vast nog wel een keer dat we weer samen een potje kunnen basketballen. Bijvoorbeeld als we........" Hij stopte abrupt met zijn zin. Het leek erop dat hij zijn gedachten niet verder wou uitdrukken. Daarna keek hij mij ineens met een heel andere blik aan. Die blik had ik eerder van hem gezien, maar nu was het veel vrolijker. "Ik heb heel veel lol met je gehad en ik wil je wat vertellen. Ik ben......." Verder kwam Nick niet. Ik kreeg een vermoeden wat hij wou vertellen. Hij kwam namelijk dichter naar mij toe en keek me flirtend aan. De kriebels in mijn buik werden erger. Ik raakte er van overtuigd dat ik toch echt iets begon te voelen voor Nick. Dus wachtte ik af wat hij ging doen. Hij boog zijn hoofd naar mij toe. Ik was een stukje kleiner dan hem, dus hij moest een beetje bukken. Hij kwam steeds dichterbij en tuitte zijn lippen. Hij had ondertussen zijn ogen gesloten. Door zijn actie begon het steeds meer te kriebelen in mijn buik. Ik merkte dat ik verliefd op hem werd. Ik gaf eindelijk toe aan mijn gevoelens voor hem die ik al zolang onderdrukte. Ik tuitte ook mijn lippen en sloot ook mijn ogen. Ik liet het gewoon gebeuren. Ondertussen hoorde ik ver weg voetstappen die dichterbij kwamen, maar die probeerde ik te negeren. Op dat moment wou ik dat Nick mij zoende. Dan wilde ik hem terug zoenden. Het kon me op dat moment niks schelen als iemand het zag.

Maar die zoen kwam niet, omdat we gestoord werden door iemand die hard riep. "Aha. Ik zie dat je gekozen hebt Carmen. Alleen had ik die keuze niet verwacht." en dat was niemand minder dan Hugo. Nick en ik draaiden ons hoofd met een ruk opzij en zagen het lachende gezicht van Hugo die net om de hoek van het studentenhuis aan kwam lopen. "Dus je hebt voor Nick gekozen en niet voor mij. Dat vind ik nou jammer. Aan mij zou je veel meer hebben gehad." zei Hugo met een gemene lach. "Dan moet je het ook zelf maar weten, maar als jij je bedenkt kun je nog wel bij mij terecht." ging hij verder. Ondertussen leek Nick zich te schamen voor wat hij gedaan had. Hij bloosde. "Sssorry,...Carmen. Dat was n....." begon Nick, maar hij kon zijn zin niet afmaken, want Hugo ratelde er al weer tussendoor. "Ach, kom op Nick. Jij wilde het toch ook zelf. Dat heb ik van ver af al kunnen zien. Jij wou net zo graag zoenen als Carmen, alleen heb ik dat dan toch nog mooi weten te voorkomen. Gelukkig maar." zei hij met nog altijd dezelfde gemene lach. "En wat dan nog. Wat maakt dat nou uit. Iedereen mag toch zelf bepalen wat hij of zij doet?" bracht ik er tegen in. Nick kon geen woord meer uitbrengen. "Tuurlijk mag dat. Ik ben alleen blij dat ik het heb weten te voorkomen dat jullie zouden gaan zoenen. Ik vind namelijk dat jij geen goede keuze maakt Carmen." gaf Hugo als weerwoord. "Hoezo een verkeerde keuze? Wat maakt het uit voor wie ik kies. Ik heb helemaal niet voor iemand gekozen." wierp ik nogal boos tegen. "Nou het lijkt er anders wel op dat je voor Nick hebt gekozen. Waarom het een verkeerde keuze zou zijn? Nou, je weet toch wel wat ik zei op die ene avond dat we met z'n allen uit gingen? Bovendien weet je dat Nick het nogal druk heeft. Veel drukker dan mij. Daarom zal je niks aan hem hebben en juist wel aan mij." Het leek erop dat Hugo Nick niet graag mocht of dat hij juist gewoon jaloers was en daarom Nick zo afkraakte. 