Zij gelooft in mij.. deel 2

Bericht van facebook.. Begin 3e trimester juli 2015...

Rozengeur en baby... Helaas...

Op advies van mijn psycholoog ga ik dingen (hersen dingen) van mij afschrijven. Natuurlijk in overleg en goedkeuring van mijn partner. Ik wil hiermee niemand schade toe brengen of voor schut zetten.

Ook zou ik het fijn vinden als dit gezien wordt als een stuk verwerking. Meningen of goed bedoelde adviezen zijn erg lief maar het liefst doe ik dit op mijn eigen manier en eigen tempo. Of je nou vindt dat dit hier niet hoort of je vindt het schande. Ik vraag je vriendelijk deze mening voor je te houden. Dit zal mij op geen enkele manier beter maken.

We vliegen even terug in de tijd zo'n (bijna) 4 jaar geleden toen ik begon te merken dat ik last kreeg van mijn hersen dingetjes. Ik woonde nog op mezelf in de binnenstad van Dordrecht in een oude woning. Daar kreeg ik last van angsten, ik zag dingen die er (tot op de dag van vandaag weet ik dit nog steeds niet) misschien niet waren. Ik kon moeilijk alleen zijn en maakte gebruik van elke gelegenheid om ergens te kunnen slapen. Het maakte niet uit waar, zolang ik maar niet alleen hoefde te zijn. De reden van deze klachten zijn inmiddels boven tafel en zal daar niet verder over vertellen.

In deze periode leerde in mijn fantastische levens partner kennen. Hij heeft mij door deze periode heen gesleept, hoe ernstig, stom. lomp of gemeen ik ook kon zijn. Ik leerde hem kennen met 2 geweldige knullen, die mij hebben geleerd dat het leven verder rijkt dan alleen mijzelf.

In de tussentijd woonde ik bij hem in en was ik gestopt met werken. Op advies van mijn toen nieuwe huisarts heb ik mezelf aangemeld bij PSYQ waar ik binnenkwam op de angst poli.

Maar niet veel later zat ik op de persoonlijkheidsstoornis.. Op dat moment had ik een aantal diagnoses. Obsessive Compulsieve Stoornis, Persoonlijkheids Stoornis met automutilatie. Voor mensen die niet begrijpen wat dit allemaal betekend google kan je helpen. En nee voor de duidelijkheid ik automutileerde alleen en niet op anderen. Die vraag heb ik in de tussentijd ook al eens gehad.

In de tijden maakte in obsessief schoon, had/heb ik last van symmetrie dwang ( alles op een bepaalde manier of volgorde willen neerzetten, of uitvoeren). Dit was ongelofelijk vermoeiend.

Ook had ik een ontzettend hoog verantwoordelijkheids gevoel en schuld gevoel, Alles wat door mij kwam of door mij was veroorzaakt vergrootte ik zo ontzettend en betrok dit zodanig op mezelf dat dit resulteerde in automutilatie. Dit verzachte de pijn tijdelijk. Ik automutileerde niet als een straf op mezelf, maar om de pijn die ik voelde niet meer te hoeven voelen.

Door veel schema therapiëen een dieët en veel sporten en natuurlijk de ongelofelijke steun en onvoorwaardelijke liefde van mijn vriend (en de mensen die het weten en mij zo ontzettend hebben gesteund wil ik ook niet vergeten) was ik na 2,5 jaar stabiel. Ik werkte weer, ik ben terug naar school gegaan en liep daarnaast ook stage. Het leven lachte mij voor het eerst sinds tijden weer toe. Ook kon ik genieten van de kleine dingen.

Het schoonmaken werd minder intensief zo ook de dwang handelingen.

Ik was weer waar ik wezen moest. We maakten een mooie reis naar Amerika afgelopen september 2014. Ik droomde van een mooi gezinnetje en succesvolle toekomst met een leuke baan. Tussendoor kreeg ik nog even te horen dat mijn schildklier het af liet weten waardoor de kans op zwangerschap aanzienlijk minder zou kunnen worden. Ding Dong,, daar diende zich iets aan waar we ooit wel aan hadden gedacht. Maar nooit echt serieus bij stil hadden gestaan.

