ZO BOOS OMDAT IK JE MIS....

 

mocht je op een dag verdwijnen
weet dan dat ik op je wacht

want mn lief
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou
altijd heb ik je lief
ik kan niet zonder jou bestaan
ik kan niet zonder jou

Clouseau - altijd heb ik je lief

 

 

  

Ik wilde al een paar dagen een nieuw blog schrijven maar de woorden komen maar niet. Vandaag is het 109 dagen later dan de dag dat Juliëtte niet mooier mocht worden. De dag dat het leven ophield en wij voorgoed veranderden. De dinsdagen zijn moeilijke dagen voor mij. Het is je ‘verweekdag’… wat klinkt dat gek al ik het opschrijf. Je zou al 18 weken zijn. Wij zouden de grootste stress vergeten moeten zijn en misschien zou je wel net als je zusjes lekker doorslapen. Ik weet zeker dat je een blije opgewekte baby zou zijn geweest. Je zou je wellicht kunnen omdraaien en naar ons kunnen lachen. Net als je zusjes je eten weer net zo hard uitspugen om vervolgens heel hard te ‘kraaien’ want wat zou dat grappig geweest zijn.

In plaats van al die mooie dingen zit ik aan mijn bureau een blog te typen over hoeveel ik je mis en ongelofelijk veel pijn het doet. Ik probeer steeds meer te gaan zien wat je mij wel hebt gebracht. Ik probeer tegen iedereen te vertellen dat naast het grote verdriet dat ik heb… ik ook dit jaar (weer) een hele trotse mama ben geworden. Een mama van een prachtig mooi meisje die hopelijk mij heel veel heeft geleerd. Het leven mag niet voor lief genomen worden. We mogen blij zijn dat wij tot dit verdriet nog nooit zoiets heftigs hebben meegemaakt, maar wat zou ik graag een ‘slechter’ leven hebben gehad als ik dan mijn mooie Juliëtte had mogen houden.

Zoals ik al eerder aangaf lees ik veel boeken over rouw. Nog steeds overheerst het verdriet maar de boosheid begint de overhand te nemen. Ik kan boos worden om kleine dingen en om hele grote dingen. Vorige week ging ik met Christine en Elisabeth naar de Efteling. We hadden samen een prima dag (zo omschrijf ik het voortaan.. dagen zijn nog niet goed.. dus prima dekt volledig te lading). Tot ik naar de uitgang van de Efteling liep. Daar stond een vrouw hoogzwanger te roken… Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik werd zo ongelofelijk boos en moest mij inhouden om niet naar haar toe te lopen en te vertellen hoe ik hierover denk. Ik heb er alles maar dan ook alles aangedaan om Juliëtte bij me te houden.

Ik probeerde zo gezond mogelijk te leven en toch werd Juliëtte van mij afgenomen en daar stond iemand hoogzwanger te roken… Nu ik dit schrijf voel ik mijn boosheid weer terugkomen. Hoe kan je zo het lot tarten? Het is niet aan mij om over andere mensen te oordelen maar ik had zo graag een gezond kind gewild om voor te zorgen en op nog geen tien meter afstand staat daar iemand…. Ik vind het leven oneerlijk.

Wederom verlang ik terug naar mijn oude ‘ik’. Voorheen kon ik mij ook boos maken om dingen die in mijn ogen niet ‘kloppen’ maar nu.. het kind waar ik zo naar verlangde, die mij zoveel liefde bracht is weg om nooit meer terug te komen. De dagen erna probeer ik het van mij af te zetten maar ik kan het niet. Ik voel gewoon woede. Woede omdat Juliëtte er niet meer is. Woede omdat het bij ons niet zo mocht weten. Woede omdat mijn gezin nooit meer compleet is. Woede omdat ik mijzelf niet meer kan vinden. Vandaag voerde ik een telefoongesprek met mijn leidinggevende. Ik wil graag koffie gaan drinken op kantoor maar ik kan het niet. Op kantoor ben ik namelijk ook nog gewoon Sanne maar nu wel met een heel ander verhaal. Ik vind het moeilijk om mensen uit te leggen hoe ik mij voel.

Voor andere mensen is het al zo lang geleden. Vroeger dacht ik ook dat vier maanden een hele lange tijd was. Dat in vier maanden eigenlijk ieder probleem dat je kan hebben opgelost zou zijn, maar dit is anders. Ik zou weer normaal willen functioneren. Ik zou willen dat mijn hoofd niet zo warrig was. Ik wil weer zonder een agenda op twee meter afstand van mij dingen willen plannen. Mijn hoofd heeft nog nooit zo slecht gewerkt als nu. Er is maar één focus "hoe lukt het mij om weer een dag door te komen". Lukt het mij om weer een beetje te lachen? Hoe kan ik omgaan met de woede aanvallen die onze oudste dochter krijgt omdat het allemaal zo onstabiel is op het moment.

Het is zwaar om alle ballen hoog te houden. Wederom beloof ik mijzelf dat ik niet ‘kapot’ van verdriet mag gaan, dat ik zal blijven vechten. Juliëtte zou niet gewild hebben dat ik opgaf maar soms zou het zo ongelofelijk makkelijk zijn geweest. Gewoon de handdoek in de ring gooien… ik doe niet meer mee… maar ik doe het niet. Ik hou teveel van Christine, Elisabeth, Juliëtte, Marnix en alle andere lieve mensen om mij heen. Ik ben geen verliezer… maar dit keer heeft het leven wel van mij gewonnen. Een ronde twee is er niet… al verlang ik ernaar. Ik moet door…. leven gaat nog steeds op pure overlevingsdrang. Christine en Elisabeth mogen nooit denken dat ons leven alleen maar kan zwelgen in verdriet. Wat ik op het afscheid van mijn mooie meisje zei: “Ik zal dit verdriet met opgeheven hoofd dragen”. Hoe erg ik Juliëtte ook mis, het gemis maakt dat ik mij meer en meer realiseer  hoe gelukkig ik mag zijn dat zij nog wel in mijn leven zijn.