#17 Een belangrijk besluit

Nadat ik dat stuk in mijn dagboek gelezen heb blader ik vluchtig verder in mijn dagboek. Het meeste wat ik tegenkom gaat over dagelijkse dingen die ik als student meemaakte en deed, maar wat niet echt bijzonder is. Het was maar goed dat mijn gevoelens voor Nick waren weggezakt. Zo kon ik mij beter op mijn studie concentreren. Door die concentratie behaalde ik best goede resultaten. Ik blader verder in mijn dagboek en kom uit bij een belangrijke avond. Vele maanden later na dat etentje met Nick. 

De lente was al weer begonnen. Alle bomen hadden alweer nieuwe bladeren aan de takken. Dennis en ik hadden volop contact met elkaar na zijn bezoek bij mij in het studentenhuis. Dat kwam ook vooral omdat Dennis vaak had afgesproken met Nadia. Het leek erop dat die twee elkaar gevonden hadden. Het ging heel goed tussen die twee in elk geval. Het was alsof ze bij elkaar hoorden. Bram en Nick hadden ook volop contact met elkaar en samen hadden zij een belangrijk besluit genomen. Dennis vertelde mij van dat belangrijke besluit, omdat hij het ook belangrijk vond, maar hij vertelde niet wat het precies was of waarom hij dat belangrijk vond. Ik was erg nieuwsgierig geworden naar dat besluit, maar ik durfde er niet naar te vragen bij Nick. 

Die avond liep ik de woonkamer in om een leesboek te pakken uit de boekenkast en zag Nick op een bank zitten. Hij was na mij de enige in de woonkamer. Nick begroette mij. "Hoi Carmen. Ging het goed op college vandaag?" vroeg hij. "Mmmwaa, het ging wel. Sem was zoals gewoonlijk weer eens bezig. Daardoor moeten we allemaal morgen het laatste uur van vandaag gaan inhalen. Dus moeten we morgen tot vijf uur door." "Wat deed hij dan?" "Oh, hij wou deze keer de superheld van de klas zijn. Hij was flauw geworden van de lesstof die we kregen. Terwijl de leraar de klas uitliep liep Sem zoekend de klas rond en vond uiteindelijk een groot stuk rood papier. Dat stuk papier hield hij vast op zijn schouders en rende ermee door de klas en riep steeds: 'SuperSem, Ik ben SuperSem.' Iedereen keek ernaar en kon zich niet meer concentreren op de lesstof." Met het boek die ik gepakt had probeerde ik mijn klasgenoot Sem een beetje na te doen. "Dat klikt best grappig. Hoe lang ging hij door?" Hij klopte met zijn linkerhand zachtjes op de bank. "Kom zitten." zei hij zacht met een lach op zijn gezicht. Ik ging naast Nick op de bank zitten en legde het boek aan de andere kant van mij neer, maar ik bleef wel op een afstandje van Nick. "Het was ook best grappig. Iedereen moest erom lachen en heeft in een deuk gelegen. Sem ging door totdat de leraar weer binnen kwam en die was woest geworden toen hij Sem zo zag. Sem schaamde zich kapot. Hij werd helemaal rood en ging snel op zijn plek zitten, maar iedereen gniffelde nog na." vertelde ik lachend. "Zoiets maak ik nou nooit mee." zei Nick. "Nou, wees blij, want daardoor moeten wij morgen een uur inhalen. Omdat Sem zo rond rende en wij zo om hem moesten lachen heeft de leraar maar besloten om dat lesuur over te doen en wel morgen. Iedereen baalt ervan, maar niemand verwijt Sem." "Waarom niet? Het is toch zijn schuld dat jullie dat uur over moeten doen?" vroeg Nick verbaasd. "Nou, tja.... Iedereen mag hem gewoon. Hij is dan ook de populairste jongen van de klas en alles wat hij doet vinden we goed, ook al is het niet altijd een goede actie van hem. Mij maakt het niet zoveel uit. Zo beleef je nog eens wat en is het niet zo saai." antwoordde ik