#10 Op de campus

Enkele weken voordat mijn vervolgstudie begon, verhuisde ik samen met Anita naar een studentenhuis. Deze stond op de campus van de school waar wij onze studie zouden gaan volgen. Het was één van de goedkopere studentenhuizen op de campus. Het goedkope studentenhuis waar Dennis woonde was al vol. Een jaar geleden zelfs al. Dus daar konden we niet meer bij in komen wonen. Dat studentenhuis stond in een andere plaats dan het studentenhuis waar Anita en ik gingen wonen. Ook al kon Anita naar een duurder studentenhuis op de campus en mocht ik van haar ouders mee (zij wilden het dan wel betalen), toch koos zij ervoor om samen met mij in dit goedkopere studentenhuis te gaan wonen. Dat waardeerde ik enorm. Een echte vriendin. "Zo, we zijn er." zuchtte Anita. "Ja, eindelijk. En nog wel in de avond, maar ja het is ook een flinke rit geweest. Ik heb hier toch wel naar uit gekeken." gaf ik toe, ook al had ik soms nog wel eens mijn twijfels. "Hoe zal het daar binnen zijn?" vroeg Anita zich af. "Geen idee, maar daar komen we snel genoeg achter. Laten we maar naar binnen gaan." antwoordde ik. "Ja, laten we dat maar doen." zei Anita en gelijk liepen we naar de ingang. Anita deed de deur open en we kwamen binnen in een kleine hal met vier binnendeuren. De twee deuren recht voor ons hadden elk een symbool dat aangaf dat zich daarachter de heren- en damestoiletten moesten bevinden. Dan was er zowel links als rechts nog een deur zonder een symbool. "Waar zouden we eigenlijk heen moeten?" vroeg ik mij hardop af. "Geen idee, maar kijk daar links hangt een prikbord. Misschien staat het daar wel op aangegeven." antwoordde Anita. Ik zag dat er inderdaad een overvol prikbord hing. We liepen erheen om te kijken. Lange tijd zat ik te zoeken naar die informatie. "Ik kan er niks over vinden. Raar, misschien willen ze dat we dat zelf uitvinden." zei ik. "Hangt er helemaal niks over waar we moeten zijn?" vroeg Anita. "Nee, helemaal niks. Hé, hier hangt wel een papier op het prikbord over een meeting." Ik las het snel door en vertelde Anita wat er op stond. "Aanstaande vrijdag om acht uur wordt iedereen in de woonkamer verwacht voor een meeting." Ik keek naar de datum. "Dat is morgen al. Dus daarom moesten wij al eerder hier komen. Ik zal verder lezen. 'Het is de bedoeling dat iedereen die hier komt wonen zichzelf voorstelt aan de anderen. Dat geldt voor iedereen, dus ook voor jou!! Dit is erg belangrijk voor wat we daarna gaan doen. Wat dat is wordt vanzelf wel duidelijk. Dus kom op tijd. Groet, .......' Er staat geen afzender bij. Hmmmm." Ineens hoorden Anita en ik dat er achter ons een deur openging. We draaiden ons om en zagen een jonge meid met een donkere huidskleur en lang golvend zwart haar het halletje binnenlopen. Zij had ongeveer dezelfde leeftijd als wij. "Hallo, weet jij waar we moeten zijn?" vroeg Anita. "Ik heet trouwens Anita en dit is Carmen, mijn beste vriendin." Anita gaf haar een hand. Ik deed hetzelfde. "Ja, ik weet waar jullie moeten zijn. Ik zal me eerst even snel voorstellen. Ik ben Nadia Germain en ik ben hier al meer dan een week, omdat ik wat dingen moest voorbereiden voor de komst van iedereen. De eigenaar van dit studentenhuis heeft mij daarvoor gevraagd. Ik zal jullie een rondleiding geven. Eigenlijk verwacht ik nog iemand, maar die komt iets later." Nadia draaide zich om. Ze liep terug de ruimte in waar ze uit kwam. "Volg mij maar. We gaan eerst de eetzaal in." Eenmaal in de eetzaal zagen we een kok achter een oud en sober keukenblok staan. Nadia stelde hem aan ons voor. "Dit is Fred van Wijk, onze vaste kok. Hij is ingehuurd door de eigenaar." We liepen samen naar de kok toe en wilden hem een hand geven, maar die weigerde hij. "Zo, Nadia, zijn er weer twee nieuwe studentes bij gekomen?" vroeg hij met een chagrijnig gezicht terwijl hij zijn armen over elkaar kruiste. "Ja, dat klopt. Er moet nog een studente komen. Dan is de groep