3 jaar geleden
Zij maakt mij compleet
Zolang ik me kan herinneren heb ik een grote kinderwens.
Ik weet nog goed hoe zwangere vrouwen me altijd gefascineerd hebben. Als kind was baby borre mijn grootste vriendin, ik sleepte haar overal mee naar toe. Om te kijken wat ik wilde worden liep ik snuffelstage op een kinderdagverblijf, mijn favoriete programma was kleine kindjes grote zorg en bevallingsverhalen lezen vond ik oprecht interessant. Een tijdje heb ik me afgevraagd of de kraamzorg iets voor mij zou zijn maar ik besloot een hele andere weg in te slaan.
Toen ik mijn vriend tegen kwam gingen we na zo'n 3 maanden samen wonen. In het kader van, you never know deden we het gewoon. Beste keuze ever en geen moment spijt van gehad. Soms moet je dingen gewoon doen. Gelukkig zijn we in dat soort dingen beide impuslief. Na 1,5 jaar en een groter huis werd mijn verlangen voor een kindje groter. Ik had het gevoel dat ik iets miste, niet in onze relatie maar een stukje van mezelf. We hadden genoeg liefde om te geven dus waarom niet, we besloten er voor te gaan.
We raakte achteraf gezien snel zwanger. Negen maanden lang droomde we over hoe ze er uit zou zien, op wie ze zou lijken en hoe ons leven zou zijn. Corona even niet meegerekend maar dat ter zijde. Ik vond het best spannend zwanger zijn, het besef dat er een kindje in je groeit is zo bizar, 9 maanden wachten vond ik overigens voelen als een eeuw. Hallo, mevrouwtje ongeduld.
Nu zijn we alweer 8 maanden verder, hoe dan? My god wat gaat dit snel. Te snel. Kan iemand de tijd stilzetten? Het is echt zo’n cliché maar waar. Twee keer knipperen en je hebt weer een andere fase. Het is tof om te zien je kruipt, je staat, je probeert te lopen, brabbelt, bent stout, je ontdekt, je geniet, je giechelt en creëert nu al je eigen willetje. Vorige week was daar plots je eerste woordje: Papa, ja hoor nu al een kind van der vader.
De glimlach die je ons elke dag geeft is onbetaalbaar. Ik denk dat mijn hart zon 100 keer per dag uit elkaar spat van liefde. Je armpjes die je uitstrekt als je uit bed getild wilt worden, het geklauter in me benen als je vast gehouden wilt worden en natuurlijk het overal willen zijn waar wij ook zijn.
Dwaal je al af bij dit zoete gedoe? Ik get it. Vroeger zou ik het ook hebben gedacht. Wacht maar tot je mama, papa of bonus ouder wordt dan weet ik zeker dat je me begrijpt.
Weetje wat het is, een kind maakt alles bijzonder en tuurlijk lieve mensen is niet alles altijd rozengeur en mannenschijn maar het is zo mooi om te zien hoe ze gefascineerd kunnen zijn door dingen die ons geen eens meer opvallen, voor ons is het normaal geworden. June kan eeuwig kijken naar de blaadjes aan de boom, het water van de douche dat op de grond valt of haar eigen voetje. Ze zijn gelukkig met een wc rol, een doekje of een afstandsbediening en een rijstwafel is life. Hoe mooi kan het zijn.
Ze zeggen dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van andere kan houden. Ik ben het er niet mee eens. Ik hou meer van mijzelf door mijn kind. Ik hou meer van mij lijf door welke prestatie het geleverd heeft. Ik hou meer van het leven omdat ik nu voor de volle 100% leef, ik mezelf niet 100 verplichtingen geef en niet met andere mensen bezig ben. Ik doe waar ik gelukkig van word, ik ga om met de mensen die mij gelukkig maken en ik streef niet continu naar meer. Tim is mijn geluk, June is mijn geluk en zij maken mij meer dan compleet.