Na een aantal onderzoeken kreeg ik thyrax en hebben we besloten om er eens serieus over na te denken of we beide nog gezegend wilde worden met een kindje. Op dat moment was ik gestopt met elke vorm van anticonceptie. Omdat het toch moeizaam of minder mogelijk was om zwanger te raken door de niet werkende schildklier.

Vanaf oktober tot december hebben we hier geen aandacht aan besteed tot dat het me toch wat naar de keelgreep om op deze manier op dit moment "spontaan" zwanger te worden. Ik voelde mezelf er nog niet klaar voor. Ik wilde mijn school nog afmaken en een vaste baan vinden. Hier stemde mijn vriend mee in. Dus op deze koers zouden we verder varen.

(Even een kleine kanttekening: Ik kan sinds mijn diagnose lastig met veranderingen omgaan. En als ik ergens voor ga dan zal ik daar alles uit halen.)

Tot dat..

Begin februari ik ontzettend moe werd. Last kreeg van buik pijnen en moeilijke eetlust. Besloot ik een zwangerschapstest te doen. (Ik zou net weer gaan beginnen met de anticonceptie)

Ik zag de test en wist even niet of ik blij moest zijn of ernstig in paniek. Vanaf die tijd is alles snel gegaan.

Mevrouw de baby diende zich wel erg snel aan. En er moest nog zoveel gebeuren. Ik had mezelf een andere koers gezet. En was totaal niet bezig met een eventuele zwangerschap.

( ik was nog steeds onder behandeling van een psycholoog)

Doordat ik mezelf al die tijd zo goed had gevoeld dacht ik dat het allemaal wel los zou lopen. In overleg met mijn behandelende psycholoog ben ik doorverwezen naar de zwangerschapspoli van PSYQ. Hier zou ik vanaf maart tot na mijn zwangerschap begeleid worden om zo stress vrij mogelijk mijn zwangerschap door te komen.

Het was helaas zwaarder dan ik had verwacht. Eerste trimester ging op zich wel redelijk. Ik had niet veel last van misselijkheid of extreme moeheid wel had ik last van mijn buik. De eerste drie maanden waren zo voorbij. Toen rolde we het tweede trimester in. Toen kreeg ik een flinke klap. Na al die maanden dacht ik echt blij te zijn met mijn zwangerschap en het geaccepteerd te hebben. Maar ik begon mezelf steeds meer te beseffen dat ik er niet van kon genieten en er ook de tijd niet voor nam. Ik had amper aandacht voor wat er komen ging. Mijn buik groeide niet, je zag het dus niet, ik bleef maar dingen doen die ik altijd al deed. En ik deed er zelfs nog een schepje boven op.

Al snel ging het fout. Ik kwam met extreme buikpijnen thuis zelf huilend. Waarop mijn vriend zei dat ik echt stappen terug moest gaan doen. Ook is de verloskundige een paar keer langs geweest en adviseerde mij het zelfde. Zo ook mijn behandelende psycholoog. Maar Sandra was eigenwijs en dacht, dit varkentje wassen we toch even. Ik ben zo nog 2 weken doorgegaan. Toen ik op mijn stage de knoop doorhakte omdat ik die dag weer veel buikpijn had. Achteraf heb ik niet geaccepteerd dat ik zwanger was/ ben en was bezig om alles af te krijgen en in het ritme te blijven. Ik kreeg weer last van schuld gevoel maar dit keer richting mijn kindje.

Ik wilde zo blij zijn maar was het niet. Uiteindelijk heb ik toch een soort blijdschap kunnen tonen naar de mensen om mij heen. Maar thuis wisten we wel beter. Momentjes om te genieten van mijn groeiende buik was er niet. Omdat ik te veel deed. En er was nog geen buik.

Nog voor mijn 3e trimester ben ik overal mee gestopt. Werken, stage en school. Deze beslissing was heel moeilijk. Omdat ik mezelf voelde falen. En weer eens iets niet normaal af zou ronden. Ik accepteerde de rust en alles ging vanaf dat moment redelijk. Ik werd stabiel.

