Werken aan de keukentafel

In mijn eerste bericht schreef ik dat manlief mijn werkkamertje inpikte. Zo voelde ik dat! En eigenlijk is dat best wel lullig, want ik heb hem gezegd dat hij daar maar moest gaan zitten en ik de keukentafel wel zou nemen. Terecht dus ook dat Bart naar aanleiding van die post aan me vroeg; 'Ingepikt!? Hoezo, ingepikt!?' 

Dat dat werkkamertje zo belangrijk voor me was, wist ik echt niet toen IK er op aandrong dat Bart daar maar moest gaan zitten. Hij had net een nieuwe baan, was letterlijk 1 week op kantoor geweest en moest vervolgens thuis gaan werken vanwege corona. Hij werkt als concept designer een heeft dus een groot tv scherm dat hij als computerscherm gebruikt, een tekentablet en honderdmiljoenmiljard papieren met schetsen liggen. Niet echt keukentafel-proof!

Ik daarin tegen heb alleen een laptop en een notitieboekje en kan overal mijn werk doen. Dat was ik ook gewend. Ik werk op kantoor, in een cafetaria, bij de klant, in mijn eigen werkkamertje, aan de keukentafel, op de bank. Overal. Dus joh, laat mij maar aan die keukentafel zitten. Mijn werkspullen zijn zo opgeruimd zodat we ook aan die tafel kunnen eten en tekenen en er de was op kunnen opvouwen. 

Maar man, wat heb ik me daarin vergist... De eerste coronaweek thuis ging nog relatief goed. Ik werkte immers op de plek waar ik normaal ontspan (de woonkamer), en die omgeving hield me gegrond. Ise sliep nog twee keer, dus terwijl Bart haar naast mij een fruithap gaf, werkte ik door. Daarna samen werken als Ise sliep. Ik lunchte met Ise en papa. We gingen eventjes naar buiten. Ise weer naar bed, mama weer werken. Eind van de middag verdeelden we het een beetje, soms zat Ise op de werkkamer, soms beneden. Soms met Tik Tak bij mij aan tafel. Ze was bijna 1 jaar en begon het lopen te ontdekken. En ze wilde steeds bij mij op schoot. Hoe schattig is dat!

In de loop van de weken begon dat afgewisseld werk en mama-zijn me op te breken. Ik vroeg een paar daagjes ouderschapsverlof aan om niet aan mijn vakantiedagen te komen, zodat ik dit niet 4 dagen in de week hoefde doen. En we zouden toch onze bijdrage aan de kinderopvang terug krijgen. Mijn moeder bood aan 2 dagen op Ise te passen en mijn schoonmoeder nam Ise de andere ochtenden lekker mee naar buiten als ze de hond ging uitlaten. Al met al, hielden we het vol en ik was dan ook zo blij toen de opvang weer open ging! Eindelijk kwam die rust weer terug in de woonkamer (lees; Ise liep er niet meer rond). 

Helaas was het kwaad toen al geschied, want in september merkte ik dat alles bij elkaar toch te veel energie had gekost. Bart had het super goed gedaan en kreeg inmiddels een vast contract aangeboden. Mijn contract was wel verlengd, maar helaas nog niet vast. 

Bart vroeg me hoe hij me kon helpen. Want 'mijn' werkkamertje was inmiddels echt die van hem geworden. We besloten het logeerbed weg te doen en Bart regelde een tweede bureau. Zette er een tweede computerscherm neer, plantje op de hoek van het bureau en tada! Mijn nieuwe werkkamertje! 

Het doet me goed. Dat ik, als ik klaar ben met werken, een deur achter me dicht kan trekken. Mijn woonkamer is weer de plek waar ik ontspan. Werken gebeurt niet meer aan de keukentafel en de kruimels van het eten kan ik nu schaamteloos laten liggen. 

Eindelijk kom ik dus weer een beetje tot rust. Maar er zit nog steeds veel onrust in me. Want ondanks dat ik mijn eigen werkkamertje weer heb, blijf ik me afvragen of mijn balans wel goed is... Ik ben een professioneel piekeraar geworden. Wat kan ik nog meer doen?