zonder jou..

Liefste Daan, vandaag precies 2 maanden geleden was de uitvaart. Het leven gaat door, en we pakken de draad weer op. De tijd heeft letterlijk stil gestaan voor mijn gevoel, tot na de uitvaart. Toen pas besefte ik dat we al bijna in april zaten. Papa en ik werken allebei weer (ik dan wel boventallig tot 1 juni) en je zus gaat naar de opvang. we hebben lieve vrienden en familie om ons heen die veel steun geven. Ik mis je, zo ongelooflijk veel. Je kunt niet geloven hoe graag ik je vast wil pakken, in badje wil doen, je wil horen huilen, alles! Maar de gedachten dat jij geen pijn meer hebt verzacht alles, want dat had je de week voor je overlijden. Ik zag je dat weekend ervoor pijn hebben, dat voelde ik door merg en been. Gelukkig werd je toen aan de beademing gelegd en kon je rustig slapen. Wat de pijn nog meer verzacht is de uitslag van de obductie die we hebben laten doen. De eerste insteek was dat we dat voor de wetenschap deden, maar ik ben zo blij dat we het hebben laten doen. Ik werd toch wel nieuwsgierig naar wat er precies in jouw kleine lichaampje af heeft gespeeld. 15-05-2019 hadden we het na-gesprek op het IC met de arts en verpleegkundige die bij het overlijden waren. De afdeling terug zien was op dat moment fijn, helaas was jouw kamer bezet. We kregen al snel te horen dat de obductie de verwachtte conclusie had. Je had een zeer afwijkend lymfesysteem en het leek erop dat een deel niet eens gebruikt is geweest, door de lekkages. Je had dit nooit kunnen redden, wat de pijn ergens toch verzacht. We kregen de voet- en hand afdrukjes mee die gemaakt zijn net voor je overlijden, wat was je toch groot geworden in die 5 weken in het ziekenhuis! Het is fijn als mensen vragen hoe het gaat en over jou willen praten. 24-04-2019 hebben we het as opgehaald. Ik wist natuurlijk dat je overleden was en ik je niet meer terug ging zien, maar het as zo zien.. dat deed toch wel pijn. Gelukkig kregen we een mooie urn mee, waardoor we nog tijd hadden om de juiste urn uit te kiezen. Ondertussen staat die op het dressoir bij de rouwkaart en een mooie foto van ons 3. Ook hebben je papa en ik allebei een gedenk-kettinkje om. Isa zegt ooit eens uit haar zelf jou naam, dan wijst ze bijvoorbeeld naar een foto of onze kettinkjes. Als we een kaarsje aan gaan steken in het kappelletje in het park dan weet ze ook dat dat voor jou is. Ze doet het goed, en houd ons bezig. Liefste Daan, er is zoveel wat ik je nog wil vertellen..