Wie heeft "te" uitgenodigd?

De ochtend na gebroken nacht nummer zes. Baby heeft vannacht drie verhuizingen georganiseerd: van eigen ledikant naar camping bedje naar mamas zachte dekbed.

Hij is nu zo oud en wijs om zich te beseffen dat, wanneer hij eerder wakker wordt naast mij, hij die levenloze berg vlees in beweging krijgt door in mamas arm te knijpen. Of door, zijn favoriet, heel lieflijk met zijn kleine garnalenvingertjes in mama’s open (riekende) mond te reiken waarin hij alle ietwat scheve tanden zonder kritiek probeert recht te duwen.

Bijna 8 maanden oud en nu al een perfectionist. Net als zijn mama.

Het was dat ook een schok dat – nadat hij mijn dekbed onder piste en ik die vervolgens met gevaar voor wasmachines leven toch in de trommel heb weten te proppen – ik een uur te laat was met de eerste voeding!

“Een baby is geen robot!” hoor ik iemand zeggen achter in mijn hoofd. “Je eisen zijn te hoog!”

Tja. En die paniekaanval van daarnet was er weer één te veel. Alles is tegenwoordig “te”. Ik moet “te” veel, ik denk “te” veel na, ben “te” moe en het alleen opvoeden van een baby is “te” oneerlijk, en bijna wel “te” zwaar. Want wat moet je, als je je laatste restje energie via je beschimmelde teennagel over de vloer voelt vloeien en je het liefst als hoopje wanhopig mens in elkaar zakt voor de koelkast, en je baby onbekommerd rond tijgert, en die je dan een gouden glimlach toewerpt waardoor je hart in elkaar krimpt van schaamte, schuldgevoel en oer-diepe oververmoeidheid? Waar is dan die partner, die vol liefde en begrip een arm onder je oksels steekt, je omhoog trekt richting bank, baby met een muziekje en een speeltje in de box tilt, een kopje eikeltjes- of bamboe koffie maakt (caffeïne is funest voor angstkonijnen), en vervolgens naast je komt zitten, je wang streelt en zegt, “Je doet het allemaal al heel goed, lieverd. Ga jij even slapen / douchen / zweefvliegen, dan zorg ik wel voor ons liefdewonder.” Kus, kus, knuffel, snotter, veeg, sorry-je-shirt, geeft-niet-lieverd-de-wasmachine-leeft-nog-het-dekbed-was-toch-niet-te-zwaar.

Zoiets.

Helaas. Zoiets heb ik niet in huis. Nog niet zo lang geleden dacht ik dat mijn partner de knapste hengst van de stal was. Later bleek dat hij alleen maar de baal stro was waar de knapste hengst op kauuwt. Natuurlijk overweeg ik websites zoals www.husbandforsale.com (waar ik de 70% korting op kale kroeg-tijgers met hankbuiken negeer want So Desperate ben ik (nog) niet), maar NU moet ik het toch alleen zien te redden.

Ik droog mijn tranen nadat ik een lieve vriendin bel die dezelfde paniek-intrusies heeft gehad als ik. Ik raap mijn baby op van de vloer, knuffel hem, en check voor de zekerheid de status van zijn broek. Voorzichtig pluk ik aan de rand van de luier. Meteen zit er een bruine lag poep onder mijn nagel. Hebbes!

Nog voor ik behendig een schoon draagbaar en vouwbaar toilet om zijn heupjes kan vouwen, piest baby onbezorgd over mijn knieën heen. De warme, gele vloeistof stroomt zo in het holletje van zijn ruggetje.

Ik hoop dat het dekbed snel gewassen is. Dan kan de volgende lading erin. En het is nog niet eens half tien. Hoe kom ik de dag door?

Aha. Terug naar basis-setting 1: Gewoon Doorgaan...

Aha. Bijvoegsel. Hulp aanvaarden. Baby gaat binnenkort een nachtje bij lieve vrienden logeren. ZONDER schuldgevoel.