Wel of geen 4e?

Momenteel zijn wij erg gelukkig met mijn 3 kinderen, 2 jongens en 1 meisje allemaal in de leeftijd onder de 7. Het zijn echte schatjes en allemaal gelukkig en gezond. Natuurlijk hebben ze allemaal wel eens hun nukken.

Vanaf het begin hebben wij gezegd dat we 3 of 4 kinderen zouden willen... Echter is het allemaal wat anders gelopen dan gedacht. Sinds een jaar of 4 ongeveer heb ik epilepsie. Hiervoor heb ik medicijnen gekregen, waardoor dat allemaal onder controle is, behalve de bijwerkingen dan.

Met de 2e zwangerschap had ik achteraf ook epilepsie, alleen wisten we dat toen nog niet (geen grote aanvallen gehad, alleen absences).

Maar bij de laatste zwangerschap wisten we dat ik epilepsie had. We hebben er dan ook er voor gekozen om te stoppen met de medicijnen, totdat het mis gaat zeg maar. Na precies 12 weken kwam dan ook de 1e aanval en zijn we vanaf dat moment weer begonnen met de medicijnen. Hoe verder in de zwangerschap, hoe vaker ik mijn bloed moest laten prikken om te kijken of de medicijnen verhoogd moesten worden. Op het eind zat ik op 2x200 mg tabletten i.p.v. gebruikelijk mijn 2x50 mg.

Door de epilepsie en de medicijnen is de kans op afwijkingen groter dan bij een normale zwangerschap. Alle controles bij het ziekenhuis zagen er goed uit gelukkig. Ze konden geen afwijkingen bij haar vinden.

Na een geplande inleiding was daar dan eindelijk ons lieve meisje, 100% gezond en een top geboortescore. Wat een opluchting en blijdschap dat ze het zo goed doet.

Maar nu is ons meisje alweer 2 jaar geworden en is mijn gevoel van het 'willen' van een 4e kindje heeel erg groot. Terwijl we een tijdje geleden de keuze hebben gemaakt om dit traject niet nog een keer aan te gaan. Maar dag in dag uit zegt mijn gevoel dat ik nog een 4e kindje wil. En daarbij gaat de voorkeur naar een meisje, omdat we onze jongste zo graag een zusje gunnen.

Maar wat ook door mijn hoofd dwaalt is: wat als het niet gezond is, wat dan? Krijg ik dan spijt dat ik een 4e kindje wilde? Hoe gaan we dat doen? Hoe oneerlijk is dit voor de andere 3 kinderen? Was dit niet egoïstisch? Maar aan de andere kant, 2x een zwangerschap met epilepsie waarvan 1 wel met medicijnen en 1 zonder medicijnen, en beide keren gezonde kinderen op de wereld gezet.

En als het een jongen is, heb ik dan ook een beetje spijt?

Oh, wat is dit toch een moeilijke keuze om te maken.

Wat als we er wel voor gaan, gaan we dan vanaf het begin zonder medicijnen en wachten tot en een aanval komt? Wat als die aanval komt als ik alleen ben met de kinderen in huis, in de auto zit of waar dan ook! Zelf weet je van niks en de kinderen weten niet wat ze moeten doen. Gelukkig heb ik de aanvallen elke keer nog gehad tijden het slapen en heb ik een hele lieve rustige man die dan alles regelt.

Maar na zo'n aanval heb je de knollen helemaal op. In een minuut heb je een complete marathon gelopen. Je mag een half jaar lang geen auto rijden...

Als we nu wel de zwangerschap aan gaan met medicijnen, wat is dan de beste keuze, waar de baby het minst last van zou hebben?

Ik hoop op reacties van mede-moeders die dit ook hebben mee gemaakt, met 1e, 2e, 3e, 4e, etc. zwangerschap.