8 jaar geleden
wel plichten, maar geen rechten
Als je bonusmama (of bonuspapa) bent heb je vaak wel plichten, maar als het erop aankomt geen rechten.
Ik zorg 2 weekenden per maand voor de kinderen van mijn vriend. Als de kinderen er zijn voeden we samen op en zorgen we samen voor ons gezin. De overige dagen zorgen hun moeder en bonusvader voor de kinderen. Op zich een prima constructie zou je zeggen. Maar achter deze simpele regeling zitten een hoop regels waar we ons hoofd nogal eens over gebroken hebben.
Alimentatie, je kent het vast wel... de regels die er achter zitten zijn nogal langdradig en voor een leek niet echt makkelijk uit te vogelen. En dan met name het alimentatie bedrag. Aangezien de ouders geen co-ouderschap hebben wordt er alimentatie betaald, moeder is de zorgdragende ouder en dat geld gaat dus van ons naar haar. Maar dan komt de plicht om de hoek kijken. Bonuspapa is namelijk door de wet verplicht bij te dragen aan zijn inwonende bonuskinderen. Dit zou andersom zijn als de kinderen bij ons hadden gewoond.
Nu hebben mama en papa super veel geluk dat ze allebei een partner hebben gevonden die zielsveel van hun kinderen houdt. Maar stel je eens voor dat de bonusmama (of papa) zich niet bonus voelt maar stief (en boos)! Als bonusouder met inwonende bonuskinderen ben je dan wel verplicht om bij te dragen voor ze...
Tot daar de plicht. Nu de rechten van de bonusouder.
Daar kan ik heel kort over zijn: die zijn er niet!
Tenminste niet officieel.
Een huisarts (of andere arts) mag aan mij geen informatie over de kinderen geven.
De school mag (zonder toestemming van beide ouders) geen informatie over de kinderen geven.
Omdat de kinderen niet bij ons wonen, kan onze huisarts ook niets voor de kinderen doen als we een herhaal recept of iets in die trant nodig hebben.
Bij de gemeente kan ik nergens heen mocht dat nodig zijn.
Ik weet uit gesprekken met andere bonusmama's dat ze hier best mee zitten en ik ook. Maar ik moet wel daarbij zeggen: omdat de kinderen niet bij ons wonen heb ik geen plichten. Ook niet als we ooit zouden trouwen. Wel als een van de kinderen besluit bij ons te komen wonen als hij/zij 12 is. Maar zover is het gelukkig nog niet. Die rompslomp van de afgelopen 2 jaar is wel even genoeg geweest.
En daarbij is de relatie met moeder en bonusvader dusdanig goed dat de meeste informatie gewoon door wordt gegeven en wij in principe (bijna) nergens zelf achteraan hoeven. En ook al missen we veel in het leven van de kinderen we gaan daardoor niet minder van ze houden.
Francina Naomi
Dé keerzijde van verliefd worden/ houden van een persoon met bagage. Ik spreek uit ervaring dus niet oordelend. Juist vanuit die ervaring wil ik je adviseren je er niet te druk om te maken. Het is wat het is en je kan het toch niet veranderen. Blijf dicht bij jezelf en als dat is dat jij vanuit jouw persoon veel van de kinderen van je partner houdt dan doe je het per definitie goed. Ik ben nu 10 jaar samen met mijn partner, verwachten over iets meer dan 2,5 week ons dochtertje, en heb in die 10 jaar ook heel veel zorg bijgedragen aan zijn 3 kinderen. Zijn inmiddels allemaal zo goed als volwassen of op weg. Op een gegeven moment is de oudste, een jongen, bij ons komen wonen. Vanaf dat moment leek het er mee op dat ik een echte moeder was door alle dagelijkse 'moeder' taken, dan een bonusmoeder. Je bent en blijft de tweede, de extra. Heeft niets met geen liefde of geen acceptatie te maken. Eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat ik nooit problemen heb ondervonden met bijvoorbeeld een herhaalrecept bij de apotheek opvragen of mee gaan en dus plaatsvervangend naar de huisarts of informatie opvragen als er puberale opstootjes op school waren enz enz. Laat het elke dag maar komen zoals het komt. Echt waar. En voor wat betreft je kinderwens, ook dat komt allemaal vanzelf goed. Been there ;-). Succes!