Zwanger en ineens alleen zijn

Na lang twijfelen ga ik het toch doen. Mijn verhaal delen. 

Ik zal mij eerst even voorstellen; Ik ben Esther, 27 jaar en ik woon samen met Romée (2) in Zandvoort bij mijn ouders in huis. 

Op 24 maart 2018 had ik een positieve test in mijn handen. Ik woonde op dat moment samen met mijn ex, de vader van Romée. Onze relatie was best prima, we hadden natuurlijk zo af en toe wel eens ruzie maar dat hoort erbij. De zwangerschap kwam redelijk onverwacht aangezien we er niet echt mee bezig waren. 

Na de positieve test ging het eigenlijk snel bergafwaarts met mijn ex en mij. Ik ga niet in op de details want dat is te persoonlijk, vooral voor hem. 

Kort samengevat: met 14 weken zijn wij uit elkaar gegaan en ben ik terug naar mijn ouders gegaan die een straat verderop wonen. En waar mijn broertje op dat moment ook nog woonde. 

Het contact tussen mijn ex en mij is na de 20 weken totaal gestopt. Ik heb nog wel een geboortekaartje gestuurd maar nooit meer wat gehoord. Mijn ex heeft Romée nooit erkend en zij heeft dan ook mijn achternaam en geen vader op haar geboorteakte staan. 

Mijn zwangerschap was behoorlijk pittig en dan vooral op mentaal gebied. Ik was 25 moest terug naar mijn ouders en ik was zwanger. Ik zat er behoorlijk doorheen en kwam dan ook bij de crisisdienst terecht. En daar trof ik gelukkig een hele fijne psychologe die mij er echt doorheen geholpen heeft. Naast dat ik natuurlijk mijn lieve vrienden om mij heen had die er altijd voor mij waren. 

De volgende keer ga ik meer vertellen over hoe het is om met je baby bij je ouders te wonen. 

Liefs,

Esther