Had iemand aangenomen om mijn huisje elke week schoon te maken zodat ik mezelf daar niet te veel mee vermoeide. Ook mijn dwang klachten kwamen weer terug. En de angsten. Dit keer wel andere angsten dan voorheen. Dit keer zou het gaan om "Sandra als moeder".

Al met al zat ik op een gegeven moment een maand thuis toen ik werd opgeroepen door de Arboarts. Op dit moment had ik vrede met thuis zitten en de rust die ik had. Mijn hoofd kreeg weer wat ruimte voor zaken waar ik eigenlijk mee bezig moest zijn. Mijn buik groeide als kool zo ook ons kleine meisje.

Bij de arboarts Ik kreeg een oordeel van deze mevrouw wat ik haar misschien ook niet kwalijk kan nemen. Zij ziet iemand voor 5 minuten en doet een greep in haar ervaring. Ik was gezond genoeg om weer aan het werk te gaan. Hier crashte mijn hersenen en begon ik waar ik nooit meer wilde komen. Er werd een deurtje open gegooid waarvan ik dacht dat ie zo goed als gesloten was.

Het gevoel van falen was zo groot. Had ik onbewust toch de verkeerde keuze gemaakt? Toon ik mezelf zo anders aan de buiten wereld? Is het niet gegrond dat ik thuis zit? Ik wilde niemand in de problemen brengen. Ook onze thuis situatie niet. Ik kon mijn vriend het niet aan doen. Om naast de verbouwing het opvangen van zijn kinderen en mijn problemen nog eens een oplossing te zoeken voor eventuele geld problemen. Dit zal dan allemaal mijn schuld zijn.

Nachten zijn om na te denken. Doe ik het wel goed? Ga ik het wel goed doen? ben ik wel in staat om ons meisje op te voeden? Als ik nu al niet meer stabiel kan blijven, hoe moet dit dan na de bevalling? Elke vraag die in mijn hoofd op komt weeg ik elke keer weer af. Zo is mijn grootste issue, borstvoeding, waar doe ik goed aan? Wel of geen borstvoeding?

Na een bezoek aan de PSYQ gisteren heeft ze mij op het hart gedrukt. Meer rust te nemen. Mensen moeten zich dit keer aanpassen aan mijn tempo en ik niet aan die van hen. ( Ik wil zo graag nog doen alsof ik alles kan, wat niet waar is) Als ik zo door zou gaan zou ik stranden nog voor de finish. Kans op postnatale depressie hangt zeker boven het hoofd. Zwangerschaps yoga wordt geadviseerd en het van me afschrijven. Medicatie is ook over gesproken maar daar wil ik nog niet aan. 22 juli moet ik weer terug en bespreken we de voortgang.

Elke dag leef ik opnieuw met mijn dwang gedachten alles moet weer symmetrisch. Niets is nog gewassen, niets is nog klaar, en het schiet al zo snel op.

Iedereen doet zo zijn best en wil iedereen erg dankbaar zijn. Want dat ben ik ook. Maar ik uit het zo lastig.

Woensdag kwam mijn kraampakket binnen en ik schoot in tranen. Wat heb ik al die tijd nou gedaan? Alleen maar problemen veroorzaakt? En over een paar weken zou ze er al zijn? Ik heb niet eens de tijd gehad om te kunnen genieten of willen genieten. (is maar net hoe je er naar kijkt ). Ik zou er achteraf zoveel spijt van krijgen.

Ik hoop dat het van me af schrijven een verlichting geeft. Meer omdat het voor mijn omgeving duidelijk wordt. Ik niet alles moet uitleggen. Want het is lastig. Ik kan begrijpen dat mensen het niet snappen. Het is voor mij al lastig om al die gedachten bij te houden.

Pffff... mens.. ja ik weet het.

Vandaag ga ik er serieus met zin tegen aan. Het voelt niet zo zwaar als gisteren. En wat de dag van morgen mij brengt???? Dat zie ik morgen weer..

Mijn uitgangspunt is genieten van de zwangerschap en straks van het mooie meisje wat mij toevertrouwd is door iets waarvan ik niet weet waarom het me gegund is.

Ik zal er het beste van maken..

In deel 3... Daar is ze dan en hoe gaat het met mij.