8 jaar geleden
Wereldproblemen? Ik kijk weg!
Er is zoveel leed op deze wereld. Dagelijks zie ik verschillende posts hierover verschijnen, en eigenlijk kijk ik dan graag even weg.
De ellende op deze wereld, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Ik weet dat het bestaat, ik heb dingen met eigen ogen gezien, maar ik voel me vaak zo machteloos. Sociale media helpt dan niet echt. Op mamaplaats lees ik posts over miskramen en postnatale depressies, op facebook over schietpartijen, vluchtelingen of human trafficing en het liefst scroll ik er snel overheen.
Al die pijn, kinderen die hun ouders verliezen, ouders die hun kinderen verliezen. Mensen die beschadigd zijn of worden voor het leven. Ik word er verdrietig van. Of het nu door de hormonen komt, door de dimensie die ouderschap toevoegt aan je leven of dat ik stiekem altijd al zo’n zacht gekookt eitje was, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het liefst wegkijk, het liefst onwetend blijf. Want dan blijft het niet aan me plakken. Dan hoef ik er niet over te denken, verdrietig te worden en me onmachtig te voelen.
Het nieuws vermijd ik en heftige berichten of foto’s op facebook probeer ik te negeren. Vorig jaar deed ik dit toen het over MH17 ging. De eerste dag zat ik aan de buis gekluisterd en voelde ik me misselijk van verdriet. Daarna probeerde ik de berichtgeving te vermijden, of heel gericht te kijken en te besluiten of ik dit wel wilde weten. Nu is het de vluchtelingenkwestie. Iets wat ineens een hot topic lijkt te zijn nu er beelden van een levenloos kinderlijfje de wereld overgaan. Beelden die vastkleven op mijn netvlies. Ik kan er niet omheen, facebook staat er vol mee, er wordt volop over geblogd. En ik lig ervan wakker, ik krijg een knoop in mijn maag. Leef me (veel te veel) in en velen met mij.
Het is heel dubbel. Ergens wil ik het oplossen, het verdriet en de pijn wegnemen of verzachten. Dat ik dat niet kan, voelt machteloos. Ook al kan ik pakketjes opsturen, draagzakken weggeven of een vluchteling onder mijn hoede nemen, uiteindelijk lost dit het probleem niet op. Het probleem van de pijn en het verdriet bij die ander, of de onrust op deze wereld.
En dan kom ik weer bij mijn oplossing. Ik kijk weg, ik steek mijn kop in het zand en denk ‘Lord have mercy’.
Doe jij dat ook wel eens? Wegkijken als er iets ergs gebeurt zodat je niet geraakt wordt?
Henrike Laning
Ik kan er ook niet altijd zo goed tegen. Voel me ook erg machteloos en word zo verdrietig van alle harde en gevoelloze reacties. Ik probeer in elk geval de reacties te ontwijken, maar soms lees ik ze toch in de hoop dat er iets aardigs tussen staat.
Annemiek2
Ja hoor, ik doe het ook. Sins ik moeder ben kan ik er veel slechter tegen dan voor ik zwanger was. Toen ik merkte dat het mij te veel raakte ben ik mij gaan afschermen en dat werkt. Ik zie het voor een deel wel, weet ongeveer wat er gebeurd maar laat de emoties niet echt meer toe. Is het te erg kijk ik weg. Doe ik het niet ben ik te lang van slag om goed voor mijn kind te zorgen. Ik was al bijna bang dat ik een van de weinige was en dat het harteloos leek hoewel ik dat niet ben. Voor mijn eigen mentale gezondheid moet ik me gewoon afsluiten.
Anoniem
Ja dat heb ik ook heel erg. Ik kan weinig met het nieuws. Voel me enorm machteloos. En erken dat er altijd ellende in de wereld zal zijn. Ik worstel enorm om hier mee om te gaan. Voel me schuldig als ik plezier heb, of mooie kleren voor mezelf koop. Ik heb gezocht wat ik kan doen, maar verder dan geld geven en kleren doneren kom ik niet. Ik denk dat ik me ook wat meer moet afsluiten, maar het lukt me maar moeizaam. Elke keer kijk ik toch maar weer op de nieuws sites, of word ik ermee geconfronteerd via social media. Ik zoek antwoorden op internet, maar kan niks vinden.