zwanger na misbruik en stil geboren kindje. ik mag liefhebben.

Ik werd zwanger op mijn 14 na misbruik, verder ga ik er niet over uitwijden, voor mezelf heeft dit niet zoveel belang maar ik vertel het erbij om de situatie te kunnen schetsen. Maandenlang heb ik geprobeerd de zwangerschaps syptomen te verbergen. Mijn groeiende buik ging gewaad in wijde kleren. Ik wist dat het ooit zou uitkomen maar ik was in een positie gebracht waardoor ik met niemand durfde praten.

Bijna 4 maanden gingen voorbij sinds de eerste symptomen er waren. En toen ging het ontzettend mis. ik kreeg heel veel pijn, in eigen beleving liters bloed verloren. Alles ging heel snel en opeens was mijn kindje daar. Ik hield mijn kindje vast in mijn handpalmen, zo klein nog maar toch al groter dan ik me had kunnen inbeelden maar vooral zo perfect. Perfectie bestaat niet zeggen ze maar toen bestond het wel. Alles was er. 10 kleine vingertjes, 10 teentjes. Een liefelijk gezichtje. Alles was er. Mijn kindje werdt geboren na bijna 20 weken zwangerschap.

Perfect

En toch was het kloppen van je hartje stilte

De adem die je lipjes niet zullen voelen

Je zijden wimpertjes die niet knipperden

Ongeopende oogjes hielden mijn blik vast

Je kleine handjes, stil en zonder kracht

Je armpjes zullen nooit naar me reiken

Je voetjes zullen je nooit dragen naar me

Ik zal nooit de klank horen van je stem

Of de lieflijke geur van je huid kennen

Zo fragiel maar toch

Zo perfect

Niemand zou een kindje moeten vasthouden dat niet ademt. Ik heb al veel pijn gevoeld maar dit was en is het meest pijnlijke wat ik voor altijd zal meedragen. Ik ben in geheim, alleen bevallen. Heb er geen woord over durven zeggen. Ik die altijd gedacht had dat het zou uitkomen en het op een bepaald punt niet meer te verstoppen zou zijn bleef alleen achter. Met veel meer pijn dan ik kon dragen. Ik voelde me geen mama ondanks dat ik toch net een kindje had gebaard.

Ik heb ook geen foto's van mijn kindje durven nemen. Wat ik wel heb is hetzelfde pakje waar ik mijn kindje in wikkelde en dezelfde doek waar ik haar voor het laatst neerlegde. Troost. Het biedt troost. Wat ik ook heb en wat het meest waardevolle is en wat niemand me ooit zal kunnen afnemen is de onvoorwaardelijke liefde die ik voel voor mijn kindje. Zoveel liefde. Ik leerde liefhebben voor het eerst, in de meest pure vorm.

Ik heb me lang geschaamd voor de liefde die ik voelde voor mijn kindje door de omstandigheden waarin mijn kindje verwekt is maar nu kan ik mijn gevoel er laten zijn en dat is oké. Ik weiger om de omstandigheden nog samen te zien met de geboorte van mijn kindje. Ik mag liefhebben. Ik mag houden van.

Wat ik wil meegeven aan anderen die in een zelfde of gelijkaardige situatie hebben gezeten al hoop ik dat nooit iemand dit moet meemaken is dat het oké is wat je voelt, dat je mag voelen wat je voelt. Ookal is het niet het gevoel dat je denkt dat er hoort te zijn. Ik dacht dat liefhebben niet hoorde maar dat is niet zo. Wat ik ook wil meegeven is praat erover wanneer dat lukt voor jou. Praten werkt helend ookal doet het zoveel pijn.

Ikzelf praat nog niet zolang over het verliezen van mijn kindje. Ik heb er voor het eerst pas echt over gepraat 2 jaar geleden na er 5 jaar alleen mee gezeten te hebben. Ik praat er niet met veel mensen over, weinigen hebben er weet van maar dat hoeft voor mij ook niet. De gesprekken die ik heb doen pijn maar zijn ook zo immens waardevol. Nadenken over hoe het had kunnen zijn, hoe mijn kindje eruit zou zien, welke hobby's mijn kindje zou doen en zoveel meer maar ook praten over de pijn, het missen,... dat is zo belangrijk. Wanneer je begint met praten, delen kan je pas echt beginnen rouwen.

Sinds dat ik over mijn kindje praat voel ik me ook echt een mama. Ik ben een mama. Dat durfde ik lang niet voelen of zeggen maar nu wel en dat voelt fijn. Ik ben er nog lang niet en zit na 7 jaar nog middenin het rouwen maar ik geraak stap voor stap vooruit. Soms met heel diepe dalen maar ook met voorzichtige stijging. Ik ben mama geworden van een meisje en ze heet Beau. Haar naam betekent beeldschoon en dat was ze in elke zin van het woord.