4 jaar geleden
Writersblock... of zoiets
Het is al weer een tijdje geleden dat ik geblogd heb op mamaplaats. Ik loop namelijk een beetje vast. Een ware writersblock zoals ze dat noemen. Maar eigenlijk niet zozeer op papier als wel mentaal-emotioneel.
Zoals jullie weten ben ik gaan bloggen om van me af te schrijven. Om alle gebeurtenissen rondom mijn twee kindjes op een rijtje te kunnen zetten, alles te kunnen relativeren en om alles een plaatsje te kunnen geven.
Echter nu zit ik vast! Ik kan niet over het volgende puzzelstukje schrijven omdat mijn gevoel het nog geen plaatsje heeft kunnen gegeven.
Met mijn verstand weet ik wat er gebeurd is en kan ik precies vertellen wat er speelde rondom de laatste weken van mijn zwangerschap, bevalling en de weken na de bevalling van Tijn. Echter mijn hart heeft het geheel nog niet verwerkt sterker nog mijn hoofd en hart weigeren om samen te werken om hier over na te denken. Het zit weg gestopt, ergens in een diep afgelegen stukje van mijn brein.
Als ik nu moet vertellen over mijn zwangerschap, bevalling en mijn weken erna gebeurd dit heel platonisch. Ik benoem de feiten en gebeurtenissen die achtereenvolgens zijn gebeurd.
En omdat het best heftige gebeurtenissen zijn, zie ik mensen dan altijd naar mij kijken van holy shit dat is heftig. Hoe heb je dit allemaal gedaan dan? Met de vraag hoe gaat het dan nu met je er standaard achteraan.
Maar zelfs dan, op dat moment, zegt mijn brein, nope, nope... No way dat we die kant op gaan in je brein, om te bekijken/voelen/ervaren wat je er van vind of hoe je je voelt. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor.
Ik zeg tot nu toe dan ook nog telkens heel stoïcijns ik sta op standje overleven! En niet dat dat niet zo is, want het is absoluut waar!
In elke vezel van mijn lijf voel ik dit, ik sta op strandje overleven. Meer kan ik op dit moment ook niet. Mijn zoon is nu 4 maanden, ruim 18 weken oud en er is nog geen week voorbij gegaan zonder dat ik of met Tijn of met Floor naar het ziekenhuis moet.
Ik mag het misschien niet zeggen maar ik ben moe, geestelijk maar ook lichamelijk!
Standje overleven staat voorlopig nog wel even aan!
Meer mama's die standje overleven aan hebben staan?
anneenna
zelf (nog) geen mama. maare... waarom mag je niet zeggen dat je moe of kapot bent? probeer het van buiten te zien, dit overkomt iemand anders allemaal. misschien kan je dan zien dat het best normaal is dat je echt gebroken bent en op standje overleven staat. bij anderen kunnen we vaak dingen beter begrijpen en zijn we ook liever. vraag me niet waarom maar voor onszelf zijn we eigenlijk altijd heel streng. dat je toegeeft dat je het als zwaar ervaart en moe bent staat niet gelijk aan falen of opgeven!