Wouter zijn verhaal.

Wouter zijn verhaal,

Zoals de meesten van jullie al weten van de vorige blogs, ben ik net als mijn vriendin Berlijné op jonge leeftijd mijn moeder verloren, (vijftien jaar) ze overleed een dag voor kerst, waar het voor zoveel mensen kerst de leukste tijd van het jaar is ervaar ik kerst altijd bitter, ik zal hier niet over uitweiden want het blijft een gevoelig punt hopelijk begrijpen jullie dit.

Ik ben met zesentwintig weken ter wereld gekomen in Amsterdam in 1986, mijn moeder was in die tijd tweeëntwintig jaar, maar ik was niet haar eerste kind, toen mijn moeder twintig is ze ook in het Amsterdam ziekenhuis bevallen van een dochter, mijn moeder beviel met vierentwintig weken van haar eerste kindje, mijn zus heeft het niet overleeft ze was te vroeg geboren.

soms denk ik nog wel eens terug, ik had graag een zus willen hebben, ja... ik denk daar nog vaak aan. En ook het verdriet wat mijn moeder gehad moet hebben. Als je ouder bent denk je er pas beter bij na.

Ik ervaar mijn echte vader, (ik noem hem het liefst zaaddonor) de naam echte vader gaat uit naar mijn stiefvader, hij heeft mij groot gebracht, mijn zaaddonor herriner ik mij dat hij mij en mijn moeder niet met respect behandelde, (even netjes gezegt)

nadat mijn moeder met mij vertrok. Kwam ze samen met mijn stiefvader hij voedde mij op als zijn eigen, (daar ben ik hem nog altijd super dankbaar voor)

Mijn moeder is toen nog een keer in verwachting geweest, en ik zou een broertje of zusje krijgen. Helaas mocht dit voor mijn moeder niet zo zijn.

een klein tijdje later kregen mijn moeder, mijn stiefvader, en ik een auto ongeluk een ketting botsing, waar alleen ik er ongedeerd vanaf ben gekomen.

De dokters hebben mijn moeder geadviseerd niet verder te gaan met haar kinderwens, de ongeluk had lichamelijk bij mijn moeder, en mijn stiefvader veel stuk gemaakt,

ondanks dat mijn moeder al vijftien jaar weg is, heeft ze me wel geleerd dat je altijd liefdevol en respectvol met vrouwen om moet gaan,

mijn stiefvader heeft mij na mijn moeders overlijden alleen opgevoed, waar ik ook diep respect voor heb. ook al was het een behoorlijke klap, ik heb mijn school kunnen afmaken, mijn rijbewijs kunnen halen, en een vaste baan kunnen vinden.

Nu ik zelf op het punt sta vader te worden ga je toch meer nadenken, zal ik wel een goede vader zijn? Hoe zal een zwangerschap gaan zonder onze moeders? Zij kunnen ons niet helpen of begeleiden, ze kunnen zelfs niet bij de bevalling zijn,

Ik was altijd erg gek op mijn moeder, ik was echt een moederskind. Ik kan me niet voorstellen dat we dit zonder onze moeders gaan doen.

Als er mensen in onze omgeving in verwachting raken zie je vaak dat hun moeders en familie vaak over de vloer komt, helaas zal dit bij ons niet zo zijn, aangezien wij bijna geen familie meer hebben...