Zo hoort het niet tegaan (deel 5)

Ze leggen haar op tafel onder de warmte lamp en onderzoeken haar. Uiteindelijk begint ze eindelijk te huilen! 

Papa mag een stukje van haar navelstreng door knippen en daarna gaan we snel met haar de afdeling want ze moet echt aan beademing. Vreugde en verdriet mengen zich. Blij met de geboorte van mijn kleine meisje mijn te kleine meisje! Het enige wat ik van haar had gezien was een slap roodblauw armpje. Meer kon ik niet zien. Mijn vriend was ondertussen met ons meisje weg en ik lag nog op de ok. Het werd me niet goed vanalles ging door me heen! Stel ze red het niet en ik lig nog hier! Ik wil naar haar toe! Sorry maar dat kan nog niet! U moet eerst nog naar de uitrust kamer!

Het leek wel een eeuwigheid! Ik dacht alleen maar ik wil naar mijn meisje toe! Maar ze wilde natuurlijk vader en moeder tegenlijk samen bij de kleine hebben. Maar ze kregen mijn vriend niet te pakken die was ondertussen zijn ouders en mijn ouders aan het inlichten. 

Ik maakte zo'n drama dat ze uiteindelijk me alleen naar haar toe gebracht hadden. Daar lag ze dan een klein hoopje net niet meer doorschijnend maar wel nog rood en blauw goed te zien dat ze nog niet klaar was om uit mijn buik te mogen. Ik keek naar haar en dacht alleen maar je moet het redden je moet dit doorstaan! Ik kan nu al niet meer zonder jou! 

Waar was je nou? Vraag ik beetje kwaad aan mijn vriend. Ik was even iedereen aan het bellen! Ik had je gezegt je verliest haar geen minuut uit het oog voordat ik bij haar ben geweest! Sorry, maar ze ligt hier goed ik kon toch niks meer doen! Nee dat snap ik maar ik had het van je gevraagt.... laat ook maar... ik wilde geen discussie bij mijn kleine meisje want ze lag daar tevechten voor haar leven ook mijn hart klopte en vocht daar in die couveuse. Zij was nu veel belangrijker. Ze is balangrijker dan alles op deze wereld en ze gaat dit redden! Het MOET!