Yfke gaat voor obductie...wat mis ik haar.

Nu 7 maanden geleden hebben wij afscheid moeten nemen van onze prachtige dochter. En het gemis wordt alleen maar erger en intenser. 

Eerst wordt je geleefd, daarna wacht je op uitslagen en nu lijkt het of het voor de buitenwereld soms al vergeten is. Dat doet pijn. Maar is ook logisch. Alle levens gaan door, ook de onze. Maar bij ons mist onze mooie dochter.

Wat zouden haar prachtige haartjes al gegroeid zijn of juist uitgevallen zijn. Zal ze al fijn kwebbelen? Nee dat zullen we nooit weten... In onze gedachten blijft ze altijd het kleine meisje met de dikke bos zwart haar en prachtig wipneusje. Met perfect gevormde voetjes...Ja van wie ze dat heeft??niet van ons in ieder geval. Had juist haar hartje maar perfect geweest en haar voetjes iets minder mooi gevormd. 

Maar dat zijn domme gedachten die soms door mijn hoofd heen gaan. Heel soms komen woede en jaloezie naar boven maar die gedachten wil ik niet binnenlaten. Ik wil juist positief en met ontzettend veel liefde en dankbaarheid naar de tijd met Yfke kijken.

Woensdag ochtend om 5 over 5 in de ochtend is Yfke geboren met een keizersnede en om 9.50 uur moesten wij haar laten gaan. De eerste dag is als een waas voorbij gegaan en 17 maart wordt Yfke rond half 8 opgehaald voor obductie.

We zijn al lang ervoor wakker. We willen nog lekker lang met haar knuffelen. Van haar genieten. Aan haar ruiken. Je meisje missen voor een paar uur vlak nadat ze is geboren is niet makkelijk. Maar we hebben er voor gekozen en zullen spijt krijgen achteraf als we niet de reden weten waarom ze weer van ons is afgepakt. 

Het is inmiddels al kwart over 8 en we hebben al ontbeten en Marius heeft zich al helemaal klaar gemaakt. En nog steeds is Yfke niet opgehaald. We leggen haar maar terug in de wieg anders is te lang van haar koelelementen af. 

Rond half 9 wordt ze door een zuster opgehaald. We geven haar kusjes en nemen afscheid. Tot snel lieve Yfke. Wat zullen we je missen. Het is heel raar om je kindje mee te geven voor onderzoek. Nog steeds denk ik ieder moment ze wordt zo wel wakker. Maar nee de realiteit is heel anders.

Dit doet zo'n pijn.

Als Yfke weg is worden mijn onderzoeken gedaan. Ik ben natuurlijk ook gewoon een kraamvrouw die net een keizersnede heeft ondergaan en ongeveer  3 liter bloed is verloren. Soms vergeet ik dat zelfs. Je wordt gewoon geleefd. Ik sta op standje overleven en niet nadenken.

En raar maar daar hoef je zelf niks voor te doen. Dat doet een lichaam. Mijn catheter wordt verwijderd en alle onderzoeken worden gedaan. Alles ziet er goed uit. De wond geneest mooi en ik vloei normaal.

Het plan is dat ik vandaag voor het eerst ga douchen. Ik zie daar erg tegenop. Ben bang dat ik onderuit ga. Maar ik ben in goede handen.

De ouders van Marius en mijn zus komen die ochtend weer. Marius en zijn vader gaan samen naar het gemeentehuis om Yfke aan te geven. Haar geboorte maar ook haar overlijden. Het is een fijne gedachte dat zijn vader mee gaat. Het is allemaal zo zwaar. Dingen waar je niet bij na denkt komen nu op ons pad. 

De afdeling belt met het gemeentehuis dat Marius er aan komt. Zodat hij niet in de rij hoeft te wachten. Maar direct in een aparte ruimte wordt ontvangen. En dat ze op de hoogte zijn van de situatie. Dat is heel fijn. Niet dat hij ineens uitgebreid wordt gefeliciteerd met Yfke haar geboorte. Al mag dat natuurlijk. Want dat is fijn ze is geboren. En ze staat bij ons in het trouwboekje onder haar grote broer. Zo ontzettend trots.

Als Marius met zijn vader naar het gemeentehuis is. Helpt de verpleegkundige mij om onder de douche te gaan. Het opstaan doet heeeel veel pijn. Het trekken van de wond. En ook ben ik duizelig. Maar het valt me alles mee. Had het erger gedacht.

Onder de douche zit ik op een kruk. En ik probeer te genieten van de warme straal van de douche.  Alle opgedroogde bloed van me af spoelen. Ook voelt het weer als een stukje afsluiten. Ik ben echt bevallen. Mijn buik is echt weg....Yfke zit er echt niet meer in er is geen weg meer terug. Dit is onomkeerbaar. Ze is echt dood....Oh wat is dit gemeen. 

