Zwanger worden is een wonder!

Sinds 2 oktober 2014 ben ik mama van een super lieve en actieve dame. Dit nadat we 3 jaar in de weer zijn geweest om zwanger te raken, en uiteindelijk via het traject "kinderwens" doorverwezen zijn naar het ziekenhuis. Na een kijkoperatie en wat andere onderzoeken, kregen wij het advies dat we met IUI (zonder hormonen) konden beginnen. Dit ging zo tegen mijn gevoel in, want al jaren dacht ik "ik stop met de pil, doe het onveilig met mijn partner en na 3 à 4 maanden zijn we zwanger". Helaas bestaan er ook mensen die hier hulp bij nodig hebben, en daar waren wij er 2 van. De eerste IUI behandeling ging ik zeer goed gemutst tegenmoet, helaas had deze niet gepakt. Na 2 dagen wist ik mezelf wel te herpakken, en na wat praten met mijn partner en onze ouders zijn we de volgende IUI ingegaan. Het is niet makkelijk geweest voor mijn gevoel, al dat gepruts en gedoe. Het heeft heel lang aan mijn geestelijke gemoedstoestand gevreten. Om mij heen werden meiden waar ik mee om ging zwanger, werden mama, kregen het gezin waar ik al zolang naar verlangde. S'avonds als mijn partner lag te slapen, sloop ik naar beneden om daar zachtjes te gaan zitten en kniezen. Ik sloot mijn gevoel af voor hem, want ik wilde niet dat hij mij zo kwetsbaar zag. Tot de dag dat de 2 IUI plaats vond hebben wij onze familie laten weten hoe het ging en hoever we met het IUI traject waren. Toen ook de 2de keer mislukte, voelde ik me zo klein, waarom wilde mijn lichaam niet dat mijn partner en ik kinderen zouden krijgen? Zoveel vragen, en ik kon ze aan niemand stellen en/of ik durfde ze niet te uiten. Veel mensen om mij heen vonden mij negatief, en om heel eerlijk te zijn, ik zag het mooie niet meer in het leven. Ik was me al vanalles aan het bedenken hoe ik het lege gevoel van geen kinderen kunnen krijgen op te vangen. Aangezien de feestdagen eraan zaten te komen, moest ik het even helemaal loslaten. De ziekenhuizen hebben namelijk tijdens de feestdagen hier in het Zuiden geen bezetting om ook nog eens met kunstmatige inseminatie uit te voeren. In deze maand hadden we dan ook besloten om de vloer van de slaapkamers een nieuwe look te geven. Dit ging plaatsvinden in juni / juli. Dat was even iets waar ik naar uit kon kijken, maar diep in me worstelde ik toch met de vraag constant "waarom mag ik geen gezinnetje worden".

De feestdagen waren eindelijk achter de rug en de spanning naderde. Op 11 januari zou de 3de IUI plaats vinden. Een dubbel gevoel, want 11 januari 2008 heb ik van mijn opa afscheid moeten nemen (in mijn ogen was hij mijn held, en ik had hem graag voorgesteld aan onze kleine meid). Dit zou inhouden dat rond 17 januari de innesteling plaats zou vinden (weer heel dubbel want de oma van mijn partner is 17 januari 1997 overleden). Data wat heel dubbel waren, maar waarschijnlijk wel zo hadden moeten zijn. De dagen gingen voorbij en ik was al 1 dag overtijd, dat werden er 2 en 3 en 4. De enige die van onze inseminatie wisten was mijn broer en een hele goede vriendin van ons. De dag dat ik de test deed kreeg ik van mijn broer (tijdens het wachten op de uitslag) een berichtje of het gepakt had. Pffff moeilijk, want ik wilde de uitslag zoooooooo graag met hem delen, maar deed dit niet. Onze vriendin kreeg de eerste foto, de positieve test was een feit, en we waren al 5 weken zwanger........ Dubbel want ik wilde het ook met onze ouders en broers en schoonzussen delen, maar waarom kon het niet. die cruciale 11 weken, verschrikkelijk, gewoon doen alsof er nog niks aan de hand was. En wat waren wij die 5 à 6 weken vaak omringd door onze familie.

De dagen naderde dat wij onze familie met kleine cadeautjes gingen vertellen dat we zwanger zijn. Uhmmmm, wat is dit, ik kijk er tegen op, bang voor alle reacties, vooral van mijn broer (aangezien ik eerder tegen hem gezegd had dat het mislukt was)......... in het weekend wisten onze familieleden het en iedereen reageerde enthousiast, met als hoogtepunt dat mijn  broer heeeeeeeel enthousiast reageerde, en onze band sindsdien vele malen sterker is geworden.

Tijdens mijn zwangerschap hebben er dagen bijgezeten dat ik dacht waar ben ik aan begonnen, onze relatie ging door een hele moeilijke situatie, en ik was bang dat ik de kleine meid alleen zou gaan opvoeden. Nachten op de bank geslapen, angst voor alles wat ik hoorde buiten, argwanend naar mijn partner, maar doordat mijn gevoel zo sterk is voor mijn partner, samen besloten aan onze relatie te werken. Want hoe zet je gevoelens die je hebt uit, als je weet dat dat eigenlijk veel beter voor je zou zijn?

Mijn zwangerschap zelf verliep super, tot en met week 28 ging ik dinsdag tot en met donderdag lekker op de fiets naar het werk. En vanaf week 36 met zwangerschapsverlof. De gehele zwangerschap heb ik genoten van mijn groeiend buikje, al moest ik er niks van hebben zodra iemand foto's maakte (dus die zijn ook op 1 hand te tellen). En alsof het zo had moeten zijn, op de uitgerekende datum werd na een bevalling (van vliezen breken tot geboorte) van 8 uurtjes onze kleine meid geboren in het ziekenhuis, gezond en wel!

 Als ik er nu op terug kijk, spelen er heel veel emoties op. Emoties die ik wil delen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of juist door een soortgelijke situatie gaan. Ik miste een klankbord, iemand die mij wel kon troosten, want mijn partner en ik zijn beide binnenvetters en hebben hier tegenover elkaar heel weinig over gepraat. In het ziekenhuis vroegen ze wel hoe het met ons ging, en ik zei dan altijd goed. Kort krachtig, niet te veel zeuren, gewoon kijken hoe het met de kleine meid gaat en weer wegwezen.

Als ik andere wat mee mag geven, blijf niet te lang in de fase zitten van proberen, je voelt als vrouwzijnde ook wel aan of het wel of niet klopt. Bij mij werkt maar 1 kant van mijn baarmoeder, door een buikoperatie, toendertijd  zeiden ze dat ik een blindedarmontsteking had, en nu jaren later kunnen ze vertellen dat het een buikvliesontsteking is geweest. Dit is te zien door verklevingen die tijdens mijn kijkoperatie aan het licht kwamen.

Volg altijd je gevoel, dat heb je niet voor niks.