Zij gelooft in mij...deel 1

Mijn leven lang, mijn korte leven.. Telt pas 31 jaar. Maar voor deze korte tijd die ik op deze mooie, soms vreselijke, wereld leef, heb ik al veel gezien en meegemaakt.

Ik had nooit een droom of toekomst om een kindje te mogen krijgen. Simpel weg omdat ik het vertrouwen niet had, om iets wat zo mooi en puur is deze wereld in te begeleiden. Mijn vertrouwen en gevoel en geloof in een toekomst was weg. Mijn leven bestond uit overleven.

Er was ooit iemand die mij vertelde "Jij bent ongewenst"... "JIJ, bent geboren voor het ongeluk". Zo vaak als het je wordt gezegd ga je er ook in geloven.

Dal in dal uit.. Psychologe hier en daar.. Van Burn out tot persoonlijkheids stoornis.

Het vertrouwen in jezelf kwijt zijn. O dat gevoel gaat zo diep!!! Vaak overviel mij het gevoel "wat heeft dit leven nog voor nut als er voor mij geen doel of nut meer is".

Ik heb een lange weg afgelegd. Mijn hele lieve dierbare fantastische vriend ontmoet. Die mij in het diepste van het zwarte gat heeft meegemaakt. Heeft geprobeerd mij te laten inzien dat ik wel iemand ben. En in de tijden van veel tranen,snot,diepe dalen, er altijd is geweest. In mij geloofde, maar ik het zelf niet zag.

Ik heb wel eens geroepen. Ik snap mensen zoals Antonie Kamerling. Zij snappen de maatschappij maar de maatschappij hen niet. En zo tegen worden gewerkt waardoor zij het spoor bijster raken. Omdat het niet meer bij te houden is.

IK als "mislukt,ongewenst,meisje" wist niet goed wie ik was.

Tot ik na een onderzoek te horen kreeg dat zwanger worden moeizaam zou worden. Gelijk toen ik dit hoorde heb ik mijn anticonceptie overboord gegooid. We zouden het proberen in ieder geval om uit te sluiten dat we het een kans hebben gegeven.

3 maanden later ... Na oud en nieuw 2015... Menstrueerde ik niet meer.. Ik lichte paniek naar de drogist. Want ondertussen had ik koers gezet richting een ander pad. Dus dit kwam wel heel uhh.. Als een verrassing. Na 2 testen.. Hing ik in paniek aan de telefoon bij de mensen die ik zo vertrouwde. Op 5 maart 2015 wist ik dat ik al 5 weken was. Ik wist dat dit voor mij een behoorlijke opgave zou worden. Mijn vriend riep altijd.., als we het geluk hebben, wordt het een meisje. (ook mijn bonus mannetjes vonden dat altijd leuk om te horen). Maar nu was het dus echt zo!!!!

Bij de 20 weken echo was het duidelijk een meisje. Ik kreeg extra psychische begeleiding van een postpartumpoli. En in mijn 3e trimester kreeg ik er ook thuis begeleiding bij. Alles waar ik zo tegenop zag gebeurde. Ik was de realiteit kwijt. Maakte van kleine heuveltjes enorme bergen. Kwam mijn kamer niet uit. Uiteindelijk ben ik opgenomen zodat ik ingeleid zou worden. Het ging duidelijk niet goed met mij. (psychisch)... Wederom dacht ik.. Dit kan ik niet..

In deze tijd heb ik een bericht op mijn facebook gedeeld... Zie deel 2.