Zullen mijn kindjes mijn angst overnemen?

De meeste kinderen zijn bang in het donker. Dit is een fase in de ontwikkeling die meestal ook weer verdwijnt. Maar niet bij iedereen. Sommigen blijven er mee zitten of ontwikkelen deze angst opnieuw, als ze volwassen zijn. Dan krijgt deze irrationele angst een naam: nyctofobie. Het woord is samengesteld uit de Griekse woorden ‘nyx’ (nacht) en ‘phobos’ (angst/vrees).

Ben ik bang voor iets dat ik kan zien of juist voor iets dat ik niet kan zien?

Mensen met nyctofobie kunnen niet slapen als er helemaal geen licht is en vermijden alle plaatsen die schimmig of donker zijn. Angst voor het donker is een angst voor het onbekende. Die angst komt voort uit het niet precies weten wat er gebeurt, wat je ziet of wat je hoort.

Als het donker wordt, wordt er een zintuig bijna volledig uitgeschakeld: zien. Andere zintuigen, zoals horen, worden dan verscherpt. Als ik ook maar een zacht geluid hoor, begint het al. Wat zou het kunnen zijn? Is het een beest, iemand met slechte bedoelingen,...? Hoe is die binnen geraakt? Wat nu? Mijn hart gaat heel snel slaan, ik voel het in mijn keel. En dan verstijf ik helemaal. Ik maak mezelf helemaal gek. Op dat moment héél serieuze boel, maar overdag blijkt dan weer maar eens dat het helemaal nergens voor nodig was. Het was eigenlijk maar het geritsel van takken buiten, vreemde schaduwen door het licht op de gang, een insect in de kamer, de deur die kraakt door de tocht… Overdag kan ik dus wel beredeneren dat er weinig is om bang voor te zijn.

Ze zeggen dat je ‘s nachts, wanneer de angst toeslaat, logisch moet nadenken. Wat maakt mij bang? Geesten, inbrekers, ...? Dan moet ik mezelf duidelijk maken dat geesten niet bestaan, dat inbrekers niet binnen kunnen omdat ik de deuren goed heb gesloten… Ik moet een draai geven aan de angst. Ik durf ‘s nachts niet naar het toilet op het einde van de gang, tenzij ik letterlijk overal het licht aandoe. Anders zie ik wel eens een schaduw en maak ik mezelf weer gek. Door het licht kan ik dan zien dat er helemaal niks is, dat helpt mij dan wel. Gaat het licht weer uit, spurt ik als een gek terug de kamer in.

Is er iets aan te doen? Zeker wel. Er zijn verschillende tips & tricks. Nachtlampjes, aan leuke dingen denken, de gedachten in het belachelijke trekken/er grapjes over maken… En als de angst de bovenhand neemt, kan er professionele hulp ingeschakeld worden.

Wat voor mij meestal helpt, is een nachtlampje en Thomas die mij vastneemt. Maar het helpt niet altijd, want soms zit de angst echt diep. Ik schaam me hier helemaal niet voor, het is wat het is. Maar wat mij het meeste bezighoudt, is hoe mijn kinderen er mee zullen omgaan. Hoe ga ik hun overtuigen dat ze niet bang hoeven te zijn, dat er niks is, als ik zelf bang ben?