Zijn adoptie was niet gepland.

Een niet geplande zwangerschap, we kennen allemaal wel iemand die er mee te maken heeft gehad. Zwanger geworden door een spiraaltje heen, ziek geweest en de pil uitgespuugd of toch vruchtbaar blijken te zijn, het zijn verhalen die we allemaal wel eens gehoord hebben. Mijn drie jongste kinderen heb ik mogen adopteren. Adoptie is normaal een lange, moeizame procedure maar bij mijn jongste zoon was er sprake van een niet geplande adoptie. Iets wat je eigenlijk nooit hoort.

Met vijf kinderen dacht ik dat mijn gezin compleet was. Alle babyspulletjes die ik niet meer gebruikte deed ik weg. Ondanks dat mijn gezin voor mijn gevoel compleet was, vond ik het best wel lastig om alles weg te doen. Het was toch een periode waar je definitief afscheid van nam. Als laatste zou ik afscheid nemen van het wiegje. Ik wou het niet verkopen maar geven aan mensen die het goed zouden kunnen gebruiken. Mensen die het echt nodig hadden. Een uur voordat het zeer jonge stel de wieg zou ophalen, sloegen de emoties toe. Ik voelde mij een enorme muts maar was simpelweg niet in staat om zonder tranen die wieg over te dragen aan die mensen en dus besloot ik om hem buiten neer te zetten en ze een appje te sturen dat ik onverwachts weg moest.

Weg ging ik niet. Ik kroop achter de laptop en scrolde wat doelloos heen en weer tot ik bij Facebook aan kwam en er een berichtje binnen kwam. Het was een berichtje van de biologische moeder van mijn jongste dochter. We hebben een open adoptie (waarover binnenkort meer) waardoor er over en weer ‘gewoon’ contact is. Ze vroeg wat standaard dingen, als hoe het ging met haar dochter en kwam toen opeens ter zake. “Charlotte ik schaam mij verschrikkelijk maar ik ben weer zwanger. Ik wil niets liever dan dat de kinderen bij elkaar opgroeien. Zeg alsjeblieft ja, ook tegen dit kindje”.

Terwijl ik dacht die dag definitief afscheid te nemen van de babyperiode, was er nieuw leven onderweg. Een kindje dat verwant was aan mijn dochter. Een kindje waarvan de moeder mij vroeg of ik er voor wou zorgen. Ik heb geen seconde getwijfeld, dacht niet aan alle praktische bezwaren, ik dacht niet aan het geld dat op tafel zou moeten komen voor de procedure, ik dacht enkel natuurlijk is er ook voor dit kind een plekje en schreef haar dan ook terug dat ik volmondig ja zei tegen dit kindje.

Ik heb denk ik een uur daar aan tafel gezeten. Voor mij uit starend. Wat was er nu net gebeurd en hoe ging ik dit aanpakken. Naast dat ik mij zorgde maakten dat ze weer zwanger was geworden, terwijl ik wist hoe graag de biologische moeder gesteriliseerd had willen worden (maar waaraan het ziekenhuis niet mee wou werken in verband met de geloofsovertuiging van de arts) voelde ik ook een enorme dankbaarheid. Ze had het niemand durven vertellen en ze had mij genoeg vertrouwd om het verhaal op te biechten. Om mij de vraag te stellen.

De eerste stap was uitzoeken hoe deze adoptieprocedure zou moeten verlopen want normaal start je een procedure en uiteindelijk is er dan een match. Bij een open adoptie kan er na plaatsing dan contact tussen de adoptieouder(s) en de biologische familie plaatsvinden. Nu was er al een match en contact maar nog geen procedure. Er moest allereerst goedkeuring komen van de Raad van de Kinderbescherming, de biologische moeder moest naar een adoptiebureau bij haar in de buurt enz. Er bleken lange wachtlijsten waardoor de tijd ging dringen, want ze konden haar pas aan mij matchen als ik goedkeuring had. Ik beet mij er in vast en hing dagelijks aan de telefoon. Het zou toch niet zo kunnen zijn dat een biologische moeder de keuze maakt dat ze haar baby wou plaatsen daar waar haar dochter ook al woonde maar dat dit door stapels op een bureau niet zou kunnen. Ik had het Nederlandse adoptiebureau volledig achter mij staan maar ook zij stonden met hun rug tegen de muur en waren afhankelijk van de goedkeuring die ik nodig had.

Het moment dat de telefoon ging en ik bericht kreeg dat er groen licht was, staat in mijn geheugen gegrift. Hier had ik al die weken voor gestreden, nu zou het allemaal makkelijker worden. Dacht ik, want daar bleek ik flink naast te zitten…..

Er zouden nog heel wat bergen op de weg komen voordat ik hem in mijn armen zou kunnen sluiten.

Volgende week lees je hoe het verder ging en hoe hij uiteindelijk in mijn armen kwam.

Mocht je het leuk vinden om ons te volgen neem dan een kijkje op www.instagram.com/come.on.lets.do.this