Word ik zelf nou ook stiekem steeds feller op internet?

Het begon ooit eens bij de publieke facebookpagina van Expeditie Robinson. Drie seizoenen geleden ofzo. Ik vond het wel vermakelijk om na de uitzending te checken wat andere mensen nou van de aflevering vonden en wat zij nou dachten over hoe de manier waarop de gene die er zojuist uit was gestemd via een smerig complot behandeld was. Tot dan was ik alleen nog maar lid geweest van besloten hyvesgroepen en fora waar iedereen elkaar toch nog wel met respect behandelde. Tuurlijk was je het niet altijd met elkaar eens, en werden er wel eens dingen verkeerd opgevat (tja, geschreven taal hè...) en terug gekat. Maar nooit haalde iemand het in zijn/haar hoofd een ander keihard aan te vallen of uit te schelden. Hoe anders was dat op de facebookpagina van Expeditie Robinson... Ik schrok van de toon die sommige mensen aannamen. Sommigen waren echt heel erg agressief! Maarja, zo lang het niet tegen mij persoonlijk gericht was, vond ik het op zich wel vermakelijk. Maar jeetje, wat konden sommigen schelden en grof zijn!! Om bang van te worden. En toch intrigeert het me en blijf ik lezen. Het zuigt me mee. Zo kan ik ook geen nieuwsberichten op NU.nl lezen zonder ook even de persoonlijke reacties van mensen op NUJIJ.nl te lezen.... Kei hard. Tenenkrommend negatief soms. Maar o zo fascinerend! 

Ook mama's kunnen er wat van. Gooi een onderwerp als bijzondere namen, wel of geen oorbellen bij jonge baby's, borst- vs. flesvoeding, roken tijdens de zwangerschap, etc op facebook en het gaat helemaal los. Ik herinner me nog goed dat ik voor de eerste keer persoonlijk uitgescholden werd voor 'mongool'. Het ging over een kind vergeten uit het autostoeltje te halen en dat er in de VS een nieuwe uitvinding voor was: een autostoeltjesalarm. Ik durfde het aan om in een discussie die toch al flink aan het oplaaien was, mijn subtiele mening te uiten (in mijn ogen heel respectvol naar anderen toe)... Nou... Dat had ik beter niet kunnen doen. Jeetje, wat kreeg ik allemaal over me heen (gelukkig maar van twee personen). Ik schrok me een ongeluk. Het kwam keihard bij me binnen. Ik had toch niks schrikbarends gezegd? Ik was toch niet agressief naar iemand toe geweest? En toch werd ik uitgescholden. Die eerste keer was dat best afschrikwekkend voor me. Maar het weerhield me er niet van om door te gaan met die harde discussies te blijven volgen. En me er af en toe toch even mee te bemoeien.... Mijn huid werd gelukkig steeds dikker, dus als iemand me persoonlijk aan ging vallen, vond ik dat niet zo erg meer. Vooral als ik diegene's profiel eens ging bekijken en er achter kwam dat het gewoon het type (niet mijn type) mensen was dat zo schreef en deed. Het lag niet aan mij.... ;-)

Maar o wee, wat moet ik oppassen dat ik me niet te veel mee laat slepen en zelf ook steeds harder word. Ik krijg steeds meer de neiging om overal maar op te reageren en niet meer na te denken of ik iemand persoonlijk kwets of aanval met wat ik typ. Mijn vingers jeuken! 

Soms ben ik in een bepaalde bui en dan komen mijn typsels harder over dan bedoeld. En dat merk ik pas als ik weerwoord krijg. Dan denk ik: oeps, ja zo kun je het ook interpreteren. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. Maar dat is juist de kracht van een goede respectvolle discussie: elkaar overtuigen zonder de ander meteen helemaal af te branden. Als je gewoon netjes naar elkaar blijft, dan kom je veel verder. Tenminste... Bij mij persoonlijk. 

Schelden, dat zou ik nooit doen. Sowieso niet tegen mensen die ik helemaal niet ken. Voor anderen is het soms juist makkelijker om iemand via internet uit te schelden voor weet ik wat, want achter je schermpje zit je toch 'veilig'. Maar ik wil me niet verlagen tot zulk niveau. Ik vind het onnodig. Dat doe ik in het echte leven face to face ook niet. Dus waarom op internet wel? 

Ik typ precies zoals ik het hardop ook zou zeggen. Als ik tegenover je stond. Of als ik je aan de telefoon had. Alleen getypt komt het soms anders over omdat je de toon niet hoort. Ik gebruik best veel leestekens (!!!!) (???!!??) (......!!) en accenten (é à, óó) en dat komt voor anderen misschien ook onbedoeld temperamentvol over. Net als dat ik hoofdlettergebruik ontzettend schreeuwerig en agressief over vind komen (dat doe ik dus zelf liever niet). Versterkende woorden (vréselijk, ontzèttend, súper, etc) gebruik ik ook in overvloed. Zoals ik al eerder zei; zo praat ik in het echt dus ook. Maar dat komt anders over dan geschreven in een nikszeggend lettertype. 

Terwijl ik vroeger altijd dacht: ik zou het ook niet leuk vinden als anderen dat tegen mij zouden zeggen, dus zeg ik het ook maar niet. Moet ik mezelf tegenwoordig best inhouden als ik iets lees of zie om niet gelijk erop te vliegen. Als iemand helemaal trots is op de door haarzelf bedachte ingewikkeld geschreven tropische naam van haar kind, moet ik dat niet ongevraagd af gaan branden. Als ik een baby zie met een naar mijn smaak verschrikkelijk popperige/kitscherige kleding aan, hoef ik niet persé te zeggen dat ik dat mijn dochter absoluut nooit aan zou trekken. Maar oh, wat jeuken mijn vingers soms!!! ;-) Ben ik dan zo veel harder geworden in vergelijking met vroeger? Dat wil ik eigenlijk niet!