lachend. "Ik had het niet goed gevonden, ook al is hij de populairste van de klas. Ik zou het niet toestaan." "Dat begrijp ik best, maar ja, bijna iedereen is bevriend met hem. Eigenlijk heb je ook wel gelijk. Ik hoop dat hij zich morgen wel stil houdt." gaf ik toe. "Maar hoe is het bij jou gegaan?" vroeg ik. "Wel goed. Ik heb dan niet zoiets meegemaakt zoals jij vandaag, maar ik heb wel een ander nieuwtje." "O ja? Wat voor nieuwtje dan?" vroeg ik nieuwsgierig. "Vandaag belde ik met Bram en we hebben samen besloten om een huisje te gaan zoeken die we met z'n tweeën kunnen gaan huren. Zo kunnen we de verloren tijd van onze jeugd een beetje inhalen. Na onze studietijd zien we wel wat we verder gaan doen." vertelde Nick. "Wat geweldig leuk nieuws. Van Dennis heb ik wel gehoord dat jullie een besluit hebben genomen, maar niet precies wat voor een besluit. Ik ben blij voor jullie, echt waar. Ik gun het jullie van harte. Ik hoop dat jullie het leuk gaan hebben. Waar gaan jullie dan zoeken?" "We gaan ergens in de buurt van beide woonplaatsen zoeken. Zo hoeven we allebei niet zo ver te reizen als we naar college moeten. We zullen ook zo snel mogelijk gaan zoeken. We beginnen morgen al. Bram zal op het internet gaan zoeken en ik ga de stad in op zoek naar advertenties. Ook zal ik in een aantal kranten op zoek gaan naar advertenties. Ik heb er zo'n zin in. Bram trouwens ook. Bovendien was het zijn idee en ik ben blij dat hij het voorstelde. Ik heb gelijk ja gezegd. Ik liep ook al met dat idee rond, maar durfde het niet aan hem te vragen." vertelde Nick heel erg enthousiast. Het enige wat ik op dat moment kon doen was Nick alleen maar aankijken. Naarmate hij meer en meer praatte, hoe somberder ik werd. Het rare was dat ik niet zo goed wist waarom. Ik was echt blij voor Nick en zijn broer Bram, maar ik had dit niet verwacht. Werd ik daarom zo somber? Of was er een andere reden? Was het omdat die bepaalde spanning tussen ons weer terug kwam? Ik wist het niet. Nick merkte mijn somberheid op en vroeg: "Is er iets? Je kijkt zo somber." "Nee er is niks. Het is alleen......." De zin maakte ik niet af. "Je had dit zeker niet verwacht." "Ehm, nee." zei ik alleen maar. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen. "Ehm, Carmen, zou je eens willen opstaan." "Uhhh, oké." antwoordde ik. Daarna stond ik verbaasd op. Nick stond ook op en liep op me af met zijn armen wijd open. Ik keek hem verbaasd aan. 'Nee, dit wil ik niet.' ging er door mijn hoofd. Ik deinsde wat achteruit. Het zou me snel duidelijk worden waarom hij dat deed. Het leek erop dat hij mij wilde knuffelen, maar deed het niet omdat hij zag dat ik achteruit deinsde. Ietwat verlegen begon hij te vertellen. "Eehhmm, eigenlijk wil ik je nog een keer bedanken." "Waarom dan?" vroeg ik. "Nou, omdat jij ervoor gezorgd hebt dat Bram en ik elkaar weer bij elkaar kwamen. Het is fantastisch dat je dat hebt gedaan en daar wil ik je voor bedanken." zei Nick enthousiast. Daarbij keek hij ook heel erg blij. Deze keer leek het er niet echt op dat hij met mij aan het flirten was. 