Wel of geen borstvoeding voor baby2?

Alsof er muizen aan mijn tepel knaagden, zo voelde borstvoeding geven voor mij. Het was voor mij helemaal geen mooie beleving. Niet het romantische plaatje zoals wij die voorgeschoteld krijgen. Niks geen directe verbinding met mijn kind. Sterker nog: Ik kreeg bijna een hekel aan mijn kind op de momenten dat ze wilde drinken.

Geen borstvoeding geven was geen optie

Ik ben nooit het type geweest die er heel romantisch over dacht om 9 maanden een soort parasietje mee te dragen, maar zwanger zijn viel me nog meer tegen dan ik had verwacht. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lijf. Destijds heb ik het wel eens omschreven als ‘gevangen in mijn eigen lijf’. Mijn hormonen leidden een eigen leven, ik was boos dat ik niks mocht eten, de kwalen waren irritant en vanaf de eerste week dat ik zwanger was had ik af en toe steken in mijn borsten en extreem gevoelige tepels. Woedend was ik als mijn man ze aanraakte en het deed al zeer als mijn shirt erlangs wreef. Het was voor mij dus ook moeilijk voor te stellen dat het een fijne ervaring zou zijn als er een baby’tje aan zou lurken. Maar toch was het geen optie om geen borstvoeding proberen te geven.

Ik keek er enorm naar uit om mijn eigen lijf weer terug te hebben, maar na een relatief goede bevalling volgde een zware week van herstellen, flauwvallen onder de douche en overal pijn. Overal, dus ook m’n borsten. (Meer lezen over mijn kraamweek? Klik hier)

Door mijn ontplofte onderkant (zo voelde het, volgens de kraamhulp viel het beste mee, haha) kon ik niet goed zitten en ik moest dus liggend voeden. Slopend was het. Ze kwam voor mijn gevoel elk uur en elke voeding was ik aan het doorbijten. Zodra onze dochter begon te skreeuwen om eten kropen mijn tepels bijna uit protest terug naar binnen. Zij wilden dit niet. Ik wilde dit niet. Het was verschrikkelijk. Maar, kind moet eten, dus die tepel moest erin.

Er was eigenlijk geen reden waarom het niet lukte en waarom het zo een pijn deed

Allerlei aanhaptechnieken werden voorgedaan. De VK en de kraamhulp probeerden beiden met man en macht m’n dochter op de juiste manier aan te koppelen. De lactatiekundige werd opgetrommeld, maar er was eigenlijk geen reden waarom het pijn zou moeten doen en waarom het niet mogelijk zou zijn. Tepelkloven, een paar millimeter kolven (want meer kwam er niet uit), niet kunnen zitten, het was verschrikkelijk en ik voelde mij waardeloos.

Ik stelde voor om onze dochter bij te voeden met kunstvoeding, zodat zij in elk geval even verzadigd zou zijn, zou stoppen met huilen en dat mijn tepels even tot rust konden komen. Volgens de kraamhulp was dit een no-go. Mijn productie zou hierdoor achteruitgaan. Zelf denk ik dat het gehuil, de pijn en het tegen het voeden opzien ook niet bevorderlijk werkte voor de productie.

Kunstvoeding, of doorzetten?

Mijn man zei dat kunstvoeding ook prima werkt en dat ik het mezelf niet zo moeilijk hoefde te maken, weer anderen zeiden dat het een kwestie is van doorzetten.

Beiden ‘partijen’ hadden gelijk. Kunstvoeding is een goede oplossing. Ik zou dan kunnen herstellen, mijn dochter zou verzadigd raken, ik zou niet meer gestresst zijn en ik zou misschien eens kunnen genieten van mijn kind in plaats van een hekel aan haar te hebben bij elke hongerhuil.

Maar het is toch ook zonde om op te geven. Naast een nog niet zo soepele productie en pijn was er geen reden waarom dit niet zou werken. Waar een wil is, is een weg. Doorzetten. Even hier doorheen. Mindset. Eelt op de tepels creëren. Maar hoe lang zou dat nog duren? Had ik de kracht om dat door te zetten? Had ik de wil om het door te zetten? Tepelhoedjes, tepelverzorging, meditatie, speciale bladeren, natuurlijk waren er opties die ik kon uitproberen, maar ik was het echt helemaal zat: de pijn aan mijn onderkant evenals de pijn aan mijn tepels en het verdrietige feit dat ik bijna een hekel kreeg aan mijn kind. Ik wilde mijn lijf terug. Bij voorkeur zoals het was voor de zwangerschap.

