Zwemmen tussen de haaien

Zwemmen in een zee vol haaien:

Als je me vorig jaar had gezegd dat ik op dit moment een zielig hoopje mens zou zijn, had ik je uitgelachen. Het ging namelijk na jaren juist heel erg goed met me. Daarnaast had ik net een positieve zwangerschapstest gehad, een droom die uit gekomen was. Dus nee, ik had je niet geloofd. En toch is het zo, tot een paar weken geleden.

Ken je dat gevoel, dat je zwemt in de zee? En opeens na gaat denken over: wat nou als er hier een haai zou zwemmen? Je weet, mentaal gezien, dat er in dit gebied geen haaien zwemmen en toch voel je in je lijf opeens onrust. Onrust wat snel overgaat in angst en wat doe je dan? Je ziet en voelt ineens van alles wat er op zou kunnen wijzen dat er een haai zwemt. Wat je dan doet? Je zwemt toch maar zo snel mogelijk weer terug, terug naar je veilige handdoek op het strand. En waarom? Je weet toch, dat er hier helemaal geen haaien zijn?

Je lichaam wordt overgenomen door gevoel, emotie, angst. En dat is wat mij is overkomen, in kwadraat, na het bevallen van mijn prachtige zoon Logan. Ik veranderde van een, iets onzekere vrouw met humor, enthousiasme en levenslust in een klein hoopje mens, onzeker als de pest en hoezo levenslust? Wat is er vredesnaam leuk aan dit leven?
Ik veranderde in een persoon die ik niet wilde zijn, ik veranderde in een moeder die ik normaal zou verafschuwen en in een echtgenoot die je het bloed onder je nagels vandaan kan halen.

Vrijwillig? Nee, absoluut niet. Kon ik het tegenhouden? Ook niet, was dat maar zo. Mijn humor, waarmee ik normaal vrij veel situaties kan doorstaan, liet me in de steek. Mijn enthousiasme waarmee ik normaal in het leven sta, had zich ver weg verstopt. En de levenslust? Mijn hoofd zat juist vol met gedachten over hoe ik in vredesnaam weg kon komen van dit leven.

Ik zwom letterlijk tussen de haaien die er niet echt waren. Alleen maar zwemmen, zwemmen, zwemmen tegen de stroom in, maar ik kwam geen steek verder. Ondertussen werd ik opgejaagd door haaien en voelde ik constant angst. Mensen aan de kant wilden me zo graag helpen, staken handen uit, gooiden zwembanden naar me toe om me te redden maar ik kon er niet bij. Voor mijn gevoel, werd ik steeds teruggetrokken de zee in, tussen die grote angst. Ik was woedend op alle hulpverleners van de crisisdienst die zeiden mij te willen helpen maar niks deden. Woedend op mezelf omdat ik een waardeloze moeder was, een vreselijke echtgenoot, de meest rare schoondochter etc. Ik heb gesmeekt of ik alsjeblieft opgenomen kon worden, want ik begon te verdrinken, ik kon het zelf niet meer. Dit had naar mijn mening moeten gebeuren toen, maar ook hier luisterden de hulpverleners niet naar, helaas.

Het begon met kleine dingen, maar het werd altijd veroorzaakt door het horen van Logan zijn huilen. Zijn huilen riep zoveel gevoel en gedachten op dat ik er gek van werd. Hij mocht niet huilen, hij mocht geen verdriet hebben, ik moest hem altijd helpen en nooit in de steek laten. Uiteindelijk was mijn angst zo groot en uiteenlopend. Ik had angst om alleen te zijn, omdat ik bang was dat ik mezelf wat aan zou doen. Angst om alleen te zijn met Logan omdat ik bang was dat hij zou gaan huilen en ik hem niet kon troosten. Angst om naar buiten te gaan, omdat ik bang was dat ik niet meer terug zou gaan naar huis. Angst om met Logan naar buiten, naar de winkel, op visite te gaan omdat ik bang was dat hij daar zou gaan huilen. Angst omdat ik bang was dat ik niet van hem hield. Wat eigenlijk belachelijk was, want mijn grootste angst was om hem kwijt te raken. Ik houd met heel mijn hart van hem! Ik had angst dat ze hem van me af zouden nemen. Angst, omdat ik bang was dat ik weer een angstaanval zou krijgen. Angst dat mensen mij gek zouden vinden. Angst dat de mensen die mij graag zwart praten, nu een reden hadden om te lachen, want haha, zie je nou wel? Ze spoort niet. Angst dat Logan niet van mij hield, mij niet nodig had. Angst dat mensen mij een slechte moeder zouden vinden. Angst voor de angst. Angst, uiteindelijk zonder terechte reden.

Wat veel mensen denken bij het horen van de stempel ‘postnatale depressie` is dat je je kind wat zou willen aandoen. Dat is de enige angst die ik nooit gehad heb. Ik ben altijd voor hem blijven zorgen, ik heb hem altijd gegeven wat hij nodig had en hem geknuffeld en gekust, getroost en hem niks laten merken van wat ik voelde van binnen.