'Gelukkig maar.' dacht ik. "Huh? Maar ik ben niet degene die daar voor gezorgd heeft. Dat weet je toch? Ik had je toch uitgelegd dat het Anita haar idee was?" "Niet zo bescheiden Carmen. Jij hebt er net zo goed voor gezorgd dat ik nu weer contact heb met Bram. Daarom wil ik je bedanken." Nick keek me niet meer aan. Misschien durfde hij het niet meer, maar hij bleef nog wel enthousiast. "Maar toen Bram hier kwam was hij toch wat achterdochtig. Hij geloofde niet dat jij hier woonde. Ik was daarom een beetje bang dat hij zomaar zou vertrekken zonder jou te hebben gezien." "Maar het is toch goed gekomen en ik ben daar ook blij om. Daar ben ik je daar dan ook heel dankbaar voor. Als jij er niet voor gezorgd had dat Bram hier kwam, dan had ik mijn broer misschien nooit meer gezien of gesproken. Snap je waarom ik je zo dankbaar ben?" Ik snapte er niks van. Hij had me toch al bedankt met dat etentje? Waarom wilde hij mij nu weer bedanken? "Ja, ik begrijp je. Ik vind het top voor jullie. Ik wens jullie ook heel veel plezier samen, maar waarom wil je me nu weer bedanken?" reageerde ik. "Eigenlijk kan ik je niet genoeg bedanken. Ik ben je gewoon nog steeds dankbaar voor wat jij gedaan hebt en dat zal vast nog wel een tijdje duren, mede door wat ik nu allemaal meegemaakt heb." "Oké. Maak er met z'n tweeën een mooie tijd van." zei ik terwijl ik weg wilde lopen, omdat ik mij ongemakkelijk begon te voelen. "Bedankt, nogmaals. Echt heel, heel, heel erg bedankt. Sorry misschien overdrijf ik nu een beetje." Het was duidelijk dat hij echt super enthousiast was geworden van zijn nieuwtje. Ik was wat minder enthousiast. Ik werd zelfs nog somberder. Ik kreeg het gevoel dat ik hem zou gaan missen. Ik snapte alleen niet zo goed waarom. Ik had toch geen gevoelens voor hem? Die had ik juist heel ver weggestopt dacht ik. "Dan heb ik nog iets." ging hij verder met een brede grijns op z'n gezicht. Ik begon te glimlachen. Met zo'n grijns kon ik het eigenlijk ook niet laten om mee te doen. Toch probeerde ik me in te houden. "Wat is het dan?" vroeg ik. Ik was nu wel nieuwsgierig, omdat ik geen idee had wat dat kon zijn. Ik werd er een beetje zenuwachtig van. Dat gevoel werd al snel weggenomen net als mijn somberheid. "Ik weet niet hoe ik het moet vertellen, maar...... Ik ga je kietelen." antwoordde Nick en voordat ik daarop kon reageren begon hij mij te kietelen. “Waarom?!!” gilde ik. “Zomaar, heb ik zin in. En ik mag je graag.” lachte hij. Hij ging maar door en door met kietelen. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Als er iets was waar ik niet tegen kon dan was het wel kietelen, maar ondanks dat Nick zo lang doorging wist ik het goed vol te houden. Bovendien wist hij me daarmee weer op te vrolijken. We hadden allebei veel lol. Ik was niet langer meer somber om het feit dat Nick het studentenhuis zou verlaten. Daarna pakte Nick me stevig beet en knuffelde mij. Het kwam vanuit het niets. Ik kon het niet tegenhouden en ik kon er ook niet tegenop. Eigenlijk gaf ik gewoon toe. Zelf kon ik die heerlijke knuffel ook wel goed gebruiken. Ik kreeg er een heel warm en kriebelend gevoel van. Het leek alsof de verdwenen gevoelens voor hem weer terug probeerden te komen. Was ik misschien dan toch verliefd op hem? Toch wist ik die gevoelens te onderdrukken. Ondertussen fluisterde Nick in mijn oor: "Nogmaals heel erg bedankt voor wat je gedaan hebt." "Ik zal je missen. Denk ik." fluisterde ik vrolijk met dat warme en kriebelende gevoel terug. "Als een goede vriend." fluisterde ik er vlug achteraan. Na een poosje liet hij mij weer los. Ik probeerde mijn gevoelens nog steeds te onderdrukken en dat lukte goed. Dat kwam mede doordat Nick mij normaal aankeek zonder te flirten. "Ik heb nog iets wat ik je wil vertellen. Klasgenoten van mij hebben een grapje uitgehaald met de leraar die het vak rechten geeft. Ze hebben een doosje vol punaises op zijn stoel