'Wat een onzin kraamt hij toch uit.' dacht ik in mezelf. "Je hoeft me niet zo raar aan te kijken Carmen. Het is gewoon zo. Ik zou veel meer tijd voor je hebben dan Nick." pochte Hugo weer. "Wat weet jij daar nou van." verdedigde Nick zich. "Ik heb het nu gewoon wat drukker met mijn studie, omdat ik nu in het derde jaar zit. Ik zal het in het vierde en laatste jaar nog drukker gaan krijgen, omdat ik dan nog meer en grotere opdrachten moet maken. Daar komt nog bij dat ik dan ook nog meer huiswerk zal moeten maken. Dat zal jij later ook moeten gaan doen. Jij gaat nu nog regelmatig naar de stad om te feesten en meer van dat soort dingen, maar daar zal je later toch echt niet meer aan toe komen als je wilt slagen voor je examens. Toch kan ik best tijd vrijmaken voor Carmen mocht het iets worden tussen ons." Nick was behoorlijk geïrriteerd geworden. "Zo erg is dat toch niet. Ik vind het maar overdreven wat jij doet. Ik zie je alleen maar met je neus in de boeken. Andere keren zie ik je weer een opdracht maken, maar nu dan even niet. Hoef je dan niet meer te studeren?" vroeg Hugo achterdochtig. "Nee, ik heb een paar uurtjes vrij." "Maar die uren kun je toch gebruiken om verder met je neus in de boeken te zitten? Het is toch niet erg als je geen ontspanning hebt als je vrij hebt? Tenminste voor een studiebol als jij." "Tuurlijk wel. Het is wel belangrijk dat je wel wat ontspanning hebt in je vrije uren." zeiden Nick en ik tegelijk boos. Wat kon die Hugo toch zo doorzeuren. "Je moet toch kunnen ontspannen tussendoor?" vroeg ik. "Ja, dat vind ik ook." beaamde Nick. "Nou dat vind ik niet als je een studiebol bent. Dan blijf je tenminste bij Carmen uit de buurt." antwoordde Hugo. "Nou even wat anders, wat me net te binnen schiet. Kent één van jullie twee de persoon die hier net was?" "Welke persoon?" vroeg ik. "Nou, die hier dus net was. Die persoon rende keihard weg toen ik hem zag. Het leek alsof hij jullie observeerde of zoiets. Die persoon heeft me vast gehoord toen ik de voordeur opende waardoor hij zo keihard wegrende." "Oh, wat raar. Jij kent die persoon niet?" vroeg Nick. "Nee, die ken ik niet. Ik heb hem ook nog nooit eerder hier gezien. Daarom vraag ik ook of één van jullie die persoon kent." "Hoe zag die persoon er verder uit dan?" vroeg Nick. "Hij was in het zwart gekleed met een zwarte muts op. Verder heb ik het niet goed kunnen zien. Hij was heel snel verdwenen." "In het zwart gekleed?" vroeg Nick. "Ja." "Heb je verder geen andere opvallende dingen dan alleen die muts gezien, zoals zijn haarkleur?" vroeg Nick verder. "Nee, de haarkleur heb ik niet eens kunnen zien. De muts bedekte zijn haren. Als jullie het niet erg vinden ga ik naar mijn kamer om me om te kleden zodat ik met Jochem naar de stad kan gaan." Daarop draaide Hugo zich om en liep op een snel tempo weg. Ondertussen kreeg ik een heel naar gevoel. Ik werd bang. Ik dacht in een keer aan wat er in de brief stond over die ene ex-collega en de mogelijke moordenaar van mijn ouders. Misschien was hij hier geweest en had hij mij dus gevonden en hield hij mij in de gaten. Ik werd nog banger, omdat ik ook dacht aan de momenten waarop ik dat angstige gevoel had. Die avond van de moord, de avond dat we met z'n allen uit gingen en het ergste, de avond dat Bram langskwam. Die avond zag ik zelf iemand voor het raam wegduiken die in het zwart gekleed was en een muts op had. Wie weet was het dezelfde persoon, die ex-collega van mijn ouders en dus de mogelijke moordenaar. Ik kon me niks anders bedenken op dat moment. Het leek alsof alle puzzelstukjes op hun plaats vielen en al mijn vragen beantwoordt werden. "Carmen, gaat het wel?" vroeg Nick zacht. Ik kon