compleet." Anita en ik bekeken de zaal aandachtig. Het was erg groot en vooral lang, maar niet erg luxe. De eetzaal zag er juist heel sober en heel oud uit. Alsof het al jarenlang niet meer opgeknapt was, maar ja, wat kon ik daar aan doen? Ik had ervoor gekozen om in dit studentenhuis te gaan wonen. De keuken die zich in dezelfde ruimte bevond was groot en in een U-vorm. Verder stonden er twee lange simpele houten eettafels met even simpele houten keukenstoelen in dezelfde kleur. "Oké, we gaan nu naar de woonkamer." We liepen achter Nadia aan terug naar de deur. "Trouwens trek je niet teveel aan van Fred. Hij is wel vaker zo. Hij is gewoon oud en moppert erg vaak. Hij heeft zo z'n kwaaltjes en pijntjes. Ook is hij een beetje doof." zei Nadia zacht terwijl we het halletje weer inliepen. De buitendeur ging ineens open. We keken alle drie tegelijk naar de deur. Er stond een jonge slanke meid in de deuropening. Ze had een kort en pittig kapsel die rossig van kleur was. In haar gezicht had ze wat sproetjes op en rond haar neus. Daarnaast had ze een klein moedervlekje vlakbij haar linker neusvleugel. "Hallo. Ehhm.... ik ben Marijn Selhorst en zoek studentenhuis 'Dellamonde'. Ben ik hier dan goed?." vroeg ze wat onzeker. "Ja, je bent hier goed. Ik verwachte je al." gaf Nadia als antwoord. "Willen jullie hier even wachten? Dan laat ik Marijn even de eetzaal zien en gaan we daarna met z'n allen naar de gemeenschappelijke woonkamer." richtte Nadia zich naar ons. "Oké, we wachten wel tot jullie terug zijn." zei ik. Nadia en Marijn waren al snel weer terug. Samen liepen we door de deur aan de linkerkant van het halletje. "Hier is dan de woonkamer. Hebben jullie, behalve Marijn dan, het papier op het prikbord al gelezen?" vroeg Nadia. "Ja, die hebben we gelezen." antwoordde ik. "Oké, dan weten jullie bij deze ook dat morgen de meeting hier zal zijn." Wij knikten.

De woonkamer was net als de eetzaal groot, maar het was geen rechthoekige ruimte zoals de eetzaal. Bij binnenkomst was er een hoek met een tv en een bank. We liepen nog verder de woonkamer in en aan de andere kant van de grote woonkamer was een zithoek met twee banken en een leunstoel. Bij die zithoek waren ook twee deuren met precies dezelfde symbolen als de twee deuren in het kleine halletje. Dat gaf nogal wat verwarring. Anita en ik keken elkaar vragend aan. "Achter deze twee deuren bevinden zich de toiletten en de douches, zowel voor de jongens als voor de meiden in dit studentenhuis. Je mag wel even kijken. Ik wacht hier wel." We liepen naar binnen en bekeken de ruimte. Het was er erg klein. Veel privacy had je niet. Het was bijna hetzelfde als bij een openbaar toilet met twee toiletten achter een aparte deur en als extra een eenvoudige douchecabine. Gelukkig mochten er geen jongens binnenkomen, maar toch. "Erg luxe is het niet hier, maar ja, ik heb het er wel voor over. Jij toch ook?" vroeg Anita. "Ik ook wel. Het is niet anders. Veel luxe kun je toch niet verwachten voor zo'n goedkoop studentenhuis." Ik was het met haar eens. "Hier zijn dan wel de toiletten en een douche, maar wat zit er dan achter die andere twee deuren in dat kleine halletje? Zijn daar nog meer toiletten en douches?" vroeg Anita zich hardop af. "Geen idee. We moeten ook nog weten waar onze kamers zijn en ik heb geen idee waar die zijn. In de eetzaal en de woonkamer zijn er verder geen andere deuren. Voor zover ik dat gezien heb." was het antwoord van Marijn. Daarna liepen we weer de woonkamer in. Tegenover de toilet/doucheruimte waren ramen. Even dacht ik dat er iemand buiten was. Door de ramen zag ik iets donkers wegduiken. Ik schonk er verder geen aandacht aan. Ik was veel te nieuwsgierig naar waar onze kamers waren. We liepen weer terug: "Nu zal ik de kamers van jullie laten zien. Willen jullie mij volgen?" zei Nadia en we volgden haar weer naar het halletje. "Wat vind je tot nu toe van dit studentenhuis." vroeg Anita aan mij. "Tja, het is sober en erg simpel. Je kunt zien dat alles erg goedkoop is, maar goed, we zullen het hiermee moeten doen. Het enige luxe wat ik tot nu toe gezien heb is de kok, ook al is hij oud en chagrijnig." gaf ik als antwoord. In het halletje deed Nadia de deur met het symbool voor de damestoiletten open en liep een trap op. 