neergelegd. De leraar ging erop zitten en sprong gelijk weer op en gilde het uit." "Ooh, echt waar? Hebben ze dat met hem gedaan?" lachte ik. "Ja, dat hebben ze gedaan. Iedereen lag in een deuk. Ze kwamen niet meer bij van het lachen." "Dan heb je toch wel iets grappigs meegemaakt op college net als ik. Moesten jullie ook een uur inhalen?" "Nee, gelukkig niet, maar als de leraar erachter was gekomen was wie het gedaan had, dan zouden diegenen wel dat uur moeten inhalen. Vertel het alsjeblieft niet aan de anderen, want die leraar geeft meerdere vakken. Ook aan jou." Ik wist precies welke leraar hij bedoelde. Terwijl hij dat zo vertelde kwam zijn hand heel erg dicht bij mijn hand en nadat hij het zag trok hij z'n hand weer voorzichtig terug. Ik trok mijn hand ook terug, maar kreeg toch weer dat warme en kriebelende gevoel terug wat ik juist weggestopt had. Misschien had hij hetzelfde gevoel, maar dat kon ik niet aan hem zien. Hij liet het niet merken tenminste. "Hoe denk je dat het zal gaan als jullie met z'n tweeën in een gehuurd huisje wonen? Jullie kennen elkaar eigenlijk alleen maar van uit jullie jeugd." vroeg ik hem nieuwsgierig. "Zullen we anders weer op de bank gaan zitten? Dat praat wat makkelijker, denk ik." gaf Nick aan. "Dat is goed." Ik ging pas zitten nadat Nick op de bank was gaan zitten. Zo kon ik weer op een afstandje naast hem zitten. Hij begon gelijk te vertellen nadat ik zat en hem aankeek. "Tja, Eigenlijk hoop ik gewoon dat het goed zal verlopen. Je kunt daar nooit zeker van zijn, maar het voelt voor ons beiden in elk geval goed aan. Bram en ik zullen elkaar in elk geval beter gaan leren kennen. Ik denk dat we ook dingen samen zullen gaan doen die we nog nooit samen hebben kunnen doen. We zijn bijvoorbeeld nog nooit samen naar de film of een discotheek geweest. Dat wil ik wel gaan doen en hopelijk wil Bram dat ook." "Maar dat is een heel goed idee om...." was mijn reactie. Mijn zin kon ik niet afmaken omdat de deur open ging en Nadia binnen kwam gelopen. "Volgens mij is het gezellig hier. Mag ik daar ook van meegenieten?" vroeg ze. "Maar natuurlijk." antwoordde Nick enthousiast. "Dan kan ik gelijk mijn nieuwtje vertellen." "Wat voor nieuwtje dan?" vroeg Nadia. Nick vertelde kort wat het was, maar hij werd algauw onderbroken door Nadia. "Ho, stop. Voordat je verder gaat, is het misschien beter dat iedereen dit te horen krijgt. Vind je niet?" "Uhhh, ja." "Roy zal er dan niet bij zijn, want hij is weer eens de deur uit." Nadia rolde met haar ogen. "Ik haal de anderen dan wel op. Vind je dat goed?" "Uhmmm..... ja dat is goed." antwoordde Nick en Nadia liet hem verbouwereerd achter. Het leek erop dat hij zijn nieuwtje alleen aan mij en aan Nadia wilde vertellen en nog niet aan de rest. Dat hij het aan Nadia wilde vertellen snapte ik wel. Nadia regelde het een en ander in het studentenhuis waaronder de kamers. Als daar wat in veranderde moest zij dat weten. Dus als Nick vertrok uit het studentenhuis zou zijn kamer vrijkomen en kon daar weer een nieuwe bewoner in. Ik kreeg er de kriebels van terwijl ik daar aan dacht. Op dat moment wilde ik eigenlijk niet dat hij vertrok. Hij was inmiddels een heel vertrouwd persoon geworden in het studentenhuis ondanks de afstand die er tussen ons was. Maar waarom wilde hij het dan wel aan mij vertellen en nog niet aan de rest? Had hij nog steeds gevoelens voor mij? Op dat moment kon ik daar geen antwoord op geven en of ik dat te weten zou komen wist ik ook niet. 

