Snap
  • Mama

YES! Ik ben weer een werkende moeder!

Omdat ik al lange tijd zonder werk zit, moet ik aan de slag met behoud van uitkering. Ik grijp mijn kans en zoek zelf een re-integratieplek.

“Ik zie al dat je je erg nuttig maakt” zegt de directeur tegen me. Het is opruimdag voor mij. Vlak voor de kerstvakantie heeft de school een grondige opruimbeurt nodig. Omdat ik op dinsdag nog geen vaste plek heb, is het aan mij de taak om een begin te maken. “Volgende week donderdag gaan we alle magazijnen opruimen. Ik had al bedacht dat jij dan vrij was!” Dat is goed nieuws, dan hoef ik me niet in allerlei bochten te wringen om opvang voor Dunya te regelen. Dus laat ik me van mijn beste kant zien. Eerst de spelletjeskast opnieuw indelen, dan de muziekinstrumenten naar beneden brengen, daarna even kijken in groep drie-vier-vijf, dan de bibliotheek opruimen, dan nog wat kleine dingetjes en dan is het tijd. Als ik thuiskom ben ik doodmoe. Ik voel mijn rug. Oei. Dat was hard werken vandaag. En dat is best een lekker gevoel...

Sollicitatietraining

Na ruim een half jaar in de bijstand krijg ik een telefoontje van mijn klantmanager. Ik moet een sollicitatietraining volgen en maar zien hoe ik dat regel met de opvang van Dunya. Natuurlijk ben ik ervan overtuigd dat ik iets kan leren van zo’n training, al zijn mijn brieven prima. Maar het is niet te combineren met een schoolgaand kind. “Het wordt anders wel tijd dat ik je ga aanmelden bij het Re-integratiebureau!” zegt ze. “Dan moet je aan het werk, met behoud van uitkering!” Daar zat ik op te wachten. “Nou, dat lijkt me dan een goed idee. Meld me maar aan, dan ga ik wel werken!” Ze aarzelt even. “Tja, als de muren thuis op je af komen.....” Ik schiet in de lach. “Welnee, ik heb genoeg te doen. Maar ik word zo moedeloos van dat solliciteren en ik ben veel liever aan het werk!”

Re-integratiebureau

Ik heb al iets geregeld met de school van Dunya. De directeur gaat voor mij bemiddelen bij scholen in de buurt. Zo kan ik binnen de schooltijden werken op een plek die bij me past waar ik iets kan leren en waar zij een tijdje gratis extra handen in de klas hebben. Het Re-integratiebureau is enthousiast over mijn initiatief en mijn nieuwe klantmanager zet een streep door de sollicitatietraining en het traject dat ik als nieuwkomer hoor te volgen. Een week later heb ik een gesprek op een school en daarna begint het wachten. Als we eindelijk groen licht krijgen om te starten blijkt het op het nippertje. De regels zijn veranderd en ik ben de laatste die nog geplaatst kan worden. Vanaf nu worden het een soort stage-banen voor maximaal een half jaar en daarna moet het worden omgezet in een perspectiefbaan, met uitzicht op een contract. Dat is vrijwel uitgesloten in het onderwijs, dus ik ben blij dat ik net op tijd ben begonnen. Maar hoe het verder gaat met de nieuwe regels is nog even afwachten. Tot die tijd ga ik mezelf heel hard inzetten op deze school en heel veel nieuwe dingen leren.

Jong in West

Spannend, dat wel. Na teleurstellende ervaringen in de kinderopvang, staan daar nog te weinig positieve ervaringen tegenover. De scholen waar ik heb gewerkt, voor en na die tijd, waren ontzettend blij met me. Toch waren die succeservaringen te kort om op te wegen tegen de onzekerheid die is ontstaan, ook door het vele solliciteren. Ik weet dat ik er gewoon even doorheen moet. Het is altijd spannend een nieuwe start, maar uiteindelijk weet ik dat ik het kan. Bovendien kom ik hier om ervaring op te doen, om dingen te leren, niet alleen om iets te brengen. Het heet niet voor niets een re-integratiebaan of een participatieplaats. Het is een pittige school, met pittige kinderen. Maar die zitten ook op andere scholen waar ik heb gewerkt. Een paar jaar geleden ben ik hier geweest om een artikel te schrijven over het project “Jong in West”. Toen heb ik al gezien dat hier wel wat werk te verzetten is. De kinderen hebben veel aandacht nodig. Ik weet dat het geen makkelijke klus gaat worden. Maar daar ben ik niet bang voor. Kom maar op! Elke ervaring is meegenomen en ik wil wel!

