8 jaar geleden
(zwart) Ontaarde moeder of sterke vrouw (wit) ...
Dit verhaal gaat over mij en mijn dochter. Ik heb de keuze heb gemaakt om te vertreken naar Frankrijk zonder mijn dochter...
12 augustus 2015 wordt duidelijk in de rechtszaal dat mijn dochter niet mee zal verhuizen naar Frankrijk. Mijn nieuwe partner en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om voor het begin van het nieuwe schooljaar met onze kinderen te kunnen verhuizen naar Frankrijk. De vader van mijn dochter was het hier uiteraard niet mee eens en de uitkomst is dat ze niet mee mocht verhuizen. Ik had besloten wel te gaan, ongeacht de uitkomst. Ik wil mijn potentie waar maken, daar heb ik in het verleden, door omstandigheden, nooit de kans voor gehad. Nu is het mijn tijd! En nu zit ik hier, in Frankrijk, langzaamaan wegzakkend in wat lijkt op een depressie...
Ik dacht dat ik het allemaal aan zou kunnen, mijn dochter achterlatend, emigreren, studeren, gedeeltelijke zorg hebben over mijn stiefzoon, voor het eerst volledig financieel afhankelijk.....Dit blijkt niet zo makkelijk te zijn. Enigszins een emotionele verslechtering en aanpassings- problemen had ik verwacht, naïef ben ik niet.
De relatie tussen mij en mijn partner is vanaf het moment dat we verhuisd zijn behoorlijk aan het verslechteren met teveel ruzies en verlies aan respect voor elkaar. Voor de verhuizing hadden we zelden ruzie. Het feit dat er financieel onverwachts tegenvallers zijn en omdat de financiële toekomst, onverwacht, onzeker is, levert nog meer spanningen op.
Ik mis mijn dochter verschrikkelijk.... We hebben twee keer per week contact via Skype (lang leve de hedendaagse technologie!) en tot nu toe ga ik elke maand naar Nederland. Door de financiële tegenvallers gaat mijn opgebouwde reserve, om het reizen tussen Nederland en Frankrijk te bekostigen, snel op. Ik heb geen werk en ben voor het eerst financieel volledig afhankelijk van mijn partner. Ik spreek de taal nauwelijks, de beslissing om te verhuizen moest vrij plotseling gemaakt worden in verband met het werk van mijn partner, waardoor de kans op een baan op dit moment klein is. Daarnaast raak ik in een soort depressie en heb ik geen puf om iets te ondernemen. Ik zit hele dagen thuis, studeer, lees en kijk films.
Ik weet niet of ik hier moet bliijven, aan de ene kant wil ik deze hele onderneming een serieuze kans geven en is het begrijpelijk dat de situatie, door de verschillende factoren, nu complex en moeilijk is. Aan de andere kant denk ik elke dag aan mijn dochter, ik mis haar en haar vrolijke en spontane karakter, ik heb het gevoel dat ik haar in de steek laat, ze is nog maar tien... Het lijkt goed met haar te gaan, ze heeft het goed bij vader (ik zie wel enkele mitsen en maren) en ook op school gaat het tot nu toe goed.
Mijn motivatie om Frankrijk te verhuizen vind ik soms nog moeilijk te begrijpen. Ik hou van mijn partner, hij is slim en hij stimuleert mij om mijn dromen waar te maken, deze stimulatie heb ik nodig! Tot nu toe waren we vrienden en minnaars met veel vertrouwen in elkaar en onze toekomst samen. Het feit dat de relatie zo achteruit gegaan is, is zwaar en onze ruzies zijn een vicieuze circel geworden. Ze hebben het vertrouwen weggenomen dat we hier nog uit gaan komen aangezien deze patronen van ruzies zich in onze voorgaande relaties ook voorgedaan hebben.
Oude patronen die ook in de opvoeding van mijn dochter een rol speelden en waar ik mij los van wil maken omdat het niet bevordelijk is voor de ontwikkeling. Oude patronen overgeleverd van generatie op generatie en die nodig opgelost moeten worden.
Ik wil in Frankrijk een praktijk op zetten op het gebied van voedng en gezondheid. Maak ik het mijzelf niet moeilijker om dit te willen in een land waar ik de taal niet spreek en waar ik (nog) niemand ken? Of moet ik geduld beoefenen? Tot nu toe ben ik altijd erg ongeduldig geweest en heb ik best veel dingen (zoals opleiding, relaties) niet afgerond of voltooid omdat ik geen discipline had en altijd vluchtte.
Liggen er in Nederland, voor mij, niet net zoveel kansen? Gaat het mij lukken mijn dromen waar te maken zonder mijn partner die mij ontzettend motiveert en stimuleert en in wie ik op psychologisch vlak heel veel vertrouwen heb?
Daarnaast heb ik nu weer alle tijd voor mijzelf na 10 jaar zorgen voor mijn kind!
Ben ik onverantwoordelijk en ontaard dat ik mijn kind achterlaat of misschien zelfs in de steek laat of moet ik nu eens eindelijk de kans grijpen om mijn dromen waar te maken?
Op het internet is weinig informatie te vinden over dit soort situaties en ook bijna (lees "geen", tenminste ik heb ze niet kunnen vinden) verhalen van moeders die een keuze hebben gemaakt zoals ik. Bijna altijd zijn het de vaders die vertrekken...
anoniem2017
Ik zeg niet dat je ontaard bent, je hebt ze immers mee proberen te nemen, al snap ik heel goed dat haar papa dit niet wilde. Als het met je dochter goed gaat heb je voor haar een moeilijke maar wel de beste beslissing genomen denk ik. Ik zal het je niet nadoen, plotseling iets beslissen zou ik op zich al niet doen. Mocht ik in jouw schoenen hebben gestaan had ik eerst de taal op zijn minst een beetje willen kunnen spreken. Had mijn vriend zijn eigen keuze laten maken en eventueel een latrelatie uitgeprobeerd. En dan zo gekeken of ik had kunnen wennen. Maar ik ben een familie mens, wil dicht bij mijn ouders zijn en vooral geen 1 dag mijn kinderen moeten missen. ( een echte moederkloek zeg maar). Ik kan niet zeggen wat je moet doen, je bent je gevoel gevolgd en dat zou ik blijven doen als ik jouw was, verandert je gevoel en wil je terug, heb het er met je vriend over en ga voor een langere tijd terug naar nl. Je kunt niet verwachten dat je vriend mee gaat aangezien die wel zijn werk daar heeft en zijn zoon daar nu zijn leven aan het opbouwen is, net zoals jouw dochter dit hier in nl doet. Ga eerst voor een soort inburgeringscursus, als je de taal spreekt en de gewoontes leerd kennen dan denk ik dat je daar een stuk gelukkiger word. Heel veel succes