Het duurde niet lang voordat iedereen behalve Roy er was. Anita kwam naar mij toe en gebaarde dat ik op moest schuiven. Hierdoor kwam ik erg dicht naast Nick te zitten. Dichterbij dan ik eigenlijk wilde. Ik keek Anita aan en zij knipoogde naar mij met een glimlach. Ik snapte gelijk waarom zij wilde dat ik op ging schuiven. Zij zag het blijkbaar nog steeds zitten tussen mij en Nick. Ze pakte het boek wat naast mij lag op en legde het op de grond. Nick vertelde zijn nieuwtje aan iedereen en met zijn allen praatten daarover verder. Ook Nadia vond het een zeer goed besluit van Nick en Bram. "Dat moet je gewoon doen. Dan heb je een gezellige, misschien zelfs wel een geweldige tijd. Een supergoed besluit hebben jullie genomen." was haar reactie. "Dus je gaat ons verlaten Nick?" begon Marijn. "Ja, dat klopt." antwoordde hij. "Waarom eigenlijk?" "Zo kan ik samen met mijn broer Bram de verloren tijd van onze jeugd proberen in te halen." ging Nick verder. Hij vertelde dat hij de verloren tijd wilde inhalen omdat hij al die tijd zijn broer niet meer gesproken of gezien had en hem enorm mistte. Dat Nick een broer heeft wisten Marijn en de anderen nog niet. Alleen Anita en ik wisten dat Nick een broer heeft en waarom hij hem zo miste. Samen praatten we nog een tijd door over wat Nick van plan was te gaan doen. Het leek erop dat hij over niets anders kon praten. Hij was zo enthousiast geworden dat iedereen het nu wel mocht weten. "Maar dat is toch geweldig!" riep Marijn bijna hardop uit. Iedereen was het met haar eens. Allemaal waren ze allemaal blij voor hem. Ook ik was blij voor hem, maar toch kreeg ik hetzelfde gevoel weer die ik al eerder die avond had toen Nick mij van zijn besluit vertelde. Het idee dat hij wegging vond ik niks, maar ik kon hem toch ook niet tegenhouden. Het leek alsof er toch iets speelde tussen ons, maar ik hield vol dat dit niet zo was bij elke keer weer als ik er aan dacht. Inmiddels was het al laat geworden en gaf bijna iedereen aan naar zijn of haar kamer te willen gaan. Nadia en Marijn verlieten als eerste de woonkamer. Kort daarna volgden Jochem en Hugo. Anita maakte aanstalten om ook naar haar kamer te gaan en stond op. Ik volgde haar nadat ik het boek wat ik  lezen van de grond op pakte en terug zette in de boekenkast. "Ik blijf nog even hier om een boek te lezen, denk ik." zei Nick. Ik wou ook een boek lezen, maar daar had ik geen zin meer in. Ik wilde douchen en dan naar bed. "Weet je,....." begon Anita terwijl we naar de deur liepen. "Het duurt niet zo lang meer of ons eerste studiejaar zit alweer op." "Ja, dat klopt. Dat vind ik best spannend omdat de vakantie er dan ook weer aankomt." gaf ik toe. "Gaan we nog wat doen met de vakantie of gaan we naar jou ouders? Dennis bleef vorig jaar op de campus." "Ik wil in elk geval naar mijn ouders. Ik zou het fijn vinden als je meegaat. Misschien wil Dennis ook mee als jij meegaat." gaf Anita aan. "Dennis heeft het vast veel te druk met Nadia. Die twee willen vast iets samen gaan doen in de vakantie." Daar was ik van overtuigd op dat moment. "Daar kan je weleens gelijk in hebben, maar ik denk dat Nadia wel welkom is bij ons. Tenslotte is Dennis als familie in mijn ouders ogen net als jij." zei Anita met een hartverwarmende stem en sloeg een arm om mijn schouder. Ik keek naar buiten door de voordeur terwijl we het halletje in liepen. Op dat moment zag ik iemand wegduiken. Hij leek op Roy, maar toch zag hij er anders uit dan wat ik van Roy gewend was. Was het Roy of toch iemand anders? Ik kreeg even weer dat angstige gevoel. Ik ging er maar vanuit dat het Roy moest zijn. Het was fijn dat Anita op dat moment mijn angstige gevoel snel weer wegnam zonder dat ze het wist. Zij was mijn beste vriendin en daar was ik blij mee. Samen liepen we naar boven en naar onze kamers. We wensten elkaar een goede nacht toe voordat we onze kamers binnen liepen. In mijn kamer ging ik nog even met mijn neus in de boeken totdat ik er zat van was en douchen wilde. Ik zocht mijn douchespullen op en trok een badjas aan over mijn ondergoed. Even later liep ik mijn kamer uit en op de overloop zat Marijn met een collegeboek op de bank aan het einde van de overloop bij het raam. "Niet te hard