Ondertussen kreeg ik medicatie om alles wat minder heftig binnen te laten komen, om weer een beetje moed te krijgen en vooral wat minder somber en angstig te zijn. Het effect daarvan betwijfel ik nog steeds, maar ik begon me langzaamaan beter te voelen. Waar de omschakeling is geweest? Ik denk een samenwerking tussen positieve ervaringen met mijn zoon, de EMDR therapie en misschien de medicatie maar vooral een gesprek met een vrouw die ik toevallig trof. Wij kwamen op dit onderwerp uit en zij vertelde mij over haar eigen leven en over dat zij haar zoon verloren is. Hoeveel impact dit heeft gehad, en nog steeds heeft op haar leven en het verdriet in haar ogen, deed mij nadenken de dagen erna. Dat was misschien wel mijn grootste angst, de hoeveelheid aan liefde die ik voelde in mijn lijf naar mijn zoon toe, en dan de gedachte dat ik hem kwijt zou kunnen raken.

Ik werd boos, razend, op mezelf. Jij hebt verdomme je zoon bij je, wil je hem kwijt? Ga leven, wees blij en kijk naar de mooie dingen die je iedere dag om je heen hebt. Ik voelde de pijn bij de gedachten om mijn zoon te verliezen. Ik zag het voor me en voelde plots hoeveel liefde er eigenlijk in me zat naar hem toe. Hoe trots ik ben op dat prachtige kereltje. Er kwamen beelden terug van mijn bevalling en van de eerste momenten samen met hem. Er kwam gevoel van trots, liefde en tegelijkertijd verdriet naar boven.

Die prachtige grote blauwe ogen die me aankijken, die beginnen te stralen bij ieder lachje op zijn gezicht. De grapjes die hij al begint te begrijpen en waarvan hij van te voren al in een deuk ligt van het lachen. De frustratie die hij heeft wanneer hij wil omrollen en dit niet lukt. Zijn geluidjes wanneer hij moe is en wanneer hij zijn fles drinkt. Zag ik dit eerst niet? Jawel, zeker wel, maar ik voelde niks.
Het enige wat mijn lichaam beheerste waren de angst en mijn gedachten.
Nu word ik langzaamaan met de tijd blijer, ik voel me onwijs trots als ik mijn zoon zie, ik voel onwijs veel liefde, ik denk dat hij wel 100 kusjes op een dag krijgt, en dat zijn er nog weinig. Het is zo’n knap ventje, zo’n doorzetter, lekker eigenwijs en hij heeft nu al humor!
Daarnaast ben ik verdrietig, omdat ik zijn eerste maanden wel heb meegemaakt maar niet heb kunnen genieten.

Ik begin nu de handen te bereiken van de mensen die mij helpen. Mensen uit onverwachte hoeken die er voor me zijn, mensen die naar me luisteren, me een knuffel geven, op visite komen, me berichtjes sturen, kaartjes sturen, met me bellen, naar me toe komen als het even niet gaat. Wat ben ik hen dankbaar zeg! Ik zwem nog steeds tussen de haaien, die zijn nog niet uit zicht, maar ze zitten veilig achter tralies en ik ben niet van plan ze te laten ontsnappen!
Heel af en toe hapt er eens één mijn kant op en heb ik mijn moeilijke momenten, maar steeds vaker zie ik het mooie strand, trek ik me op aan de handen die mensen naar me uitreiken en kom ik steeds een beetje verder. Ook besef ik me dat er mensen aan de kant hebben gestaan zonder handen uit te reiken, mensen die toe hebben gekeken, mensen die het niet eens gezien hebben omdat ze op hun handdoek lagen te zonnen op het strand.

Deze periode was en is de moeilijkste, zwartste periode in mijn leven en tegelijkertijd de meest mooie en leerzaamste periode die ik kan hebben. Ik heb er vrienden bij gekregen, vrienden beter van leren kennen en vooral: ik ben moeder geworden, met mijn hele lijf, gevoel en gedachten. Postnatale depressies zijn een taboe en daarom wil ik hier over schrijven, om andere moeders die denken dat er geen uitzicht is, te helpen. Te laten zien dat ik uit het diepste dal, ook weer op weg naar boven ben, en vooral om te laten weten aan iedereen die denkt alleen te zijn hierin: je bent niet alleen!

Mijn gevecht is nog lang niet klaar, ik zal nog veel moeilijke momenten tegenkomen en nog lang bezig zijn met verwerken en zwemmen, maar ook ik kom er ooit 100% bovenop. Ik ga weer naar buiten, ik ga op visite met Logan, ik ga zelfs de winkel weer in met hem en ben hele dagen alleen met hem. Is het eng? Zeker weten! Ik tril als een rietje! En last, but not least, wij gaan de geboorte van Logan alsnog uitgebreid vieren! Waarom? Omdat dat hij dat verdient, omdat wij dat verdienen en omdat ik het achter me wil laten. Een nieuwe start kunnen we niet maken, maar een positief en gelukkig gevolg, zeker weten wel!