eerst niks uit mijn mond krijgen. Ik leek wel aan de grond genageld te zijn. "Je bent ineens zo bleek en wat kijk je angstig. Is er iets? Ken jij die persoon waar Hugo het over had?" vroeg Nick verder. "Nnn nee.....iiii….ik kkk….ken die pppp…..persoon niet. Alleen dddd….denk ik wel tttt…..te weten wie het kkkkkk…kan zijn." begon ik te stotteren. "Wie dan?" voeg Nick voorzichtig en hij legde een hand op mijn schouder. Ik was te verstijfd om die weg te halen. "Dddd …..de ex-collega en ddddd…..de mmmmmmmmm…..mogelijke mmmmmmm……..moordenaar van mmmmmm…..mijn ouders." bracht ik bijna fluisterend uit. "Ddd……de moordenaar." riep Nick geschrokken uit. Vlug bedaarde hij weer. "Sorry Carmen, maar zei je nou de moordenaar?" vroeg hij wat zachter. Hij legde zijn andere hand op mijn andere schouder en draaide mij naar zich toe. Daarbij keek hij mij liefdevol en bezorgd aan. "Ja, de mogelijke moordenaar. Ik werd door middel van een brief gewaarschuwd. Die brief moest ik van mam lezen toen ik haar sprak in mijn droom terwijl ze al doo......." Verder kwam ik niet, omdat Nick niet wist dat ik die levensechte droom had gehad. Dus moest ik me inhouden. "Dood is?" maakte Nick mijn zin af. "Maar dat kan toch niet? Dat in jouw droom je moeder je vraagt om een brief te lezen terwijl zij al dood is?" "Ja, het kan wel. Het is zelfs al gebeurd." fluisterde ik. "Maar ik snap het niet. Zou je dat kunnen uitleggen?" vroeg Nick vriendelijk. "Weet je nog dat ik die ene avond gehuild heb? " vroeg ik zacht. Nick knikte. "Dat was omdat ik toen die brief van mijn vermoorde ouders gelezen heb. Dennis heeft de dag erna zijn brief met bijna hetzelfde verhaal gelezen in mijn kamer." De tranen kwamen weer in mijn ogen. "Oké, dat verklaart wel het een en ander. Kan ik je nu dan misschien helpen?" "Dat denk ik niet. Ik zou niet weten hoe." antwoordde ik zacht terwijl ik naar beneden keek. Toch werd ik wel een beetje gerustgesteld door zijn vraag. "Oké, goed. Als je wel hulp nodig bent dan zeg je het maar. Ik wil je namelijk heel graag helpen." "Dat is goed. Het zal alleen lastig worden als jij straks verhuisd bent." zei ik bedroefd. "Dat week ik, maar ik zal er voor je zijn als dat nodig is." Dat was precies wat mam tegen me zei in mijn droom. Kon ze dan in de toekomst kijken? Dat leek mij sterk. Nick haalde zijn linkerhand van mijn schouder en pakte met die hand mijn kin voorzichtig vast. Hij tilde mijn hoofd omhoog zodat ik recht in zijn ogen keek. Op dat moment sprong er een vonk over. Nu was het overduidelijk wat wij voor elkaar voelden. We hoefden eigenlijk niks meer tegen elkaar te zeggen over onze gevoelens voor elkaar. Daarop pakte hij mij stevig beet en knuffelde mij. Ik legde mijn wang en een hand op zijn heerlijk gespierde borstkas. Zachtjes wreef hij met zijn hand over mijn rug. Op deze manier wist hij mij te troosten. Er rolde een traan over mijn wang van het verdriet om mijn ouders, maar ook van geluk dat Nick mij zo vasthield. Hij kwam met zijn gezicht vlakbij mijn oor. "Ehm…. Carmen?" fluisterde hij zacht in mijn oor. "Ja?" "Dacht je dat ik je wou zoenen?" fluisterde Nick een beetje verlegen. "Ehm….. ja die indruk kreeg ik wel ja." Ik draaide mijn gezicht zodat ik hem aan kon kijken. Waarop hij zijn gezicht ook draaide om mij aan te kunnen kijken. Zijn ogen twinkelden. "Sorry daarvoor. Ik wou je niet in verlegenheid brengen, maar we speelden zo leuk met elkaar basketbal. Daarna hebben we dan ook nog eens zo gezellig met elkaar gepraat dat ik me heb