Zijn ze hem vergeten?

Onder het motto "Hoe gaat het écht?"

De mensen die mijn vorige blog gelezen hebben, weten dat Ivar in het begin van de lockdown in maart geboren werd. De rust die we toen hadden was zalig en die zou ik bij een tweede kindje heel graag opnieuw hebben. Toch voel ik mij de laatste tijd best verdrietig. Een gevoel dat plots binnensluipt en mijn hele dag kan verknoeien. Waarom dan? Omdat ik soms het gevoel heb dat veel familieleden en vrienden Ivar een beetje vergeten zijn.

Ik ben een grote fan van kaartjes en toen Ivar geboren werd, kregen we er een aantal opgestuurd. Elke dag van de lockdown waren we enthousiast als er iets in de brievenbus zat, want babybezoek mocht niet. In diezelfde periode werd er af en toe iets op zijn pamperrekening (we hadden geen geboortelijst gelegd, maar kozen voor een rekening) gestort en we kregen enkele pampertaarten van vrienden en familie. En dan stopten de kaartjes en de kadootjes ineens. Ook kwamen er nog amper berichtjes. Veel mensen die een geboortekaartje kregen, lieten helemaal niet van zich horen...

Wij hadden heel mooie doopsuikers en snoepjes klaargemaakt voor het bezoek. We stonden open voor raambezoekjes en een veilige manier om de kleinigheden tot bij hun te krijgen… maar er kwam amper interesse. Geen berichtjes om te vragen of ze eens mochten langskomen, geen berichtjes om te vragen hoe het ging met ons kleintje.

We hebben ons de voorbije maanden vaak afgevraagd of het kwam door het gebrek aan een babyborrel. Veel mensen wachten met kaartjes en/of kadootjes tot de babyborrel, maar die bleven ook uit na het afzeggen van zijn feestje. Ik weet dat je geen baby krijgt voor de kadootjes, maar toch steekt het. Een oprecht berichtje of kaartje alleen al was zo welkom... De doopsuikers hebben we opgeborgen, de kaartjes liggen in de kast, de pamperrekening is leeg en de hoop is opgegeven.

Ivar is 7 maanden oud en ik heb mij nooit zo alleen gevoeld als in de voorbije 7 maanden. Ik zou de "schade" inhalen en een keileuk feestje organiseren voor zijn eerste verjaardag, die al binnen 5 maanden is. Nu de tweede lockdown in zicht is, heb ik die plannen ook opgegeven.

Al een geluk dat Ivar zo'n vrolijk en zorgeloos kind is en mij de meeste dagen moeiteloos heel gelukkig maakt.

Nog mama’s die net voor of tijdens de pandemie zijn bevallen en dit gevoel delen?

P.S.: Een oprechte merci aan de lieve familie en vrienden die wel aan Ivar gedacht hebben en nog steeds aan hem denken ♡