'Een trap???? Achter een deur die normaal aan zou moeten geven dat zich daarachter een damestoiletruimte moet bevinden????' vroeg ik mij in gedachten af. Marijn, Anita en ik volgden Nadia de trap op. Het leek alsof Nadia mijn gedachten kon lezen, want ze zei: "Je zult je wel afvragen waarom er een trap achter zo'n deur is. Deze trap leid naar jullie kamers. Wij meiden hebben een apart deel van de bovenverdieping. Datzelfde geldt ook voor de jongens die hier al wonen en dat is door de andere deur. Één van de regels van dit studentenhuis is dan ook dat de jongens niet bij de meiden mogen komen en de meiden mogen niet bij de jongens komen." Nadia liep naar de andere kant van de overloop en legde ons het een en ander uit. "Zoals jullie kunnen zien zijn er aan de rechterkant vier deuren. Achter die deuren bevinden zich jullie kamers. Helaas kunnen jullie de kamers niet kiezen, omdat de eigenaar de kamers al op jullie naam heeft gereserveerd. Dit om te voorkomen dat er dubbel gereserveerd zou kunnen worden." Mijn kamer is vooraan. Verder is er niet veel aanwezig op deze verdieping. Dat mag ook niet van de eigenaar. Datzelfde geldt ook voor jullie kamers. Je mag dan ook niks veranderen aan je kamer. Je mag hooguit de meubels wat verplaatsen. Toch heeft iedereen een beetje luxe, namelijk een computer. Deze kun je gebruiken voor je studie, maar je mag 'm niet gebruiken voor alles. Daar kom je gauw genoeg achter. Bepaalde websites zijn gewoon beveiligd en je zult er dan ook niet opkomen." Een pc was zeker luxe. Bij Anita thuis had alleen haar vader een computer in gebruik voor zijn zakelijke doeleinden. Alleen hij mocht dan ook de computer gebruiken. "Heeft er iemand van jullie een mobiele telefoon?" Anita en ik keken elkaar aan en schudden ons hoofd. Ook Marijn schudde haar hoofd. "Een mobiele telefoon? Wat is dat?" vroeg Marijn. "Dat is iets nieuws. Een telefoon zonder draad en die kun je meenemen in je broekzak onderweg naar school, huis of waar ook maar heen gaat." legde Nadia uit. "Kennen jullie dat niet?" Alle drie schudden wij ons hoofd. "Gelukkig maar, want jullie mogen die hier ook niet gebruiken." Wij wisten toen nog helemaal niet wat een mobieltje was. Ik schafte mijn eerste mobieltje pas aan vlak voor mijn tweede studiejaar net als Anita. Vanaf dat studiejaar mocht er wel gebruik van gemaakt worden. "In jullie kamers ligt een boek met alle regels van dit studentenhuis erin. Neem de tijd om alles rustig door te lezen. Oké, dan vertel ik jullie welke kamer van jullie is en dan mag je ook gelijk je kamer in om je kleding en spullen uit te pakken. Marijn, jouw kamer is naast mijn kamer." Gelijk liep Marijn naar de deur van haar kamer en ging naar binnen. "De volgende kamer is voor Carmen en de laatste is dan uiteraard voor Anita." Ik liep gelijk naar mijn kamer en wilde de deur openen. "Mag ik ook gelijk gebruik maken van de computer?" vroeg ik aan Nadia. "Maar natuurlijk mag je dat. Geen enkel probleem zolang het maar voor je studie is. Daarbij kun je het bordje op de deur omdraaien voor als je niet gestoord wilt worden." gaf ze aan. "Het is voor mijn studie." verzekerde ik haar. Ik draaide gelijk het bordje om en ondertussen liep Anita achter me langs. "Mag ik eventueel nog wel binnenkomen?" vroeg ze. "Maar natuurlijk, jij wel. Gelijk daarna liep ze door en ging haar kamer in. Daarmee hadden we dus allemaal onze 'eigen' kamers gekregen. Nadia was op de bank gaan zitten en herinnerde ons nog een keer aan de meeting van de volgende avond. "Vergeet niet dat we morgen een meeting hebben. Acht uur in de woonkamer. Wees op tijd."

