Welkom in het prinses Máxima centrum

Ik trek de deur open richting de gang. Het licht overvalt mij omdat het in onze eigen kamer donker is. Lichtval in de kamer zorgt helaas voor meer hoofdpijn, maar ikzelf kan wel een beetje licht gebruiken. In de gang staat een jong stel. Vermoedelijk zijn ze nog maar begin 20. Op hun kamerdeur staat met mooie letters "Jasmijn" geschreven. Jasmijn is nog maar een piepklein baby'tje. Het jonge stel krijgt een rondleiding. Ik moet even slikken. Een rondleiding betekend hier doorgaans dat je nieuw bent met het begrip "kinderkanker". Als je nieuw bent met dat begrip betekend dat ook dat de grond zojuist onder je voeten is verdwenen. Vallen in het gat dat zojuist onder je voeten is verschenen heeft niet zoveel zin. Je moet mee. Als je valt, dan verlies je alle grip op de realiteit en als jij je grip verliest, waar moet je kind zich dan aan vasthouden? Als ouder van een kind met kanker wordt je gedwongen om je ankers in de grond te slaan en je voorzichtig mee te laten bewegen met het dansen van de wind, hoe hard het ook waait. Ik geef een vriendelijk knikje naar de jonge moeder die met bambi ogen voor zich uitkijkt. Ik voel je...