laten gaan. Ook al was dat heel kort. Sorry, het spijt me echt." Ik zag in zijn ogen dat hij het oprecht meende. Zo goed kende ik hem dus al. "Geeft niet. Zo erg was het nou ook weer niet. Ik wilde het zelf ook." Die laatste zin fluisterde ik bijna onhoorbaar. "Laten we gewoon naar binnen gaan." stelde ik voor. "Dat is goed." zei Nick, maar in plaats daarvan hielden we elkaar nog een lange tijd knuffelend vast zonder iets tegen elkaar te zeggen. Ik legde mijn wang weer op zijn borstkas. Wat rook hij toch lekker, ondanks dat hij nogal bezweet was. Hij kwam met zijn gezicht weer vlak bij mijn oor. Ik hoorde zijn ademhaling. Dit maakte mij rustig. Wat een heerlijk gevoel was dat. Ik smolt helemaal. Ik was duidelijk verliefd. Ik kon het niet meer ontkennen. "Kom, we gaan naar binnen Carmen." zei Nick zacht en we lieten elkaar los. Daarna draaide Nick zich om en liep hij voor mij uit. Eigenlijk was het toch wel een schat dat hij zich zo verontschuldigde voor zijn actie en dan die heerlijke warme knuffel die gek genoeg zo vertrouwd voelde. Dat moment en die bijna zoen wilde ik niet meer vergeten. Sterker nog, ik wilde het voor altijd blijven onthouden.

Daarom heb ik dat ook opgeschreven in mijn dagboek. Ik heb er nog vaak aan terug gedacht en elke keer kwamen die kriebels of beter gezegd die vlinders weer in mijn buik terug. Ook nu terwijl ik het terug lees in mijn dagboek krijg ik weer dezelfde vlinders in mijn buik. Ik begin er zelfs weer over te mijmeren.

Terwijl we terug naar de voordeur van het studentenhuis liepen bleef ik naar hem kijken en dacht ik weer terug aan dat ene fijne moment dat we elkaar knuffelden. Ik dacht er de hele tijd aan. Zelfs toen we al binnen waren. Nick liep de trap op naar zijn kamer om zich om te kunnen kleden en zich daarna te kunnen douchen. Ik was hetzelfde van plan. Terwijl Nick naar boven liep hoorde ik hem zachtjes lachen. Misschien dacht hij ook terug aan hetzelfde moment. Diep van binnen hoopte ik het. Daarbij zwijmelde ik langzaam weg. Ik was duidelijk verliefd op hem en vond het daarom jammer dat die zoen niet gelukt was. Ik hoopte dat het nog voor de vakantie wel een keer zou lukken.

Na het omkleden en het douchen ging ik boven met een leesboek op de bank zitten. Nick had ik niet meer gezien. Ik had een boek uit gezocht waar romantiek in voor kwam. Heel passend voor die dag. Op de een of andere manier had ik daar op dat moment sterk de behoefte aan. Tijdens het lezen zag ik Marijn aan komen lopen met een schilderspalet en een penseel. Ze ging weer verder met een schilderij waar ze eerder aan begonnen was. "Heb je nu alles wel klaar?" vroeg ik haar. "Nee, helaas nog niet. Ik dacht dat ik klaar was, maar ik moet nog een opdracht maken die ik heb laten liggen. Die moet ik wel maken, want anders moet ik het hele jaar overnieuw doen en daar heb ik geen zin in. Maar ik moet van mezelf nu wel iets aan ontspanning doen, want anders trek ik het niet." antwoordde ze. "Dan mag je wel opschieten dus." "Ik weet het. Ik ga gewoon door totdat ik alles af heb van die opdracht, maar schilderen is zo leuk dat ik algauw de tijd kan vergeten. Daar moet ik dus weer voor oppassen." "Nou succes dan maar." zei ik. "Dank je." Vervolgens liep Marijn haar kamer in.

Vijf dagen voordat de vakantie begon vond ik een briefje in mijn postvakje. Het was een uitnodiging van een meeting voor de laatste zaterdagmiddag van het schooljaar. Maar in plaats van een meeting werd het een feestje als afsluiter van het schooljaar.