Zwanger van frummeltje 3 (Vervolg)

Ik wil schrijven, maar ik weet niet hoe. Ik wil over je vertellen, maar ik durf het niet. Ik wil blijven huilen, maar de tranen lijken op. Ik wil je ruiken, voelen en knuffelen, maar het kan niet meer. Mijn lichaam wilt je voeden en mijn armen willen je troosten, maar je bent er niet. De stilte is oorverdovend, mijn hart voelt leeg. Maar toch lieve Jackie, mijn perfect volmaakte meisje, blijft de liefde voor jou door heel mijn lichaam stromen en ben ik trots, zo ongelooflijk trots, dat jij mijn dochter bent.

Precies een week geleden ben ik met bijna 24 weken bevallen van ons meisje Jackie Charlotte. Op de echo bleek dat het hoofdje van Jackie steeds meer achterliep en dat haar hersentjes deels niet- en deels verkeerd waren aangelegd. De prognose die eerst zo breed was dat ze in het beste geval naar speciaal onderwijs zou kunnen en in het slechtste geval in een kunstmatige coma gehouden zou moeten worden, veranderde in de prognose dat ze nooit zelf iets zou kunnen doen en we geluk hadden als ze ons überhaupt zou kunnen herkennen. De kans dat ze aan epileptische aanvallen zou gaan overlijden werd opeens heel groot. Als ouders wilden we haar dit onmenselijke leven besparen. Een keuze uit liefde maar moeilijkste keuze ooit. En nu weet ik ook dat het een keuze was die tegelijkertijd gepaard gaat met een groot gevoel van schuld, angst en een immens groot verdriet.

We hadden zin in de pretecho en konden niet wachten om te horen of we een derde zoon zouden krijgen of onze eerste dochter. Je weet dat er een ontelbaar aantal afwijkingen gevonden kan worden, maar als je eerlijk bent denk je dat jou dat nooit zal overkomen. Ver weg hoor je de verhalen wel eens dat het mis was bij iemand maar bij jouw kindje, nee. Negen weken geleden liepen we een kamer in waarin ons leven voorgoed veranderde. Ons leven veranderde van dromen van de toekomst naar angst voor straks. Naar een leven waarin ik wanhopig gezocht heb naar een uitweg. Een leven die ik alleen in mijn nachtmerries kende. Een leven waarin die nachtmerries werkelijkheid werden en waarvan ik schreeuwend en huilend heb geprobeerd wakker te worden. Maar tevergeefs.

Toen we besloten om vroegtijdig te bevallen, heb ik constant tegen mezelf gezegd dat we het alleen deden uit liefde voor haar. Ik weet dat het ook echt het beste voor haar is geweest. We hebben haar zo lang mogelijk gemonitord en hebben alle mogelijke onderzoeken gedaan, overal kwam hetzelfde uit. Toch heb ik altijd gehoopt dat ze een wonderkindje zou zijn en ons allemaal zou gaan verbazen. Deze hoop heeft mij door de afgelopen weken heen gesleept maar zorgt nu voor een schuldgevoel waardoor mijn keel de hele dag wordt dichtgeknepen. Wat als ze wel een medisch wonderkindje was? Wat als de dokters het mis hadden? Wat voor een moeder ben ik eigenlijk, dat ik mijn eigen kind geen kans heb gegeven om te leven?

Als ik het schuldgevoel kan wegdrukken en ik mij even volledig inzet om mijn andere kinderen de aandacht te geven die ze verdienen, wordt er plaats gemaakt voor de angst. Angst dat ik niet genoeg om haar rouw, angst dat ik nog niet verder mag leven, angst dat we haar zullen vergeten. Dat ik niet meer weet hoe ze rook. Dat ik niet meer weet hoe haar mooie neusje voelde. Angst dat mensen niet meer beter weten dan dat wij die ouders waren, die ooit hun baby verloren. Angst dat ze vergeten zal worden. Dat mensen niet meer weten wie ze is. Angst dat het lijkt dat ze nooit bestaan heeft.

Mijn ziel doet pijn. In de kraamweek van mijn twee zoontjes kleedde ik hun lekker warm aan, wikkelde ik ze in een warm dekentje en viel met hun op mijn borst in slaap. Hoe ons meisje warm aanvoelde weet ik niet meer. Haar ijskoude neusje en handjes staan daarentegen in mijn geheugen gegrift en zijn grote krassen op mijn hart. Ze was prachtig, compleet met nageltjes, haartjes en wimpertjes. Maar koud. IJskoud. Ondanks dat was ik trots en wilde haar aan iedereen laten zien. 

Tijd heelt alle wonden. En de laatste tijd hoor ik dat veel. ‘De pijn wordt minder hoor! Echt, geef het wat tijd!’. Ik weet nu dat veel ouders een kindje zijn verloren en ik weet dat ook zij door zijn gegaan. Je kan niet anders. Daar probeer ik kracht uit te halen. Ik heb nog twee kinderen die een liefdevolle, vrolijke mama nodig hebben. Maar om mijn hart zit een zwart randje. En ik kan niet wachten tot dat zwarte randje een roze randje is geworden. Want dat verdient Jackie. Dat wij dankbaar zijn voor elke dag die we leven en waarin onze andere kinderen gezond mogen zijn. En Jackie, voor mij ben en blijf je mijn dochter. Mijn dochter die zo welkom was en waarvoor ik had willen vechten als een leeuw. Mijn mooie meisje. Ik mis je verschrikkelijk en zal voor altijd van je houden.

-X- Joëlle