Zelfstandigheid

Zelfstandigheid is iets wat ik en mijn man belangrijk vinden. Tuurlijk doe ik graag dingen voor ze en daarmee verwen ik ze te veel vind mijn man. Maar ze kunnen het best zelf hoor! Vooral de oudste twee (12 en 13) zijn behoorlijk zelfstandig. Zelf ei maken, noodles klaar maken, hamburgers bakken, pannenkoeken bakken, wasmachine aan kunnen zetten, noem maar op.. we hebben een week planning en elk kind heeft een taak. Wel gekeken naar de leeftijd en naar de zelfstandigheid daarin. Zoals de oudste twee die zetten allebei één keer in de week de wasmachine voor mij aan, ideaal en daarbij weten ze ook hoe ze de was moeten doen als ze op zichzelf gaan. Overige taken die op het lijstje staat zijn: tafel dekken en afruimen, container aan de weg, container ophalen, droger schoonmaken, eigen slaapkamer afstoffen en stofzuigen (dit doen ze alle 4 zelfstandig!), eigen schone was in de kast leggen (ze hebben hiervoor een kleine wasmand waar hun naam op staat en met het vouwen sorteer ik de schone gevouwen was in de wasmanden. Die ik vervolgens op hun kamer zet), de oudste twee verschonen hun eigen bed, de jongste twee halen hun eigen beddengoed van hun bed zodat ik het op kan maken. Welke taak hebben we nog meer? Oja, sokken sorteren, onze jongste heeft er een hekel aan maar als ze het mandje met sokken heeft gaat ze ijverig aan het sorteren en trots als ze weet welke sokken van wie zijn. Onze jongste zoon maakt het stof filter van de droger schoon. Dit vind hij heerlijk om te doen en daarbij zegt hij dat het een belangrijke taak is omdat de droger stof vrij moet zijn, want we willen geen brand en brand krijg je als je de stof niet weghaalt. (Door zijn autisme is dit een zin die elke keer voorbij komt als hij deze taak grondig  uitvoerd). Mijn oudste dochter vind het erg leuk om te bakken, de eerste keer hield ik me adem in en hart vast. Het was een chaos van bende maar potverdikkie, ze had zelfstandig een taart gebakken en die was lekker! Sinds die keer laat ik haar haar gang gaan als ze wil bakken of koken. Spaghetti maakt ze als de beste. Ze roept me wel als ze me nodig heeft en ik vertrouw erop dat het haar lukt. Ze moeten dingen leren door te ervaren.  De oudste twee snakken naar zelfstandigheid en zelf dingen bepalen, dat mag ook zeker tot een bepaalde grens uiteraard, maar die grens bepalen we vaak ook wel samen, soort van compromie sluiten. Laat ze mast mee denken. Voorbeeld: De oudste (13) had sporten tot 21:00 uur en zoals altijd liep dat uit tot zeker 21:20 uur. Daarna aankleden en toen belde hij naar huis of hij met zijn vrienden nog naar de Mac mocht gaan in de stad. (Dat is vanaf de sportzaal ongeveer 20 min fietsen). Jaa, jeetje... hij zette me even met voor het blok omdat hij het direct wilde weten... “uh... met wie ga je dan?” “Rij je ook met die jongens weer mee terug?” “Hoe laat ben je dan thuis?” “23:30uur??Nee dat is echt te laat! Je bent pas 13!” “Zullen we met de tijd er tussen gaan zitten? En dat je dan om 23:00 uur thuis bent?” “Doe voorzichtig!” “Mama houd van je” “Bij elkaar blijven en NIET alleen naar huis, dan bel je en dan haalt papa je op!”  Je raad het nooit, hij was om 22:40 uur al thuis!  Trots, vol zelfvertrouwen, volle Mac buik en weer een ervaring rijker.

We kijken per kind echt naar wat we denken dat het  aankan en of we het toe kunnen laten. Elk kind, ook in ons gezin, is anders. Mijn dochter wil absoluut niet alleen door het donker fietsen in de avond. Ze kan het wel maar durft niet. Dan gaan we ook niet forceren en fietsen we gewoon met haar mee. Dat komt vanzelf wel als ze er aan toe is

Mijn dochter en zoon genieten er ook echt nog van dat ik dingen voor ze doe, kopje thee pakken, eitje bakken, vertroetelen en verwennen. Alleen willen ze het liefst dat ik dan ook hun lege borden even opruim, als ik toch zo lief ben om het voor ze klaar te maken, ben ik vast ook zo lief om het op te ruimen. Tuurlijk, deze keer doe ik het maar de volgende keer doe je het weer zelf.