Snap
  • Nieuws
  • Zwanger

#2 Jullie worden opa en oma

​Na een nacht amper geslapen te hebben voel ik me nog beroerder dan daarvoor.

Ik ben zo nerveus, zie er enorm tegenop om te moeten gaan vertellen dat ik zwanger ben. We zijn zelf amper gewend aan het idee. Ik vraag Gavin of we niet nog even kunnen wachten, eerst maar eens kijken hoever we zijn en of alles wel goed is. Maar Gavin vind echt dat onze ouders het moeten weten.

We douchen samen en Gavin gaat met zijn hand over mijn buik. Ik duw z'n hand weg, ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet niet eens of ik dit kindje wel wil, en tegelijkertijd voel ik me schuldig over die gedachte. Ik zou niets liever willen dan samen met Gavin kindjes krijgen, maar zo snel was niet de bedoeling, ik zit nog op het VWO en moet nog een jaar. Hoe ga ik dat allemaal doen en wat zullen ze denken? 'Ik wil het Lotte vertellen' zeg ik tegen Gavin. Lotte is mijn beste vriendin sinds de basisschool.

'Sophie wat is er aan de hand?' vraagt Lotte, 'je ziet er beroerd uit'. De tranen stromen alweer over mijn wangen. Ik pak een zwangerschapstest en geef die aan Lotte, 'ik ben zwanger Lot'. 'Oh mijn god Soof, ik dacht op z'n minst dat je een ernstige ziekte had toen je me huilend belde, jeetje... wow' Ze staat op en knuffelt me. 'Weten je ouders het al?' 'We gaan het ze vandaag vertellen, ik vind het doodeng' zeg ik tegen Lotte. 'Het komt goed mop, ik zal je steunen wat je ook besluit te doen'.

Nadat Lotte weg is gegaan maken we ons klaar om als eerste naar de ouders van Gavin te gaan. We zitten in de auto voor het huis van Gavins ouders, Gavin pakt mijn hand vast. 'We doen dit samen schatje, wat er ook gebeurd en wat ze zullen zeggen, we hebben elkaar.'

Na bijgekletst te hebben zegt Gavin, 'pap, mam we willen jullie iets vertellen...' Gavin kijkt naar me en pakt mijn hand vast, 'Sophie is zwanger.' Zijn ouders schrikken en vragen sinds wanneer we het weten, hoever ik ben, of mijn ouders het al weten, hoe we het willen gaan doen. Uiteindelijk staat Gavins moeder op en omhelst me 'Ik zie dat je het er moeilijk mee hebt, het is ook heel wat vooral zo onverwachts, maar tegelijkertijd is het 't mooist wat je mee kan maken in je leven. Ik hou van je alsof je mijn dochter bent. Je bent hier altijd welkom voor tips,vragen en adviezen. We zullen jullie steunen in wat jullie ook besluiten te doen.'

Na de lunch stappen we enigszins opgelucht in de auto, de eerste stap is genomen, en dat viel mee. Nu mijn ouders nog.

Meteen als we binnenlopen en ik mijn ouders zie moet ik huilen.Mijn moeder loopt naar me toe en pakt me vast, 'wat is er aan de hand meisje?' Ik kan geen woord uitbrengen door mijn gesnik, ze kijkt vragend naar Gavin maar hij zegt niets, ik had hem gezegd dat ik het zelf wou zeggen. Nadat we op de bank zijn gaan zitten en ik wat gekalmeerd ben gooi ik het eruit: 'Ik ben zwanger.' Mijn vader staat direct stil en kijkt me geschokt aan, en daarna mijn moeder. 'Ik zei het je toch Francois?' zegt mijn moeder tegen m'n vader. 'Hoezo ik zei het je toch?' vraag ik. 'Je was zo anders laatste tijd, dat gekwakkel en je vermoeidheid, ik weet het niet, ik kreeg gewoon zo'n sterk gevoel dat je misschien zwanger was, en gisteravond zei ik het tegen papa'. 'Maar wat nu mam? Ik weet gewoon niet wat ik moet en wat ik wil, Gavin, z'n ouders, Lotte en jullie, allemaal steunen jullie me, wat ik ook wil, maar ik kan zoiets toch niet alleen beslissen?' 'Maar dat hoeft ook niet, bel morgen eerst de verloskundige maar, zij kan je ook meer informatie geven, wil je dat ik mee ga?' 'Nee mam, dat vind ik heel lief, maar dat wil ik samen met Gavin doen'.

We praten nog wat na over vanalles en nog wat. Ik voel rust, opgelucht, en misschien ook wel blijdschap.