Kennismaken

Voordat ik begin ga ik een keer met Dunya langs om kennis te maken met het team. Ik vertel wie ik ben en wat ik kom doen. Ik geef Dunya een zetje. Ze geeft keurig een hand. “Ik ben Dunya” zegt ze. “Op welke school zit je?” vraag ik. “Op de Wereldschool Amsterdam.” Ik vind het fijn dat ze naast me staat. Hoewel ik mijn hand niet omdraai voor een voorstelrondje in de school, is het toch een leuke binnenkomer met Dunya naast me. En het kerstfeest is op een andere dag dan dat van haar school, dus dan kunnen we weer even samen een rondje maken. Zo hou ik een beetje feeling met het team. En ik vind het leuk om weer ergens bij te horen. Dunya vindt het ook leuk en kijkt vol belangstelling om zich heen. Het klimrek voor de school is door Dunya in elk geval goedgekeurd!

Schoolradio

Grappig dat ik al een keer eerder op deze school geweest ben. Het is niet helemaal nieuw voor mij hier. Ik kijk rond en probeer me te oriënteren. Waar ben ik de vorige keer ook alweer geweest? De directeur vertelt ondertussen iets over de geschiedenis van de school. “Dit was vroeger de Martin Luther Kingschool”. Ik slaak een kreet. Hoe is het mogelijk? Soms haalt het verleden je in. Toen ik nog werkte voor Radio Emmen, in een heeeel ver grijs verleden dus, heb ik contact gehad met die school. Ze hadden een schoolradio. “Bestaat de schoolradio nog?” vraag ik daarom. De directeur schudt zijn hoofd. “Ik weet waar het staat, maar er wordt niks mee gedaan....” Jammer, maar je weet nooit.....

Hoogbegaafd

Als ik op een dag de groep binnenloop voor hoogbegaafde kinderen, merk ik het verschil. De juf is aan het voorlezen uit Odysseus. De kinderen reageren erop en denken mee over het verhaal. Ik zit even te kijken, wat een verschil met de andere groep waar ik werk. Deze kinderen hebben weer een heel andere soort aandacht nodig. Het zal even zoeken zijn, want dit is een heel nieuwe ervaring. Maar dat is juist erg leuk. Wel pittig hoor al die combinatiegroepen. Ik begrijp volkomen dat de leerkrachten ondersteuning nodig hebben. Voor de kinderen is een beetje extra aandacht ook erg fijn. “We maken een rooster voor je, dat je precies weet welke lesjes je geeft. Dan heb je duidelijkheid, dat je altijd met die kinderen spelling doet bijvoorbeeld” zegt de leerkracht. Dit komt goed, dat kan niet anders.

Werkende moeder

“Ik heb je niet gemist!” zegt Dunya na mijn eerste werkdag. Ik lach naar haar. “Dan had je dus een leuke dag!” Ze knikt. “Ik had het eigenlijk ook te druk om jou te missen! Maar ik heb wèl aan je gedacht...” Het is best even wennen voor ons. ’s Avonds brood smeren en tassen inpakken. Kleren uitzoeken. Dingen regelen. Boodschappen doen op mijn vrije dag. Na afloop van een werkdag plof ik het liefste op de bank, maar dat gaat niet. Eerst Dunya ophalen, dan met Dunya naar één van haar naschoolse activiteiten, eten koken en dan het bedtijdritueel. Daarna voorbereiden voor de volgende dag. En dan.... heel even tv kijken, op de computer, maar dan is het ook al bedtijd voor mij. Want laat naar bed gaan is er niet meer bij nu ik werk. Het is ook best wennen dat ik niet meer overal bij kan zijn op Dunya's school. Ik mis het Sinterklaasfeest op school en mijn werkzaamheden in de taalklas moet ik ook neerleggen. Dunya moet overblijven. Ik moet gaan plannen wanneer ik boodschappen doe. Thuisblijfmama zijn is een stuk makkelijker, dat is absoluut waar. Maar ondanks dat het  vooral in het begin best zwaar is, ben ik er wel trots op dat ik weer een werkende moeder ben!

9 jaar geleden

Dank je wel Wieneke. Ik vind het erg fijn om weer aan het werk te zijn.

9 jaar geleden

Ik ook! En ik vind het hartstikke leuk!

9 jaar geleden

Super fijn voor je Henrike! Maak er en mooie tijd van.

9 jaar geleden

Gefeliciteerd! Ik ben zo blij voor je dat het je gelukt is, en dat je zelf een plek hebt gevonden!