Werkloos, hoe gaat het nu..?

Het is donderdagavond 22 oktober 00:25 als ik mijn werkmobiel terugzet naar de fabriek instellingen. Ik heb al het werk af en overgedragen en na zes jaar werken op de groep en daarna 6 jaar werken op kantoor is het klaar. Het is klaar alleen voelt het niet zo. Heb ik alles wel goed doorgegeven? Heb ik wel voldoende doorgegeven? Het hele weekend spookt alles door mijn hoofd.

Na het weekend probeer ik het los te laten en rust te zoeken. Helaas moet Kim in quarantaine en breng en haal ik Saar en Bo de hele week van huis naar school en het kinderdagverblijf. Ik heb in één week nog nooit zoveel gefietst.

Kim mag uit quarantaine en ik krijg meer rust. Gelijk ga ik naar vacature sites, plaats daar mijn CV en herschrijf mijn profiel op linked-in. Ik ben druk opzoek naar leuke vacatures tot ik denk waarom? De afgelopen jaren heb ik zo hard gewerkt. Vier dagen per week, vaak nog een avond thuis en had nooit rust. Als een medewerker belde met een vraag ging ik deze beantwoorden. Melde een medewerker zich ziek dan ging ik opzoek naar vervanging. Het was nooit klaar. Niet op donderdag als mijn weekend begon en ook niet in het weekend.

Daarnaast hebben wij na de geboorte van Jenthe veel zorgen omtrent haar gezondheid. De ene na de andere afspraak volgt en uiteindelijk hebben wij eind vorig jaar de uitslag van alle onderzoeken. Na deze uitslag die terug te lezen is in mijn andere blog volgde weer nieuwe afspraken bij het revalidatie centrum. Natuurlijk heb ik dit allemaal met heel veel liefde gedaan maar het kwam er wel bovenop. Waar bij een ander beroep vervanging wordt geregeld bleef bij mij het werk liggen als ik er niet was. Dat betekende dat een ochtend weg met Jenthe ergens anders ingehaald moest worden.

Toen ik dat besefte, dat het echt een drukke stressvolle periode is geweest dacht ik waarom geniet ik niet van deze vrije periode. Ik spreek met mijzelf af dat ik tot één december niet bezig ga zijn met vacatures maar vol ga genieten. In de weken die volgen merk ik pas hoe ver ik eigenlijk over mijn grens ben gegaan. Ik zie nu pas in hoe druk ik het heb gehad en vraag mijzelf dan ook af hoe heb ik vooral de laatste jaren met de kinderen overleefd? Ik vind steeds meer rust, geniet van het halen en brengen van Julia naar school en ben heerlijk in huis bezig met achterstallige zaken.

Eén december komt steeds meer in de buurt en langzaam vind ik ruimte in mijn hoofd om na te denken over mijn toekomst. Nog even eerst genieten en dan op mijn tempo door naar een volgend hoofdstuk.