Maar nu moet ik even om mezelf denken. Ik moet plassen en ik moet weer naar de stoel. Het kost bergen energie die ik totaal niet heb. Eerst plas ik op de pot. Ja dat moet ik wel even kwijt plassen naar een keizersnede is een verademing nadat je ooit hebt geplast naar een natuurlijke bevalling met nogal wat hechtingen.

Daarna ga ik op een stoel zitten en doet mijn zus mijn haar in een vlecht. En Marius moeder en de verpleegkundige binden mijn borsten af met een doek om stuwing te voorkomen. Ze geven er liever geen medicijnen voor. Daar zitten nogal wat risico's aan zeggen ze. Ik hoop zo dat ik geen stuwing krijg.

Als ik klaar ben komt de dokter die alle echo's tijdens de zwangerschap heeft gedaan langs. Ze heeft tranen in haar ogen staan. Ze zegt dat het haar zo spijt dat ze ons nooit duidelijkheid heeft kunnen geven. Ze is zo'n schat ze heeft echt alles gedaan wat in haar mars ligt voor ons en voor onze Yfke.

Ik zeg haar dat we haar helemaal niks kwalijk nemen.  En dat ze altijd eerlijk is geweest. Ze gaat weer en zegt dat ze nog even naar de obductie gaat om Yfke te zien.

Iedereen gaat naar huis en wij nemen onze rust. We proberen wat te slapen en dat lukt aardig. 2 uurtjes achter elkaar geslapen. Op de deur hebben ze een niet storen bordje gehangen.  Dat was wel fijn want er bleken nog wat collega's langs gekomen te zijn van mij. Ik werk natuurlijk ook in het ziekenhuis. Wel heel lief. Maar dat vaste middag slaapje plannen we vanaf nu iedere dag in. 

We worden geleefd maar het kost bergen energie. En als het  's nachts niet lukt moeten we het op een ander tijdstip inhalen. We hebben er niks aan als we zelf uitgeput zijn. 

Yfke is er om 3 uur nog niet weer. We missen haar enorm. Ze is al 6,5 uur weg en het doet pijn. Ik mis haar zo....mijn lichaam doet er pijn van. Maar lang hebben we geen tijd om er over na te denken. Eerst komen er 2 collega's van mij langs. Die vertel ik het verhaal en als die de deur uit lopen komt Marius zijn broer binnen met zijn 2 dochters van 9 en 5 jaar. Ze wilden graag hun nichtje Yfke zien. Maar ze komt maar niet terug. We praten wat. De meisjes hebben mooie kleurplaten  en knutsels voor Yfke mee genomen. En de jongste vindt het maar dom dat Yfke is overleden alleen omdat haar hartje het niet doet. En verder alles normaal was. Ja kinder logica. Maar eerlijk zo denk ik er ook vaak over. Had ze maar van alles gehad dan was het misschien makkelijker om het te accepteren. Maar ja volwassen logica is toch echt zonder goedwerkend hartje kun je niet leven....

De oudste vraagt wat er in  het roze koffertje zit dat op een plank staat. Marius pakt het en maakt hem open. Hier zit alles in wat ze voor Yfke hebben gebruikt. Haar mutsje, alle kaartjes met haar naam, haar bloeddrukmeter, de schaar waar Marius de navelstreng mee heeft doorgeknipt. Pff best heftig. Maar mooi omdat op zo'n manier samen te bekijken.  Vanuit kinder ogen . Het maakt het allemaal minder zwaar. Ook zitten er allemaal folders in over rouw verwerking.  Ja dat zullen we straks ook moeten maar daar wil ik op dat moment niet teveel over nadenken. 

Op dit moment 7 maanden erna. Zit ik middenin het rouw verwerken. Het schrijven van deze blog helpt mij zeer zeker. Ook praat ik heeeel graag over mijn mooie dochter. En nu ik dit heb meegemaakt zie je pas hoeveel mensen dit ook hebben meegemaakt.

Een kindje krijgen is een wonder. Iedere keer dat er een gezond kindje op de wereld komt is een wonder. Wij hopen ooit in de toekomst nog een keer wonder mee te mogen maken. 

Mijn liefde voor mijn 2 kindjes is zo intens. Maar een derde zou er makkelijk bij passen. Zoveel liefde heb ik nog genoeg om te geven.  Maar of dat geluk ons gegeven wordt is afwachten.

We zijn nu nog druk aan het wachten op alle uitslagen,  maar daar schrijf ik wel over in een volgende blog.

Voor nu lieve groetjes van mij x