Wijsheid komt met de jaren of met een bril

Tweeëndertig jaren stonden er op de teller toen ik toch echt moest toegeven aan een oogmeting. Ik merkte dat ik op drukke dagen op mijn werk hoofdpijn kreeg en vermoeide ogen. Ik dacht niet direct aan slechter wordende ogen, meer aan stress in combinatie met een droge lucht en vermoeidheid. 

Toen ik op een avond tv zat te kijken en de tekst op het beeld slecht kon lezen begon ik me toch te beseffen dat ik langs een opticien moest. 

De eerste oogmeting werd gedaan en inderdaad ik had een lichte afwijking aan beide ogen. Sommige mensen merken het niet, ik had er duidelijk last van en zou er dus verstandig aan doen om een bril te nemen. 

Eenmaal voor de wand gevuld met monturen zakte de moed me in de schoenen. Ben ik echt zo oud? Ik heb mezelf nooit gezien als brildrager en had gehoopt dat ik het nog wat langer had uit kunnen stellen. 

Het ene montuur na het andere kreeg ik aangereikt maar het was allemaal vreselijk! Ze waren mega groot of in een hip paars kleurtje waardoor ik meer op een uit de kluiten gewassen kleuter leek dan op een volwassen vrouw. 

Ik bedankte de verkoper vriendelijk en beloofde hem nog eens terug te komen. Ik vond dat ik de beslissing over deze uiterlijke verandering niet in mijn eentje kon maken. Ik had hulp nodig in de vorm van mijn man. Hij moest tenslotte de hele dag tegen mij aankijken. 

In ons overvolle agenda ging een bezoekje aan de brillenwinkel op de to-do lijst en werd na drie weken eindelijk ingewilligd. Ik koos voor een winkel met wat hippere monturen en meer keuze dan groot, groter, grootst. Het passen kon beginnen. 

Elfa was ook mee en had het belletje onder de mat ontdekt, de man die ons vriendelijk hielp was blij dat er geen klantenteller onder de mat zat. Mijn man wilde eigenlijk dat ik alle belachelijke monturen ook zou proberen, Elfa wilde me een knalroze aansmeren. Ze lag dan ook helemaal plat toen ik hem opzette. Leedvermaak, dat heeft ze dus van niemand vreemd. 

Ondertussen had ik ook een bril gevonden die ik op kan als ik me ooit een extravagant schrijvers imago wil aanmeten, maar dé bril zat er gelukkig ook tussen. 

Natuurlijk was hij veel duurder dan dat ik van tevoren had bedacht uit te geven, maar hey, je moet er toch ook niet mee voor gek lopen, dus het mag wat kosten. 

Ondertussen liet ik nogmaals mijn ogen meten en kon Elfa nog even met de duplo spelen. Naast de duplo stond ook een torentje met brillen voor kinderen. Toen ik na de oogmeting weer tevoorschijn kwam had mijn peuter een minionlook. Een mooi blauw, rond montuurtje sierde haar gezicht. Een paar weken later had ze het nog steeds over die mooie, blauwe bril. Gelukkig is haar zicht, zover wij kunnen inschatten, prima. Dus naar minion Elfa kunnen we voorlopig fluiten. 

Drie hele weken mocht ik wachten tot ik mijn nieuwe accessoire kon ophalen. Nog wat onwennig was ik in het begin, maar mijn eerste ervaring op de fiets met bril op was, hoe toepasselijk, een eye-opener. Ik had al die tijd in een poging mijn zicht te verbeteren met geknepen ogen gekeken. Toen mijn ogen zich achter de glazen konden ontspannen merkte ik pas dat ik door dat knijpen een deel van mijn zicht ontnam. 

Inmiddels zijn we een week verder en ben ik al redelijk gewend aan het bebrilde bestaan. Ik voel me aan het eind van de dag veel frisser en heb geen zeurende hoofdpijn aan het eind van de dag.

Ik mag dan wel ouder worden, ik word gelukkig ook wijzer. De looks gaan niet boven mijn comfort. En mocht je nog twijfelen aan mijn wijsheid, I rock the nerdy look.