Writing with an inmate #1

Toen ik pas net echt actief werd op Mamaplaats, zag ik een aantal blogs van een mama die schreef met een inmate in Amerika. Ik weet even niet meer wie dit precies was maar ik was meteen nieuwsgierig en geinspireerd. Ik zocht online en vond een site met profielen van inmates. De site vond ik best gek. Het leken bijna dating profielen, haha!! Er staat wat persoonlijke info op, een stukje over wie ze zijn, een foto en soms ook welke misdaad ze hebben begaan en hoe lang ze moeten zitten. Ik heb even rond geneust op de site maar heb er destijds toch vanaf gezien. Ik vond niemand die me echt aansprak, er was geen "klik" en ik vond het mischien toch iets te spannend..

Tot gisteren.

Ik kreeg een uitnodeging op Facebook van Rowan, mijn oude collega die ik mega bewonder om zijn fotografie. Dus ik wilde meteen zien wat het was. Hij had een pagina aangemaakt die heet Writing with an inmate. Hij en een vriend van hem willen hier graag een documantaire over filmen. Nou, super vet idee!! Jammer genoeg ben ik nog niet rijk genoeg om geld te storten op hun Go fund me pagina maar ik wil echt super, super, mega graag IETS doen voor hun en hun coole idee. Dus ik besloot toch te gaan schrijven.

Ik opende de site weer. De jongens zijn meest geintereseerd in inmates die levenslang hebben of op deathrow zitten, voor hun docu. Dus ik vinkte het boxje met "Deathrow" aan op de site. Echt té convronterend.. Dat de profielen die je bekijkt, van mensen zijn die geexcuteerd gaan worden.. Dat sloeg dus al bij me in. Het waren elf pagina's en ik ging ze door, maar weer geen klik. Tot ik, terug op de aller eerste pagina een man zag staan. Echt super raar maar ik voelde "iets" bij zijn foto. Het was een raar gevoel wat moeilijk te beschrijven is. Zijn naam is Kevin, hij is 50 jaar En heeft een donkere huidskleur. Hij voelde meteen als een vader viguur ofzo. Echt te vaag en krom voor woorden eigenlijk!! Maar ik besloot in te gaan op mijn gevoel. 

Ik heb hem een korte email geschreven over wie ik ben. Dat ik in Nederland woon met mijn vriend en kids. Welk werk ik doe en wat mijn hobbies zijn. Geen details, gewoon basic informatie. Hij moet natuurlijk ook eerst een "klik" voelen denk ik zo? Mijn hart bonkte in mijn keel tijdens het schrijven. De inmates krijgen elke 4e en 20e van de maand hun emails geprint en hun brieven. Als ik reactie krijg zullen mijn volgende brieven wel hand geschreven worden, dat voelt menselijker ipv een getypte email, vind ik. Dus 4 maart zal hij mijn stukje lezen. Ik ben benieuwd wat ik terug krijg en ik ben benieuwd naar zijn verhaal. Niet zozeer naar het verhaal van waarom hij op deathrow zit, maar gewoon zijn levens verhaal. Want hij is een mens, met een hart (hoop ik) en een ziel die zich in de laatste momenten van zijn leven wil uitspreken en ik hoop naar mij. 

Mijn doel hiermee, buiten het helpen van mijn vriend met de docu is om het goede in een mens zijn hart te zien ondanks die ooit puur slecht is geweest. Ook wil ik hier van leren, mischien haal ik hier straks super belangrijke levens lessen uit. Ik hoop in deze meneer ook een vriend te vinden, als dat mogelijk is. En ik wil ook mijn eigen emotie zoeken en vinden. Deze heb ik namelijk ver weg gestopt om pijn in mijn hart en teleurstelling te voorkomen. Echter merk ik in mezelf dat ik nu ook soms blij emoties wegstop en ik wil geen ijs koningin worden. 

Lets help eithother, make a new friend!