Snap
  • Mama
  • mama
  • baby
  • Verlies
  • positief
  • zijn

Zonder mama

Hoe ouder ik word, hoe ‘normaler’ het lijkt te zijn om maar 1 ouder te hebben. En nee, natúúrlijk is dat niet normaal maar wat ik probeer te zeggen is dat ik steeds meer mensen tegen kom die hiermee te maken hebben. Dit wordt geen negatief getinte blog want ik vind dat je het leven juist moet koesteren en positiviteit werkt zoveel beter voor alles!

Zelf ben ik mijn moeder verloren op mijn 15e. Hoe gek het ook klinkt, ik ben hier aan gewend geraakt. Ze is namelijk ook best lang ziek geweest. Al twee keer eerder had ze borstkanker gehad en dit keer was het terug gekomen in haar lymfeklieren. Dat gevecht heeft ze helaas niet kunnen winnen. Na haar overlijden, midden in de pubertijd had ik niet veel regels waaraan ik me moest houden maar ik ben van nature geen losgeslagen, naar het foute-pad lopend persoon dus gekke dingen heb ik gelukkig nooit gedaan. Lastig was het soms wel, je wordt op jonge leeftijd toch ook best snel volwassen. 

Ik geloof er heilig in dat zulke dingen je uiteindelijk een sterker persoon maken. Je kan je druk maken om kleinigheden maar op de één of andere manier relativeer ik dit al snel en zijn die dingen niet zo belangrijk meer. 

Voor mij is het nu al 14 jaar geleden en ik besef me heel goed dat ik een van de vele ben die zoiets mee heeft gemaakt. Dit neemt niet weg dat ook ik het zo nu en dan, niet vaak gelukkig, toch een beetje moeilijk kan hebben. Wat voor een ander zo gewoon is om je moeder te bellen voor advies of om je ei kwijt te kunnen, is dat voor vele slechts een droom. 

De moeilijkste tijd heb ik gehad tijdens mijn zwangerschap en net na de geboorte van Olivia-Mae. Hier hangen toch veel vragen aan die je alleen aan je eigen moeder kan stellen. Gelukkig heb ik altijd veel lieve mensen om me heen gehad en heeft Olivia nu 2 super oma’s (en opa’s niet te vergeten)!

In the end, it’s all good! It’s life en het belangrijkste is écht het genieten van de mensen om je heen en dingen die je leuk vindt! Én remember, you’re not alone! Er zijn zoveel mensen die in hetzelfde bootje hebben gezeten en hard hebben moeten roeien om weer in de veilige haven aan te komen! ❤️

XOXO Astrid

4 jaar geleden

Ik ben blij dat ik mijn moeder heb mogen hebben tot de kinderen ook hun eigen herinderingen aan oma hadden. Ik mis ze nog iedere dag. Altijd wel iets waardoor ik aan haar denk. Maar ik kan er nu ook beter over praten. Word nu bijna 3 jaar. Maar je gaat wel door en sinds ze ziek was leven we meer bij de dag en kijken wat we wel hebben. Ben nu alleen al wel al die moederdag reclame beu. ( komt ook wel omdat toen moederdag de laatste goede dag was)

4 jaar geleden

Herkenbaar zeg. Heel mooi verwoord. Zelf mijn vader verloren aan kanker toen ik 8 was. Is oktober dit jaar 20 jaar geleden. Het wordt inderdaad steeds "normaler". Maar toch blijft het gemis er wel. zeker op speciale momenten zoals de geboorte van onze kinderen of toen ik trouwde. Maar merk ook dat het niet alleen voor mij, maar ook in mijn omgeving normaler is. Als ik als tiener of kind zei dat mijn vader was overleden, zag je mensen schrikken. Nu doen ze dat niet meer of ik moet erbij zeggen dat ik kind was/8 jaar oud was. Je wordt er inderdaad snel volwassen door en makkelijk was het niet, maar zoals je zelf al zegt: het maakt je sterker. Dat zeg ik zelf ook en dat zeg ik al jaren(vooral tegen de mensen die spontaan medelijden met je krijgen/kregen als ik het vertelde).

4 jaar geleden

Mooi verwoord en heel herkenbaar. Mooie foto ook erbij! Liefs, Jamie