De kraamhulp vertrok en mijn man besloot dat ik even rust nodig had. Hij stelde voor om toch ons oorspronkelijke plan van bijvoeden met kunstvoeding te proberen. Als ik daarna de borstvoeding wilde doorzetten gingen we er volgas voor en zou hij me steunen door alle tranen heen, maar als ik het niet meer wilde was dat ook prima.

Eindelijk had ik geen hekel meer aan mijn baby

Ik ben blij dat m'n man daadkrachtig heeft gehandeld. Toen onze dochter haar eerste flesje kunstvoeding op had viel er een last van mijn schouders. Ze was tevreden, ze was verzadigd en ik kon haar heerlijk knuffelen zonder dat ze me pijn deed en zonder dat ik een hekel aan m’n baby had. Dit klinkt waarschijnlijk belachelijk en misschien zullen het de hormonen zijn, maar de tranen borrelen op nu ik dit typ.

Het waren 9 lange dagen en eindelijk voor het eerst in die 9 dagen voelde ik rust. De baksteen uit mijn maag was verdwenen. Ik kon mij op mijzelf en mijn herstel focussen en van haar genieten.

Achteraf gezien ben ik tevreden met die 9 dagen. Ik ben blij dat ik het geprobeerd heb en dat ik haar íets heb meegegeven heb, maar ik ben ook blij dat ik redelijk op tijd gestopt ben.Soms kreeg ik reacties van medemama's hoe erg ze het voor mij vinden dat ik moest stoppen en dat het niet gelukt is, maar gek genoeg heb ik dat in de afgelopen jaren nooit zo ervaren. Ik was vooral blij dat het achter de rug was. Ik weet zelf eigenlijk ook niet precies waarom ik hier op dit moment zo emotioneel over ben!

Maar wat doen we nou met baby 2?

Zowel het vooruitzicht van weer borstvoeding te ’moeten’ geven bij onze volgende baby als het niet gaan proberen, maken me verdrietig. Zo verdrietig dat die opborrelende tranen van net officieel een huilbui zijn geworden (ik had zelf ook geen idee dat ik hier dus zo mee zit). Het voelt als kiezen tussen 2 kwaden, waarbij ik in beiden scenario’s mijzelf én mijn baby tekort doe.

Kort gezegd zijn er voor mij 2 opties:

1. Ervoor gaan, accepteren dat het waarschijnlijk niet gaat lukken, maar blij zijn met die paar dagen (en de gegeven antistoffen) dat het wel lukt.

Er is een kans dat ik nu beter voorbereid ben op die pijn. Er is een kans dat ik het nu mentaal beter aankan. Er is een kans dat het nu beter gaat.

Ik heb het gevoel dat ik het móet proberen, voor die kans dat het toch beter gaat. Maar diep van binnen weet ik al dat ik het verschrikkelijk vind en dat het dus niet gaat werken. (Met deze mindset komen we er zeker niet, nee!)

2. Er helemaal niet voor gaan, accepteren dat er dus 0 antistoffen worden doorgegeven en meteen meer genieten van mijn kindje.

Diep van binnen ben ik jaloers op vrouwen die deze beslissing in volle overtuiging maken.

Ik zou graag eindigen met een oproep om hulp. Vertel het me maar, wat moet ik doen. Het zou top zijn als jullie dit nu voor me konden beslissen en oplossen.

Maar ben bang dat ik het zelf zal moeten doen. Wel vind ik het natuurlijk leuk om jouw mening en ervaring te lezen. En elke ervaring is goed, want jouw ervaring is van jou en ik weet dat dat verder niets met mij te maken heeft. Dus voel je vrij. Dankjewel.

Liefs Naomi

Heel leuk als je me volgt, meekijkt of meekletst op mijn instagram: Klik hier