Vrij snel daarna ging ik mijn kamer in en zag dat bijna de hele kamer blauw was. Dat was nou niet bepaald mijn kleur, maar ja we mochten niks veranderen aan de kamer behalve de meubels verplaatsen. Ik zag dat mijn koffers er al stonden. De vader van Anita had die al eerder gebracht, omdat het makkelijker voor ons was. Dan konden wij nog even de stad in om wat laatste dingen te kopen. Dat brengen van onze koffers mocht ook van de eigenaar van het studentenhuis. Nadia had vervolgens de koffers in onze kamers gezet. Ik pakte wat koffers uit en ging daarna achter de computer zitten om mijn eerste beginopdracht voor mijn vervolgopleiding te maken. Dit was verplicht voor de opleiding die ik ging volgen. De opdracht had ik thuis al schriftelijk ontvangen. Het moest alleen nog uitgewerkt worden op een computer. Omdat ik de computer niet mocht gebruiken van Anita's vader moest het hier maar gebeuren. Gelijk daarna begon ik met een scriptie te schrijven. Ook die was verplicht voordat ik aan mijn studie mocht beginnen. Minimaal een week van tevoren moesten beide ingeleverd worden. Dan maakte ik nog kans op een extra aanvullende beurs en die kon ik wel gebruiken. Ik wilde namelijk de wens van mijn ouders vervullen. Dat had ik ze beloofd. De wens van mijn ouders was dat Dennis en ik meer geld zouden gaan verdienen met ons latere werk dan wat zij verdienden. Deze wens vertelde mijn moeder aan mij op een avond na schooltijd. Dat gesprek kan ik mij nog goed herinneren. Mijn moeder zat aan tafel en riep mij bij zich. Ze vertelde mij wat voor een wens zij en mijn vader hadden. Ook vertelde ze waarom zij wilden dat Dennis en ik meer geld zouden moeten gaan verdienen dan zijzelf. Het kwam er op neer dat zij amper rond konden komen doordat ze niet een goedbetaalde baan konden vinden, terwijl ze dat wel wilden voor onze toekomst. Zij gunden ons een betere toekomst dan wat zij zelf hadden. Ze hoopten dan ook dat wij die wens in vervulling konden laten gaan. Dennis had ook zo'n gesprek met pap, vertelde mam. Aan het eind van het gesprek stelde zij voor om mij mee te helpen met mijn huiswerk. Niet iedere keer, maar alleen wanneer ik moeilijke opgaven had. Die avond had ik toevallig wel moeilijke opgaven. Dus hielp ze mij en daarna knuffelde ik haar om haar te bedanken voor haar hulp. Terwijl ik daaraan terugdacht pinkte ik een traantje weg. Ik miste mijn beide ouders heel erg.

Door die wens ging ik dan ook gelijk maar aan de gang met die opdracht en de scriptie. Dan kon ik waarschijnlijk die extra aanvullende beurs binnenhalen. Daar hoopte ik wel op. De opdracht wist ik af te krijgen, maar de scriptie viel wat tegen. Uiteindelijk stopte ik ermee en zocht mijn dagboek op om erin te schrijven. Daarna pakte ik nog een leesboek.

Inmiddels was ik nieuwsgierig geworden naar de meeting van de volgende avond. Wie zouden die jongens zijn? Hoeveel jongens waren er al? Dat had Nadia nog niet verteld. Alleen dat er al jongens waren. En hoe zagen zij eruit?