blokken hoor. Anders beginnen de letters door je hoofd heen te dansen." grapte ik tegen haar. Ze zei geen woord. Alleen een glimlach gaf ze. Daarna wende ik mijn blik af en liep, nog nagrijnzend over mijn opmerking en hoofdschuddend, de trap af. Beneden aangekomen zag ik dat Marijn niet de enige was die nog niet was gaan slapen. Nick zat nog in de woonkamer op de bank. Eerst twijfelde ik of ik hem zou aanspreken of juist niet, want hij staarde maar wat voor zich uit. Toch sprak ik hem wel aan. "Ik dacht dat jij een boek wou lezen?" vroeg ik hem. Hij schrok op van mij. "Huh? Ehm ja, dat was ik ook van plan, maar het lukte me niet om me op het boek te concentreren." Het boek wat hij gepakt had lag naast hem op de bank. "Ik hoorde jullie daarstraks praten over dat voor jullie het eerste jaar er bijna opzit en de vakantie er aankomt. Terwijl ik naar de boekenkast liep dacht ik na over de aankomende vakantie en ook over dat Bram en ik een huisje willen gaan huren. Ik weet niet zo goed hoe ik dat allemaal moet regelen. Dan moet ik hier allerlei dingen regelen en dan nog de verhuizing. Dan zal ik nog moeten kijken of ik vakantie kan houden. Waarschijnlijk gaat dat niet lukken." vertelde hij bedenkelijk. "Je zult daar vast wel een oplossing voor vinden." zei ik. "Dat hoop ik wel. Toch zal ik jou gaan......." Nick maakte zijn zin niet af. Hij keek mij heel bezorgd aan waardoor ik het gevoel kreeg dat hij eigenlijk iets wilde vertellen wat voor hem heel veel betekende en wat ook met mij te maken had. Ik wist even niet zo goed wat ik daarop moest zeggen. Ongemakkelijk liep ik snel de toilet- en doucheruimte in. De deur draaide ik voor de zekerheid op slot. Ik vertrouwde Nick dan wel, maar je wist maar nooit of er nog iemand anders binnen zou komen. Daarna draaide ik de kraan van de douche open en zorgde ervoor dat het water wat eruit kwam de juiste temperatuur kreeg. Terwijl ik onder de heerlijke warme straal water stond dacht ik na over wat Nick zei, want wat wilde hij nou precies zeggen? Betekende ik iets voor hem? Waarschijnlijk wel. Hoeveel betekende ik dan voor hem? Ik kreeg het gevoel dat het meer was dan wat hij liet blijken. Dat gevoel kwam ook mede door wat er eerder gebeurd was die avond. Het gesprek wat ik met Nick had. Ik kreeg er op dat moment ook nog andere gevoelens bij. Een soort gemis. Ik vond het jammer dat hij weg ging. Het gevoel wat ik eerder had op het moment dat hij vertelde over zijn besluit, maar ik voelde me snel weer vrolijk terwijl ik terugdacht aan het gekietel van Nick en dan ook nog eens weer die knuffel. Even later kwam er een onzeker gevoel naar boven. Die onzekerheid kwam doordat ik me begon af te vragen waarom ik zo bedroefd was dat Nick weg ging uit het studentenhuis of waarom ik nou zo vrolijk werd van zijn gekietel en geknuffel. Ik was toch niet verliefd op hem? Nee dat kon niet. Die gevoelens had ik juist weggedrukt. Het kon gewoon niet. Of toch wel? Nick was zeker een leuke jongen om mee om te gaan, maar dan juist als vrienden en geen liefdesrelatie hebben met elkaar. Terwijl ik er zo over nadacht boende ik vlug over mijn gezicht om die gedachten te laten verdwijnen. Ik wilde niet verliefd zijn op hem.

Na het douchen liep ik terug naar mijn kamer. Ik verwachtte dat Nick nog in de woonkamer zou zitten, maar tot mijn verbazing was hij er niet meer. Was hij dan toch maar gaan slapen? Ook Marijn was nergens meer te bekennen. Die was vast ook gaan slapen. In mijn kamer trok ik een lade van de kledingkast open om een pyjama eruit te pakken en kleedde mij om. Terwijl ik naar m'n bed liep dacht ik weer terug aan het gesprek met Nick, het gekietel van hem en dan die knuffel. Daarna deed ik de lakens van het bed opzij en ging ik in bed. Ook al deed ik m'n ogen dicht, de slaap kon ik niet echt vatten. Ik piekerde teveel over die avond. Ik begon te draaien in bed. En Ik bleef maar draaien en draaien.

Uiteindelijk werd ik zo moe van dat gedraai dat ik in slaap viel. Alleen sliep ik erg onrustig. Eerst droomde ik zelfs over Nick en zijn vertrek uit het studentenhuis. Daarna ging de droom over in totaal iets anders. De beelden daarvan waren eerst helemaal wit. Het duurde een tijdje voordat ze duidelijker werden.