zwarte piet is lief!

Stilletjes pakt mijn zoon mijn hand. Ik kijk naar hem. We staan in de winkel en normaal is hij nooit zo rustig. "Wat is er lieverd?" vraag ik hem kalm. Ik zie hoe hij zijn kleine vingertje optilt en richting een schap op zijn ooghoogte wijst. Ik glimlach en ga op mijn hurken zitten. "Mooi he", fluister ik terwijl we samen naar een boekje over Sinterklaas staren. Hij kijkt me aan. "Zwarte Piet  is lief", fluistert hij terug.

Hoewel ik nooit zo van de vroege vogels ben, heeft hij het boekje over de Sint en zijn Pieten gekregen. Trots liep (lees: rende)  hij ermee in zijn armen geklemd richting kassa. Ik smolt, en dacht gelijk terug aan de intocht van vorig jaar. 

Het was koud en mistig en eigenlijk wilde ik niet gaan omdat Pieter er toch niks van zou begrijpen. Hij was pas 1. We woonden vlak bij de haven van aankomst en op het laatste moment besloten we toch even te kijken. Bij toeval konden we een plekje vooraan, op de kade bemachtigen en Pieter zat rustig op mijn arm te wachten toen we de boot uit de mist zagen opdoemen. Zwarte pieten dansten vrolijk op het dek heen en weer. Mijn zoon praatte toen nog niet, maar ik zag dat hij genoot. 

Weer terug in het nu. Eenmaal thuis, kruipt Pieter met zijn boek op de bank. "Mama boekje lezen?" vraagt hij op zijn liefst. Dus ik lees het boekje met hem door en dat zo'n drie keer (grrr peuters! hihi). Als hij er eindelijk klaar mee is, schuift hij dicht tegen me aan en zucht. "Zwarte Piet is lief" begint hij, "maar mama is ook lief!". Dat doet me goed.

Het was niet Sinterklaas zelf, die indruk had gemaakt op mijn kleine manneke. Het waren overduidelijk de zwarte pieten die zijn hart veroverden. Hoe ze vrolijk dansend op het dek hadden gestaan, hoe ze hem vriendelijk lachend  een handje hadden gegeven. Het snoep en de cadeaus maakte hem niets uit, daar was hij nog te klein voor. De sfeer daar op de kade en de uitstraling van Piet zorgden ervoor dat hij zijn lieve vriend, bijna een jaar later vol bewondering in de winkel verkoos boven al het andere speelgoed.

Een beetje sip, staar ik naar de kaft van het boek in mijn hand. Pieter zit vrolijk tegen zijn zusje te kwebbelen en de woorden "Klaas en Piet" vallen nog regelmatig. Ik kijk naar de vrolijke tekening van een traditionele piet. Logisch dat dit kinderen aan trekt. Ik zie de vriendelijke lach, vrolijke kleding, de geliefde held van ieder kind. Wat ik niet zie is racisme, haat en discriminatie. Mijn zoon ziet geen racisme, haat en discriminatie en de duizenden kinderen die elk jaar weer vol verwachting op de kade staan, zien geen racisme, haat en discriminatie! 

Zwarte Piet is er nooit geweest met de intentie mensen verdrietig of boos te maken. Waarom nu dan ineens wel? Hij was er al toen ik als klein meisje aan de hand van mijn moeder op diezelfde kade stond te wachten. Vol verwachting. Wij gedroegen ons keurig met de wetenschap dat "luister Piet" over de daken sloop om te luisteren of wij wel lief waren. We verheugden ons het hele jaar op zijn komst, want ook al spraken we niet altijd over hem, hij was nooit lang uit onze gedachten.

De sippe blik maakt plaats voor een glimlach. Dat is het gevoel dat het Sinterklaasfeest mee moet brengen en discussies over hatelijke, gemene zaken voert men maar waar mijn kinderen niet bij zijn. Ik leer mijn kinderen over zwarte Piet, zoals ik hem al die jaren heb gekend en hoe mijn zoon zijn eerste kennismaking al heeft gehad. Als een warm mens. Een vriend door dik en dun. Er zit totaal geen kwaad in deze traditie, zolang wij er zelf geen kwade betekenis aan geven, toch? Ik kijk naar mijn spelende kinds en hoor Pieter nog 1 keer herhalen "zwarte Piet is zo lief!", en ik denk bij mezelf; ja jongen. Gelijk heb je!