Werken, het noodzakelijke kwaad.

Eind januari 2015 ging ik met zwangerschapsverlof. 12 weken na de bevalling zou ik weer gaan werken. Maar 12 weken na de bevalling was ik verre van fit genoeg om te werken. Ik kwam dus in de ziektewet terecht. Mijn werkgever had daar weinig boodschap aan, ze hadden NU iemand nodig die fulltime beschikbaar was, en op mij wachten was uitgesloten. Wel zou ik mijn eventuele reïntegratie daar mogen doen, maar als ik weer voor 100% hersteld zou zijn dan zou het alsnog ophouden. Wat een vreemd besluit aangezien ik tijdens mijn verlof nog een contractverlenging heb gekregen, en voordat ik ging een ronduit lovend functioneringsgesprek. Ik heb ze vriendelijk bedankt voor hun "genereuze" aanbod. 

Maar dat is niet waar ik het nu over wil hebben. 

Mijn geluk was (en is) dat ik een payroll contract heb wat uitbetaald zou blijven worden mits ik in de ziektewet zou zitten. Eind dit jaar loopt het af. Ik heb al die tijd hard gewerkt aan herstel, en moet zeggen dat ik nog steeds niet volledig fit ben. Ik denk dat ik op 75% van mijn oude ik zit momenteel. Maar ja, zoals zovelen onder ons moet er toch brood op de plank blijven komen, en ik was me steeds meer en meer bewust van het feit dat ik na december weer aan de bak moet. Ik heb in het begin op aanraden van de arboarts en case manager gesolliciteerd met als kanttekening reïntegratie, voor ongeveer 2 uur per dag. Geen enkele werkgever zit natuurlijk op zo iemand te wachten dus niet vreemd dat daar niks uitgekomen is. Na maanden tobben het besluit genomen om te solliciteren op volledige banen, want het alternatief is de WW, en dat gaan we financieel niet trekken. Dit heeft geresulteerd in een baanaanbod met een mooi salaris. Maar wel voor 40 uur per week.... En dat is waar ik het over wil hebben. 40 uur per week. Dat is veel. Ik heb altijd zoveel uur gewerkt, en vond het regelmatig zonder kind al pittig. Natuurlijk heb ik gekeken naar parttime functies, maar die liggen niet voor het oprapen, en deze werkgever was zeer stellig; geen parttimers op de afdeling. 

Uiteraard ben ik heel blij dat ik een baan heb gevonden die aansluit op mijn werkervaringen, en op het eind van mijn payrollcontract,want 4 januari ga ik beginnen. En nu komt de aap uit de mouw. 

Ik ben blij omdat ik blij MOET zijn. We gaan het nieuwe jaar in zonder stress of we het gaan redden ja of nee. Maar feit is dat ik vanaf de geboorte van mijn meisje al die dagen thuis ben geweest met haar. En ik kan haar niet missen. Want nu maak ik me niet druk om het feit dat ik 40 uur moet gaan werken, maar dat ik haar 40 per week niet meer zal zien. En daarvan huilt mijn moederhart. Ik heb vandaag een humeur om op te schieten, want ik krijg straks een uurtje 's avonds en het weekend. Jippie. Ik voel me echt klote als ik denk dat ik het straks moet doen met appjes van de trotse opa's en oma's met "kijk eens mama wat ik nu weer kan", in plaats van dat ik dat zelf live mag meemaken. Ik wil zelf voor mijn kind zorgen, ik wil haar zelf zien opgroeien. Als het financieel zou lukken dan zou ik ook niet meer gaan werken. Ik ben heel erg dankbaar dat ik deze tijd heb "gekregen" met mijn dochter, maar die tijd weer teruggeven valt me echt ontzettend zwaar.....